Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Zabij mnie jeszcze raz...Piotr DobryZabij mnie jeszcze raz...Poza wyżej wymienionymi, Bubba nie posiada już żadnych hobby. Wiedzie pustelniczy żywot w leśnej chatce w Austin, a od czasu do czasu, kiedy lodówka zaświeci pustką, wyskoczy po jakiegoś zabłąkanego miastowego, ot, proza życia psychola. De facto, sam też został kiedyś uśmiercony, ale kto by się przejmował takimi szczegółami. Grunt, że chłopak lubi sobie ostro porżnąć, 12 ofiar to, co prawda, ponad dziesięciokrotnie mniej niż Jason, ale i tak nieźle. Filmy: Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974), Teksańska masakra piłą mechaniczną 2 (1986), Teksańska masakra piłą mechaniczną 3: Leatherface (1990), Teksańska masakra piłą mechaniczną 4: nowe pokolenie (1994), Teksańska masakra piła mechaniczną - remake (2003) Candyman ur. w 1890 r. Żyjący w Nowym Orleanie, w czasach wojny secesyjnej, czarnoskóry artysta-malarz. Jak na syna prostych niewolników, niebywale utalentowany i wykształcony. Daniela Robitaille′a, bo tak elegancko brzmi jego prawdziwe nazwisko, zgubiła miłość do białej kobiety. A właściwie nie tyle sama miłość, bo ta była szczętnie zatajana, co zapłodnienie owej pannicy. Wystający brzuch nie jest, jak wiadomo, obiektem szczególnie łatwym do ukrycia, toteż ojciec dziewczyny, powszechnie szanowany arystokrata, wpadł w nie lada furię. Najął oprychów, którzy zawiedli biedaka na pole, ucięli mu dłoń i rozebrali do naga. Potem całe ciało wysmarowali miodem i wypuścili z worka wściekłe pszczoły. Na widok wijącego się w agonii, pokrytego setkami owadów nieszczęśnika, przyglądające się całemu zdarzeniu miejscowe dzieciaki zaczęły skandować: Candyman, Candyman! Po śmierci, dusza Daniela została zaklęta w lustro ukochanej. Według legendy, ktokolwiek stanie przed lustrem i wymówi jego słodką ksywkę pięciokrotnie, narazi się na prawdziwie zabójcze konsekwencje.  Wishmaster Sto lat później, zafascynowana legendą studentka, zapragnie napisać pracę dyplomową na temat Candymana. Fascynacja zmieni się wkrótce w obsesję, rezolutna dziewczyna nie zawaha się sprawdzić ile faktycznie jest prawdy w przypowiastce o mordercy z lustra. Przywołany Candyman cukierkami się bynajmniej nie zadowoli. Z rzeźniczym hakiem w miejscu obciętej dłoni rozpoczyna krwawy spektakl. W finale zginie w płomieniach, ale przecie już poczciwy Stephen King mawiał, że sometimes they come back. I rzeczywiście, Danielek powróci jeszcze dwukrotnie, za każdym razem wywoływany przez przedstawicielki płci pięknej. Ma facet powodzenie, nie powiem, ale zanim, drogie czytelniczki, zechcecie poeksperymentować ze zwierciadłem, pamiętajcie, że ten przystojniak odpowiada za śmierć 14 osób. Filmy: Candyman (1992), Candyman 2: Zapusty (1995), Candyman 3 (1999) Wishmaster ur. w 622 r. (n.e.) Jeśli do tej pory jedynymi znanymi Wam dżinami byli Gene Hackman, Gene Wilder i ten niebieski od Aladyna, poznajcie Wishmastera, najgorszego dżina wszechczasów. W 1127 r., w Persji, po spowodowaniu diabelnie krwawych zamieszek, zostaje on zaklęty w opal, gdzie pozostaje przez ładnych kilkaset lat. W tym momencie należą mu się słowa wielkiego uznania, bo tyle czasu w kamieniu bez skrzywienia kręgosłupa czy innego schorzenia, to nawet Copperfield by nie wytrzymał. Oswobodzenie przychodzi dopiero w czasach współczesnych, z rąk Amerykanina (niech mi tylko ktoś jeszcze raz powie, że ten naród jest mądry...), poprzez klasyczne, znane już z przypadku pewnej lampy, potarcie. Dżinowi podoba się w USA, ale status zwyczajnego obywatela go nie zadowala. Nie, nie będzie kandydował na gubernatora Kalifornii, pragnie po prostu władzy nad całym światem. Aby ją uzyskać, musi zregenerować siły, odbierając ludziom dusze. Jest to możliwe poprzez spełnienie życzenia danego człowieka, co samo w sobie nie wydaje się tragiczne, ale musicie wiedzieć, iż nasz drogi Wishmaster jest arcymistrzem nadinterpretacji - np. kiedy młoda ekspedientka prosi o nieprzemijającą urodę, zamienia ją w wystawowego manekina. Złośliwy dżin zostanie w końcu pokonany własną bronią, poskromicielka sprytnie zagra życzeniem i potwór wróci do kamienia. Rzecz jasna, dopóki następny cymbał nie zechce go potrzeć (kamień oczywiście, o ocieranie się o dżina nie podejrzewałbym największego dewianta, a sporo ich tutaj). Wishmaster zagarnął na przestrzeni wieków zbyt wiele dusz, by można było ich liczbę kiedykolwiek sprecyzować.  Michael Myers Filmy: Władca życzeń (1997), Władca życzeń 2 (1999), Władca życzeń 3 (2001), Władca życzeń 4 (2002) Michael Myers ur. 31 października 1957 r. To nie ten agent od złotego członka, ale także jest specjalnej troski. Michael Audrey Myers przyszedł na świat w noc amerykańskiego święta Halloween, w cichym i spokojnym miasteczku Haddonfield w stanie Illinois. Dokładnie sześć lat później, w białej masce, która nie zakrywała jedynie jego przerażająco pustych źrenic, sięgnął po sporawy nóż kuchenny i zadźgał starszą siostrę. Za tenże haniebny wyczyn trafia na długi czas do szpitala psychiatrycznego. Sprawę pokręconego bachora bada dr Loomis (krewny Billy′ego Loomisa, mordercy z "Krzyku", który nie trafił do naszej dziesiątki, bo dał się w miarę szybko ubić i, póki co, nie zmartwychwstaje), jednak nie udaje mu się ustalić motywów postępowania Michałka, stwierdza tylko lakonicznie, że dzieciak nie jest człowiekiem. Po piętnastu latach Myers zbiega ze szpitala i rusza do Haddonfield. Zabija kilku nastolatków i z niewiadomych przyczyn (później dowiemy się, że z nienawiści do całej rodziny, dość marny motyw, trzeba przyznać) stara się pozbawić życia swą drugą, tym razem przyrodnią siostrę, Laurie Strode. Niecny plan spełza na niczym, Michaela dogania w końcu cały czas go ścigający Loomis i wystrzela w drania 6 kul. Mimo to, dziarski chłopak znów ucieka. Doktor nie da za wygraną i będzie go tropił przez wiele lat, dopóty, dopóki sam nie kopnie w kalendarz. Michael zresztą też kopnie, i to nie raz, ale jakby wypadł w oczach kumpli po fachu, Jasona, Freddy′ego i innych, gdyby dał się tak po prostu zabić?  Leprechaun Dwadzieścia lat po wydarzeniach w Haddonfield, koszmar znów się zaczyna. Myers wraca ostatecznie rozprawić się z Laurie, teraz już dojrzałą kobietą. Źle trafia, Laurie ma już serdecznie dość nietypowego braciszka i ucina mu głowę. Jak się jednak okazuje, pod maską nie krył się Michael, tylko jakiś policjant i traumatyczne przeżycie powoduje, że tym razem to panna Strode trafia do psychiatryka. Tam wreszcie dopada ją Michael i definitywnie wyprawia na tamten świat. W tym samym czasie lokalna telewizja organizuje konkurs, w którym nagrodą jest spędzenie Halloween w domu słynnego zabójcy, a całe przedsięwzięcie ma być transmitowane na żywo przez Internet. Ale że Mike już nie raz udowodnił, że on nie z tych, co to dają sobie w kaszę dmuchać, noc skończy się dla bezmyślnych natrętów bardzo paskudnie. W sumie nasz nożownik zamordował 74 osoby. Filmy: Halloween (1978), Halloween II (1981), Halloween IV: Powrót Michaela Myersa (1988), Halloween V: Zemsta Michaela Myersa (1989), Halloween VI: Przekleństwo Michaela Myersa (1995), Halloween - 20 lat później (1998), Halloween: Resurrection (2002), Halloween IX (2004) Leprechaun ur. w 389 r. (n.e.) Mierzący ok. 90 cm wzrostu Leprechaun (czyt. leprikan) jest irlandzkim, leśnym karłem. Legenda głosi, że kiedy w obchodzonym rokrocznie 17 marca, Dniu Św. Patryka, na nieboskłonie pojawi się tęcza - na drugim jej końcu będzie czekać garnuszek złota, a pilnować go będzie właśnie leprechaun. Złoto można zdobyć łapiąc takiego stworka. Z reguły leprechauni są sympatyczni i po schwytaniu dobrowolnie czynią człowieka bogatszym. Lecz leprechaun o którym tu mowa, jest prawdziwą zakałą rodu, nie tylko skrzatem leśnym, ale i obleśnym. Choć przy tym nie pozbawionym wisielczego humoru - z Tarantino i Ritchiem z pewnością by się dogadał, to niemal taki sam typ zabójcy-dowcipnisia, jaki często gości w filmach tychże panów - również nim kogoś uśmierci, musi rzucić jakąś zabawną kwestię.  Pinhead Uśpione przez lata, mordercze instynkty w leprechaunie wywoła pewien osiadły w USA Irlandczyk. Dan O′Grady, bo tak się ów zowie, powraca za ocean z Irlandii, z pogrzebu matki. Pokazuje żonie pełną złotych monet sakiewkę, twierdząc, że ma je od karła, którego zmusił do oddania skarbu. Kobieta oczywiście mu nie wierzy. Zmieni zdanie, gdy podczas nieobecności męża, z jego walizy wyskoczy leprechaun. Ale wtedy będzie już dla niej za późno. Dan wkrótce wraca i udaje mu się zamknąć kurdupla w skrzyni. Zamierza ją podpalić, ale nagle robi mu się słabo i mdleje. Dziesięć lat później, do tegoż domu wprowadzają się ojciec z córką. Jeden z remontujących chałupę robotników otwiera skrzynię i złośliwy skrzat znów rozpoczyna niekończącą się pogoń za mamoną, jako środków lokomocji używając np. deskorolki czy zdalnie sterowanego samochodziku - trzeba przyznać, że wszystko to dostarcza obserwującym niezłej uciechy. Podczas swych morderczych podróży leprechaun trafi m.in. do Las Vegas, poleci w kosmos, a nawet spróbuje sił w rapie. O dziwo, to małe brzydactwo jest także magnesem na panienki - żadna inna postać z naszej dziesiątki nie miała okazji oglądać tak wielu nagich biustów, co on. Lep′ może się również pochwalić całkiem przyzwoitą liczbą własnych zgonów - umierał już ok. 10 razy - jak do tej pory bezskutecznie. Co do statystyki popełnionych przez niego morderstw - nawet o tym nie myślcie - gość ma przecież ponad 1600 lat na karku i od zawsze był skończonym popaprańcem. Filmy: Leprechaun (1993), Leprechaun 2 (1994), Leprechaun 3 (1995), Leprechaun 4: In Space (1996), Leprechaun 5: In the Hood (2000), Leprechaun 6: Back in da Hood (2003) Pinhead ur. w 1914 r. Oto facet, co każdego potrafi przyszpilić. Nie zawsze jednak wyglądał jak zmutowany jeżozwierz. Nim stał się Pinheadem, nazywał się Elliot Spencer i był jak najbardziej ludzką istotą, kapitanem walczącym w I wojnie światowej. Los chciał, iż w ręce Spencera trafiła tajemnicza kostka, o której krążyły plotki, że jeśli się ją ułoży, zazna się nieziemskich rozkoszy. No cóż, plotki mają to do siebie, że niewiele w nich zazwyczaj prawdy. Kusząca przyjemnościami łamigłówka jest bowiem bramą między dwoma światami i niesie za sobą straszliwe męczarnie i wieczne cierpienie. Po tego, któremu uda się ułożyć kostkę, przybywają Cenobici, słudzy Leviathana, czyli samego Szatana, by zabrać nieszczęśnika do piekła i jego także zmienić w Cenobita. Tą właśnie drogą Elliot z ofiary stał się katem, w dodatku Leviathan musiał go polubić, gdyż mianował na przywódcę całej grupy. Odtąd regularnie, kiedy tylko ktoś ułoży kostkę, Pinhead zwołuje ziomków i zabierają się do roboty. Z Cenobitami jest ten problem, że uśmiercić się ich nie da, można ich co najwyżej odesłać z powrotem do piekła. Więc o ile możemy mieć iskierkę nadziei, iż w bliższej lub dalszej przyszłości uda się jakimś dzikim fartem definitywnie wyprawić w zaświaty Myersa, Jasona czy nawet Candymana, tak Pinhead będzie niestety, jak to kiedyś mówiono o Leninie, wiecznie żywy.  Kenny McCormick Filmy: Wysłannik Piekieł (1987), Wysłannik Piekieł II (1988), Wysłannik Piekieł III: Piekło na Ziemi (1992), Wysłannik Piekieł IV: Dziedzictwo krwi (1996), Wysłannik Piekieł V: Wrota Piekieł (2000), Wysłannik Piekieł VI: Hellseeker (2002), Wysłannik Piekieł VII (2003), Wysłannik Piekieł VIII: Hellworld (2004) Kenny McCormick ur. 22 marca 1996 r. Pochodzi z biednej, patologicznej rodziny, ojciec jest nałogowym alkoholikiem, a matka dziwką. Ulubionym zajęciem Kenny′ego jest włóczenie się z najlepszymi przyjaciółmi, Cartmanem, Kyle′m i Stanem, po South Park, małym miasteczku w stanie Kolorado, w którym mieszka cała czwórka. Niezależnie od pory roku, Kenny zawsze jest ubrany w pomarańczowy kombinezon z kapturem, spod którego wystają jedynie jego wiecznie wytrzeszczone oczka. Ten ośmiolatek jest także, podobnie jak kumple, niepoprawnym erotomanem, niemal bezustannie nuci wymyśloną przez samego siebie piosenkę: Lubię dziewczyny z wielkimi cyckami, lubię dziewczyny z wielkimi pochwami. Prawda, że słodziutkie? Mały McCormick, co prawda, nigdy nikogo nie zamordował, ale postacią grozy jest bezdyskusyjnie i nie mogło go w naszym zestawieniu zabraknąć. Pod jednym względem pozostawia całą powyższą dziewiątkę daleko w tyle, ba, szansa, by kiedykolwiek Jason i spółka mu dorównali, jest równa prawdopodobieństwu trafienia szóstki w totku. Przechodząc do sedna - Kenny zginął już 513 razy! Nie wmówicie mi, że nie pospadaliście teraz z krzeseł. Zanim jednak do końca przetrawicie ten zapierający dech w piersiach wynik, przeczytajcie jeszcze, w jakich okolicznościach dochodziło do śmierci. Otóż, Kenny został m.in. stratowany przez krowy, przejechany przez policyjny radiowóz, zastrzelony, zabity przez kowbojów, zabity przez promieniowanie kuchenki mikrofalowej, przygnieciony stacją kosmiczną MIR, porażony przez elektrokardiogram, rozdziobany przez indyki, powieszony, zmiażdżony przez pociąg, przywalony płytą nagrobną, zagryziony przez Ozzy′ego Osbourne′a, wyjedzony od wewnątrz przez szczury, zabity przez niedźwiedzia brunatnego itd., itp. Kiedyś wszyscy dali się nabrać, że naprawdę nie żyje, ale po jakimś czasie powrócił, najpierw w postaci duszy Cartmana, później w swej pierwotnej powłoce. Od tej pory nie ginie, ale ta końska dawka śmierci i tak już dawno zapewniła mu, nomen omen, nieśmiertelność. Filmy: serial South Park (1997-????), South Park: Bigger Longer & Uncut (1999), Święta w South Park (2000)  |
Powie ktoś, że oparta na prozie słowackiego pisarza Juraja Váha „Noc w Klostertal” byłaby ciekawsza, gdyby nie pojawiający się na finał wątek propagandowy. Tyle że nie pobrzmiewa on wcale fałszywą nutą. Gdyby przyjąć założenie, że cała ta historia wydarzyła się naprawdę, byłby nawet całkiem realistyczny. W każdym razie nie zmienia to faktu, że spektakl Tadeusza Aleksandrowicza ogląda się znakomicie nawet pięćdziesiąt pięć lat po premierze.
więcej »
W chińskich filmach nawet latające ryby są trochę… duże.
więcej »
Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.
więcej »Latająca rybka
— Jarosław Loretz
Android starszej daty
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
10 naj… : 10 roztańczonych kadrów
— Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 największych rozczarowań muzycznych 2021 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
30 najlepszych płyt 2021 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
10 naj… : Najseksowniejsze okładki z udziałem Mary Jane
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
10 naj...: Dzień Nauczyciela
— Wojciech Gołąbowski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 najśmieszniejszych lub najdziwniejszych książkowych scen ze zwierzętami
— Esensja
10 naj… : Zwierzęta
— Miłosz Cybowski, Wojciech Gołąbowski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 naj…: 11 twarzy jesieni
— Esensja
10 naj...: Żółty, jesienny liść
— Miłosz Cybowski, Wojciech Gołąbowski, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 najlepszych slasherów komediowych
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Dobry i Niebrzydki: Zemsta Dragów, czyli bokserska nostalgia
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Polska nie musi wstawać z kolan, za to może wstać z kanapy
— Piotr Dobry
Dobry i Niebrzydki: Norwegia już nigdy nie będzie taka jak przedtem
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Dobry i Niebrzydki: Duchy, diabły, wilkołaki i steampunkowe mechaniczne skrzaty
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Człowiek z rozgoryczenia
— Piotr Dobry
Oscary 2018: Ranking filmów oscarowych
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Esensja ogląda: Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Oscary 2018: Esensja przyznaje Oscary
— Piotr Dobry, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Oscary 2018: Najlepsze filmy
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Oscary 2018: Najlepsi aktorzy
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski
Ale 13 czerwca 1946 to czwartek... czy ktoś to czyta ze zrozumieniem?