Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Zack Snyder
‹Sucker Punch›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSucker Punch
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery25 marca 2011
ReżyseriaZack Snyder
ZdjęciaLarry Fong
Scenariusz
ObsadaEmily Browning, Abbie Cornish, Jena Malone, Vanessa Anne Hudgens, Jamie Chung, Carla Gugino, Jon Hamm, Scott Glenn, Oscar Isaac
MuzykaTyler Bates, Marius De Vries
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiUSA
WWW
Gatunekakcja, fantasy, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Katany, panienki i mroki umysłu
[Zack Snyder „Sucker Punch” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Groteskowe widowisko Zacka Snydera olśniewa sprawnymi manipulacjami optyką filmową, ale poza tym pozostawia niezdecydowanym. Pokochać czy znienawidzić? Warto się zastanowić, bo „Sucker Punch” to coś więcej niż tylko komputerowa rozróba.

Ewa Drab

Katany, panienki i mroki umysłu
[Zack Snyder „Sucker Punch” - recenzja]

Groteskowe widowisko Zacka Snydera olśniewa sprawnymi manipulacjami optyką filmową, ale poza tym pozostawia niezdecydowanym. Pokochać czy znienawidzić? Warto się zastanowić, bo „Sucker Punch” to coś więcej niż tylko komputerowa rozróba.

Zack Snyder
‹Sucker Punch›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSucker Punch
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery25 marca 2011
ReżyseriaZack Snyder
ZdjęciaLarry Fong
Scenariusz
ObsadaEmily Browning, Abbie Cornish, Jena Malone, Vanessa Anne Hudgens, Jamie Chung, Carla Gugino, Jon Hamm, Scott Glenn, Oscar Isaac
MuzykaTyler Bates, Marius De Vries
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiUSA
WWW
Gatunekakcja, fantasy, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Zack Snyder znowu nakręcił film po swojemu. „Sucker Punch” ma wszystkie cechy poprzedników: wizualne rozbuchanie, zwolnione ujęcia, ekranową umowność i klimat twórczej wolności. W kategoriach czystego kina rozrywkowego historia Baby Doll zaskakuje poziomem spiętrzenia metafor i ponurymi konkluzjami na deser. Natomiast z perspektywy miłośników ambitnych przesłań, Snyder zbyt chętnie bawi się efektami specjalnymi i wybuchową mieszanką transkulturowych motywów fantasy. W rezultacie film balansuje na granicy przebojowego teatru wyobraźni i kuriozalnej fantasmagorii niespełnionego pisarza. Specyfika „Sucker Punch” sprawia, że nie jest to dzieło masowe, chociaż bogactwo efektów wizualnych i natężenie akcji mogłyby sugerować aspiracje do pozycji blockbustera. Snyder kieruje film do zawężonej grupy widzów, którzy zdążyli zaakceptować i pokochać nieco egzaltowany i odrobinę psychodeliczny styl reżysera. To dlatego „Sucker Punch” wzbudza skrajne emocje, ogłusza, otumania i w rezultacie albo uwodzi, albo zniechęca.
W następstwie niecnej intrygi odstręczającego ojczyma, nastoletnia Baby Doll trafia do zakładu psychiatrycznego. Na miejscu spotyka cztery inne dziewczyny, które zechcą wesprzeć ją w ucieczce z symbolicznego piekła. Żeby zwiać, bohaterki będą musiały zebrać cztery przedmioty w pięć dni dzielące Baby Doll od zabiegu lobotomii. Oprócz poziomu szarej rzeczywistości na początku i na końcu filmu, „Sucker Punch” serwuje jeszcze poziom wyobraźni, na którym muszą żyć dziewczyny, żeby odepchnąć od siebie wizję mrocznego więzienia i sadystycznego pana Blue, zawiadującego placówką. Ostatni poziom to najbardziej niesamowite fantazje samej Baby Doll pojawiające się na etapach walki o przedmioty konieczne do ucieczki – mapę, zapalniczkę, nóż i klucz.
Skoro cechą imaginacji jest brak ograniczeń i logicznych powiązań, w tej warstwie filmu Snyder nie ma żadnych hamulców. Na ekranie rozgrywa się wówczas monumentalny spektakl wojenny. Bohaterki koszą masowo żołnierzy-zombie, rozkrawają pojedynczymi pociągnięciami futurystyczne roboty, przedzierają się przez stada orków, ścierają się ze zwalistym smokiem i wirują w piruecie baletu śmierci z mechanicznymi samurajami. Jak na wyobrażenia przystało, Snyder nie epatuje krwią i przemocą – na poziomie konwencji fantastycznej króluje umowność i obfitość.
Inaczej jest na poziomie rzeczywistym ubarwionym wyobraźnią bohaterek. Zakład psychiatryczny występuje wtedy jako klub handlujący przyjemnościami z tancerkami erotycznymi i klientami popalającymi cygara, podczas gdy znienawidzony Blue gra rolę niebezpiecznego i zepsutego mafiosa zarządzającego lokalem. Na tym poziomie granica z bolesną prawdą okazuje się zatrważająco cienka, dlatego krew i śmierć pojawiają się na ekranie bezpośrednio, chociaż ciągle przedstawiane na wzór komiksowy. Dziewczyny, które przed momentem powalały hordy wrogów, kulą się ze strachu na widok obleśnego kucharza z chrapką na którąś z podopiecznych zakładu. Strach ma wielkie oczy, a bezwzględności innych ludzi nie pokona nawet wyobraźnia. Snyder próbuje przekonać, że bawi się konwencjami i żongluje motywami kina rozrywkowego, ale spod wizualnych trików, wyuzdania i groteskowości, wyziera niepokojący obraz upodlenia i społecznego spętania. Wolność urasta w „Sucker Punch” do rangi nagrody dla wybranych, a uprzedmiotowienie i niesprawiedliwość okazują się chlebem powszednim. Niewygodne wnioski z tej bajeranckiej i kiczowatej pokazówki umacniają się w finale, kiedy wyobraźnia tylko łagodzi to, co nieubłaganie narzuca rzeczywistość, a wizualne zabawki Snydera wydają się oszustwem wobec przyziemnego okrucieństwa.
Niezależnie od tego, czy jest się entuzjastą zabaw konwencjami i nowoczesnymi dobrodziejstwami technologicznymi kina, czy też nie, trzeba zganić Snydera za ostentacyjną etapowość kolejnych zmagań bohaterek. Reżyser rozstawia akcenty zbyt regularnie i przewidywalnie. Każdy przedmiot to następna fantazja Baby Doll i pokaz stylistycznie niekontrolowanej strzelanki. Usystematyzowanie konstrukcji filmu o chaotycznym charakterze prowadzi tylko do tego, że całość wyhamowuje, zamiast dostać energetycznego kopa. Na szczęście, nieoczekiwane porażki bohaterek i diametralny zakręt fabularny w środku filmu pozwala na nowo wciągnąć się w pokręcony świat Snydera. W ten sposób im bliżej końca, tym „Sucker Punch” sprawniej operuje przydzielonym inwentarzem, żeby w finale przeistoczyć się w smutną baśń w nowoczesnym ubranku dominacji i poniżenia. Czy to nie idealne odzwierciedlenie sztuki naszych czasów? Hałaśliwie, spektakularnie, niepokojąco, erotycznie i przygnębiająco. Po prostu cały „Sucker Punch”.
koniec
2 kwietnia 2011

Komentarze

04 IV 2011   11:40:17

Jest Pani pewna, że dom uciech istnieje tylko w w wyobraźni bohaterek?

A Babydoll nie jest nastolatką, ma 20 lat, tak przynajmniej wpisują ją do karty szpitalnej.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Alicja w Krainie Koszmarów
— Mateusz Kowalski

Teledyskowy miszmasz
— Gabriel Krawczyk

Zastrzyk adrenaliny na widok podnoszącej się kurtyny
— Artur Zaborski

Tegoż twórcy

Tu potrzebne są rozwiązania systemowe
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Nie tak ładnie pachniesz
— Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Lipiec 2017 (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz

Esensja ogląda: Grudzień 2016 (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz, Marcin Osuch

Dobro kontra… dobro
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Esensja ogląda: Kwiecień 2014 (2)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Agnieszka Szady

Esensja ogląda: Lipiec 2013 (2)
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Czerwiec 2013 (3)
— Jarosław Loretz, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Superman na dzisiejszą porę roku
— Jakub Gałka

Trójwymiarowy odlot
— Ewa Drab

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.