Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Hany Abu-Assad
‹Idol z ulicy›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułIdol z ulicy
Tytuł oryginalnyيا طير الطاير [Ya Tayr El Tayer]
Dystrybutor Monolith
Data premiery3 czerwca 2016
ReżyseriaHany Abu-Assad
ZdjęciaEhab Assal
Scenariusz
ObsadaTawfeek Barhom, Ahmed Al Rokh, Hiba Attalah, Kais Attalah, Abdel Kareem Barakeh, Nadine Labaki, Ahmad Qasem, Saber Shreim
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiPalestyna
Czas trwania100 min
Gatunekbiograficzny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień siódmy
[Hany Abu-Assad „Idol z ulicy” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Idol”, czyli oparta na faktach historia palestyńskiego piosenkarza Mohammeda Assafa, jest historią ku pokrzepieniu serc. W tym celu reżyser pokazuje nam klasyczną opowieść o chłopaku, który wyrywa się ze świata beznadziei ku karierze, jaka ma dać oparcie jemu i jego bliskim.

Karolina Ćwiek-Rogalska

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień siódmy
[Hany Abu-Assad „Idol z ulicy” - recenzja]

„Idol”, czyli oparta na faktach historia palestyńskiego piosenkarza Mohammeda Assafa, jest historią ku pokrzepieniu serc. W tym celu reżyser pokazuje nam klasyczną opowieść o chłopaku, który wyrywa się ze świata beznadziei ku karierze, jaka ma dać oparcie jemu i jego bliskim.

Hany Abu-Assad
‹Idol z ulicy›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułIdol z ulicy
Tytuł oryginalnyيا طير الطاير [Ya Tayr El Tayer]
Dystrybutor Monolith
Data premiery3 czerwca 2016
ReżyseriaHany Abu-Assad
ZdjęciaEhab Assal
Scenariusz
ObsadaTawfeek Barhom, Ahmed Al Rokh, Hiba Attalah, Kais Attalah, Abdel Kareem Barakeh, Nadine Labaki, Ahmad Qasem, Saber Shreim
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiPalestyna
Czas trwania100 min
Gatunekbiograficzny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
W 2013 drugą edycję programu „Arab Idol” wygrał Palestyńczyk ze Strefy Gazy, Mohammed Assaf. Hany Abu-Assad pokazuje jego historię w dwóch częściach. Pierwsza, kiedy Mohammed jest jeszcze dzieckiem, opowiada o początkach muzycznej kariery chłopaka, ale nie on, a jego siostra, jest tu kluczową postacią. To ona jest iskrą, każącą bohaterowi marzyć o innym, lepszym życiu. Równocześnie mamy możliwość obserwowania, w jaki sposób dziecięcy bohaterowie oswajają przestrzeń – Gaza wydaje się tu być kolejną z mitycznych przestrzeni dzieciństwa. Pięknie oświetlone, ciepłe plenery nie przywołują na pamięć obrazów wojny i zniszczenia. Chodzące wśród gruzów dzieci wyglądają jak tysiące ich rówieśników z innych filmów, eksplorujących tajemnicze zakamarki, znajdujące najlepsze skróty ze szkoły do domu i najkorzystniejsze możliwości zarobkowania. To tutaj swój początek mają wątki, wokół których Abu-Assad rozsnuwa swoją wizję filmu – siostra bohatera będzie jego nieustającym źródłem inspiracji, jeden z kolegów wesprze go w marzeniach o śpiewaniu w operze w Kairze, inny, odrzucony przez siostrę Mohammeda, rzuci się w ramiona religijnych fanatyków. Abu-Assad stara się pokazać cały przekrój społeczny, skupiony jak w soczewce w bohaterach otaczających Assafa.
Druga część dzieje się już w roku, w którym bohater jest zdecydowany zrobić wszystko, byle wystąpić w programie i pokazać swój talent szerszej publiczności. Twórcy sprawnie wiążą w całość wszystkie wątki. Sposób jednak, w jaki opowiadana jest nam ta historia, sprawia wrażenie dobrze – może zbyt dobrze – znanego. Abu-Assad wybiera dla swojej historii schemat realizowany w tylu innych filmach o sukcesie człowieka z nizin, które mogliśmy już oglądać. Droga Assafa przez konkurs nie wyróżnia się na tym tle niczym szczególnym. Tym jednak, co sprawia, że warto „Idola” obejrzeć, są sceny dziejące się jeszcze w Strefie Gazy, zbombardowanej, odciętej od świata, z której trudno się wydostać. Bohater jeździ po mieście taksówką, zarabiając na czesne na studia, a kamera zatrzymuje się na detalach – beznogim człowieku usiłującym przedostać się przez ulicę, uprawiających parkour na ruinach biegaczom, cieszącym się z dwudziestu like’ów na Facebooku koledze Assafa. Ta sama przestrzeń, która była miejscem dzieciństwa zmienia się w koszmar, w którym trzeba żyć. Abu-Assad uchwycił tu coś, co często może umknąć – że w strefach konfliktu ludzie nadal starają się żyć normalnie, tak długo jak się da.
Problemem „Idola” jest jednak to, że nad całością przeważa historia „od zera do bohatera”. Przez co – być może już w wyniku montażu – z filmu nie wynika część wspominanych w nim wątków. Abu-Assad wycisza cały kontekst polityczny, dając widzom zaledwie dwa lub trzy ujęcia, w których pojawia się wątek wojen o Palestynę. Podobnie jest z odniesieniami do przeszłości rodziny Assafów, gdzie istotny wątek powrotu do Palestyny z uchodźtwa wspomina się tylko marginalnie, mimo że teoretycznie to z tego doświadczenia ma swoją siłę przetrwania czerpać główny bohater. Niemniej „Idol” pozostaje filmem interesującym, z błyskotliwymi epizodami, a do tego zaskakująco gorzko-słodkim.
koniec
16 października 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Dzień szósty
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień piąty
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień trzeci
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień drugi
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień pierwszy
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Tegoż twórcy

Co nam w kinie gra: Omar
— Sebastian Chosiński

Transatlantyk 2014: Dzień 1
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Teatr mój widzę ogromny
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Oscary 2016: Esensja typuje Oscary 2016
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Kujawski swing
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Wszystko będzie dobrze?
— Karolina Ćwiek-Rogalska

O Dannym Collinsie to piosenka
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Mafia w rytmie disco
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Czy chrzcić Marsjan?
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Filmowy atlas Czech: Tam, gdzie taka jedna brama
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Filmowy atlas Czech: Tam, gdzie żyją leniwe pająki
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Oscary 2015: Esensja o „Idzie”
— Sebastian Chosiński, Karolina Ćwiek-Rogalska, Krystian Fred, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.