Z filmu wyjęte: Zombie za grosikWbrew pozorom brak budżetu też ma swoje granice. Po ich przekroczeniu zaczyna się bowiem nieczysta gra z widzem…
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: Zombie za grosikWbrew pozorom brak budżetu też ma swoje granice. Po ich przekroczeniu zaczyna się bowiem nieczysta gra z widzem… Prawdą jest, że nie każdy powinien zabierać się za kręcenie filmów. Prawdą też jest, że brak predyspozycji finansowych czy intelektualnych nie stanowi żadnej przeszkody dla osób mocno zdesperowanych. Wciąż jednak pewne minimum technicznych możliwości jest niezbędne do zaoferowania produktu komuś poza ciocią Irenką, gnębioną ostrym krótkowidztwem, i wujkiem Zbysiem, który wzrok też ma zamglony, choć z zupełnie innych przyczyn. W przeciwnym razie skończy się to graniem na nosie widzowi. A widz bardzo tego nie lubi. Na dzisiejszym kadrze widać właśnie takie lekceważące podejście do sztuki filmowej, wynikające zapewne z braku środków płatniczych wyposażonych w przynajmniej dwie cyfry. Na obrazku widać bowiem siwego dżentelmena zombie, pożywiającego się… jawnie gumową głową, na czubku której ktoś przykleił wiecheć niby-włosów. Co gorsza – twórcom się nie chciało nawet wyciąć otworu w szyi gumianki, nie mówiąc już o odpowiednim jej pokolorowaniu czy choćby owinięciu skrawkiem tkaniny. Głowa jest dokładnie taka, jaką udało się zgarnąć z półki w sklepiku „wszystko za 2 złote” – bladoróżowa i gumiasta. Bardzo, bardzo wyrozumiały widz może i mógłby spróbować udawać, że to rzeczywista ludzka głowa (choć ma mocno pod górkę z przyczyn, o których za chwilę), cała reszta natomiast odbierze tę głowę jako wyraz lekceważenia ze strony twórców. I dwa słowa o filmie, w którym można naciąć się na gumową głowę. Jest to amerykańska produkcja o tytule „Zombie Bite” („Ugryzienie zombie”), wypuszczona – wbrew temu, co można sądzić po jakości załączonego zdjęcia – świeżutko, bo w roku 2017. Reżyserem i odtwórcą głównej roli jest King Jeff, twórca czarnoskóry, co jest informacją o tyle istotną, że niskokosztowe kino amerykańskie spod znaku fantastyki rzadko kiedy jest robione przez osoby o kolorze skóry innym niż biały. Co zaś do fabuły – bohaterem jest mężczyzna ugryziony przez truposza. Siedzi w domu i nagrywa rodzaj pamiętnika, nie wiedząc, czy się przemieni w nieumarłego, czy nie. Panująca plaga jest bowiem dość specyficzna – w zombie przemieniają się wyłącznie ludzie z grupą krwi AB+. A ponieważ bohater nie ma pojęcia, jaką ma grupę krwi, to o tym, czy skończy jako smakosz świeżych mózgów, przekona się po trzech dniach – bo właśnie tyle zajmuje przemiana. Żeby nie było zbyt nudno, nieszczęśnik co jakiś czas dzwoni do przebywającej u teścia żony, skrzętnie ukrywając przed nią fakt ugryzienia, jak również boryka się z niespodziewanymi wizytami ludzi i truposzy. Niestety, mimo to historia jest nużąca, a jak dołożyć do tego bardzo kiepskie zdjęcia oraz ogólną żenującą tandetę realizacji – bo w grę wchodzą nie tylko gumowe głowy i kończyny, ale również np. dolepiane komputerowo kropeczki wystrzałów z pistoletu, brzmiącego jak zabawkowa pukawka – to dostajemy ogólny obraz nędzy i rozpaczy. A szkoda, bo wyjściowy pomysł był nawet ciekawy, zaś kilka scen jest wręcz odświeżających… 7 grudnia 2020 |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Orient Express: A gdyby tak na Księżycu kangur…
— Jarosław Loretz
Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz
Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz
Majówka seniorów
— Jarosław Loretz
Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz
Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz
Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz
Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz
Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz
Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz