Z filmu wyjęte: Beczka bezpieczeństwaGdy pojawia się zagrożenie, należy wejść do małego, ciemnego, w miarę szczelnie zamkniętego pomieszczenia. Nic nie szkodzi, jeśli na zewnątrz będzie wystawać tyłek. Strusie tak robią i nie narzekają.
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: Beczka bezpieczeństwaGdy pojawia się zagrożenie, należy wejść do małego, ciemnego, w miarę szczelnie zamkniętego pomieszczenia. Nic nie szkodzi, jeśli na zewnątrz będzie wystawać tyłek. Strusie tak robią i nie narzekają. Dzisiaj proponuję kadr z beczką, dzięki której można przeżyć atak… rekinów. Beczka jest stara, pozbawiona kilku klepek i stoi na wąziutkim, chybotliwym drewnianym pomoście, więc jak rekin podskoczy, to i tak poradzi sobie z przeszkodą odgradzającą go od smakołyka. Oczywiście gdyby rekin gustował w ludzinie, bo tak naprawdę nie gustuje. No ale tu mamy dodatkowo elegancki otwór, żeby było można złapać za pośladek siedzącą w środku osobę, a i w razie wpadnięcia beczki do wody również nie będzie to narzędzie ratunku, skoro natychmiast pójdzie pod wodę. Bo mimo wszystko beczka powinna być szczelna, żeby unosić się na powierzchni wody wraz z zawartością. A co jest wisienką na torcie? A w zasadzie dwoma wisienkami? Po pierwsze – jest to świat przyszłości, gdzie jakakolwiek drewniana beczka ma średnią rację bytu. I raczej wątpliwe jest, by akurat dziurawą beczkę ktoś ratował jako relikt z cywilizacji, a jeszcze bardziej wątpliwe, by stawiać ją na środku pomostu – tak, żeby nie dało się jej w żaden sposób obejść. Wspomniana druga wisienka to to, że beczka pierwotnie najpewniej była w dobrej kondycji, ale kamerzysta zorientował się, że chowająca się w beczce osoba będzie praktycznie niewidoczna, więc zaordynował wyjęcie paru klepek dla doświetlenia wnętrza. A skoro już ustaliliśmy, że cała ta scena jest fuszerką i lekceważeniem widza pełną gębą, to chyba nie będzie wielkim zaskoczeniem, gdy napiszę, że za produkcję filmu odpowiada niesławne studio The Asylum. Scena pochodzi z nakręconego w 2016 roku filmu „Planet of the Sharks”, którego akcja – wbrew obiecującemu tytułowi – toczy się na Ziemi nękanej efektem cieplarnianym. Wszystkie lądy są zalane, statków też nie ma żadnych (nie, nie wiem, dlaczego), ale za to tu i ówdzie tkwi tuż nad powierzchnią wody kilka zbitych z deszczułek – ciekawe, skąd wziętych – prymitywnych platform mieszkalnych z bieda-szałasami, oraz jedna „ogromna” baza naukowa, posadowiona na paru warstwach pustych kontenerów. W tę sielankę wkracza stado rekinów prowadzonych przez samicę potrafiącą rządzić stadem za pomocą impulsów elektrycznych. Wyżerają niedużą osadę (przeżywa sportretowana na kadrze dziewczynka) i ludne miasteczko (przeżywa z niego jeden otyły obywatel), a że zagrażają i samej placówce naukowej, zostaje zorganizowana ekspedycja mająca na celu zwabienie ich w kalderę nieczynnego podwodnego wulkanu, by tam jakimś magicznym promieniem sieknąć rykoszetem przez jonosferę i wywołać erupcję. Motorowy jacht, na który się zapakowała się piątka śmiałków, pędzi jednak z prędkością dopadniętego przez skurcz kraulisty, a śmigłowiec kończy w szczękach rekina (no podskoczył, i już), więc w eksplozji giną tylko te głupsze i wolniejsze osobniki stada. Pojawia się plan B – wystrzelenie… orbitalnej rakiety. Tak, mają taką pod ręką. Co taka rakieta ma zdziałać i jak można ją odpalić – desperaci mogą przekonać się na własne oczy. Ostrzegam jednak, że efekty są tandetne, realia wyssane z palca (osady utrzymują się z barterowego handlu… elementami z IRYDU), a logika raz za razem kwili w cierpieniu. 30 stycznia 2023 |
Dziesięć miesięcy po „Końcu gry” Hans Kloss powrócił do Teatru Sensacji. Od października 1966 roku rozpoczęto (comiesięczną) emisję pięciu kolejnych odcinków „Stawki większej niż życie”. Na pierwszy ogień poszedł – ponownie wyreżyserowany przez Andrzeja Konica – „Czarny wilk von Hubertus”, czyli opowieść o tym jak J-23 stara się zlikwidować działający w okolicach Elbląga oddział Werwolfu.
więcej »Wyroby rodzimych browarów trafiają na półki również zagranicznych marketów, ale nie jest wcale tak prosto się o tym przekonać.
więcej »Wielbiciele Hansa Klossa mogli w czwartkowy wieczór 16 grudnia 1965 roku poczuć wielki smutek. W ramach Teatru Sensacji wyemitowano bowiem „Koniec gry”, spektakl zapowiadany jako ostatni odcinek „Stawki większej niż życie”. Jak się niespełna rok później okazało, wcale tak nie było. J-23 powrócił na „mały ekran”. Mimo że jego pierwsze rozstanie z widzami nie należało do szczególnie spektakularnych.
więcej »Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Z wątrobą na dłoni
— Jarosław Loretz
Panika na planie
— Jarosław Loretz
Jak nie gryzoń, to może jaszczurka?
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Z wątrobą na dłoni
— Jarosław Loretz
Panika na planie
— Jarosław Loretz
Jak nie gryzoń, to może jaszczurka?
— Jarosław Loretz
Orient Express: A gdyby tak na Księżycu kangur…
— Jarosław Loretz
Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz
Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz
Majówka seniorów
— Jarosław Loretz
Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz
Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz
Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz
Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz
Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz
Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz