Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 6 grudnia 2023

Niedzielny krytyk komiksów: Z których Jolskych?
Tak jak w odniesieniu do „Tytusa, Romka i A’Tomka” moim swoistym pożegnaniem była księga XVI, nieoficjalnie zwana „Tytus dziennikarzem”, tak w przypadku cyklu „Jonka, Jonek i Kleks” taka rola przypadła właśnie opowieści „Pióro contra flamaster”.
Niekoniecznie jasno pisane: „Incal” w wersji light
Alejandro Jodorowsky i Jean Giraud (czyli Moebius, bo z Jororowskym współpracowało to właśnie twórcze alter ego Girauda) stworzyli swego czasu „Incala”, jeden z najsłynniejszych komiksów w historii medium. O dziwo, sukces ten nie przyczynił się wcale do ich częstej współpracy w przyszłości. Trzyczęściowa opowieść „Szalona z Sacré-Coeur” jest drugim owocem ich kooperacji – jednym z najlepszych, przy jakich zarówno Chilijczyk, jak i Francuz pracowali.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej SF? (19)
Niemieckojęzyczna fantastyka powstaje nie tylko w Niemczech – tym razem przedstawię znakomicie przyjęte dzieło autorki austriackiej. Drugim wydawnictwem będzie powieść kryminalna o Berlinie szalonych lat dwudziestych.
Fundacja: Sez. 2. odc. 3. Nowa budowla na gruzach prozy Asimova
Od początku drugiego sezonu można było wzrost znaczenia Hariego Seldona, a finał tego odcinka zdaje się wskazywać na to, że scenarzyści postanowili wycisnąć z tej postaci, ile się tylko da. Można mieć nawet nadzieję, że będzie to korzystne dla serialu – oczywiście jeśli zapomnimy o literackim pierwowzorze.
Między literacką fikcją a faktami
Tom „Języki prawdy” zawiera wybór esejów i tekstów okolicznościowych Salmana Rushdiego z ostatnich dwudziestu lat. Nie ma wątpliwości: lektura to uczta intelektualna, spotykamy się tutaj z mistrzem.

Filmy

Magazyn CCXXXI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Z filmu wyjęte: Mumii podejście drugie

Jarosław Loretz

W zeszłym odcinku zaprezentowałem swetrową wersję E.T. W bieżącym natomiast jest… gąbczasta. Mniej więcej.

Z filmu wyjęte: Mumii podejście drugie

W zeszłym odcinku zaprezentowałem swetrową wersję E.T. W bieżącym natomiast jest… gąbczasta. Mniej więcej.

Jeśli myśleliście, że tureckim filmowcom wystarczyła jedna kopia E.T., spieszę wyprowadzić Was z błędu. Otóż w 1987 roku, cztery lata po opisanym w poprzednim odcinku filmie „Badi”, dostarczyli oni na lokalny rynek produkcję o tytule „Homoti”. Co swoją drogą zaowocowało wdzięcznym tytułem angielskim, średnio adekwatnym do oryginału: „Homo E.T.”. Ale może po kolei.

„Badi” był biedniejszą wersją oryginalnego „E.T.”, kopiującą sporo rozwiązań z amerykańskiego pierwowzoru, ale wyraźnie zmodyfikowaną pod mniej wymagającego widza tureckiego, z obowiązkowym dostosowaniem do siermiężnych lokalnych realiów. „Homoti” natomiast został zrealizowany jako komedia, w jakiś tam sposób odwołująca się do „E.T” (jest tu nawet rozmowa – przez kosmiczne lusterko – z samym oryginalnym E.T., któremu… świecą się na czerwono diodowe oczy!), ale idąca zupełnie innym tropem. Jak można się spodziewać, film jest w związku z tym nieprawdopodobnie wręcz głupi, a że przy tym kosztował grosze – wyszło tak, że konsumpcja tego tworu zdecydowanie wymaga wspomożenia się adekwatnymi środkami spożywczymi. Tymi z gatunku znieczulających.

Gdzieś na obrzeżach tureckiego miasta ląduje UFO (jest niewymownie cudowne – będzie w następnym odcinku), z którego wysiada tytułowy Homoti, obcy w kształcie E.T.-podobnym. Natychmiast natyka się na dziennikarza od wyssanych z palca newsów i trafia do jego mieszkania, wymuszając na gospodarzu obietnicę, że nie uczni z Homotiego newsa do swojej gazety. Dlaczego? Żeby Homoti nie poniósł sromotnej kary na swojej rodzinnej planecie, rządzonej przez bezwzględną dyktaturę. Karą tą byłoby bowiem… zamknięcie w domu na dzień. Jeden. Równie do śmiechu jest powód, dla którego Homoti w ogóle wylądował na Ziemi – otóż tu czuł się bezpieczniej niż w kosmosie, bo… Amerykanie zapowiedzieli militaryzację przestrzeni orbitalnej. Posmutniały dziennikarz, który w związku z brakiem tematu na gorącego newsa może stracić pracę, zostaje jednak pocieszony, że spokojnie da się coś zaaranżować. W końcu Homoti potrafi się teleportować, ma telekinezę i ogólnie wszystko umie. Poza zbornym poruszaniem się, bo chadza jak okulała kaczka w stygnącej smole.

Dziennikarz dostaje więc możliwość przelecenia się autentycznym latającym dywanem, a nagranie wojażu zostaje wykonane przez świeżo przyznaną mu przez szefa gazety stażystkę, z którą dziennikarz momentalnie wchodzi w romans. Ku zgryzocie Homotiego, który wedle zagranicznych opinii rzekomo jest… homoseksualnym obcym. Co jest o tyle dziwne, że nie posiada wyraźnej płci, nie obnosi się też z żadnymi seksualnymi preferencjami, a co najwyżej klei się – w rozumieniu przytulanek i czegoś, co od biedy można uznać za całusy (w policzek, żeby nie było!) – do gospodarza, jego matki i ich sąsiada, regularnego geja. Te dwie ostatnie postaci to zresztą podstawa tej komedii – gej ciągle ma jakieś problemy sercowe, matka zaś notorycznie wikła się w jakieś bezsensowne pyskówki na bazarze, wywołując z czasem popłoch samym swoim pojawieniem się w zasięgu wzroku sprzedawców.

I tu może przejdźmy do załączonych kadrów, na których doskonale widać na nich jakość kostiumu obcego. Korpus główny, mający postać czegoś w rodzaju betonowej sukienki z rękami orangutana (dłonie aktora wylądowały w okolicach łokci kostiumu), został wykonany z jakiegoś rodzaju pianki. Trudno stwierdzić, czy ze względu na nietypowe rozmiary aktora, czy niedostatki formy, w której wykonano odlew, ciało obcego charakteryzuje się ogromną bulwą w części biodrowej, dzięki czemu Homoti dysponuje mocno wypuczonym brzuchem i kuriozalnie wydatnymi pośladkami. Całość uzupełniają ni to piankowe, ni to skórzane nogi-buty oraz wielgachny łeb z absurdalnymi wałami nadczołowymi i wydłużoną banią czaszki. Żeby było bardziej głupio, łeb jest w środku pusty i niekiedy widać przez oczodół ścianę za plecami aktora. Nie muszę przy tym chyba mówić, że ani oczy, ani usta się nie ruszają, aczkolwiek gdy Homoti robi swoje czary-mary, świeci mu się wnętrze ust. I podbródek na łączeniu z szyją, gdzie nikomu już się nie chciało spasować głowy z korpusem.

Film, figurujący obecnie w domenie publicznej, spodoba się więc wyłącznie miłośnikom złego kina utopionego w tanim kiczu. I jako taki – zwłaszcza że to nieanglojęzyczna egzotyka – całkiem przyzwoicie spełni swoją rolę. Naturalnie ze wspomnianymi dodatkami spożywczymi. Bo na trzeźwo bywa srogo.

21 sierpnia 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Końcowe odliczanie
Sebastian Chosiński

5 XII 2023

Nieczęsto widzowie w latach 50. i 60. ubiegłego wieku mieli okazję oglądać Zbigniewa Cybulskiego w przedstawieniach teatralnych. Każda taka rola zasługuje więc na uwagę. Wyreżyserowany przez Jerzego Gruzę „Sammy” to monodram autorstwa Brytyjczyka Kena Hughesa, w którym aktor znany przede wszystkim z „Popiołu i diamentu” wciela się w drobnego kombinatora próbującego zebrać pieniądze na spłatę długu.

więcej »

Z filmu wyjęte: Franczyza lat 80.
Jarosław Loretz

4 XII 2023

Z okazji zbliżających się Świąt proponuję rzut oka na franczyzę okołofilmową sprzed 30 lat.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Uparty inspektor
Sebastian Chosiński

28 XI 2023

Chociaż o brytyjskim dramatopisarzu i prozaiku Patricku Hamiltonie dzisiaj już mało kto pamięta, wielbiciele klasycznych thrillerów psychologicznych sprzed dekad powinni kojarzyć przynajmniej dwie z jego sztuk, które dotarły do Hollywoodu – „Gasnący płomień” oraz „Sznur”. Ta pierwsza doczekała się także inscenizacji w ramach Teatru Sensacji „Kobra”, a reżysersko odpowiadał za to… Andrzej Łapicki.

więcej »