Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Charlie Brown, Snoopy i spółka

Iwona Michałowska

« 1 2

Charlie Brown, Snoopy i spółka

Linus

W odróżnieniu od „Snoopy Come Home” piosenka jest tu bodaj tylko jedna – popeliniarska, ale wpadająca w ucho. Podkład instrumentalny niektórych scen bardzo przyzwoity. Ogólnie – obok „A Boy Named Charlie Brown” chyba najlepsza długometrażówka o Fistaszkach.

Sally

Listę zamyka także całkiem zabawna „Bon Voyage, Charlie Brown (and Don’t Come Back)” [„Szerokiej drogi, Charlie Brown (i nie wracaj)”] z 1980 roku. Oto Charlie, Linus, Marcie i Peppermint Patty zostają wysłani do Francji w ramach programu wymiany uczniowskiej. Charlie zabiera ze sobą Snoopy’ego, a Snoopy – Woodstocka. Problemy językowe zaczynają się już podczas przesiadki w Londynie i nie pomoże nawet Marcie, która francuskim wprawdzie włada, ale cockneyem nie. W końcu nasza ekipa dociera do Francji i przygody zaczynają się na całego: okazuje się, że dom, do którego zaproszono chłopców, należy do Bardzo, Bardzo Złego Człowieka, a zaproszenie wysłano bez jego wiedzy… W odróżnieniu od innych filmów o Fistaszkach w tym możemy zobaczyć dorosłych w całej okazałości, choć nie pojawiają się często i nie przeszkadzają. Oglądamy też paszporty Snoopy’ego i Woodstocka i dowiadujemy się, który z bohaterów potrafi prowadzić samochód. Tym razem twórcy oszczędzili nam piosenek, za to muzyczka jest przednia. A przesłanie – jak zwykle – budujące.

Lucy

Postacie

Solą cyklu o Fistaszkach, obok specyficznego dowcipu i zaskakujących puent, są postacie. Dla jednych – z pewnością dla producentów piżam, torebek i innych dupereli „z nadrukiem” – głównym bohaterem cyklu jest Snoopy, ale niżej podpisana chętnie ubrałaby się w koszulkę z Charliem, o ile taka byłaby dostępna. Przedstawmy pokrótce kilkoro najbarwniejszych bohaterów.

Schroeder

Charlie Brown – imiennik i alter ego Charlesa Schulza. Nieudacznik o gołębim sercu. Nigdy nie dostaje listów i z pocałowaniem ręki przyjmuje używaną Walentynkę. Kocha się platonicznie w Małej Rudej Dziewczynce. Brat Sally i nominalny właściciel (w rzeczywistości oddany sługa, ale też przyjaciel) Snoopy’ego. Nie jest prawdą, jakoby jego drużyna bejsbolowa zawsze przegrywała: kiedy pan Henderson ze sklepu sportowego obiecał ufundować stroje, jeśli zespół wygra pierwszy mecz w sezonie, cudem udało mu się wygrać dzięki małemu Lelandowi. (Niestety w kolejnych meczach Leland nie mógł wystąpić, bo zbyt długa koszulka krępowała mu nogi). W innych dyscyplinach Charlie wygrał co najmniej dwa razy: raz w konkursie ortograficznym (na szczeblu szkolnym), a raz w kulki z Joe Agatem, który podstępem pozbawiał kulek młodsze dzieci, w tym Reruna. (W wersji filmowej Charlie uczy się gry od Snoopy’ego).

Rerun

Snoopy – pies Charliego. Niespełniony (lecz nieustający w wysiłkach) literat i as lotnictwa I wojny światowej (lata na budzie). Pisze na maszynie lub w sobie tylko wiadomy sposób dyktuje tekst Woodstockowi. Rozumie mowę ludzi, lecz bez wzajemności. Cwany, choć Woodstock i Charlie czasem potrafią go przechytrzyć. Nie szczeka, za to śmieje się i pomrukuje znacząco (w filmach głosem Billa Meléndeza, który ćwierka też za Woodstocka).

Patty

Woodstock – kanarkopodobny ptaszek, najlepszy przyjaciel Snoopy’ego. Bardzo muzykalny. Żyje dziko wraz ze swymi kumplami (braćmi?) o identycznym wyglądzie. Gardzi jałmużną w postaci okruszków. Nie podróżuje w weekendy, bo wtedy robaki są zamknięte.

Linus van Pelt – filozof i heretyk. Wierzy w Wielką Dynię. Kiedy pojawił się w „Fistaszkach”, był młodszy od Charliego; później się zrównali i nawet chodzą do jednej klasy, ale z tamtego okresu pozostało Linusowi ssanie palca. Właściciel niebieskiego kocyka, który pełni funkcję terapeutyczną (rozstanie z nim owocuje głęboką depresją), ale może też służyć do łapania monet lub przeganiania łobuzów.

Sally Brown – siostra Charliego. Kocha się w Linusie, którego nazywa swoim słodkim szkrabkiem. Zgodziła się zostać przewodniczącą klasy do spraw programowych, bo sądziła, że jej zadanie będzie polegało na całodziennym oglądaniu programów w telewizji.

Marcie

Lucy van Pelt – siostra Linusa. Wydaje się zarozumiała, dopóki się nie spotka Peppermint Patty. Udziela nowatorskich porad psychiatrycznych za 5 centów – jej głównym, prawdopodobnie jedynym pacjentem jest Charlie. Żywi nieodwzajemnioną słabość do Schroedera.

Schroeder – łapacz w drużynie Charliego, meloman, pianista. W swojej sali do ćwiczeń ma dwa kantorki – jeden z zapasowymi fortepianami, drugi z popiersiami Beethovena.

Rerun – młodszy brat Linusa i Lucy. Sobowtór Linusa, różniący się odeń jedynie szelkami. Jego imię wymyśliła Lucy, stwierdzając, że posiadanie kolejnego młodszego brata będzie jak ponowne oglądanie („rerun”) tego samego programu.

Pig-Pen

Peppermint Patty – alter ego kuzynki Schulza. Cechuje ją, że zacytuję za angielską Wikipedią, „głęboki brak zrozumienia podstawowych pojęć, prowadzący do kłopotliwych sytuacji”. Myśli, że Snoopy to chłopak, tylko trochę dziwny. W kwestionariuszu osobowym zamiast daty urodzenia wpisała „1492”, bo sądziła, że to sprawdzian. Nigdy nie wpadła na pomysł noszenia książek do szkoły. Podkochuje się w Charliem, do którego zwraca się per „Chuck”.

Marcie – okularnica i kujonka (acz przemiła), idealne uzupełnienie Patty, którą tytułuje „sir” (w polskiej wersji „sierżancie”). Zna francuski. Kolejna skryta fanka Charliego, do którego zwraca się per „Charles”.

Pig-Pen („Chlewik”) – chłopak, do którego przykleja się cały brud z okolicy. Gdziekolwiek idzie, wznieca chmurę pyłu. W jednym z filmów Pig-Pen przechodzi przez piaskownicę, w której bawią się dwie dziewczynki, i pozostawia ją bez ziarenka piasku.

Franklin – jedyna czarnoskóra postać „Fistaszków”, całkowicie zintegrowana z białym otoczeniem i pozbawiona kompleksów. W komiksie pojawił się w roku 1968, kiedy taka integracja bynajmniej nie była w Stanach oczywistością, i często bywa wskazywany jako przykład demokratycznego przesłania Schulza.

Franklin

„Fistaszki” w Polsce

Trudno powiedzieć, czy Fistaszki istniały w Polsce przed rokiem 1978, acz można przypuszczać, że komiksy tu docierały – wszak żelazna kurtyna nie była aż tak nieprzepuszczalna. Publikacje w polskiej wersji, jeśli w ogóle były, musiały się jednak ograniczać do pojedynczych, być może kilkukadrowych historyjek. Na większą skalę postacie Schulza zaistniały w momencie wejścia do dystrybucji kinowej filmu „Charlie Brown i jego kompania”, czyli „Race for Your Life, Charlie Brown” – a nie, jak podaje FilmWeb, „A Boy Named Charlie Brown”: wystarczy spojrzeć na rok produkcji i plakat, na którym Fistaszki pływają w kołach ratunkowych. Prawdopodobnie zamieszanie wynika z tego, że film funkcjonuje w internecie również pod tytułem „Wiosła w dłoń, Charlie Brown” – być może pod takim był prezentowany w telewizji lub na wideo.

Lata 80. to trzy książeczki komiksowe: „Fistaszki – pierwsze spotkanie”, potem kolejno spotkanie drugie i trzecie. Dziś krążą po serwisach aukcyjnych, oferowane po parę złotych od sztuki. Jednocześnie w telewizji pojawiały się odcinki serii telewizyjnych, a także długometrażowy „Szerokiej drogi, Charlie Brown (i nie wracaj)”.

W latach 90. zainteresowanie Fistaszkami nieco osłabło, by odrodzić się przed 2-3 laty dzięki nowym polskim wydaniom komiksów, tłumaczonych przez wielkiego miłośnika Fistaszków – Michała Rusinka, i wydawanych przez wydawnictwo „Nasza Księgarnia”. Na pierwszy ogień poszły małe albumy ze Snoopym w roli tytułowej, zawierające po jednym obrazku na każdej stronie z towarzyszącym mu podpisem na sąsiedniej. Potem przyszedł czas na większe książeczki z komiksowymi historiami, mogące już zadowolić miłośników fistaszkowego dowcipu: „Snoopy. Była ciemna, burzliwa noc” (2 tomy) i „Snoopy. Pieskie życie” (2 tomy). Następnie wydawca porwał się na większe (acz rozłożone w czasie) przedsięwzięcie, którego pierwszym etapem było wydanie obszernych tomów „Fistaszki zebrane 1950-1952” (w listopadzie roku 2008) i „Fistaszki zebrane 1953-1954” (w październiku 2009). Seria „The Complete Peanuts” jest w Stanach zaplanowana na 25 tomów, które mają się ukazywać do roku 2016. Biorąc pod uwagę opóźnienia i konieczność przygotowania polskich tłumaczeń, można się spodziewać, że przez najbliższą dekadę lub więcej Fistaszków nam nie zabraknie.

Reedycje ośmiu odcinków fistaszkowych seriali znalazły się na czterech płytach DVD dołączanych przed rokiem do piątkowych wydań kilku lokalnych gazet należących do grupy „Polska The Times”. Niestety, miały brzydkie okładki i zinfantylizowane ponad miarę opisy, a sztucznie brzmiący dubbing (role Charliego i Linusa odtwarzały panie, nawet niestarające się brzmieć jak chłopcy) dopełniał negatywnego obrazu. Być może zresztą jest to ten sam dubbing, którego lata wcześniej słuchaliśmy w telewizji, tyle że niektórzy widzowie się postarzeli i kręcą nosem.

Bohaterowie komiksu Schulza są obecni na rynku także w postaci różnych memorabiliów i wizerunków na przedmiotach użytkowych, choć to ostatnie jest udziałem niemal wyłącznie Snoopy’ego (czasem w towarzystwie Woodstocka). Krakowska firma Mista produkuje pocztówki z wizerunkami postaci z komiksu. Wszystko to są rzeczy drobne, a jednak świadczące o tym, że Fistaszki na dobre zagościły w naszej mentalności i pożyją tam jeszcze długo, choć pamięć o nich jest fragmentaryczna i nie wszyscy, którzy noszą torby czy piżamy ze Snoopym, do końca wiedzą, skąd toto się wzięło.

« 1 2

22 lutego 2010

Komentarze

15 XII 2012 10:33:20

Snoopy jest super, mam cztery komiksy o nim.:)

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »