Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Ceyda Torun
‹Kedi – sekretne życie kotów›

EKSTRAKT:100%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKedi – sekretne życie kotów
Tytuł oryginalnyKedi
Dystrybutor M2 Films
Data premiery28 lipca 2017
ReżyseriaCeyda Torun
ZdjęciaAlp Korfali, Charlie Wuppermann
ObsadaBülent Üstün
MuzykaKira Fontana
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiTurcja, USA
Czas trwania79 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Koty ponad podziałami
[Ceyda Torun „Kedi – sekretne życie kotów” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Chyba nieczęsto zdarzają się takie deklaracje recenzentów. Ale nie ma co silić się na wyszukane słowa. Trzeba przyznać wprost: ta recenzja jest skrajnie subiektywna! Nie ma zresztą prawa być inna, skoro jest to film o kotach, a piszący te słowa jest od nich uzależniony. Co jednak nie zmienia faktu, że „Kedi. Sekretne życie kotów” może spodobać się również osobom, które na co dzień wcale nie szukają kontaktu z tymi czworonogami.

Sebastian Chosiński

Koty ponad podziałami
[Ceyda Torun „Kedi – sekretne życie kotów” - recenzja]

Chyba nieczęsto zdarzają się takie deklaracje recenzentów. Ale nie ma co silić się na wyszukane słowa. Trzeba przyznać wprost: ta recenzja jest skrajnie subiektywna! Nie ma zresztą prawa być inna, skoro jest to film o kotach, a piszący te słowa jest od nich uzależniony. Co jednak nie zmienia faktu, że „Kedi. Sekretne życie kotów” może spodobać się również osobom, które na co dzień wcale nie szukają kontaktu z tymi czworonogami.

Ceyda Torun
‹Kedi – sekretne życie kotów›

EKSTRAKT:100%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKedi – sekretne życie kotów
Tytuł oryginalnyKedi
Dystrybutor M2 Films
Data premiery28 lipca 2017
ReżyseriaCeyda Torun
ZdjęciaAlp Korfali, Charlie Wuppermann
ObsadaBülent Üstün
MuzykaKira Fontana
Rok produkcji2016
Kraj produkcjiTurcja, USA
Czas trwania79 min
Gatunekdokument
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Koty to najpiękniejsze zwierzęta świata. Piekielnie nie lubię tak o nich pisać, mówić ani myśleć, ale chcąc nie chcąc muszę przecież przyznać, że – zgodnie z obecnym stanem nauki (co, zakładam, kiedyś jednak się zmieni) – należą do królestwa zwierząt. Człowiekowi towarzyszą – jako członkowie rodzin – od ponad dziewięciu tysięcy lat. W tym czasie zdołały całkowicie podporządkować go sobie. Na dodatek zrobiły to na tyle inteligentnie, że ludzie wciąż żyją w przekonaniu, iż to oni są właścicielami kotów, podczas gdy jest na odwrót. W starożytnym Egipcie uważano je za święte. I chociaż w późniejszych czasach straciły ten status, nic sobie z tego nie robią. Wystarczy im, że trafiły do literatury dla dzieci („Kot w butach”, „Alicja w Krainie Czarów”) i dorosłych („Mistrz i Małgorzata”), do komiksów (Garfield), wreszcie do filmu. I nie chodzi wcale o głupawe komedyjki typu „Jak zostać kotem” Barry’ego Sonnenfelda.
Sympatyczne czworonogi doczekały się w końcu dzieła na miarę swej urody i mniemania o sobie – to turecko-amerykański dokument „Kedi” (z polskim podtytułem „Sekretne życie kotów”). Na świecie nie brakuje miast, w których populacja tych – wrrrr! – zwierząt po wielekroć przewyższa liczbę ludzkich mieszkańców. Do najbardziej „zakoconych” należą ponoć Tel Awiw i Stambuł. Tam właśnie koty nauczyły się żyć z ludźmi w sposób perfekcyjny, stając się kimś znacznie więcej niż stałym elementem krajobrazu. Nietrudno więc zrozumieć, że pochodząca z dawnej stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego reżyserka Ceyda Torun postanowiła poświęcić im swój pełnometrażowy debiutancki dokument. Wprawdzie opuściła ojczyznę jeszcze w dzieciństwie – od tamtej pory mieszkała, uczyła się i pracowała w Jordanii, Stanach Zjednoczonych i Anglii – nigdy jednak nie zapomniała swoich stambulskich kocich przyjaciół. Po latach powróciła do rodzinnego miasta, aby opowiedzieć o nich.
Ale czy „Kedi” to naprawdę tylko film o kotach? Do tego jeszcze dojdziemy. Torun nie mogła oczywiście umieścić w swoim dziele setek tysięcy (a może milionów?) czworonogów mieszkających nad Bosforem. Dokonała więc selekcji – wybrała siódemkę, której przez wiele tygodni towarzyszyła z kamerą. Podglądała je we wszystkich możliwych sytuacjach. No… prawie wszystkich, scen kociego seksu mimo wszystko nie zobaczymy, ale już karmienie piersią jak najbardziej. Każdy z bohaterów jest inny, o czym świadczą chociażby nadane im imiona: Spryciara (Sari), Przylepa (Duman), Sułtan (Bengü), Flirciarz (Aslan Parçasi), Bestia (Gamsiz), Szajba (Psikopat) i Cwaniak (Deniz). Każdy – dzięki swej inności – jest równie fascynujący. Mieszkają w różnych dzielnicach Stambułu (na dwóch kontynentach), żyją w zasadzie na ulicy – nie dlatego, że zostały wypędzone, ale taki jest ich wybór. Ludzi, którzy się nimi opiekują, nie brakuje. Przychodzą do nich, kiedy są głodne, gdy potrzebują czułości lub chcą się pobawić, ewentualnie kiedy muszą wyleczyć rany.
Wypowiadający się w filmie mieszkańcy miasta akceptują takie podejście – wrrrr! – zwierząt. Nie próbują zmieniać „swoich” kotów; zdają sobie sprawę, że nie miałoby to większego sensu. To gra, której reguły są jasne od samego początku: ludzie wiedzą, że zostali wybrani, dostąpili zaszczytu – w zamian za wierną służbę mogą sobie od czasu do czasu pomiziać futerko. Byle nie za długo. I nie za często. Ale to wciąż jest symbioza, nie wykorzystywanie. Nie bez powodu jeden z ludzkich bohaterów filmu – mężczyzna pracujący w porcie i każdego dnia dokarmiający kilkadziesiąt czworonogów – mówi, że miłość do nich pozwoliła mu przezwyciężyć najtrudniejszy okres w życiu, wyjść na prostą. Inny – rybak (też, jak można sądzić, po przejściach) – widzi w nich znak od Boga, na co przytacza konkretny dowód. Nie bez powodu w pewnym momencie pada z ekranu nawet tak patetyczne zdanie: „Kto nie potrafi kochać kotów, ten nie potrafi kochać w ogóle”.
Nie ma w tym przesady. Stosunek do zwierząt (tym razem bez obowiązkowego „wrrrr!”) jest wszak w dużej mierze pochodną tego, jak traktujemy innych ludzi. Oczywiście, nie kochając kotów, nie stajemy się od razu potworami. Ale na pewno mamy wszelkie predyspozycje, by się w potwory zamienić, jeżeli będziemy koty nienawidzić. Każdy dwunóg, który mieszka z czworonogiem, wie, jak trudno zdobyć jego zaufanie i jak łatwo je stracić; tym większe wrażenie robią sceny, jakie udało się nakręcić ekipie. Nie ma wątpliwości, że Ceyda Torun i jej najbliżsi współpracownicy – zwłaszcza zaś operator Charlie Wuppermann – długo musieli wkupywać się w łaskę swoich bohaterów; w przeciwnym wypadku nie zostaliby dopuszczeni tak blisko. Kotów przecież nie da się łatwo oszukać. Jeżeli tak wiele z ich codziennego życia widzimy na ekranie (spożywanie posiłków, toaletę, opiekę nad małymi, polowanie, walkę, pieszczoty i psoty), to tylko dlatego, że pozwoliły to nakręcić. Że w towarzyszących im filmowcach dostrzegły przyjaciół. I odwdzięczyły się za okazaną im czułość najlepszym aktorstwem, jakie tylko można sobie wyobrazić.
Jeśli „Kedi” – film, który w takim samym stopniu bawi (w paru momentach wybuchy śmiechu będą jak najbardziej uzasadnione), co wzrusza (podobnie zresztą jak i napływające do oczu łzy) – nie dostanie Oscara za najlepszy dokument, będzie to oznaczało, że świat nie zasługuje na to, by dłużej istnieć.
koniec
31 lipca 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.