Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Leif GW Persson
‹Linda›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLinda
Tytuł oryginalnyLinda – som i Lindamordet
Data wydania3 października 2012
Autor
PrzekładDominika Górecka
Wydawca Czarna Owca
CyklEvert Bäckström
ISBN978-83-7554-487-9
Format568s. 135×210mm
Cena39,90
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Antybohater z krwi i kości
[Leif GW Persson „Linda” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Marzył Wam się kryminał autorstwa Leifa GW Perssona, w którym główną postacią byłby Evert Bäckström – niepoprawny politycznie rasista, seksista i homofob w jednym? No to macie! „Linda. Historia pewnej zbrodni” to spełnienie Waszych oczekiwań. Pamiętajcie jednak, że mimo wysunięcia na pierwszy plan postaci do szpiku kości karykaturalnej, jest to powieść podejmująca, jak zwykle u tego pisarza, temat niezwykle ważny. I bolesny.

Sebastian Chosiński

Antybohater z krwi i kości
[Leif GW Persson „Linda” - recenzja]

Marzył Wam się kryminał autorstwa Leifa GW Perssona, w którym główną postacią byłby Evert Bäckström – niepoprawny politycznie rasista, seksista i homofob w jednym? No to macie! „Linda. Historia pewnej zbrodni” to spełnienie Waszych oczekiwań. Pamiętajcie jednak, że mimo wysunięcia na pierwszy plan postaci do szpiku kości karykaturalnej, jest to powieść podejmująca, jak zwykle u tego pisarza, temat niezwykle ważny. I bolesny.

Leif GW Persson
‹Linda›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLinda
Tytuł oryginalnyLinda – som i Lindamordet
Data wydania3 października 2012
Autor
PrzekładDominika Górecka
Wydawca Czarna Owca
CyklEvert Bäckström
ISBN978-83-7554-487-9
Format568s. 135×210mm
Cena39,90
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
„Linda. Historia pewnej zbrodni” zawiera dedykację. Możemy w niej przeczytać: „Dla Mai Sjöwall i Pera Wahlöö – którzy byli w tym lepsi od wielu innych”. Ta dedykacja to nie tylko przejaw kurtuazji i jak najbardziej słuszne docenienie zasług wielkich poprzedników (twórców serii dziesięciu kryminałów, powstałych pomiędzy 1965 a 1975 rokiem, z komisarzem Martinem Beckiem w roli głównej); to przede wszystkim trop wskazany czytelnikowi, podpowiedź, czego może się po tej książce spodziewać. Spośród wszystkich wydanych do tej pory w Polsce powieści Leifa GW Perssona – a były ich cztery – ta bowiem w największym stopniu przywołuje nastrój obecny na kartach „Śmiejącego się policjanta”, „Morderstwa w Savoyu” czy „Zamkniętego pokoju”. Jest zresztą nie tylko pokaźnych rozmiarów (liczy sobie ponad pięćset sześćdziesiąt stron) hołdem dla tandemu szwedzkich autorów, ale także próbą wskazania, jak mogłyby wyglądać kolejne odsłony cyklu, gdyby kariera literacka Wahlöö nie została przerwana śmiertelną chorobą w połowie lat 70. ubiegłego wieku.
Persson napisał „Lindę” w przerwie pracy nad „Trylogią policyjną” – już po wydaniu „Między tęsknotą lata a chłodem zimy” (2002) i „W innym czasie, w innym życiu” (2003), a przed „Swobodnym upadkiem jak we śnie” (2007). Była to jego szósta powieść kryminalna stworzona samodzielnie, a dziesiąta w ogóle, jeśli doliczymy książki napisane do spółki z Janem Guillou i Pärem Lorenzonem. Na kartach „Lindy” pojawia się wielu bohaterów znanych z „Trylogii…”, jak również z późniejszego o pięć lat „Umierającego detektywa” (2010): Lars Martin Johansson, Jan Lewin, Anna Holt, Lisa Mattei i nade wszystko – Evert Bäckström, który wyrósł tu wręcz na postać pierwszoplanową. Fabuła powieści nie jest przesadnie skomplikowana, przeciwnie – w porównaniu z innymi dziełami Perssona zaskakuje swoją prostotą i jednowątkowością. Otóż pewnego lipcowego poranka centrala wojewódzka policji w Växjö odbiera zgłoszenie o znalezieniu ciała młodej kobiety. Zwłoki odkryła Margareta Eriksson, która w czasie spaceru zauważyła szeroko otwarte okno sypialni w mieszkaniu na parterze bloku. A że akurat zaczęło padać, postanowiła przestrzec mieszkającą tam samą – pod nieobecność matki, która wyjechała na działkę nad jezioro – dwudziestojednoletnią Lindę Wallin. Po wejściu do środka ukazał jej się mrożący krew w żyłach widok.
Przeprowadzone w zakładzie medycyny sądowej dokładne oględziny zwłok wykazują, że Linda została zgwałcona, a następnie uduszona; jakby tego było mało, zabójca wykonał trzynaście nacięć nożem na pośladkach ofiary. A potem uciekł, pozostawiając po sobie na miejscu zbrodni nie tylko elementy garderoby, ale także całą masę śladów biologicznych. Informacja o morderstwie szybko dociera do Komendy Głównej Policji w Sztokholmie – przede wszystkim dlatego, że po wakacjach Wallin miała rozpocząć naukę na ostatnim roku szkoły policyjnej w Växjö. Dyrektor biura kryminalnego KGP Sten Nylander postanawia potraktować sprawę priorytetowo i posłać kolegom z prowincji doświadczonych śledczych ze stolicy. Problem w tym, że właśnie zaczął się okres urlopowy i za bardzo nie ma z kogo wybierać. Ostatecznie szefem sześcioosobowej grupy zostaje mianowany inspektor Evert Bäckström, wraz z którym na południe kraju wyruszają Jan Roggersson, Erik Knutsson, Peter Thorén oraz Jan Lewin i będąca jego kochanką Eva Svanström. Już pierwsze przesłuchania pozwalają detektywom określić w miarę dokładnie czas zbrodni, na dodatek masa pozostawionych przez sprawcę śladów DNA rokuje jak najlepiej na przyszłość. Tymczasem mijają tygodnie, eliminowani są kolejni domniemani sprawcy, a cela czekająca na zabójcę Lindy wciąż jest pusta. Sytuacja zmienia się dopiero, kiedy na scenę wkracza nowo mianowany dyrektor biura kryminalnego Lars Martin Johansson, który z przerażeniem odkrywa, że śledztwem w Växjö kieruje z ramienia komendy głównej Bäckström. A to przecież policjant, o którym mówi się powszechnie, że żadnej sprawy nie doprowadził do końca…
Persson, pisząc „Lindę”, postanowił pójść pod prąd, śladem wytyczonym kilka dekad wcześniej przez Sjöwall i Wahlöö – nie stworzył postaci heroicznych funkcjonariuszy, którzy z narażeniem życia tropią zwyrodniałego mordercę. Jest dokładnie na odwrót – Bäckström to praktycznie karykatura policjanta, leń i kombinator, myślący tylko o tym, jak wymigać się od roboty i naciągnąć państwo na pokrycie osobistych wydatków. Jego najbliżsi współpracownicy nie mają już co prawda aż tyle na sumieniu, ale za wzór stróżów prawa też trudno byłoby ich postawić. Najbardziej rzetelny i pracowity jest Lewin, lecz cóż z tego, skoro notorycznie zdradza żonę ze Svanström (mężatką zresztą). Ważne jednak, że jest dociekliwy i skrupulatny, bo to właśnie dzięki tym jego cechom udaje się ostatecznie pchnąć dochodzenie na właściwe tory. Zanim jednak do tego dochodzi na kilkuset stronach Persson opisuje ze szczegółami, jak można spartaczyć śledztwo, mając zabójcę praktycznie wyłożonego na tacy. I, co najdziwniejsze, czyta się to z wcale nie mniejszym zainteresowaniem niż najbardziej nawet zajmującą klasyczną historię detektywistyczną wyczarowaną przez Henninga Mankella czy Jo Nesbø. Głównie dlatego, że Persson, jak nikt inny, potrafi przedstawić codzienną, żmudną, do bólu rutynową pracę policji. Nie można mieć wątpliwości, że umiejętność tę posiadł nie tylko dzięki własnemu doświadczeniu (jest przecież szanowanym w Skandynawii profesorem kryminologii), ale także dzięki dokładnej analizie warsztatu pisarskiego autorów, którym dedykował „Lindę”.
Postać Bäckströma to prawdziwy majstersztyk w wykonaniu Perssona – antybohater z krwi i kości, który jest tak paskudny, obleśny i odpychający, że aż… fascynujący. Do tego stopnia, że czytelnik kibicuje mu do samego końca, mając nadzieję, że uda mu się pojmać mordercę wcześniej, niż przybędą do Växjö z odsieczą – nasłane ze Sztokholmu przez Johanssona – Anna Holt i Lisa Mattei. „Linda” udowadnia, że praca policjanta nie ma w sobie nic romantycznego, że pod wieloma względami przypomina ciężką biurową harówkę, polegającą na analizowaniu dziesiątek, jeśli nie setek, ba! tysięcy dokumentów, które przewijają się w danej sprawie. Że często wyjaśnienie zagadki jest kwestią przypadku, a złoty medal należy się nie temu, który, jak chociażby Harry Hole, oddaje się służbie dwadzieścia cztery godziny na dobę, biegając z bronią w ręku po ulicach Oslo, ale temu, który potrafi zmusić się do aktywnego ślęczenia nad biurkiem i grzebania w papierach w poszukiwaniu tego jednego jedynego szczegółu, decydującego o przekierowaniu dochodzenia na właściwe tory.
koniec
5 listopada 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Anatomia wzlotu (na razie bez upadku)
— Sebastian Chosiński

Zbrodniarz i jego kat
— Sebastian Chosiński

Za śmierć Olofa Palmego odpowiada…
— Sebastian Chosiński

Jeśli masz „trupa w szafie” – strzeż się!
— Sebastian Chosiński

Palme is dead, long live Persson!
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.