Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
The Night is the Night
Rotem Geffen

więcej »

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Esensja słucha: Październik 2011
[ - recenzja]

Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Bartosz Makświej, Michał Perzyna

« 1 2 3

Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Bartosz Makświej, Michał Perzyna

Esensja słucha: Październik 2011
[ - recenzja]

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rwake – Rest

Sebastian Chosiński [70%]

Zdecydowanie nie jest to muzyka dla każdego. Rwake istnieją i nagrywają już od piętnastu lat. Pochodzą z Południa Stanów Zjednoczonych, gdzieś z obszarów bagnistego Arkansas. I takie też grają dźwięki – groźne, ponure i… wciągające jak bagno. Muzycznie najbliżej im do doom metalu, ale wokalnie – to już cała gama inspiracji: od deathowego i blackowego growlingu po typowo punkowe darcie ryja. Niekiedy C.T. (pod tymi inicjałami kryje się wokalista) wydziera się jak Jello Biafra w Lard („It Was Beautiful But Now It′s Sour”), innym znów razem próbuje doścignąć Christofera Johnssona z czasów, gdy Therion potrafiło zburzyć swoją muzyką mury Jerycha, to znów udowadnia, że świetnie sprawdziłby się również jako frontman Neurosis. W tle zaś słychać powolny rytm Black Sabbath i nakładane na siebie partie gitar, jak na wczesnych albumach Iron Maiden. Z rzadka tylko robi się lżej i zwiewniej, gdy panowie wyprawiają się na pole uprawiane przez Metallikę (jest fragment przywodzący na myśl instrumentalnego „Oriona”). Przez większość płyty mamy jednak do czynienia z potężną ścianą dźwięku („The Culling”, „Was Only a Dream”), którą skruszyć mogłaby chyba jedynie bomba atomowa. Godzien polecenia krążek, choć tylko dla koneserów gatunku.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Steve Hackett – Beyond the Shrouded Horizon

Sebastian Chosiński [80%]

Mimo słusznego już wieku Steve Hackett (rocznik 1950) nie zwalnia tempa. Przed dwoma laty wydał – całkiem udany, choć nie rewelacyjny – album „Out of the Tunnel′s Mouth”, po czym ruszył w trasę koncertową, by promować swoją najnowszą twórczość. Jednym z efektów objazdu po świecie okazało się dwupłytowe wydawnictwo „Live Rails”. Po krótkim odpoczynku były gitarzysta Genesis ponownie wszedł do studia i przystąpił do nagrania kolejnego krążka – „Beyond the Shrouded Horizon”. Uwagę zwraca już okładka, bardziej pasująca do natchnionych płyt z muzyką new age niż do klasycznego – utrzymanego w konwencji lat 70. ubiegłego wieku – rocka progresywnego. Na szczęście jednak Hackett pozostał Hackettem i nie zafundował nam żadnych brzmieniowych ani kompozycyjnych rewolucji. Płyta jest bardzo eklektyczna, a co za tym idzie – na pewno spodoba się wszystkim dotychczasowym fanom artysty. Nie brakuje na niej bowiem ani pięknych ballad z art-rockowym zacięciem („Loch Lomond”, „Two Faces of Cairo”, „Looking for Fantasy”), ani momentów ostrzejszych, w których gitarzysta bez trudu udowadnia, że wciąż potrafi zagrać ekscytujące solówki (ogniście bluesowy „Catwalk” czy ponad trzynastominutowe „Turn This Island Earth”). Najbardziej jednak intrygują miniatury, które – jak można się domyślać – miały pełnić funkcję mostów łączących odmienne w stylu dłuższe utwory, a które stały się prawdziwymi perełkami, godnymi tego, by żyć własnym życiem. Jak chociażby „The Phoenix Flown” (z solówką, zdawałoby się, żywcem wyjętą z któregoś z klasycznych kawałków Genesis), „Til These Eyes” (wzruszająco zaśpiewane przez samego Hacketta), „Prairie Angel” (którego zakończenie pobrzmiewa rasowym hard rockiem) czy – skrajnie odmienne – „Summer′s Breath” (przywodzące na myśl akustyczne przerywniki Andy′ego Latimera na płytach Camela).

Limitowana edycja płyty poszerzona została o dodatkowy krążek, na którym znalazło się dziewięć, trwających mniej więcej trzydzieści minut, utworów. To kawałki znacznie różniące się stylem, nierzadko o charakterze ilustracyjnym, świetnie zatem nadające się do wykorzystania w ścieżce dźwiękowej filmu (vide czteroczęściowa minisuita „Four Winds”, „Pieds en l′Air”, „Eruption: Tommy”). Choć są i takie, które sprawdziłyby się na każdym regularnym krążku Hacketta – jak na przykład „She Said Maybe” bądź „Reconditioned Nightmare” – nie obniżając jego poziomu. Słabsze momenty? Tak, są i takie: zaśpiewane przez Amandę Lehmann orientalizujące „Waking to Life” oraz bliskie stylistyce AOR „Enter the Night”.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Steven Wilson – Grace for Drowning

Sebastian Chosiński [80%]

Steven Wilson – na co dzień między innymi Porcupine Tree, No-Man, Blackfield – nagrywa i wydaje dużo. Chyba nawet trochę za dużo… Właśnie ukazał się jego kolejny album – tym razem, dla odmiany, podpisany (dopiero po raz drugi w karierze) własnym nazwiskiem (pierwszym solowym dziełem było „Insurgentes” sprzed trzech lat). „Grace for Drowning” to dwa krążki, zawierające w sumie nieco ponad 80 minut muzyki. Jeśli ktoś lubi Porcupine Tree, także i z tego wydawnictwa będzie bardzo zadowolony. Mimo że zawiera ono twórczość bardziej stonowaną i subtelną. Ale także tutaj trafiają się świetne „powłóczyste” solówki gitarowe, sprawiające, że w powietrzu unosi się duch Pink Floydów. Na szczególną uwagę zasługują „Sectarian” (bardzo jazz-rockowy, zahaczający o dokonania odrodzonego w latach 90. King Crimson), skrzące się pomysłami i zmiennymi nastrojami – od jazzujących klawiszy i delikatnego fletu po agresywną, pełną szaleństwa solówkę gitarową – „Remainder the Black Dog” (czyżby hołd dla Led Zeppelin?) oraz opus magnum całego albumu – ponad dwudziestotrzyminutowa suita „Raider II”, którą można spokojnie uznać za „skrócony kurs historii rocka progresywnego”. Parę numerów (jak na przykład banalne, piosenkowe „Postcard” czy zamykające drugą płytę „Like Dust I Have Cleared from My Eye”) dałoby się bez uszczerbku dla całości wyrzucić, reszta zmieściłaby się wtedy na jednym krążku, co na pewno wyszłoby Wilsonowi na dobre.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Terje Rypdal – Crime Scene

Sebastian Chosiński [90%]

Choć płyta nie jest już najnowsza, warto o niej wspomnieć. W świecie jazzu europejskiego są tak naprawdę – czy może raczej były – dwa imperia: Polska i Skandynawia. To pierwsze, mimo pojawienia się w ostatnich latach wielu zdolnych muzyków – boryka się z ogromnymi problemami, aby utrzymać swój status (z epoki Komedy, Kosza, Trzaskowskiego, Namysłowskiego…); drugie – ma się świetnie od lat i nie widać na jego portrecie żadnych rys. Jednym z bogów w tym Panteonie jest zaś norweski gitarzysta Terje Rypdal. Album „Crime Scene” nagrano w maju 2009 roku podczas festiwalu Nattjazz w Bergen, a na płycie koncert ten ukazał się rok później. Dla osób w nim uczestniczących musiało to być, zaiste, cudowne doświadczenie. Rypdal nie stroni bowiem od ostrych, czysto rockowych solówek (jak w „Prime Suspects”, „Investigation”), by chwilę później ustąpić pola klawiszowym (bluesowo-progresywnym) pasażom granym na organach Hammonda przez Stalego Storlokkena lub subtelnym dźwiękom trąbki wyczarowywanym przez Pallego Mikkelborga (na przykład w „Crime Solved”). Unosi się nad tym wszystkim chłód dalekiej północy, a całość działa na słuchacza wręcz hipnotyzująco. Dziwicie się, dlaczego Tomasz Stańko tak chętnie nagrywa płyty w Skandynawii i otacza się muzykami z Norwegii i Szwecji?

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Wu Lyf – Go Tell Fire to the Mountain

Michał Perzyna [70%]

Czerwcowy debiut chłopaków z Wu Lyf to naprawdę solidna dawka indierockowego grania. Już pierwsze, rytmiczne i wyposażone w kościelne organy „L Y F” przyjemnie wprowadza do melodyjnego, buntowniczego światka „Go Tell Fire to the Mountain”. Nie ma na nim specjalnych udziwnień – są dobre gitarowe aranżacje i charakterystyczny, nieco zdławiony, oschły i zachrypnięty wokal Ellery Robertsa. Ten głos budzi we mnie jednak ambiwalentne odczucia. Z jednej strony wyróżnia, niewątpliwie dodaje pewnej wartości i początkowo potrafi zainteresować, ale z drugiej jest mocno męczący i monotonny. Do kilku piosenek przydałby się raczej spokojniejszy, gładki wokal, co dodatkowo wprowadziłoby więcej różnorodności w całym materiale. Ponarzekać można chyba jeszcze na hałaśliwą i na siłę skandalizującą otoczkę, którą próbują (chyba już im się udało) wytworzyć wokół siebie Evans, Thomas, Joe i Ellery. Niestety, ma to swoje odzwierciedlenie również w tekstach, które po bliższym prześledzeniu co najmniej nie powalają. Co ciekawe, „Go Tell Fire to the Mountain” nie zostało nagrane w tradycyjnym studiu, a w manchesterskim kościele. To słychać – poza wspomnianymi, powracającymi organami jest nieco pogłosu, co tworzy całkiem przyciągający klimat. Poza tym opisywana płyta to przede wszystkim żywe, rockowe dźwięki, energiczna perkusja i niezły, równy materiał. A to chyba wystarczy, by uznać debiut Brytyjczyków, skrywających się pod akronimem pochodzącym od World Unite Lucifer Youth Foundation, za udany.

« 1 2 3

4 października 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »