Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Boris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков]
‹Время N›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułВремя N
Wykonawca / KompozytorBoris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков]
Data wydania16 lutego 2018
Wydawca БГ
NośnikCD
Czas trwania40:37
Gatunekrock
EAN4620032910540
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Boris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков], Aleksandr Titow, Leo Abrahams, Steve Jones, Liam Bradley, Paul Stacey, Jeremy Stacey, James Hallawell, Mark Titow, Aleksandr Koriukowiec, Jules Maxwell, Clive Bell, Mitchell Froom, Eliahu Dagmi, Richard Thompson, Gilad Adsolem, Mel Collins, Olga Głazowa, BJ Cole, Andriej Surotdinow, Anton Bojarskich, Brian Finnegan, Wiktor Sawicz, Ben Amir, Zied Zouari, Pip Eastop, Brian Eno
Utwory
CD1
1) Время N03:22
2) Темный как ночь03:35
3) Сякухачи05:15
4) На ржавом ветру03:02
5) Песни нелюбимых03:17
6) Ножи Бодхисаттвы04:59
7) Прикуривает от пустоты04:33
8) Соль06:44
9) Крестовый поход птиц05:49
Wyszukaj / Kup

Obyś (nie) żył w takich czasach!
[Boris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков] „Время N” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Mimo sześćdziesięciu pięciu lat na karku, Boris Griebienszczikow – lider petersburskiego Akwarium – ani na moment nie zwalnia tempa. Wciąż koncertuje i nagrywa – zarówno pod szyldem swego zespołu, jak i własnym nazwiskiem. W połowie lutego światło dzienne ujrzał kolejny solowy album legendarnego wokalisty i gitarzysty, noszący okrojony z powodów cenzuralnych tytuł „Время N”.

Sebastian Chosiński

Obyś (nie) żył w takich czasach!
[Boris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков] „Время N” - recenzja]

Mimo sześćdziesięciu pięciu lat na karku, Boris Griebienszczikow – lider petersburskiego Akwarium – ani na moment nie zwalnia tempa. Wciąż koncertuje i nagrywa – zarówno pod szyldem swego zespołu, jak i własnym nazwiskiem. W połowie lutego światło dzienne ujrzał kolejny solowy album legendarnego wokalisty i gitarzysty, noszący okrojony z powodów cenzuralnych tytuł „Время N”.

Boris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков]
‹Время N›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułВремя N
Wykonawca / KompozytorBoris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков]
Data wydania16 lutego 2018
Wydawca БГ
NośnikCD
Czas trwania40:37
Gatunekrock
EAN4620032910540
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Boris Griebienszczikow [Борис Гребенщиков], Aleksandr Titow, Leo Abrahams, Steve Jones, Liam Bradley, Paul Stacey, Jeremy Stacey, James Hallawell, Mark Titow, Aleksandr Koriukowiec, Jules Maxwell, Clive Bell, Mitchell Froom, Eliahu Dagmi, Richard Thompson, Gilad Adsolem, Mel Collins, Olga Głazowa, BJ Cole, Andriej Surotdinow, Anton Bojarskich, Brian Finnegan, Wiktor Sawicz, Ben Amir, Zied Zouari, Pip Eastop, Brian Eno
Utwory
CD1
1) Время N03:22
2) Темный как ночь03:35
3) Сякухачи05:15
4) На ржавом ветру03:02
5) Песни нелюбимых03:17
6) Ножи Бодхисаттвы04:59
7) Прикуривает от пустоты04:33
8) Соль06:44
9) Крестовый поход птиц05:49
Wyszukaj / Kup
Akwarium (Аквариум) to legenda radzieckiego i rosyjskiego rocka. Choć, prawdę mówiąc, Boris Borisowicz Griebienszczikow (Борис Борисович Гребенщиков) nie lubi, gdy jego twórczość wpisuje się w kontekst komunistyczny. Owszem, dane mu było urodzić się (w 1953 roku w Leningradzie) i tworzyć w czasach Związku Radzieckiego, ale nigdy nie czuł bliskiego – ba! jakiegokolwiek – związku z panującym wówczas w kraju ustrojem politycznym. Zawsze szedł „pod prąd”, niejednokrotnie narażając się KGB. Był też poddawany permanentnej inwigilacji; przez wiele lat nie mógł również wydawać oficjalnie płyt. Mogłoby się wydawać, że po upadku Kraju Rad jego nastawienie do rosyjskiej rzeczywistości ulegnie zmianie. Nic z tych rzeczy – buntownicza i idealistyczna natura Griebienszczikowa wciąż daje o sobie znać. Jest jednym z tych (niewielu) artystów moskiewskich i petersburskich – obok chociażby Andrieja Makarewicza, lidera zespołu Maszyna Wriemieni (Машина Времени) – którzy nie zaakceptowali aneksji Krymu i którzy mają wyjątkowo krytyczne spojrzenie na działania władz Rosji. Daje temu zresztą wyraz w swoich piosenkach, jak również podczas nadzwyczaj chętnie wygłaszanych podczas koncertów monologów.
Nagrania na najnowszą płytę powstawały przez trzy lata. Najstarsze Boris Borisowicz zarejestrował jeszcze w 2015 roku, krótko po wydaniu poprzedniej solowej produkcji („Соль”), najmłodsze – zaledwie parę tygodni temu, na ostatniej prostej przed publikacją płyty. Zjeździł przy okazji niemal cały świat, zapraszając do współpracy w sumie ponad dwudziestu artystów. Korzystał głównie ze studiów w rodzinnym Petersburgu oraz Londynie i Los Angeles, ale zawitał także do Izraela (gdzie zarejestrowano niektóre partie perkusji), Bułgarii (chór) oraz Ukrainy (smyczki). Na liście płac znaleźli się natomiast – obok etatowych muzyków Akwarium (basista Aleksandr Titow, skrzypek Andriej Surotdinow, bębniarz Liam Bradley, odpowiadający za programowanie elektroniki Mark Titow) i wziętych brytyjskich muzyków sesyjnych (multiinstrumentaliści Leo Abrahams i Steve Jones, klawiszowiec James Hallawell) – także wciąż jeszcze aktywne legendy rocka minionych dekad, jak na przykład gitarzysta Paul Stacey (znany z Oasis i The Lemon Trees), perkusista Jeremy Stacey (Noel Gallagher’s High Flying Birds, King Crimson), organista Mitchell Froom (Gamma), gitarzysta Richard Thompson (Fairport Convention), saksofonista Mel Collins (King Crimson, Camel) oraz klawiszowiec Brian Eno.
I chociaż udział tych ostatnich, poza Jeremym Staceyem, jest w zasadzie epizodyczny, to jednak sam fakt ich udziału w sesjach podnosi rangę produkcji. Artyści tej miary nie zgodziliby się przecież – a niektórzy zrobili to po raz kolejny – w przedsięwzięciu, które mogłoby im przynieść ujmę na honorze. Tym bardziej że zadanie wcale nie wydawało się łatwe. Wszak nie bez powodu „Соль” uznano za najlepszą płytę Griebienszczikowa w jego (teraz już ponad) czterdziestoletniej karierze; poprzeczka została więc zawieszona wyjątkowo wysoko. Tak wysoko, że nierealne wydawało się przeskoczenie jej. I rzeczywiście, album „Время N” nie przebija swego poprzednika, ale naprawdę niewiele mu ustępuje, będąc – pod względem stylistycznym – jego bezpośrednią kontynuacją. Należałoby jeszcze wyjaśnić znaczenie tytułu, który brzmi właśnie tak z przyczyn cenzuralnych. Boris Borisowicz nie chciał prawdopodobnie prowokować wydania zakazu sprzedaży płyty w Rosji i zamiast pojawiającej się w tekście frazy „время наебениться” (co można eufemistycznie przetłumaczyć jako „paskudne czasy”), wybrał wersję skróconą.
Od strony literackiej „Время N” kontynuuje wątki podjęte przez Griebienszczikowa na płytach „Архангельск” Akwarium i solowej „Соль”, co każe upatrywać w niej – i potwierdza to w pewnym sensie w wywiadach także sam Boris Borisowicz – trzecią (i prawdopodobnie ostatnią) część cyklu. Rosjanin śpiewa więc głównie, jak i poprzednio, o kondycji współczesnego świata, o jego mrocznej stronie i samotności człowieka takiego, jak on sam – czytaj: idealisty i pacyfisty, odrzucającego przemoc nie tylko w stosunkach międzyludzkich, ale również w relacjach pomiędzy krajami (vide Rosja kontra Ukraina). Griebienszczikow nigdy nie bał się wyrażania własnego zdania i robi to także dzisiaj, mimo że może się to spotkać z niezadowoleniem ze strony władz. Dlatego też stara się być od nich całkowicie niezależny, a płyty solowe – mówiąc precyzyjniej: sygnowane inicjałami БГ – wydaje (udostępniając je również w Internecie) za własne pieniądze. Dzięki temu zachowuje pełną swobodę, nie musi na nikogo się oglądać ani przed nikim pochylać głowę.
Utwory, jakie trafiły na najnowszy album lidera Akwarium, można podzielić na dwie grupy: ballady inspirowane twórczością legendarnych rosyjskich bardów (Aleksandra Galicza, Władimira Wysockiego, Julija Kima, Jurija Wizbora czy Aleksandra Rozenbauma) oraz klasyczne rockowe wymiatacze (chociaż i one nabierają melancholijnego posmaku dzięki zachrypniętemu głosowi wokalisty). Jest też cała paleta dźwiękowych smaczków, które wymagały prawdziwej aranżacyjnej wirtuozerii, aby znaleźć się dokładnie w tym miejscu, w jakim wybrzmieć powinny. Płytę otwiera kompozycja tytułowa, przynależna do „grupy balladowej”. Na plan pierwszy wybija się tu, obok głosu Griebienszczikowa, gitara akustyczna, choć znajduje się w niej miejsce także dla zadziornej gitary Leo Abrahamsa. Wdziera się ona w delikatną materię utworu, jak rzeczywistość do uduchowionego świata Borisa Borisowicza. Być może właśnie z tego powodu tak niepokorny jest tekst piosenki, który – jak stwierdził sam БГ w jednym z wywiadów – „wyraża dokładnie to, co czuję”.
„Темный как ночь” to z kolei numer skrojony na rockowy hymn. Z motorycznym rytmem i zapadającymi w pamięć partiami gitar (kłaniają się zarówno Abrahams, jak i Paul Stacey), którym ostrością dorównuje bardzo emocjonalny śpiew wokalisty. „Сякухачи” to swoisty hołd dla grającego na tym japońskim flecie prostym (shakuhachi) Clive’a Bella. I ponownie mamy w tym przypadku do czynienia z przejmującą balladą, której poziom wrażliwości skutecznie podbijają akordeon Aleksandra Koriukowca, muzyka folkrockowej formacji Affinaż (Аффинаж), oraz młodzieżowy chór bułgarski, wprowadzający niemal hipnotyczny nastrój. Jeśli komuś udało się w tym czasie zapaść w letarg, długo w nim jednak nie wytrwa, albowiem „На ржавом ветру” to jeden z tych utworów, które są w stanie postawić na nogi umarlaka. Co może zaskakiwać tym bardziej, że Griebienszczikowowi udało się tu wcisnąć zarówno instrumenty charakterystyczne dla krajów Orientu (saz Eliahu Dagmiego i darbukę Gilada Adsolema), jak i – na finał – ogniście jazzrockowy saksofon Mela Collinsa.
We wzbogaconych o sekcję smyczkową, mrocznych, ale i melodyjnych „Песнях нелюбимых”, wykonywanych na koncertach Akwarium od co najmniej dwóch lat, БГ po raz kolejny nawiązuje do tradycji bardowskiej, udowadniając przy tym, że słusznie stawia się go w jednym rzędzie z największymi rosyjskimi twórcami tego gatunku. „Ножи Бодхисаттвы” są natomiast odzwierciedleniem filozoficzno-religijnych zainteresowań Borisa Borisowicza buddyzmem oraz – ogólnie – kulturą Indii i Chin. Nie uświadczymy tu jednak charakterystycznego dla tych cywilizacji instrumentarium (to byłoby zbyt oczywiste); są za to, obok kijowskiej orkiestry, harmonijnie wypełniające tło syntezatory. Muzycznie niczym szczególnym nie wyróżnia się za to utwór numer siedem, czyli „Прикуривает от пустоты”; za to tekstowo zdaje się on być „polemiką” z piosenką „Пачка сигарет” grupy Кино, z liderem której, Wiktorem Cojem, Griebienszczikow przyjaźnił się przez całe lata 80. XX wieku.
Piosenka przedostatnia, „Соль”, też ma już swoje lata; powstała z myślą o poprzednim albumie artysty, na który ostatecznie nie zmieściła się. Na szczęście jednak nie trafiła na stałe do szuflady, bo to – jak się okazuje – jeden z najmocniejszych punktów płyty. Zagrany z rozmachem (orkiestra, saz, darbuka, kanun) i z energią. I na dodatek z zadziwiająco pozytywnym przesłaniem. Czego nie można natomiast powiedzieć o wieńczącym najnowszą produkcję БГ utworze „Крестовый поход птиц”, w którym Griebienszczikow zwraca się on bezpośrednio do boga (tylko którego?) z apelem o pomoc w odzyskaniu wolności. Swoją drogą ciekawe, czy wspomagający tu Rosjanina waltornista Pip Eastop i grający na klawiszach Brian Eno zdawali sobie sprawę z zaangażowanego charakteru tej piosenki… Ale takie są wszak całe „Время N” – mroczne i posępne, ale jednocześnie wzywające do działania i piętnujące atrofię więzi międzyludzkich. Teksty Borisa Borisowicza, jak każdą dobrą poezję, należy czytać między wierszami, zaglądać pod ich wierzchnią warstwę, wyciągać wnioski i stosować się do nich. Bez obaw o narażanie się władzy.
koniec
22 lutego 2018
Skład:
Boris Griebienszczikow – śpiew, gitara akustyczna
oraz
Aleksandr Titow – gitara basowa (1,5)
Leo Abrahams – gitara elektryczna (1,2,4,5,7,9), syntezatory (2,6,8), głos (6), gitara basowa (6), programowanie (6,8)
Steve Jones – syntezatory (1,2,4,7,8), gitara basowa (2,3,4,7,9), śpiew (2), gitara elektryczna (3,4,9), programowanie (2,4,7,8), fortepian (3,9), aranżacja chóru (7)
Liam Bradley – instrumenty perkusyjne (1,5,7,9)
Lucy – wiolonczela (1)
Paul Stacey – gitara elektryczna (2)
Jeremy Stacey – perkusja (2-6,8)
James Hallawell – organy Hammonda (2)
Mark Titow – programowanie (2,8)
Aleksandr Koriukowiec – akordeon (3)
Jules Maxwell – aranżacja chóru (3)
Clive Bell – shakuhachi (3)
Mitchell Froom – syntezatory (3,8)
Eliahu Dagmi – saz (4,8)
Richard Thompson – gitara elektryczna (4)
Gilad Adsolem – dar buka (4,8)
Mel Collins – saksofon (4)
Olga Głazowa – gusli (5)
BJ Cole – gitara hawajska (5)
Andriej Surotdinow – skrzypce (5)
Wirtuozi Kijowscy – orkiestra (6,9)
Ian Stephens – aranżacja smyczków (6,9)
Anton Bojarskich – mellotron (7)
Brian Finnegan – gwizdek (7)
Wiktor Sawicz – gitara basowa (8)
Ben Amir – kanun (8)
Zied Zouari – smyczki (8)
Pip Eastop – waltornia (9)
Brian Eno – fortepian (9), syntezatory (9)

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

Tegoż twórcy

Z dobrego serca, z potrzeby duszy
— Sebastian Chosiński

Ogień wciąż płonie, gniew nie wygasa
— Sebastian Chosiński

Płacz nad losem świata
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.