Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Varia

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Ci, którzy zostali
Hanna Greń
Dotyk śmierci
J.D. Robb
Furyborn. Zrodzona z furii
Claire Legrand
Schronisko, które spowijał mrok
Sławek Gortych
Zbrodnia przed północą
Małgorzata Rogala

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede
Kobiety imperium rzymskiego
Emma Southon
Luna to surowa pani
Robert A. Heinlein
Szpony mocy
Tui T. Sutherland

więcej »

Zobaczyć konwent i nie umrzeć, cz. 2

Paweł Pluta

1 2 »

kurs dla zaawansowanych

Zobaczyć konwent i nie umrzeć, cz. 2

kurs dla zaawansowanych

Jak uczestniczyć w konwencie?

Ogólnie rzecz ujmując – jak cywilizowany biały człowiek. Tak, jak w większości światów fantastycznych istnieje jakaś Wspólna Mowa, tak i na konwentach – o ile nie spotykamy się w zamkniętym gronie barbarzyńców, kosmitów lub jeszcze jakimś innym – stosujemy się do norm tego, co się zwykło nazywać dobrym wychowaniem. W klasycznym rozumieniu tego terminu; wszelakie falandyzacje objawiające się przez „u nas wszyscy się tak zachowują”, „nie znacie się na zabawie”, czy „przecież nic się nie stanie” lepiej sobie darować. Założeniem konwentu jest, że dobrze bawią się wszyscy, a nie tylko najbezczelniejsi, i to założenie potrafi być w razie konieczności twardo egzekwowane. Zwłaszcza, że awantury urządzane choćby przez małą grupkę mogą kosztować wszystkich utratę miejsca na następną imprezę, nie mówiąc już o odpowiedzialności organizatorów za szkody i wypadki.

Która to odpowiedzialność bynajmniej nie powoduje, że bezpośredni sprawcy zniszczeń nie muszą się nimi przejmować. Jest to zresztą jasno zaznaczane w każdym regulaminie. Jego zaś należy przestrzegać; nie nastręcza to trudności, bo tworzą go ludzie przytomni i nieskorzy do przesady. Tym bardziej – jeżeli o czymś mówią, to jest to sprawa istotna.

Dla ostatecznego wyjaśnienia, jak się z uczestniczeniem w konwencie sprawy mają, spróbuję wytłumaczyć jeszcze, na jakiej zasadzie taka impreza działa. Dość częste jest bowiem podejście „płacę i wymagam”. A to błąd. Owszem, na konwent trzeba wydać trochę pieniędzy, ale jest to wydawanie takie, jak zbiórka wśród kolegów na wspólną zabawę. Można wtedy mieć pretensje o pustą mimo tej zbiórki lodówkę, ale nie o to, że towarzystwo nie bawi się tak, jak sobie tego akurat zażyczymy. Idąc dalej w analogię, impreza odbywa się pewnie w czyimś mieszkaniu. I tego mieszkania, tak samo jak obiektu, w którym zorganizowany jest konwent, nie można niszczyć, zasadniczo z takich samych powodów. A wreszcie – dookoła są mieszkania sąsiadów, którzy w zabawie nie uczestnicząc, mają prawo do nieodczuwania jej skutków, a przynajmniej nie w sposób dotkliwy. Tak samo tego, co się dzieje na konwencie nie należy wyprowadzać poza jego teren.

Skoro więc podstawowe założenia mamy ustalone, czas na przegląd szczególnych sytuacji, jakie się każdemu kiedyś przytrafią. Zacznijmy od początku.

Jak się zapisywać na konwent?

Przede wszystkim, zgłaszać się wcześniej. Oprócz wspomnianych w poprzedniej części korzyści natury, powiedzmy, ekonomicznej, zalety są też inne. Organizatorzy otóż mogą, znając z grubsza liczbę uczestników, dokładniej skalkulować koszty i w ogóle lepiej zaplanować imprezę. Jeżeli do kogoś nie przemawia koncepcja po prostu podania pomocnej dłoni ludziom, którzy coś dla nas bezinteresownie robią, jest też uzasadnienie bardziej egoistyczne. Mianowicie korzyść odnoszą z tego także sami uczestnicy – na lepiej zorganizowanym konwencie będą się lepiej bawić.

W obliczeniach ważna jest również inna kwestia. Niektóre punkty programu mają przecież, można powiedzieć, ograniczoną pojemność. Czy to ze względu na wymagania zewnętrznego organizatora jakiejś szczególnej atrakcji, czy wręcz z powodu fizycznej pojemności pomieszczeń, lub na przykład, jak w przypadku dni wędrownych na Arraconach, autobusu. Zdarzało się już, że zjawiający się bez uprzedzenia uczestnicy wybrzydzali potem na zatłoczone sale i inne podobne braki; cóż, wynajęcie obiektu to jeden z głównych kosztów konwentu i nikt nie będzie na wszelki wypadek płacił za pomieszczenia, w których – według posiadanych przez niego danych – nikogo nie będzie. Każdy gość, rzecz jasna, cieszy, ale nie każdy jest tak samo mało kłopotliwy.

Skrajnym przypadkiem konsekwencji zaniechania wcześniejszego zgłoszenia może być odbicie się od drzwi wejściowych. Co prawda przypadek taki chyba się jeszcze nie zdarzył, ale warto pamiętać, że konwent jest sporą imprezą podlegającą różnym regulacjom prawnym, w tym również i normom bezpieczeństwa, a do nich zalicza się nieprzekraczanie maksymalnej liczby ludzi w danym miejscu. Toteż może zajść i taka nieprzyjemna sytuacja, że beztroska setka niezapowiedzianych uczestników in spe po prostu się nie zmieści.

Powyższe zalecenia nie są jednak trudne do spełnienia, więc można założyć, że dotarliśmy już pod wejście i próbujemy rzeczy następnej.

Jak wchodzić na konwent?

Wchodzi się, jak już mówiłem, przez stanowisko akredytacji. Zdarzało mi się siedzieć za tym stolikiem i zaręczam, że nie jest to praca lekka, doradzam więc zachowanie spokoju. Owszem, czasem trzeba odstać trochę w kolejce, ale poganianie jej albo nic nie da, albo jeszcze spowolni sprawę na skutek przeszkadzania urzędującym. A już w żadnym razie nie warto urządzać im scen, chyba że komuś zależy na opinii awanturnika mądrego inaczej.

Konwenty podlegają przepisom o imprezach, których elementem jest zazwyczaj legitymowanie uczestników przy zapisach, do czego organizatorzy mają prawo. Jeżeli, jak pewien widziany przeze mnie zwolennik totalnej ochrony danych osobowych, nie chce się ich podawać, trudno. Uczestnictwo nie jest obowiązkowe, a podawanie nazwiska i adresu nie jest letalne. Każdy może wybrać, co woli. Zaś anonimowego człowieka po prostu nie można wpuścić do miejsca, za którego bezpieczeństwo się odpowiada, podobnie jak zazwyczaj wymaga się dowodu tożsamości, zamiast ryzykować czyjeś dowcipy, o złej woli nie wspominając. Żaden to wstyd się przedstawić, zwłaszcza że nawet znanych postaci można nie rozpoznać, co swego czasu przytrafiło się samemu Andrzejowi Sapkowskiemu.

Z omawianych wyżej powodów stosowane są też identyfikatory. Co więcej, identyfikator musi rzeczywiście identyfikować. Dziwnym trafem największe fochy stroi przy tej okazji męska część zainteresowanych, potrafiąca bronić jak niepodległości prawa do wpisania na plakietkę jedynie przezwiska w rodzaju „Mroczny Terminator”. Niestety, to nie miejsce na eskapizm, i każdy – nawet osoby powszechnie znane – nosi swoje imię i nazwisko. Co oczywiście nie przeszkadza w dopisaniu pod spodem dowolnego pseudonimu, na co miejsce jest zazwyczaj przewidziane. Byle potem nosić plakietkę w przyzwoicie widocznym miejscu, co z grubsza oznacza obszar, jaki na człowieku zakrywa zazwyczaj sweter.

Warto wspomnieć w tym miejscu o jeszcze jednej możliwości stojącej przed uczestnikiem, a mianowicie o stanowisku gżdacza. Nie jest ono, przynajmniej jako byt sformalizowany, bardzo powszechne, niemniej dobrze wiedzieć o jego istnieniu. Gżdacze mianowicie to ochotniczy pomocnicy organizatorów, można powiedzieć – chłopcy okrętowi konwentu. Z instytucją tą można się spotkać na co większych imprezach, gdzie zadań prostych, acz absorbujących jest tyle, że organizatorzy mają trudności z radzeniem sobie własnymi siłami. Zgłaszając się do takiej pracy należy liczyć się z tym, że jest to podjęcie pewnego zobowiązania. W zamian, o ile faktycznie się z niego wywiąże, dostać można jakieś drobne gratyfikacje w rodzaju specjalnych koszulek czy podobnych pamiątek. Na zbliżonej zasadzie odbywa się werbowanie mistrzów gry, z tym że ta operacja jest powszechna, w końcu ktoś musi te RPG prowadzić. Z powodu tej powszechności mistrzowie otrzymują zazwyczaj oficjalną zniżkę opłaty, dla lepszego zmotywowania regulowaną dopiero pod koniec konwentu.

Po, mam nadzieję, bezstresowym dzięki uzyskanym informacjom zaakredytowaniu, jesteśmy już w środku i zajmujemy się najważniejszym.

Jak brać udział w programie konwentu?

Cóż, ogólne zasady opisałem na początku, teraz trochę szczegółów. Przede wszystkim: skoro konwent polega na spotykaniu się z ludźmi, jakoś trzeba się do nich zwracać. A przyjętą w tym celu formą jest „Ty”. Załatwia ona bezproblemowo sprawy, nazwijmy to, pozycji społecznej, ponieważ używa się jej w stosunku do każdego, niezależnie od wieku, tytułów czy innych tego typu wyznaczników statusu. Niektórzy potrafią nawet bardzo zdecydowanie egzekwować ten zwyczaj, demonstracyjnie, aczkolwiek bez złych intencji, doznając uszkodzeń słuchu, kiedy mówi się do nich per „Pan”, lub „Pani”.

Regułę tę stosuje się zarówno w „czasie wolnym”, jak i na spotkaniach. Wspominałem już, że program tworzą sami uczestnicy, nie ma więc powodu, aby odnosić się do nich w wyjątkowy sposób tylko dlatego, że siedzą w jakimś specyficznym miejscu. Oczywiście warto się na wszelki wypadek zastanowić, czy nie mamy do czynienia jednak z kimś szczególnym, niezbyt sobie na przykład wyobrażam zwracanie się do Stanisława Lema po imieniu, ale takie sytuacje są rzadkie i dotyczą raczej gości, powiedzmy, zewnętrznych.

Skoro już jesteśmy przy przykładzie Lema (niestety, dość abstrakcyjnym, od wielu bowiem lat nikomu nie udało się go skutecznie zaprosić) opiszę teraz spotkania autorskie i prelekcje. Jak wspominałem w poprzedniej części, można na nich usłyszeć właściwie wszystko. Spotkanie autorskie jest może nieco bardziej sformalizowane, aby było wiadomo, kiedy na pewno jest okazja wyrazić uwielbienie, abominację, bądź po prostu popatrzeć, jak wygląda z bliska człowiek, który napisał książkę. Jest to też dobry moment do zdobycia autografu, aczkolwiek zdybany w ciemnym kącie korytarza pisarz napisze dedykację w zasadzie zawsze. To jeżeli chodzi o spotkania z autorami. Tematyka reszty prelekcji może być już całkiem dowolna.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
Agnieszka ‘Achika’ Szady

1 XII 2023

Czy Magda Kozak była pierwszą Polką w stanie nieważkości? Ilu mężów zabiła Lukrecja Borgia? Kto pomógł bojownikom Bundu w starciu z carską policją? I wreszcie zdjęcie jakiego tajemniczego przedmiotu pokazywał Andrzej Pilipiuk? Tego wszystkiego dowiecie się z poniższej relacji z lubelskiego konwentu StarFest.

więcej »

Razem: Odcinek 3: Inspirująca Praktyczna Pani
Radosław Owczarek

16 XI 2023

Długie kolejki, brak podstawowych towarów, sklepowe pustki oraz ograniczone dostawy produktów. Taki obraz PRL-u pojawia się najczęściej w narracjach dotyczących tamtych czasów. Jednak obywatele Polski Ludowej jakoś sobie radzą. Co tydzień w Teleranku Pan „Zrób to sam” pokazuje, że z niczego można stworzyć coś nowego i użytecznego. W roku 1976 startuje rubryka „Praktycznej Pani”. A o tym, od czego ona się zaczęła i co w tym wszystkim zmalował Tadeusz Baranowski, dowiecie się z poniższego tekstu.

więcej »

Transformersy w krainie kucyków?
Agnieszka ‘Achika’ Szady

5 XI 2023

34. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi odbywał się w kompleksie sportowym zwanym Atlas Arena, w dwóch budynkach: w jednym targi i program, w drugim gry planszowe, zaś pomiędzy nimi kilkanaście żarciowozów z bardzo smacznym, aczkolwiek nieco drogim pożywieniem. Program był interesujący, a wystawców tylu, że na obejrzenie wszystkich stoisk należało poświęcić co najmniej dwie godziny.

więcej »