Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Patty Jenkins
‹Wonder Woman›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWonder Woman
Tytuł oryginalnyWonder Woman
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery2 czerwca 2017
ReżyseriaPatty Jenkins
ZdjęciaMatthew Jensen
Scenariusz
ObsadaGal Gadot, Robin Wright, David Thewlis, Connie Nielsen, Chris Pine, Elena Anaya, Lucy Davis, Ewen Bremner
MuzykaRupert Gregson-Williams
Rok produkcji2017
Kraj produkcjiUSA
CyklWonder Woman
Czas trwania141 min
WWW
Gatunekakcja, fantasy, przygodowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Dobry i Niebrzydki: Superheroina nie z „Playboya”

Esensja.pl
Esensja.pl
Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
1 2 »
Czy kobieta uratuje uniwersum DC? Czy mężczyźni są potrzebni Amazonkom? Czy udało się odejść od Snyderowskiego zadęcia? I jak w ogóle w tym wszystkim odnalazła się Gal Gadot? Dziś rozmawiamy o „Wonder Woman” Patty Jenkins.

Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Dobry i Niebrzydki: Superheroina nie z „Playboya”

Czy kobieta uratuje uniwersum DC? Czy mężczyźni są potrzebni Amazonkom? Czy udało się odejść od Snyderowskiego zadęcia? I jak w ogóle w tym wszystkim odnalazła się Gal Gadot? Dziś rozmawiamy o „Wonder Woman” Patty Jenkins.

Będą spoilery.

Patty Jenkins
‹Wonder Woman›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWonder Woman
Tytuł oryginalnyWonder Woman
Dystrybutor Warner Bros
Data premiery2 czerwca 2017
ReżyseriaPatty Jenkins
ZdjęciaMatthew Jensen
Scenariusz
ObsadaGal Gadot, Robin Wright, David Thewlis, Connie Nielsen, Chris Pine, Elena Anaya, Lucy Davis, Ewen Bremner
MuzykaRupert Gregson-Williams
Rok produkcji2017
Kraj produkcjiUSA
CyklWonder Woman
Czas trwania141 min
WWW
Gatunekakcja, fantasy, przygodowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Konrad Wągrowski: Po ostatnich projektach filmowych DC stanęło na skraju przepaści. Miał być wyścig z Marvelem o największe fortuny, miała być machina do kręcenia kilku mega przychodowych filmów w roku, a nadszedł zimno przyjęty „Człowiek ze Stali”, a potem było jeszcze gorzej – obsypany Złotymi Malinami „Batman vs Superman” i fatalnie – całkiem zresztą słusznie – przyjęty „Legion samobójców”. W tej sytuacji mniej wystawna „Wonder Woman” miała ratować całe uniwersum. Czy to się udało?
Piotr Dobry: Rzekłbym raczej, że „Wonder Woman” miała ratować prestiż uniwersum, nie samo uniwersum, bo nie przesadzałbym z tą klęską, przecież te filmy zarobiły krocie.
KW: No wiem, chciałem po prostu zacząć naszą dyskusję dramatycznie.
PD: Jasne, pomijając box office, to oczywiście z miażdżących recenzji i narzekania części fanów włodarze DC nie mogli być zadowoleni, potrzebowali hitu nie tylko kasowego. Ich honoru trochę bronił „Lego Batman”, ale to już inna bajka, a poza tym to dość komiczna sytuacja, gdy jedynie z klocków udaje się producentom zbudować dobry film, zaś przy wersjach aktorskich pozostają bezradni. „Wonder Woman” wreszcie wyprowadziła ich z impasu, i już samo to jest wspaniale symboliczne – że „dokonała” tego superbohaterka, dotychczas w kinie marginalizowana.
KW: A tak w ogóle, to ile kojarzysz filmów superbohaterskich z kobiecą bohaterką w roli głównej? Przychodzi mi do głowy „Tank Girl”, obecnie kultowa, ale niskobudżetowa i niszowa, przychodzi mi do głowy słabiutka i słusznie zapomniana „Elektra” i… chyba nic więcej nie przychodzi mi do głowy (nie licząc jakichś telewizyjnych wcieleń Wonder Woman). Nawet jedyna kobieca członkini Avengersów nie doczekała się swojego własnego filmu. Oj, fatalnie superkino traktuje kobiety.
PD: Ja pamiętam jeszcze „Sheenę – królową dżungli”, jedną z moich pierwszych filmowych miłości, co samo przez się wskazuje, że to było daaaaawno temu. No i „Catwoman”, której swego czasu broniłem jako bodaj jedyny z esensyjnych tetryków, i gdy teraz patrzę na to z dystansu, to wstawiennictwo musiało głównie wynikać z desperackiej tęsknoty za superbohaterką.
KW: Okropny był to film.
PD: Nie najlepszy, przy czym wypada zaznaczyć, że zarówno Catwoman, jak i Elektra, to raczej antybohaterki, mścicielki działające przede wszystkim we własnym interesie. Sheena z kolei broniła afrykańskiego plemienia, które ją wychowało, przed „białym człowiekiem”. „Wonder Woman” jest więc de facto pierwszym filmem superbohaterskim od czasu „Supergirl” z 1984 roku, gdzie kobieta ze szlachetnych pobudek ratuje świat. I chyba pierwszym w ogóle, gdzie w takim stopniu położony jest nacisk na to, że tylko kobieta, nikt inny, może tego dokonać.
KW: Ów feministyczny podtekst jest jednym z głównych tematów filmu, ale nie jestem pewien, czy w pełni dobrze w nim wybrzmiał. Najbardziej chyba w scenach w Londynie, gdzie Diana efektownie wchodzi w męski świat, walcząc o swoją pozycję. Co ciekawe, będąc bohaterką z mitycznej przeszłości, w swych wymaganiach reprezentuje nowoczesność, biegając z tarczą i mieczem, prezentuje idee, które dopiero przebijają się do społecznego dyskursu. Ale w finale ten wątek znika, mamy znów takie dość banalne stwierdzenia o Dobru i Złu leżącym w ludzkiej naturze, sile miłości etc. Czyli taki superbohaterski standard. Czy więc nie uważasz, że nie na ten przekaz co trzeba postawili twórcy?
PD: No nie wiem, mnie emancypacyjna moc tego filmu wydaje się spektakularna. Scena, gdy Diana przywdziewa kostium i wychodzi z okopów ziemi niczyjej, a kule jej się nie imają, jest uskrzydlająca. I czy ja wiem, czy motyw miłości jako katalizatora mocy w obligatoryjnej walce finałowej z głównym złym bossem jest aż tak oklepany? To, że Diana ostatecznie nie korzysta z żadnego oręża, tylko pokonuje boga wojny, mężczyznę, samą siłą miłości – i nie do konkretnego faceta, lecz do ludzkości jako takiej – jest oczywiście mocno bajkowe, ale jednocześnie bardzo krzepiące. I ładnie wpisuje się w ogólną wymowę filmu, że wojna to zabawa mężczyzn, i gdyby to kobiety rządziły światem, albo przynajmniej współrządziły, mielibyśmy tu utopię (sprawdzić, czy nie Theresa May). Trochę sobie teraz dworuję, bo naturalnie wolałbym bardziej zniuansowany film, odważniej eksploatujący kwestie empowermentu, upodmiotowienia kobiet, bardziej wykorzystujący potencjał Temiskiry, wyspy Amazonek. Ale i tak nie bardzo chce mi się narzekać na poszczególne mankamenty w sytuacji, gdy ogólnie film daje tyle frajdy, a w odniesieniu do ostatnich dokonań DC wypada wręcz rewelacyjnie.
KW: Przyznam, że na filmie bawiłem się nieźle. Odejście od Snyderowskiego zadęcia, wpuszczenie lżejszych tonów z pewnością wyszło fabule na dobre. Nie żeby była to jakaś rewolucja, nadal mamy patetyczne deklaracje, nadal mamy klisze, ale między Dianą i bardzo fajnie przedstawionym przez Chrisa Pine’a Stevenem Trevorem jest chemia. Która pozwala zapomnieć o dziurach logicznych i całej absurdalnej nieco konstrukcji tego filmu.
PD: Jeśli o mnie chodzi, postaci Trevora mogłoby w filmie w ogóle nie być, bez niej zapewne lepiej wybrzmiałby aspekt samodzielnych, samowystarczalnych Amazonek, poruszony tu ledwie żartobliwie, gdy Diana mówi Steve’owi, że w jej świecie kobiety uczą się z ksiąg Klio, że mężczyzna jest potrzebny jedynie do prokreacji, nie do przyjemności (twórcy bali się oczywiście pokazać choćby krótkiej sceny lesbijskiej miłości na Temiskirze). Niemniej, skoro ten Trevor już jest, to podoba mi się, że wątek romantyczny między nim a Dianą jest ledwie zarysowany, i że to Diana wielokrotnie ratuje go z opresji, nie odwrotnie. I zgodzę się, że Chris Pine dobrze się sprawdza w tej roli, natomiast nie byłoby tego filmu bez Gal Gadot, bez jej specyficznego połączenia charyzmy i niewinności. To castingowy strzał w dziesiątkę, który w pełni wybrzmiewa dopiero tutaj, gdy Gadot dostała cały film, w „Batmanie i Supermanie” jeszcze tego nie było widać, zgodzisz się?
KW: Tak. O ile nie jestem do końca przekonany, czy Gadot dźwignęła w pełni aktorsko złożoną sytuację swej bohaterki, która nagle ze świata mitów trafia do świata współczesnej wojny (choć można ten problem złożyć na barki zbytnio idących na skróty scenarzystów), to na pewno tym filmem potwierdziła trafność castingowej decyzji – czego wcale nie byłem pewny po „Batman vs Superman”, w którym postać Wonder Woman była trochę jak piąte koło u wozu, a sama Gadot nie do końca wiedziała, w jakiej konwencji ma grać. Tymczasem tu jest niewinna, idealistyczna, zdeterminowana, pewna swych racji, ale też, czego nie można pominąć, po prostu posągowo piękna.
PD: Jest piękna, choć zarazem przyjemnie mnie tknął brak jej seksualizacji. Ona biega w kusym kostiumie, jest bardzo atrakcyjna, ale w żadnym momencie nie zostaje upodmiotowiona. Po części to pewnie efekt pozbawionej krzty wulgarności urody Gal Gadot, która nawet we względnym negliżu pozostaje mniej wyzywająca niż Scarlett Johansson jako Czarna Wdowa w kombinezonie zabudowanym od stóp do głów. Ale myślę, że spora w tym również zasługa kobiecej ręki Patty Jenkins, że nawet w scenach akcji w slow motion kamera nie prześlizguje się po biuście czy pośladkach bohaterki, jak u Michaela Baya, lecz koncentruje raczej na doskonale naturalnej sylwetce (odbiegającej od wypaczonych standardów hollywoodzkiego piękna), ewentualnie efektownie rozwianych włosach.
KW: Pewnie trzeba też docenić rolę projektantów strojów Amazonek, którzy właśnie odeszli od tradycyjnego w kinie sposobu podkreślania seksapilu („Amazonki na Księżycu”, he, he) na rzecz nieco innego podejścia. Ale nie przesadzałbym z tym brakiem seksualizacji. Owszem, biust czy biodra eksponowane nie są, nie ma pancernych staników i skórzanych majtek, ale z drugiej strony, niesamowite posągowe nogi bohaterki przyciągają uwagę znakomitej większości mężczyzn przez cały seans. Choć zgodzę się, że jest to piękno bardziej kojarzące się z antyczną rzeźbą niż sesją w „Playboyu”.
PD: Właśnie o tym mówię – Wonder Woman u Jenkins wciąż ma sporo seksapilu, ale jednak nie jest obiektem erotycznym obliczonym pod młodocianych onanistów, jak Harley Quinn w „Legionie samobójców”. To raczej typ pięknej, mądrej i dzielnej bohaterki, w której łatwo zakochać się platonicznie (bez względu na płeć), którą łatwo podziwiać – czy to nie świetny role model dla dziewczynek?
KW: Jeśli chodzi o role model dla dziewczynek, to wydaje mi się, że ta postać ma w ogóle duży potencjał – zarówno w wersji poważniejszej, jak i tej z „DC Superhero Girls”. Możemy więc sobie życzyć porządnego cyklu udanych filmów z Dianą Prince – wydaje się, że we współczesnych realiach scenarzyści będą mieli większe pole do popisu.
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski

Prezenty świąteczne 2017: Film
— Esensja

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Najlepsze filmy II kwartału 2017
— Esensja

Esensja ogląda: Październik 2017 (2)
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Wunderwaffe z nader skromnym wunder
— Jarosław Loretz

Esensja ogląda: Czerwiec 2017 (2)
— Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk, Kamil Witek

Do kina marsz: Czerwiec 2017
— Esensja

Z tego cyklu

Zemsta Dragów, czyli bokserska nostalgia
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Norwegia już nigdy nie będzie taka jak przedtem
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Duchy, diabły, wilkołaki i steampunkowe mechaniczne skrzaty
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Każdy kadr to Ameryka
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Rzeźnia dla dwojga
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Partia na party w czasach Brexitu
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Jak smakują Porgi?
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Chwała na wysokości?
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Podręczne z Kairu
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Atak paniki
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Esensja ogląda: Październik 2017 (2)
— Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

W górę i w dół na diabelskim młynie
— Jacek Łaszcz

Nie powielony schemat
— Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Po komiks marsz: Maj 2023
— Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.