Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Łarisa Sadiłowa
‹Synek›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSynek
Tytuł oryginalnySynok
ReżyseriaŁarisa Sadiłowa
ObsadaWiktor Suchorukow, Jewgienija Simonowa, Oleg Frolenkow, Oleg Bokhan
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania90 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

26 WFF: Wolność i swoboda
[Łarisa Sadiłowa „Synek” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Synek” Łarysy Sadyłowej to historia z życia współczesnej rosyjskiej prowincji niemal żywcem wyjęta z rubryki kryminalnej, opowiedziana i zagrana (Wiktor Suchorukow) z niezwykłym kunsztem i wrażliwością. Tego nie wolno przeoczyć.

Marta Karpińska

26 WFF: Wolność i swoboda
[Łarisa Sadiłowa „Synek” - recenzja]

„Synek” Łarysy Sadyłowej to historia z życia współczesnej rosyjskiej prowincji niemal żywcem wyjęta z rubryki kryminalnej, opowiedziana i zagrana (Wiktor Suchorukow) z niezwykłym kunsztem i wrażliwością. Tego nie wolno przeoczyć.

Łarisa Sadiłowa
‹Synek›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSynek
Tytuł oryginalnySynok
ReżyseriaŁarisa Sadiłowa
ObsadaWiktor Suchorukow, Jewgienija Simonowa, Oleg Frolenkow, Oleg Bokhan
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania90 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Nastoletni Andriej mieszka z ojcem w średniej wielkości mieście na rosyjskiej prowincji. Uczy się w miejscowym technikum, po zajęciach idzie do domu albo pije z kolegami. Zazwyczaj to pierwsze; w przeciwnym wypadku nadopiekuńczy ojciec zadręcza go ustawicznymi telefonami z pytaniami, co się z nim dzieje. Matka odeszła od nich, kiedy był mały. Trudno mieć o to pretensję: okolica, w której mieszkają, nie należy do najciekawszych. Kiedy do miasta przyjeżdża autostopowiczka Rita, szukająca najpiękniejszego miasta na świecie, w mgnieniu oka stwierdza, że to nie koniec jej poszukiwań. Zafascynowany nią Andriej ostatecznie decyduje się na ucieczkę spod ojcowskich skrzydeł.
Andriej zapewne nie jest pierwszą osobą, która postanowiła wynieść się z miasta. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem. Po drodze Andriej i Rita „pożyczają” porzucony na poboczu samochód, nie wiedząc, że należał do ofiary morderstwa. Do drzwi ojca chłopaka puka policja, a zaraz po niej dziennikarze. Wkrótce o mordzie (znacznie krwawszym od tego, który miał miejsce w rzeczywistości) mówi całe miasto. Andriej, jeszcze wczoraj introwertyk uważany za synka tatusia, staje się gwiazdą. Wszyscy chcą wiedzieć, jak i dlaczego „to” zrobił. Rozpoczyna się śledztwo.
Starając się dowiedzieć więcej o chłopcu, policjanci i dziennikarze rozmawiają z ludźmi, którzy znali Andrieja: ojcem, kolegami, dyrektorem szkoły, do której chodził… Podążając za nimi, poznajemy miasto i jego specyfikę. Jest tu muzeum z wypchanymi zwierzętami i skarbem z czasów starożytnych wykopanym przez archeologów, pasieka oraz punkt widokowy. W technikum działa prężnie rozwijająca się organizacja paramilitarna, a na lokalnym targu można kupić broń pamiętającą czasy Drugiej Wojny Światowej. Młodzież (jeśli nie nasiąka akurat patriotyzmem na spotkaniach ww. organizacji) włóczy się bez celu po okolicy, tudzież zlega gdzie popadnie, pijana do nieprzytomności. Swoistą rozrywkę stanowią okazjonalne rozboje i pobicia, o których skwapliwie donosi prasa lokalna. Krótko mówiąc, nieoficjalne motto miasta brzmi: „Ratuj się, kto może.” Sadyłowa z mistrzostwem portretuje tę dziurę zabitą dechami, z jednej strony ukazując panujące w niej nudę i poczucie bezwładu, braku jakiegokolwiek wpływu na własny los, a z drugiej, pokłady utajonej agresji, mogącej w każdej chwili zwrócić się przeciwko temu, kto akurat znajdzie się na celowniku.
Ta upiorna okolica stanowi jednak tylko tło dla opowieści o miłości ojcowskiej. Nie sposób opisać ojca Andrieja, Igora (Wiktor Suchorukow, znany z „Brata” i kontynuacji), bez sięgania po melodramatyczne i wyświechtane określenia. „Świata za nim nie widzi”, „jest dla niego wszystkim”, „oddałby za niego życie”… Nie brzmi to dobrze, ale taki właśnie jest Igor: nie ma w nim miejsca na żadne uczucie poza miłością do syna. Suchorukow gra tę postać czysto, bez jednej fałszywej nuty; niemal wszystko mówią jego spojrzenia, załamujący się głos. Igor to postać tragiczna: prosty, uczciwy człowiek, który nie rozumie, dlaczego odtrącają go ludzie, których kocha. Andriej naturalnie nienawidzi go ze wszystkich sił, z bezwzględnością, na jaką stać jedynie młodego człowieka czującego, że się dusi. Ich relacja utrzymuje się dzięki sile bezwładu, brakowi alternatyw, może wreszcie dzięki litości. Jest jednak niezwykle krucha i niewiele potrzeba, by legła w gruzach.
Impulsem do zmian jest pojawienie się Rity: bezczelnej dziewczyny znikąd, cwanej, a zarazem naiwnej filozofki wierzącej w spełnianie swoich (nigdy cudzych) marzeń. Z młodzieńczą egzaltacją twierdzi ona, że lepiej ryzykować życiem na rosyjskich bezdrożach, niż dożyć starości w miejscu takim, jak to miasto. Dzięki Ricie Andriej poznaje coś, do czego dotąd tylko tęsknił: wolność. Oboje nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że ma ona swoją cenę, a miasto nie tak łatwo pozwala odejść tym, którzy postanowili je opuścić…
Fabułę „Synka” stanowi prosta historia niczym z tabloidu albo piosenki disco-polo (skoro już o tym mowa, na ścieżce dźwiękowej pojawiają się rzewne, słowiańskie rytmy). Sadyłowa opowiada ją jednak bez tanich kpin albo tandetnego sentymentalizmu, wydobywając z niej to, co istotne: miłość, pragnienie wolności, klimat prowincjonalnej inercji i podskórnej przemocy. To jedna z pozycji obowiązkowych na tegorocznym WFF, a także mocny typ w festiwalowych konkursach i plebiscytach.
koniec
9 października 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Niedziela, 17.10
— Artur Zaborski

Sobota, 16.10.2010
— Artur Zaborski

Piątek, 15.10
— Artur Zaborski

Napięcie po trzęsieniu Ziemi
— Marta Karpińska

Czwartek, 14.10
— Artur Zaborski

Animowany buc
— Marta Karpińska

Środa, 13.10
— Artur Zaborski

Camp na kampusie
— Marta Karpińska

Wtorek, 12.10
— Artur Zaborski

Hitchcock po arabsku
— Marta Karpińska

Tegoż twórcy

East Side Story: Nie dzieje się nic, a wydarza tak wiele
— Sebastian Chosiński

Tegoż autora

Filmowy rok 2010: Poważny człowiek, czyli świat to dość ponure, choć pełne czarnego humoru miejsce
— Marta Karpińska, Karol Kućmierz, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

Numery wolne, ale finezyjne dosyć
— Marta Karpińska

Dwoje ludzi na peronie w Onomichi
— Marta Karpińska

Delfin a sprawa japońska
— Marta Karpińska

Rozważna i romantyczny
— Marta Karpińska

Lud wszelki w pielgrzymkę wyrusza
— Marta Karpińska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.