"Django i Schulz udają, odpowiednio: bogacza zainteresowanego brutalnymi walkami niewolników i specjalistę od tego typu bijatyk"
Chyba odwrotnie?

"Django i Schulz udają, odpowiednio: bogacza zainteresowanego brutalnymi walkami niewolników i specjalistę od tego typu bijatyk" Na odwrót

Bardzo dobra recenzja! dziękuję

Świetna recenzja. Nie lubię filmów Tarantino (nie ze względu na ich umowność, zapożyczenia czy zabawę konwencjami, po prostu nie trafia do mnie taka forma;), nie porusza, a tego oczekuję od kina ) jednak tutaj czuję się zachęcona; z pewnością obejrzę ten obraz.

Moim zdaniem "Django" ma wstęp, rozwinięcie akcji ale nie ma niestety takiego zakończenia, które mogłoby być równoważne dwóm pozostałym składowym. Nie ma w tym filmie też bohatera równorzędnego dla Dr Kinga Schultza.

Tytułowy Django to tylko "papierowy rycerzyk" - ot uwolniony dzięki przychylnemu losowi odkrywszy w sobie (nie wiedzieć skąd) talent do broni palnej w miarę efektownie i efektywnie kosi tych których mu fabuła postawiła do wyeliminowania na drodze jego "misji". Bardziej nijaka jest już chyba tylko Hilda, której całą rolę można by zdefiniować cytatem "Jest nagroda za cierpienie. Kto się śmieli, ten korzysta". Ona jest ową nagrodą czekającą na śmiałka. Oczywiście zarysowuje się niby jej wcześniejszą krnąbrność ale w filmie jej rola to czysta pasywność. Calvin Candie jako przerysowany buffonisty "złowrogi arystokrata z południa" raczej nie znajdzie się w czołówce galerii filmowych psychopatów - choć nie mówię, że nie próbował ;) Jednak jego postać jest tak nakreślona, że w efekcie bardziej widza śmieszy niż przeraża - nawet morderczy dureń mimo wszystko jest wciąż tylko durniem ;) Na tym tle Dr Shultz prawdziwie błyszczy - jego dialogi, pragmatycznie ujmujące nawet najbardziej szalone zagrywki filmowej rzeczywistości są pyszne. Wydaje się wręcz chwilami, że jest beznamiętnym mechanizmem przyobleczonym w człowieczy kształt :) To on staje na drodze Django, uwalnia go, berze pod swoje skrzydła a w końcu zaprzyjaźnia się z nim na tyle, że postanawia mu pomóc w jego ryzykownej misji. Jest obcy w obcym kraju - ale dzięki swoistej umiejętności dopasowania się do jego reguł bez zatracania samego siebie wybrał sobie dość "interesujący" sposób na życie - polowanie na ludzi w majestacie prawa. I to jest dopiero przerażające, gdy Dr Shultz z upiorną precyzyjną kalkulacją zysków i strat zupełnie na zimno likwiduje swe cele - nie programowo szalony nierozgarnięty Candie czy mściwy Django a właśnie ta perfekcyjna "legalna maszyna śmierci" naprawdę jeży włos na głowie. A najdziwniejsze, że mimo wszystko trudno nie czuć sympatii dla owego byłego dentysty ;)

Cóż nie będzie to chyba wielkim spojlerem jeśli wyjawię, że niestety o wiele za długo przed zakończeniem akcji filmu przychodzi nam pożegnać się z uroczo zabójczym niemieckim Doktorem. Co więcej, niemal równocześnie żegnamy się też z jakby się zdawało kreowanym na głównego adwersarza karykaturalnym synem południa. Dlatego właściwie barak w tym filmie zakończenia - oczywiście nie ma łatwo i przed napisami końcowymi Django przyjdzie rozbryzgać jeszcze całe wiadra "czerwonej farby", ale żadnej kulminacji na miarę choćby spaghetti westernów już się widz nie doczeka. Krótko mówiąc króluje krwawa zemsta a nie klasyczny pojedynek "dobra i zła". Chyba jedynym usprawiedliwieniem dla takiej konstrukcji zakończenia tej historii jest Stephen (powiem tylko, że to jest dopiero prawdziwie nomen omen ;) czarny charakter). Tylko, że przy całej swej złowieszczości jego postać nie nadaje się na równorzędnego przeciwnika dla takiego killera jak Django więc ich "konfrontacja" wypada pomimo całej huczności dość żałośnie...

Czy zatem uważam "Django" za film nie warty obejrzenia? Ależ skądże znowu. Warto się zapoznać z tą wycieczką Quentina Tarantino (zwłaszcza jeśli się lubi specyficzny styl tego reżysera) na westernowe poletko. Myślę tylko, że nie ma co za bardzo sugerować się "zachwytami krytyki" bo po seansie można poczuć lekkie ukłucie zawodu...

Ender -> Nie zgadzam się co do braku pojedynku dobra i zła. Moim zdaniem po prostu błędnie identyfikujesz głównych przedstawicieli obu stron - jak dla mnie są nimi postacie Foxksa i Jacksona.

Chm... To niezupełnie tak. Przecież napisałem, że to Stephena uważam za "prawdziwie (...) czarny charakter". Po prostu nie ma w tym filmie na zakończenie tego drżenia emocji jakie pojawia się w wielu westernach gdy przychodzi do ostatecznej rozgrywki, bo nie ma już mowy o równorzędnym pojedynku...

Ani słowa o roli doskonałego Samuela Jacksona ani słowa? Jak to?

@ender73
A ja sądzę, że to celowy zabieg Tarantino - nie ma w tym filmie ostatecznego pojedynku z czarnym charakterem, ponieważ widz spodziewa się go zobaczyć. I tak Tarantino znów bawi się naszymi przyzwyczajeniami.