darren aronofsky jest niesamowitym, jedynym w swoim rodzaju artysta. serdecznie dziekuje za wywiad i zycze sobie i Pani jak najwiecej jego filmow :)

ja należę akurat do grupy ktora miala ochote wygwizdac film. Na samym finale nie wytrzymalem i parsknąłem śmiechem. Koncowka z polaczeniem lewitacji i medytacji zniszczyla mnie zupelnie.
Dla mnie film jest wydumany, przegadany i mocno nielogiczny.
Oczywiscie mozna sie doszukiwac "głębi" i kolejnych odniesien ale osbiscie nie widze w tym sensu.
Ze zdumieniem czytalm glosy zachwyconych widzow w typie "film otworzyl mi oczy na piekno swiata". Takie opinie pochodzily glownie od nastolatek szukajacyh swojej drogi zyciowej i wg mnie jest to film glownie dla nich

analiza filmu oraz symboli jest właściwa-zupełnie się z nią zgadzam. Ale dodam od siebie, że film niesie ze soba również ładunek emocjonalny. Akurat ja należe do osób, które ten film kocha. i powiem więcej... Nigdy nie powstał film, który kiedykolwiek dorósł temu do pięt. Gdy pierwszy raz ten film obejrzałam-płakałam. Ale płakałam nad geniuszem przesłania i już wiedziałam, że nigdy nie powstało i nie powstanie nic równie genialnego. Odnośnie interpretacji: Sibalba to była jego żona-ona stała się drogą do jego zbawienia. A scena dotarcia do niej jest zobrazowaniem istoty oświecenia. Jeśli ktoś idęę tą rozumie, to zrozumie także ten symbol. I zachwyci się nim. ;)

Szkoda że nie została wspomniana fenomenalna muzyka do tego filmu

Dla mnie ten film przede wszystkim oddziałuje emocjonalnie.

Ale też musi niejako "trafić" na odpowiedni czas.
Pamiętam, że gdy byłam na nim w kinie, właśnie byłam ogromnie zakochana i wątek choroby i śmieci żony bohatera mną dogłębnie wstrząsnął. Gdybym jednak obejrzała "Źródło" wcześniej, albo np. teraz, podejrzewam, że zrobiłby mniejsze wrażenie, choć pewnie doceniłabym jego stronę wizualną.

Do "Źródła" hmm... może trzeba dorosnąć po prostu? :) Jest rok 2016. Widziałam ten film trzy razy i za każdym razem odkrywam w nim coś ciekawego. Intrygował mnie, od kiedy zobaczyłam okładkę DVD w Empik-u (chyba 2011). Po pierwszym seansie jakieś 3 lata temu wydał mi się rozczarowujący i dziwny. Minęło trochę czasu i jednak mnie urzekł. Dla mnie Hiszpania i wyprawa do świata Majów to plan psychiczny doświadczeń bohatera - przede wszystkim jego emocje, a "astronauta" - plan duchowy, bardzo ciekawie zarysowany w ahistorycznej kosmicznej scenerii, dojrzewanie duchowe aż do osiągnięcia oświecenia. Film niezwykły. Polecam obejrzeć więcej, niż raz!

Szkoda że pominięto całkowicie to co wpłynęło na klimat filmu.
Muzyka jest genialna !!!