Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Debit
C.J. Tudor
Furyborn. Zrodzona z furii
Claire Legrand
HERK
Phoenicia Rogerson
Kłamca 5. Zbiorowa tricksteria
Jakub Ćwiek
Łaska
Anna Kańtoch

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Zygmunt Zeydler-Zborowski
‹Gdzie jest Joachim Finke?›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gdzie jest Joachim Finke?
Data wydania	12 października 2011
Autor	Zygmunt Zeydler-Zborowski
Wydawca	LTW
Cykl	Stefan Downar
Seria	Z pistoletem
ISBN	978-83-7565-192-8
Format	216s. 130×195mm
Cena	20,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

PRL w kryminale: W poszukiwaniu ducha
[Zygmunt Zeydler-Zborowski „Gdzie jest Joachim Finke?” - recenzja]

Sebastian Chosiński

W „powieściach milicyjnych” Zygmunta Zeydlera-Zborowskiego niewiele jest, wbrew pozorom, propagandy. Owszem, funkcjonariusze – zwłaszcza oficerowie – często zwracają się do siebie per „towarzyszu”, ale nie roztrząsają żadnych kwestii politycznych. Palą za to papierosy, nie stronią od alkoholu (nawet w pracy), a na dodatek – zwłaszcza kapitan Stefan Downar – uganiają się za spódniczkami (także w ramach obowiązków służbowych). Tego wszystkiego nie brakuje również w książce „Gdzie jest Joachim Finke?”.

Sebastian Chosiński

PRL w kryminale: W poszukiwaniu ducha
[Zygmunt Zeydler-Zborowski „Gdzie jest Joachim Finke?” - recenzja]

Zygmunt Zeydler-Zborowski
‹Gdzie jest Joachim Finke?›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Gdzie jest Joachim Finke?
Data wydania	12 października 2011
Autor	Zygmunt Zeydler-Zborowski
Wydawca	LTW
Cykl	Stefan Downar
Seria	Z pistoletem
ISBN	978-83-7565-192-8
Format	216s. 130×195mm
Cena	20,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Na przełomie lat 50. i 60. ubiegłego wieku Zygmunt Zeydler-Zborowski był stałym współpracownikiem wydawanego przez Stronnictwo Demokratyczne, ukazującego się na terenie całego kraju, dziennika „Kurier Polski”. Gdy kończono na jego łamach druk jednej powieści pisarza, po kilku tygodniach przerwy zaczynano publikację kolejnej. Nic więc dziwnego, że chociaż do tej pory w formie książkowej wydał on tylko jedno swoje dzieło – „Czarnego mercedesa” (1958) – to i tak był jednym z najpopularniejszych autorów kryminałów w Polsce Ludowej. Dla „Kuriera…” był też – w pewnym sensie – kurą znoszącą złote jajka. Wielu czytelników sięgało po pismo głównie z jego powodu. I, oczywiście, dla kapitana Stefana Downara, który umiejętnie rozwiązywał najbardziej nawet skomplikowane śledztwa, a poza tym, co też istotne, nie był wcale postacią pomnikową. Był milicjantem, którego – w dużym stopniu dzięki jego licznym wadom – po prostu dawało się lubić.

Od 1958 roku na łamach „Kuriera…” pojawiły się następujące powieści z Downarem w roli głównej: „Szlafrok barona Boysta” (1958-1959), „Siedem kanarków Maurycego” (1959), „Zaczęło się w sobotę” (1960) oraz „Żółty zeszyt” (1961), który później został przechrzczony na „Tajemniczy pamiętnik” (1967). Kolejną chronologicznie była, pochodząca z 1962 roku, opowieść o poszukiwaniu zaginionego w Polsce Ludowej amerykańskiego potentata przemysłowego Joachima Finkego. Stąd pojawiające się w tytule pytanie: „Gdzie jest…?”. Powieść drukowana była w numerach 121-184, a następnie – to już tradycja – z pewnym poślizgiem przejął ją regionalny „Ilustrowany Kurier Polski” (numery 221-292). Pięć lat później natomiast powróciły do niej dwa inne czasopisma regionalne: „Dziennik Łódzki” oraz – ukazujący się od końca wojny na Śląsku i w zachodniej części kraju – „Dziennik Zachodni”. Tyle że tym razem historii tej nadano dużo bardziej enigmatyczny tytuł – „Cudzoziemiec”.

Na wydanie książkowe wielbiciele Zeydlera-Zborowskiego musieli poczekać aż do 2011 roku, kiedy to zlitowało się nad nimi Wydawnictwo LTW. Czy było na co czekać? Spośród wszystkich opublikowanych wcześniej powieści warszawianina „Gdzie jest Joachim Finke?” (biorąc pod uwagę jedynie te dzieła, których bohaterem, pierwszo- bądź drugoplanowym, był kapitan Downar) prezentuje się… średnio. Ale ma za to pewną cechę, jakiej pozbawione były (bądź też nie była ona w nich aż tak mocno wyeksponowana) wcześniejsze opisy śledztw Downara – specyficzne poczucie humoru. Owszem, wciąż mamy tu do czynienia ze zbrodniami i przekrętami na gigantyczną skalę, ale wszystko to tym razem ujęte jest w nieco lżejszą, niż dotychczas, formę. W niektórych momentach można wprawdzie zastanawiać się nad sensownością wyborów autora (jak na przykład czy niezbędne było wprowadzanie na karty powieści starego, absolutnie zdziwaczałego producenta – uwaga, to nie żart! – okaryn), lecz ostatecznie dochodzi się do wniosku, że plusy mimo wszystko przeważają nad minusami.

Akcja kryminału rozpoczyna się pewnego jesiennego wieczoru w jednym z warszawskich hoteli. Tych luksusowych (jego nazwa nie jest podana), w jakich zatrzymują się majętni goście z Zachodu. Pojawia się w nim grubas, który chce spotkać się z panem Joachimem Finkem. Klucza w recepcji nie ma, co oznaczałoby, że gość jest w pokoju, tyle że nie otwiera drzwi i nie odpowiada na wołanie. Następnego dnia rano w takim samym celu pojawia się w hotelu człowiek będący fizycznym przeciwieństwem grubasa, szczupły i nadnaturalnie wysoki, o potężnej grdyce (jak indyk). I również odbija się od zamkniętych drzwi. Podobnie jak pokojówka, która nie może posprzątać numeru, ponieważ nie da się wejść do środka z powodu ułamanego w zamku klucza. Wezwany ślusarz radzi sobie w kilka minut z problemem, ale przeszukanie pokoju nie rozwiewa żadnych wątpliwości – Finkego w nim nie ma. A przecież nie wyparował! Na dodatek w szafie pozostały jego rzeczy osobiste. Sprawa jest tak dziwna, że zostaje o niej zawiadomiona milicja. Na miejscu zdarzenia pojawia się ambitny, aczkolwiek niedoświadczony w prowadzeniu podobnych śledztw porucznik Tadeusz Zieliński.

Jego uwagę przykuwają rdzawe plamy na pościeli i ścianie. Jeśli to krew, oznaczałoby to, że w pokoju 453 popełniono być może morderstwo. Ale co w takim razie zrobiono z ciałem Joachima Finkego? Kolejny kłopot pojawia się, gdy milicjanci próbują ustalić rysopis zaginionego. Wtedy bowiem okazuje się, że nikt z pracowników hotelu nie wie, jak on wyglądał. Nawet ci, którzy rejestrowali jego przyjazd i kwaterowali w pokoju. Ba! wkrótce okazuje się też, że w paszporcie przybysza z Zachodu nie ma jego zdjęcia. Wychodzi na to, że funkcjonariusze MO będą musieli szukać ducha. Na szczęście w tym momencie z pomocą przychodzi doktor Ziemba, lekarz sądowy, któremu nazwisko zaginionego obiło się o uszy, gdy parę miesięcy temu był na międzynarodowej konferencji w Rzymie. Od niego Zieliński dowiaduje się, że Finke to robiący wielkie interesy we Włoszech potentat przemysłowy. Co sprawia, że jego „wyparowanie” nagle nabiera ogromnego znaczenia. Można sobie tylko wyobrazić, co będą wypisywać o ludowej ojczyźnie wrogie zachodnie media, gdy okaże się, że od razu po przyjeździe do Warszawy w centrum miasta zniknął amerykański milioner!

Major Leśniewski ma wątpliwości, czy porucznik Zieliński poradzi sobie z tą sprawą – nigdy wcześniej nie prowadził tak skomplikowanych i delikatnych dochodzeń. Proponuje więc, że przyda mu do pomocy kapitana Stefana Downara. Ta propozycja działa jednak na porucznika jak czerwona płachta na byka. Downar miałby mu odebrać szansę wykazania się?! Co to, to nie! W efekcie Zieliński dostaje trzy dni na rozwiązanie sprawy. Jeśli sobie w tym czasie nie poradzi, przejmie ją kto inny (w domyśle: Downar). Młody porucznik bierze się więc do pracy, ale zmuszony jest poruszać się po omacku. Radzi się swej narzeczonej, sędziny Ewy Jagodzińskiej, która z czasem wciąga się w śledztwo do tego stopnia, że – wbrew wszelkim regulaminom i procedurom – zaczyna zastępować organy ścigania. I tym samym ściąga nie tylko na swoją głowę olbrzymie problemy. A co w tym czasie robi Downar? Major Leśniewski poleca mu przeprowadzenie dochodzenia w sprawie przemytu narkotyków z Polski – a raczej przez Polskę – na Zachód. Jakimż zaskoczeniem jest, zarówno dla Downara, jak i Zielińskiego, moment, w którym okazuje się, że prowadzone przez nich śledztwa mogą mieć pewne wspólne mianowniki.

Chcąc nie chcąc, kapitan i porucznik są zmuszeni ze sobą współpracować. Co, jak się okazuje na końcu, obu im wychodzi na dobre. Downar pojawia się na kartach powieści dopiero w czwartym rozdziale i z czasem zaczyna odgrywać coraz istotniejszą rolę, przejmując, za zgodą Leśniewskiego i przy milczącej (dez)aprobacie Zielińskiego, kierownictwo nad grupą poszukującą Joachima Finkego. Oprócz niego Zeydler-Zborowski przywołuje też innych milicjantów, którzy pojawiali się w jego wcześniejszych powieściach, jak chociażby kapitana Karola Walczaka, porucznika Kobielę czy sierżanta Pakułę (ten ostatni jest jedną z najciekawszych postaci) – wszyscy oni dokładają swoją cegiełkę do rozwiązania sprawy. Choć nie ma wątpliwości, że całość robót nadzoruje Downar. On trzyma asy w rękawie, on ma też najlepsze rozeznanie. Chociaż nad jednym nie udaje mu się do końca zapanować – nad Ewą Zajączkowską, co niemal prowadzi do wielkiej tragedii. Zeydler-Zborowski nie uniknął w „Gdzie jest Joachim Finke?” uproszczeń, nie zrezygnował też z zaskakujących i ułatwiających milicji dochodzenie zbiegów okoliczności. Z drugiej strony takie skróty fabularne były przecież charakterystyczne dla „gazetowców”. Kiedy poznawało się intrygę z odcinka na odcinek, dzień po dniu, zapewne tak bardzo nie raziły, jak w sytuacji, gdy całą powieść czyta się za jednym zamachem, nierzadko w ciągu paru godzin.

30 kwietnia 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
Joanna Kapica-Curzytek

28 IV 2024

Czym tak naprawdę jest tytułowa siła? Wścibstwem czy pełnym pasji poznawaniem świata? Trzech znakomitych autorów odpowiada na te i inne pytania w tomie esejów pt. „Ciekawość”.

więcej »

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »