Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzyczne (wybrane)muzyczne
50… 40… 30… 20… 10…: Wrzesień 2011W dzisiejszym odcinku zajmiemy się latami z „9” na końcu. Są to o tyle ciekawe daty, że bardzo często zamykają pewne epoki w historii muzyki popularnej. My jednak będziemy dzielić twórczość na dobrą i złą i o przykładach pierwszej opowiemy, a za wzór posłużą nam tacy artyści jak Vic Chesnutt, Spacemen 3, Aim, Blind Faith i Art Bears. Ponadto odpowiemy na pytanie, w jakim kraju statki kosmiczne kojarzą się z fallusami. Zapraszamy do lektury!
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień, Mieszko B. Wandowicz50… 40… 30… 20… 10…: Wrzesień 2011W dzisiejszym odcinku zajmiemy się latami z „9” na końcu. Są to o tyle ciekawe daty, że bardzo często zamykają pewne epoki w historii muzyki popularnej. My jednak będziemy dzielić twórczość na dobrą i złą i o przykładach pierwszej opowiemy, a za wzór posłużą nam tacy artyści jak Vic Chesnutt, Spacemen 3, Aim, Blind Faith i Art Bears. Ponadto odpowiemy na pytanie, w jakim kraju statki kosmiczne kojarzą się z fallusami. Zapraszamy do lektury! 
Wyszukaj / Kup 1969 – Blind Faith „Blind Faith” Przypadek zespołu Blind Faith dowodzi, że często spontaniczna, tworzona w pośpiechu, niemal na kolanie muzyka może okazać się o wiele bardziej wciągająca niż monstrualne produkcje dopieszczane miesiącami w studiu. Zresztą muzycy wchodzący w skład tego efemerycznego tworu nie mieli nawet szansy, by poświęcić nagraniom tyle czasu, ponieważ istniał on nieco ponad pół roku. Na szczęście pozostała po nim wyśmienita płyta. W skład Blind Faith wchodzili osieroceni po rozpadzie Cream Eric Clapton i Ginger Baker, Steve Winwood z formacji Traffic oraz Ric Grech z Family. Jak zatem widać, był to prawdziwy dream team, który grał wymarzoną muzykę. Ich styl był barwniejszą kontynuacją tego, co zapoczątkował Cream, czyli łączenia rockowych riffów z bluesowym feelingiem, tyle tylko, że poza podstawowym instrumentarium – gitarą, basem, perkusją – panowie sięgnęli również po instrumenty klawiszowe i skrzypce. Materiał zawarty na krążku nie jest długi, do tego w dużym stopniu improwizowany, ale nie zabrakło również tradycyjnych piosenek, jak balladowy, skomponowany przez Claptona „Presence of the Lord” czy bardziej dynamiczny „Sea of Joy” Winwooda. Największe wrażenie robią jednak dwie najdłuższe kompozycje – zbudowany na genialnym riffie „Had to Cry Today” i piętnastominutowy, pełen improwizacji „Do What You Like”, w którym sporo miejsca pozostawiono na szaleństwa perkusyjne Gingera Bakera. Album, choć nagrany w pośpiechu, spodobał się publiczności, stając się numerem 1 po obu stronach Atlantyku. Aczkolwiek w Ameryce nie obyło się bez kontrowersji, a to za sprawą odważniej okładki, na której znalazła się naga jedenastoletnia dziewczynka ze statkiem kosmicznym w ręku, w którym co bardziej wyczuleni dopatrywali się symboli fallicznych. Pogratulować wyobraźni. Piotr „Pi” Gołębiewski 1979 – Art Bears „Winter Songs” 
Wyszukaj / Kup Z dala od mainstreamu w końcu lat 70. działo się coś, co warte jest przypomnienia. Ruch pod nazwą Rock In Opposition. Ten krótki zryw europejskich awangardowych zespołów zaowocował kilkoma festiwalami i niestety szybko zgasł ze względu na różnice zdań i poglądów poszczególnych członków. Na szczęście muzyka tych grup przetrwała. Tak jak należącej do tego prądu formacji Art Bears, której początki są nad wyraz ciekawe. Podczas nagrań innej legendy awangardy, Henry Cow, kilku jej członków opuściło studio z powodu artystycznych nieporozumień. Uznali oni, że nowy materiał nie reprezentuje grupy ani muzycznie ani tekstowo (co w przypadku lewicującego radykalizmu Henry Cow było rzeczą niezwykle istotną). Pozostali muzycy postanowili dokończyć tworzenie płyty i tak w 1978 powstał debiut Art Bears. Rok później wydano drugi i przedostatni krążek, dla jednych najlepszy w ich dorobku, dla innych bardzo zły i słaby. „Winter Songs” do dziś budzi mieszane uczucia. Ale jest na pewno co najmniej powód, by do albumu wracać – „Rats and Monkeys” – prawdziwa eksplozja nieobliczalnej instrumentalnej i wokalnej ekspresji. A reszta? Reszta to totalnie awangardowe spojrzenie na europejski folk i rock; to poddanie tych gatunków obróbce w głowach muzycznych wizjonerów, dla których nie istniały słowa „kompromis” i „komercja”. To trudna muzyka, słuchając jej można wyobrazić sobie, że poszczególne fragmenty mogliby wykonać tacy artyści jak Peter Hammill i jego Van der Graaf Generator, Yoko Ono, Frank Zappa czy też zespoły pokroju Pere Ubu. Ale uzyskać taki efekt finalny potrafili chyba tylko członkowie Art Bears. Po przesłuchaniu tego, w jaki sposób muzycy wykorzystali studio nagraniowe i zabawy z loopami („Three Wheels”, „Man and Boy”), monotonne dźwięki fortepianu czy zagęszczoną perkusję („The Summer Wheel”) oraz brzmienie gitary i smyczków („First Things First”, „The Hermit”), Radiohead jawić wam się będzie niczym więcej niż gwiazdką pop. Ostatnim już zdaniem zachęty do sięgnięcia po nagrania Art Bears, a zwłaszcza opisaną tu płytę – jeśli cenicie sobie Paris Tetris, posłuchajcie „Winter Songs”. Po prostu musicie. Jakub Stępień 1989 – Spacemen 3 „Playing with Fire” 
Wyszukaj / Kup Czy gitarowe sprzężenia i inne jazgotliwe efekty mogą być piękne? Mogą, pod warunkiem, że zabiorą się za nie tak utalentowani muzycy jak Jason Pierce i Peter „Sonic Boom” Kember, stanowiący trzon twórczy grupy Spacemen 3. Z początku wyraźnie inspirowali się dokonaniami takich grup jak The Velvet Underground, Suicide i Stooges, jednak ich trzecie długogrające dzieło – „Playing with Fire” – to już zupełnie inna bajka. Choć wciąż poruszali się w rejonach psychodelicznego, gitarowego hałasu, to tutaj zaprezentowali się od strony o wiele delikatniejszej. Za serce chwyta już otwierający całość, urzekająco melancholijny „Honey”. Spokojne, hipnotyczne dźwięki gitary w połączeniu ze spokojną melorecytacją Kembera, potrafią poruszyć nawet najtwardszy głaz. Podobnie sytuacja wygląda w zbudowanym na transowej grze sekcji rytmicznej „Come Down Softly to My Soul”. Ciekawie wypada również „I Believe It”, który za sprawą niby-kościelnej partii organów przywołuje ducha muzyki gospel. Pokrewne wrażenie ma się w czasie słuchania najpiękniejszego momentu całości, wieńczącego krążek „Lord Can You Hear Me?”, będącego pełną smutku skargą-modlitwą do Boga. Nie oznacza to, że Spacemen 3 całkiem zrezygnowali z ostrzejszego brzmienia. Pełen gitarowego jazgotu „Revolution” to najbardziej żywiołowy kawałek, mający w sobie sporą dawkę alternatywnej przebojowości. Jest wreszcie jedenastominutowy hołd dla zespołu Suicide (zatytułowany zresztą „Suicide”), będący psychodeliczną podróżą przez zapętlone dźwięki gitarowych sprzężeń. Album „Playing with Fire” okazał się opus magnum zespołu, który zdołał nagrać jeszcze tylko jedną płytę, by ostatecznie rozpaść się w 1991 roku. Sonic Boom założył zespół Spectrum, a Pierce Spiritualized, ale to już zupełnie inna historia… Piotr „Pi” Gołębiewski 1999 – Aim „Cold Water Music” 
Wyszukaj / Kup Pod szyldem Aim występuje brytyjski muzyk i producent Andrew Turner, który karierę zaczynał jeszcze pod koniec lat 80. ubiegłego wieku. Syn jazzmana startował jako rapowy didżej i został odkryty przez Marka Rae’a – szefa Grand Central label. Wkrótce, już jako Aim, zaczął scalać w swoich projektach muzykę elektroniczną, hip hop, trip hop, jazz, a nawet funk, co w 1995 roku zaowocowało debiutancką EP-ką. Jego pierwszy długogrający album ukazał się cztery lata później i zatytułowany był „Cold Water Music”. Stanowi zbiór dwunastu różnorodnych numerów, na których dominuje przede wszystkim chwytliwa elektronika balansująca pomiędzy downtempo a żywszymi hiphopowymi beatami, wspomagana przez kilku śpiewających gości. Pierwsze, tytułowe „Cold Water Music” pokazuje, że Turner sprawnie łączy różne gatunki (mamy tutaj choćby jazzowe dęciaki), w tym konkretnym przypadku uzyskując naprawdę dobry, żywy i poruszający podkład. Następne „The Force” to już jednak rytmiczny, ale bardziej powolny, bogaty w skrecze numer, do którego rapuje Q’n’C (a dalej można usłyszeć choćby takie postacie, jak YZ albo AG). Następnie znajdziemy kołyszące i wzbogacone o dźwięki gitary „Sail” ze zmysłowym wsparciem ze strony Kate Rogers. Dopiero czwarty kawałek przypomina otwarcie krążka, ale i tak jest na nim więcej dynamizmu, zwrotów i funkowych naleciałości. Dodatkowo na osobną wzmiankę zasługuje niewątpliwie utwór „Demonique” – jednocześnie elektroniczny i mocno symfoniczny, na którym słychać miarową, powolną recytację (zapożyczoną z kina) oraz donośny chór. Jak widać w ramach jednego „Cold Water Music” Aim połączył mnóstwo odmiennych brzmień, wykorzystując najróżniejsze sample, żywe instrumenty oraz ciekawych wokalistów, bawiąc się zmianą stylistyk i tempa, a mimo tego uzyskał dobry i spójny krążek. Michał Perzyna 2009 – Vic Chesnutt „Skitter on Take-Off” 
Wyszukaj / Kup Trzy miesiące po wydaniu znakomitej płyty „At the Cut” Vic Chesnutt zakończył karierę krokiem, który podobnych mu artystów czyni na swój perwersyjny sposób bardziej kompletnymi – przedwczesną śmiercią. Nie wiadomo, czy była ona rezultatem świadomej decyzji, czy niezamierzonego przedawkowania leków – niezbicie wszak w pewnym przynajmniej stopniu pomogła uzyskać wspomnianej pozycji zasłużony rozgłos. Jednocześnie mało kto zauważył, że w ciągu owego kwartału Chesnutt zdążył przedstawić jeszcze jeden, już naprawdę ostatni album, który – wypuszczony na rynek przez mniej znaną wytwórnię i nie tak efektowny – również wart jest dłuższego postoju. „Skitter on Take-Off” gra na tych samych emocjach, co pozostała część twórczości sparaliżowanego muzyka: to ilustracja żalu oraz prostracji, zupełnie pozbawionych teatralności i kabotyństwa, a zarazem o natężeniu rzadko spotykanym w nieprzerysowanej formie. Różni się jednak ów krążek od innych nagrań „późnego” Chesnutta – rzeczonego „At the Cut” i „North Star Deserter” z 2007 roku. Bardowi nie pomagają tutaj członkowie A Silver Mt. Zion ani Fugazi, płyta jest bez porównania cichsza i bardziej minimalistyczna; całkiem wyzbyta rockowego szlifu. Perkusja i fisharmonia są tylko dodatkami – z rzadka zaznaczającymi się wyraźniej – do zachrypniętego, rozedrganego głosu i służących mu za tło nieśpiesznych uderzeń w struny gitary, które same prędzej podkreślają miękki śpiew, niż pełnią osobną funkcję. To muzyka surowa, prosta, wręcz prymitywna, ale przeszywająca – dla przygaszonych miłośników emocjonalnych przytłoczeń. Mieszko B. Wandowicz  30 września 2011 | ||||||||||||||||||||
Fakt, z tego "tematu" oryginalna okładka Virgin Killer Skorpionów znacznie atrakcyjniejsza :D
Wypada współczuć ;))
A płyta "Blind Faith" jest naprawdę całkiem fajna. Poza solówką perkusyjną Bakera, ileż można słuchać wariacji na temat "Toad"...
"Winter Songs" to jedno z największych dokonań RIO. Moim zdaniem oczywiście :)
A co, Ty lubisz ostre jedenastki? :P
"Winter Songs" tak, choć mnie najbliżsi zawsze byli Art Zoyd i Univers Zero.
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj najbardziej jazzrockowy longplay czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma.
więcej »
Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
50… 40… 30… 20… 10…: Podsumowanie
— Esensja
Podsumowanie
— Esensja
Listopad 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Mateusz Kowalski, Przemysław Pietruszewski
Październik 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Przemysław Pietruszewski
Wrzesień 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna
Sierpień 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz
Lipiec 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Michał Perzyna
Czerwiec 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Michał Perzyna
Maj 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień
Kwiecień 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień
Marzec 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Michał Perzyna, Jakub Stępień
Palec z artretyzmem na cynglu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Magia i Miecz: Z niewielką pomocą zagranicznych publikacji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
A mnie nie dziwi, że okładka Blind Faith się kojarzyła, biorąc pod uwagę klimat tamtych czasów i na przykład takie teksty Traffica jak "Vagabond Virgin". Płyta świetna, dzięki za przypomnienie. Pozostałych nie znam.