Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
muzyczne
50 najlepszych płyt muzycznych 2017 rokuEsensja50 najlepszych płyt muzycznych 2017 rokuPiotr ‘Pi’ Gołębiewski O Soen mówiło się, że to epigoni Tool. Sprawni muzycy, ale pozbawieni własnego stylu. „Lykaia” zmienia ten stan rzeczy. Choć wciąż miejscami przebija fascynacja zespołem Maynarda Jamesa Keenana, to jednak przeważa indywidualny klimat, osadzony w klimatycznych, melodyjnych utworach, które niosą w sobie więcej emocji niż math-metalowe dźwięki znane z poprzednich dokonań. Wszystko to sprawia, że na Soen już nie patrzy się jako na zespół założony przez muzyków m.in. Opeth, Amon Amarath, czy Willowtree, a jako na całkiem indywidualną formację, na której to inni będą się wzorowali. Sebastian Chosiński To prawdziwa sztuka grać w XXI wieku muzykę, która swoje najlepsze lata przeżywała cztery dekady temu. I przy okazji robić to w sposób angażujący słuchacza emocjonalnie. Pod tym względem Szwedzi z zespołu Horisont są mistrzami, co udowadniają swą kolejną płytą długogrającą – piątą w dyskografii – „About Time”. To wielki rarytas dla wielbicieli hard rocka w stylu vintage (czytaj: z elementami psychodelii i progresu). Cała recenzja tutaj. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Po ponad dwudziestu latach Kazik postanowił powrócić do twórczości swojego ojca. Zrobił to jednak z muzykami Kwartetu ProForma, nie z Kultem. Nic dziwnego, ponieważ jego macierzysta formacja dziś jest w zupełnie innym miejscu niż w latach 90. i chyba nie potrafiłaby wskrzesić magii zawartej na krążkach „Tata Kazika” i „Tata 2”. Zwłaszcza, że tym razem bazą były nie piosenki, a wiersze. Członkowie ProFormy idealnie wczuli się w ich atmosferę, tworząc dzieło autonomiczne, ale jednocześnie będące bezpośrednią kontynuacją kultowych dokonań. Kazik natomiast dopełnił wszystko swoją unikalną manierą wokalną, łączącą knajpiane klimaty z filozoficznym liryzmem. Drugiego „Baranka” może tu nie znajdziemy, ale przepiękny „Most” całkowicie to rekompensuje. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Jak oni to robią? The National nagrali kolejny piękny album, nacechowany liryzmem i smutkiem. A jednak tym razem jest nieco inaczej. Muzyka zespołu straciła nieco ze swojej surowości. Miejscami nawet nabrała barokowego rozmachu, za sprawą licznych nakładek, sampli i przeszkadzajek. Mimo to wciąż mamy do czynienia z twórczością dla niedostosowanych nadwrażliwców, poszukujących niebanalnych melodii, ale także lubiących nienachalne eksperymenty. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Nie oszukujmy się, stan współczesnego popu jest opłakany. Lansuje się wokalistów, którzy niespecjalnie się od siebie różnią i najczęściej po jednej płycie (dodajmy, że przeważnie rozczarowującej) giną w tłumie. Dlatego też należy szczególnie doceniać to co dobre, a drugi album Lorde zdecydowanie wybija się ponad średnią. Melodyjność, szlachetna przebojowość i intymna atmosfera całości sprawia, że krążek ten może spodobać się także tym, którzy na co dzień nie gustują w tego typu dźwiękach. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Zoli można nie lubić za jej manieryczność i chęć upodobnienia się do ulubionych, awangardowych artystek ze szczególnym wskazaniem na Björk. A jednak „Okovi” to bardzo dobry album, pokazujące również indywidualne cechy piosenkarki. Przede wszystkim okazuje się, że potrafi ona pisać zwiewne, przystępne melodie i nie psuć ich industrialnymi eksperymentami. Dzięki temu materiał posiada odpowiednią czytelność i nie tylko zmusza do refleksji oraz przytłacza ponurą atmosferą, ale także sprawia autentyczną przyjemność w słuchaniu. A to wszystko przy nieprzekraczaniu granicy oddzielającą sztukę od banalnego popu. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Wbrew tytułowi albumu cieszę się, że jednak Mikromusic wciąż się chce i pomimo braku medialnego sukcesu, na jaki zasługuje, wciąż robi swoje. Z płyty na płytę wciąż modyfikując swój styl, pozostaje rozpoznawalny od pierwszych taktów. Spora w tym zasługa aksamitnego głosu Natalii Grosiak, która na tym albumie śpiewa z całkiem niewspółczesną manierą, porzucając na razie rolę zalotnika, jak chociażby w piosence „Takiego chłopaka”. Ale i okazja ku temu jest większa, ponieważ album, pomimo swojej lekkości, jest zaskakująco refleksyjny, co zapowiadał już singel „Synu”. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Pierwszy, nagrany po reaktywacji Body Count album „Manslaughter” był wymuszony i niepotrzebny. Skazywał formację na upchnięcie do worka z innymi powrotami, które nie powinny się zdarzyć. Szczęśliwie okazało się, że to tylko rozgrzewka, ponieważ załoga, na czele której stoi Ice-T, całą swą moc ukazała właśnie na „Bloodlust”. Tak jak za swoich najlepszych czasów, panowie pokazali, że stać ich na energetyczne, agresywne riffy i bezkompromisowy przekaz w gniewnych tekstach. Jak widać zawirowania na scenie politycznej sprzyjają sztuce, zwłaszcza, jeśli jej osią jest bunt. Swoje robi również udział licznych gości z Dave’em Mustaine’em i Maxem Cavalerą na czele. Piotr ‘Pi’ Gołębiewski Wydawało się, że przygoda pod nazwą Black Country Communion w 2013 roku dobiegła końca. Atmosfera w zespole nie była najlepsza, a jego główne postacie – Glenn Hughes i Joe Bonamassa rozstali się skonfliktowani. Widać tak musiało być, aby oczyścić emocje, ponieważ „BCCIV” to dzieło pełne pozytywnej energii i przepełnione radością wspólnego grania. Po animozjach nie zostało śladu, a powróciła stara chemia, jaką czuło się na dwóch pierwszych albumach grupy. Odrodzony z popiołów feniks, jakiego widzimy na okładce na pewno nie znalazł się tam przypadkiem. Przemysław Pietruszewski Ikona psybientu, sięgająca po orientalne dalekowschodnie motywy decyduje się nagrać płytę niejako podsumowującą ich dotychczasowy dorobek."Code VI” to zestawienie „muzyki świata” wplatanej w nowoczesną elektronikę. Nie było by może nic w tym złego, gdyby Raja Ram wraz z Simonem Posfordem nie zjadali własnego ogona. To jest jednocześnie wada i zaleta ich twórczości. Gdyby w tyglu umieścić wszystkie ich utwory i wybrać dowolny, zawsze trafimy na charakterystyczny egzotyczno-psychodeliczny klimat, przy którym nie trzeba nawet sięgać po środki odurzające, aby w pełni cieszyć się ich muzyką. Szósta płyta duetu ujmy im nie przynosi, ale brakuje jej charakterystycznej, medytacyjnej aury „strumienia świadomości” poprzedniczki. Choć zdarzają się oczywiście wyjątki, jak wielowarstwowy „Empty Branes”. Przy akompaniamencie akustycznych dźwięków gitary, fletu i wsamplowanej melodeklamacji utwór sprawia wrażenie, jakby gdzieś w powietrzu unosiła się boska cząstka, wprawiająca słuchacza w stan ekstazy. „Strange Planet” to ukłon w stronę dyskotekowych lat 80, ale poprzez nacechowanie współczesnymi bitami brzmi bardzo futurystycznie i apokaliptycznie. To chyba jeden z najmroczniejszych numerów jaki dwójka do tej pory wypuściła. Na „Code VI” brakuje równie odważnych utworów jak wymienione, ale nadal Shpongle udowadnia, że w świecie psytrance’u tron jest tylko jeden. |
"ale tak mogą pisać tylko osoby, które niczego poza boysbandem Dave Gahana nie słyszeli".
Myślałem, że to jest poważny portal a ludzie piszący o muzyce mają o niej choć śladowe pojęcie. Myliłem się.
"Violator" dziełem boysbandu... Ciekawe co jeszcze jest dziełem boysbandu? "Master of Puppets"? "Dark Side of the Moon"? Kpię, ale tego nie można brać na poważnie.
A jeśli celebrytka Lorde jest na 36 miejscu to Ulver zasługuje na co najmniej 10 miejsce. Najlepsza popowa płyta od lat.
@zyx: to było napisane bardziej z przekory, bo w co drugiej recenzji każdy pod Ulver podpina tylko Depeche Mode, co jest krzywdzące zarówno dla jednych i drugich. Cenię ich bardzo, zarówno za starsze jak i nowsze płyty, ale "Violator" nie jest ich najlepszym długograjem.
@Miekko Pallbearer to był dobry na debiucie. W tym roku zdecydowanie w doom metalu karty rozdał The Ruins Of Beverast
@Przemek
Nie zakumałem. Faktycznie, porównywanie Ulver TYLKO do Depeche Mode w recenzjach czy wywiadach dotyczących ostatniej płyty rzuca się w oczy i jest irytujące. Zresztą sam Kristoffer Rygg wskazuje na trochę inne inspiracje: Kate Bush czy Tears For Fears.
A co do "Violatora" - dla mnie to nie tylko zdecydowanie najlepsza płyta DM, ale jedna z najlepszych płyt w ogóle. Ich ostatnie albumy nie powalają, choć trzeba przyznać, że jak na zespól z takim stażem starają się nie odcinać kuponów. Dobre i to.
@zyx
Właśnie o to mi chodziło. Odnośnie Depeche Mode. Ja bardzo się cieszę że ostatnie płyty bardziej poszły w stronę Kraftwerk i tej transmechanicznej nuty. Do takiej "Sounds of The Universe" bardzo długo się przekonywałem, ale dzisiaj uważam że to jest jedna z ich najlepszych płyt w ogóle, głownie przez źródło inspiracji które wspomniałem wyżej.
"Violator" oczywiście też cenię, ale na mnie bardziej działa "Music for the Massess" głównie przez to, że nie wpisuje się tak koniunkturalnie w "piosenkowe" lata 80. To jest wyjście poza schemat, które chciałbym aby w ich zespole pojawiało się na każdej płycie. Niestety ostatnio idzie im to gorzej.
@Przemek
U mnie "Music..." jest na drugim. Tam jest rzeczywiście dużo eksperymentowania w sferze produkcyjnej, brzmieniowej. Choćby takie "To Have And To Hold" - niesamowity numer, sprawdziłby się jako podkład do jakiegoś horroru. Ale za to "mieszanie" chyba był głównie odpowiedzialny Alan Wilder, po jego odejściu brzmienie zespołu nie jest już tak frapujące i dopracowane. Abstrahując od tego, że Martin Gore swoje najlepsze utwory tez już skomponował.
Jeszcze co do ostatnich płyt - faktycznie, chyba inspiracja Kraftwerk jest na nich bardziej widoczna, ale to żenienie bluesa z elektroniką tez już jest u nich pewnym schematem. Ja bym chciał więcej utworów jak "Scum". Może jak by za produkcję wziął się Atticus Ross(a były takie plotki)...
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj najbardziej jazzrockowy longplay czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma.
więcej »
Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.
więcej »
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.
więcej »
Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Pakiet startowy: 50 najlepszych utworów Kazika według czytelników Esensji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wybierz najlepsze utwory Kazika!
— Esensja
Weekendowa Bezsensja: 60 najgorszych okładek płyt 2017 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Tu miejsce na labirynt…: Zgrzytliwa psychodelia prosto z Raju
— Sebastian Chosiński
Nie przegap: Lipiec 2017
— Esensja
Tu miejsce na labirynt…: Pożegnanie z legendą
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Z głowami w gwiazdach…
— Sebastian Chosiński
Nie przegap: Maj 2017
— Esensja
Koniec jest blisko. Coraz bliżej…
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Prawdziwe oblicze pana Haydena. Petera Haydena!
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Może i vintage, ale jaki nowoczesny!
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: W oczekiwaniu na… pierwszy śnieg
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Zmiany, które wychodzą na dobre
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Nie gaście tego pożaru!
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Koniec wieczności i wieczność bez końca
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Dzisiaj słuchaj tak, jakby jutro miał być koniec świata
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Żywy! Jeszcze żywszy. Ciężki! Jeszcze cięższy
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Idealna kompania: ośmiu Szwedów i Norweg
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Powrót ludzi zwanych Pająkami
— Sebastian Chosiński
Tu miejsce na labirynt…: Gdyby Coltrane kochał krautrock…
— Sebastian Chosiński
Wybierz najlepsze utwory Kazika!
— Esensja
50 najlepszych płyt 2018 roku
— Esensja
Zmarł Zbigniew Wodecki
— Esensja
Chris Cornell nie żyje
— Esensja
Music For Mr. Fortuna - konferencja prasowa
— Esensja
50 najlepszych płyt 2014
— Esensja
Moda na Castle Party
— Esensja
Wybierz najlepsze utwory Black Sabbath bez Ozzy’ego!
— Esensja
Wybierz najlepsze utwory Metalliki!
— Esensja
Masha Qrella - trasa koncertowa
— Esensja
Brak na tej liście najnowszej płyty Pallbearer jest wręcz szokujący. G... warta taka lista :).