Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
Stories from Time and Space
Hawkwind

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Träd, Gräs och Stenar
‹Tack för kaffet›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Tack för kaffet
Wykonawca / Kompozytor	Träd, Gräs och Stenar
Data wydania	10 maja 2017
Wydawca	Gåshud
Nośnik	CD
Czas trwania	70:55
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jakob Sjöholm, Reine Fiske, Torbjörn Abelli, Nils Sigvard Krantz, Thomas Gartz

Utwory
CD1
1) E Moll Slow	20:10
2) Högtryck over Svealand	14:56
3) Halvvägs	07:40
4) Sorgemarschen	05:59
5) Pengar	03:15
6) Kaffe med tårta	04:37
7) Farväl	14:30

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Tu miejsce na labirynt…: Pożegnanie z legendą
[Träd, Gräs och Stenar „Tack för kaffet” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Naklejka na okładce najnowszej płyty zespołu Träd, Gräs och Stenar informuje, że to ostatni album, na którym można usłyszeć członków jego oryginalnego składu. Nie bez powodu, dwaj ostatni, którzy zakładali formację w drugiej połowie lat 60. XX wieku, zmarli bowiem w 2010 i 2012 roku. Stąd też oczywisty wniosek, że wydany przed dwoma miesiącami „Tack för kaffet” wypełniać musi muzyka sprzed co najmniej pięciu lat.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Pożegnanie z legendą
[Träd, Gräs och Stenar „Tack för kaffet” - recenzja]

Träd, Gräs och Stenar
‹Tack för kaffet›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Tack för kaffet
Wykonawca / Kompozytor	Träd, Gräs och Stenar
Data wydania	10 maja 2017
Wydawca	Gåshud
Nośnik	CD
Czas trwania	70:55
Gatunek	rock
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

W składzie

Jakob Sjöholm, Reine Fiske, Torbjörn Abelli, Nils Sigvard Krantz, Thomas Gartz

Utwory
CD1
1) E Moll Slow	20:10
2) Högtryck over Svealand	14:56
3) Halvvägs	07:40
4) Sorgemarschen	05:59
5) Pengar	03:15
6) Kaffe med tårta	04:37
7) Farväl	14:30

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Historia legendarnej szwedzkiej formacji psychodelicznej i progresywnej Träd, Gräs och Stenar (co na język polski można przetłumaczyć jako Drzewa, Trawa i Kamienie) jest długa i skomplikowana. Szukając jej korzeni, trzeba cofnąć się aż do 1967 roku, kiedy to grający w zespole Mecki Mark Men perkusista Thomas Mera Gartz postanowił pożegnać się ze swymi dotychczasowymi kolegami (mimo że mieli oni już na koncie wydaną w tym samym roku debiutancką płytę) i założyć własny zespół. Tak narodziło się Pärson Sound, do którego Gartz skaptował jeszcze pięciu muzyków: gitarzystę i organistę Bo Andersa Perssona, wokalistę i saksofonistę Thomasa Tidholma, wiolonczelistę Arnego Ericssona, skrzypka Urbana Ymana oraz basistę Torbjörna Abellego. Grupa dokonała wielu nagrań radiowych, ale nie doczekała się longplaya; dopiero po ponad trzech dekadach wyszedł dwupłytowy zbiór jej utworów zarejestrowanych w latach 1967-1968 („Pärson Sound”, 2001). Całkiem możliwe, że przyczynę swego niepowodzenia artyści ze Sztokholmu widzieli w mało komercyjnej nazwie; to tłumaczyłoby jej zmianę (po zaledwie kilku miesiącach) – na Internetional Harvest.

Tym razem mieli więcej szczęścia, dane im było bowiem wydać płytę zatytułowaną „Sov Gott Rose-Marie” (1968). Wypełniła ją muzyka, która w tamtym czasie cieszyła się na całym świecie wielką popularnością – z pogranicza psychodelicznego folku i rocka progresywnego. To z jednej strony gwarantowało kontrakt i promocję w radiu, z drugiej jednak – ograniczało możliwości z powodu olbrzymiej konkurencji (zwłaszcza kapel ze Stanów Zjednoczonych). Po raz kolejny też komuś przeszkadzała nazwa – tym razem dlatego, że za długa. Muzycy poszli więc na kompromis i skrócili ją do… Harvester. Rozszerzyli za to skład – o drugiego skrzypka Kjella Westlinga i perkusjonalistkę Ullę Berglund. W tym zestawieniu nagrali materiał, który ukazał się w 1969 roku na albumie „Hemåt”. Mogło się wydawać, że teraz będzie już z górki. Formacja nieco okrzepła, a szyld, pod jakim grali, dało się łatwo zapamiętać. Nic jednak z tego. Po wydaniu płyty doszło bowiem do przetasowań personalnych i – tak, tak! to nie żart – kolejnej zmiany nazwy. Tym razem na dużo mniej komercyjną, a dla osób spoza Skandynawii – trudną nawet do wymówienia.

Tak – w 1969 roku – narodziło się Träd, Gräs och Stenar, w którego składzie pozostało czterech muzyków Harvester: Persson, Ericsson, Abelli i Gartz. Oni też sygnowali debiutancki (choć trzeci z rzędu) longplay zatytułowany po prostu „Träd, Gräs och Stenar” (1970). Jeżeli ktoś liczył, że w roku następnym grupa ze Sztokholmu ponownie zmieni szyld, tym razem się zawiódł. Pod tą nazwą formacja wytrwała przez trzy lata, wydając jeszcze trzy albumy: „Djungelns lag” (1972), „Rock för kropp och själ” (1972) oraz – opublikowany pośmiertnie – „Mors Mors” (1973). W tym czasie doszło też do drobnych przetasowań personalnych: najpierw szeregi Träd, Gräs och Stenar zasilił gitarzysta Jakob Sjöholm, a po jakimś czasie z zespołem pożegnał się Thomas Tidholm. Po rozpadzie grupy drogi jej członków rozeszły się; najbardziej aktywny pozostawał Gartz, który dołączył do innej szwedzkiej legendy, Arbete och Fritid, by następnie rozpocząć karierę solową. Wtedy mogło się wydawać, że historia Drzew, Trawy i Kamieni została zamknięta na dobre. Jak się jednak okazało w połowie lat 90., wcale tak nie było.

Do reaktywacji zespołu – i to w niemal historycznym składzie (Persson, Sjöholm, Abelli i Gartz) – doszło w 1995 roku. Zanim jednak pojawiły się jego kolejne premierowe płyty, fani uraczeni zostali dwiema archiwalnymi koncertówkami: „Gärdet 12.6.1970” (1996) oraz „Live 1972” (2001). Później pojawiały się już albumy z nowym materiałem: „Ajn, Schvajn, Draj” (2002), DVD „Live from Möja to Minneapolis” (2007) oraz „Hemlösa katter” (2009). Na tej ostatniej płycie, zbierającej nagrania z lat 2002-2007, po raz pierwszy można było usłyszeć w składzie Träd, Gräs och Stenar – wprawdzie tylko w jednym utworze, ale zawsze – gitarzystę Reinego Fiske, który niebawem stał się pełnoprawnym członkiem formacji. Niestety, krótko po wydaniu „Hemlösa katter” na zespół spadła tragedia – 11 sierpnia 2010 roku zmarł Torbjörn Abelli (którego zastąpił Nils Sigvard Krantz); kolejna nadeszła niespełna dwa lata później i wiązała się ze śmiercią Thomasa Mery Gartza (29 kwietnia). W tym momencie w składzie nie pozostał już żaden z członków-założycieli zespołu; mimo to – głównie dzięki uporowi Jakoba Sjöholma, który miał teraz najdłuższy staż – istniał on dalej. Ba! nawet koncertował. Czego dowodem zarejestrowany w londyńskim klubie jazzowym Café OTO materiał „9.10.16” (2016).

Jak się jednak niebawem okazało, w archiwach grupy nie brakowało utworów nagranych z nieżyjącymi już Abellim i Gartzem, które nie zostały dotąd upublicznione. Stąd wziął się pomysł na wydanie płyty „Tack för kaffet”, którą wypełniło siedem kompozycji z lat 2006-2012. Ukazała się ona w maju tego roku nakładem należącej do muzyków Träd, Gräs och Stenar wytwórni Gåshud; wersję winylową (dwupłytową) wydała natomiast specjalizująca się w szwedzkiej psychodelii i progresie Subliminal Sounds. W trzech nagraniach („Högtryck over Svealand”, „Sorgemarschen” oraz „Kaffe med tårta”) jako basistę słychać Torbjörna Abellego, co oznacza, że musiały one powstać do lata 2010 roku; w trzech innych („E Moll Slow”, „Pengar”, „Farväl”) na gitarze basowej gra Nils Sigvard (zdrobniale nazywany Sigge) Krantz, co jest podpowiedzią, że musiały one zostać zarejestrowane pomiędzy latem 2010 a wiosną 2012 roku; tajemnicą pozostaje natomiast utwór „Halvvägs”, do którego nie jest przypisany żaden basista. Całkiem możliwe więc, że tę rolę odegrał któryś z gitarzystów – albo Jakob Sjöholm, albo Reine Fiske.

„Tack för kaffet” zawiera nieco ponad siedemdziesiąt minut muzyki. Muzyki – poza jednym wyjątkiem („Pengar”) – stylistycznie bardzo jednorodnej, psychodelicznie hipnotycznej, która jednych może przyprawić o ciarki na plecach, innych natomiast doprowadzić swą monotonią do rozstrojenia nerwowego. Komu zatem można ją polecić? Na pewno wielbicielom pierwszego wcielenia Träd, Gräs och Stenar z przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Także słuchaczom niestroniącym od klasycznego minimalizmu Amerykanina Terry’ego Rileya, którego Bo Anders Persson i Thomas Mera Gartz uwielbiali już cztery dekady temu. Zawiedzeni nie poczują się również fani współczesnej psychodelii i post-rocka, szukający w muzyce romantycznych uniesień i dekadenckiego nastroju. Kto zaś powinien wystrzegać się albumu Szwedów jak ognia? Ci wszyscy, którzy nie przepadają za rozbudowanymi formami i bardziej niż kontemplacje cenią sobie krótkie utwory z wpadającymi w ucho melodiami. Ta grupa słuchaczy na „Tack för kaffet” nie znajdzie dla siebie niczego interesującego. Co nie oznacza, że za sprawą albumu nie przeżyje artystycznego nawrócenia.

Na początek albumu umieszczono dwudziestominutową kompozycję „E Moll Slow”. Tytuł w jej przypadku mówi wszystko. To ciągnącą się niemal w nieskończoność – a przynajmniej tak by się marzyło – porcja melancholijno-hipnotycznego rocka, opartego o brzmienie dwóch gitar, które idealnie ze sobą współpracując, tworzą bardzo gęstą fakturę utworu. Nie ma tu żadnych ekstrawagancji ani wyszukanych eksperymentów, jest za to niezwykły nastrój. Podobnie zresztą jak w krótszym o kilka minut „Högtryck over Svealand”. Z tą różnicą, że tutaj zespół gra jednak z większym zacięciem, na co wpływa przede wszystkim motoryczna sekcja rytmiczna. Z czasem rozkręcają się także gitarzyści, ale oni również starają się trzymać zasady: w pierwszej kolejności klimat, dopiero na drugim miejscu emocje. Nawet gdy w ostatniej części utworu rozlega się znacznie dynamiczniejsza od wcześniejszych partia gitary – ostra i „brudna” – można odnieść wrażenie, że mimo wszystko twardo trzymana jest w ryzach. Ale i to wystarczy, by podbić temperaturę i zachęcić pozostałych muzyków do energiczniejszego wmieszania się w proces twórczy. Efekt jest fantastyczny!

Kolejne dwa utwory – „Halvvägs” i „Sorgemarschen” – służą przede wszystkim wyciszeniu. W przypadku pierwszego jest tak przez cały czas, w drugim – mniej więcej do połowy. Później jednak Abelli i Gartz podkręcają tempo, przywołując tym samym ducha hipisowskiej rewolty sprzed niemal półwiecza. Ewenementem jest najkrótszy w całym zestawie bluesowo-psychodeliczny „Pengar”, który brzmi, jakby nagrał go zespół, który nie zdążył jeszcze wyjść z „garażu”. Słychać, że muzycy świetnie się bawią; ta atmosfera udziela się nade wszystko Torbjörnowi i Reinemu, którzy zaczynają się nawet przekrzykiwać do mikrofonu (bo raczej trudno nazwać to śpiewem). W zupełnie inny nastrój wprowadza natomiast „Kaffe med tårta”, w którym znów główne role grają Sjöholm i Fiske. Tyle że teraz zaczynają się wzajemnie podgryzać, w paru miejscach ścigać, by ostatecznie wskoczyć na ten sam tor i popędzić w jednym kierunku. Dokąd? Do monumentalnego i nadzwyczaj wzruszającego finału. Nie przypadkiem kompozycja zamykająca płytę nosi tytuł „Farväl” („Pożegnanie”) – wszak jest hołdem złożonym Abellemu i Gartzowi. Przejmującym i pięknym, boleśnie rozdzierającym, przypominającym o nieuchronności śmierci. Gdy stopniowo wycisza się w głośnikach, tak naprawdę wcale się nie kończy – trwa dalej w sercu i umyśle.

25 lipca 2017

Skład:
Jakob Sjöholm – gitara elektryczna
Reine Fiske – gitara elektryczna (1,3-7), śpiew (5)
Torbjörn Abelli – gitara basowa (2,4,6), śpiew (5)
Nils Sigvard Krantz – gitara basowa (1,5,7)
Thomas Mera Gartz – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »