Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne (wybrane)

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg
The Night is the Night
Rotem Geffen

więcej »

muzyczne

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Pożegnania 2020 (3/4)

Jarosław Loretz

« 1 2 3

Pożegnania 2020 (3/4)

We wrześniu:

1. – Władisław Krapiwin, jeden z najpoczytniejszych rosyjskich autorów literatury dziecięcej i młodzieżowej. Z dorobku liczącego blisko dwieście pozycji na język polski przetłumaczono ledwie dziesięć książek, m.in. „Skąd wieje wiatr”, „Ludzie z fregaty «Afryka»”, „Cień karaweli. Po kolana w trawie”, „Chłopiec ze szpadą”. Wszystkie te książki wyszły jeszcze za PRL i żadna z nich nie zahacza o fantastykę, mimo że Krapiwin bardzo często sięgał po motywy fantasy.

5. – Jiří Menzel, czeski reżyser, scenarzysta i aktor filmowy, jeden z czołowych twórców tzw. nowego kina czeskiego. Najwybitniejsze filmy Menzel nakręcił pod koniec lat 60. – „Pociągi pod specjalnym nadzorem” (Oscar za film nieanglojęzyczny, nominacja do Złotego Globu, dwie nominacje do nagrody BAFTA), „Kapryśne lato” (nominacja do Złotej Palmy) i „Skowronki na uwięzi” przetrzymane przez cenzurę aż do roku 1990 (Złoty Niedźwiedź). Późniejsze filmy nie były już tak udane, ale z pewnością warto wymienić „Postrzyżyny”, „Wsi moja sielska, anielska” (nominacja do Oscara), „Koniec starych czasów”, „Życie i niezwykłe przygody żołnierza Iwana Czonkina” i „Obsługiwałem angielskiego króla”.

10. – Diana Rigg, brytyjska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Znana przede wszystkim jako Emma Peel z serialu „Rewolwer i melonik”. Śladem swojej poprzedniczki, Honor Blackman, partnerującej Johnowi Steedowi jako Cathy Gale (a zmarłej niecałe pół roku wcześniej, 5 kwietnia), zrezygnowała z gry w serialu na rzecz występu w Bondzie, „W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości”, gdzie wcieliła się w jedyną w historii cyklu żonę agenta 007. Wystąpiła potem w jeszcze kilku filmach kinowych – m.in. „Juliuszu Cezarze” i „Szpitalu” Arthura Hillera, za rolę w którym dostała nominację do Złotego Globu – ale reszta kariery upłynęła jej pod znakiem filmów telewizyjnych i seriali (za występ w „Rebece” z 1997 roku dostała nawet nagrodę Emmy). Pod koniec życia przypomniała o sobie rolą Olenny Tyrell w serialu „Gra o Tron”.

17. – Terry Goodkind, amerykański pisarz fantasy. Praktycznie całe życie poświęcił na pisanie książek z cyklu „Miecz prawdy”, dochrapując się nawet serialowej ekranizacji w reżyserii Sama Raimiego. Do Polski dotarło wszystkich 16 tomów głównej serii oraz 4 należące do podcyklu „Kroniki Nicci”. Do wydania zostaje jeszcze 5 tomów podcyklu „The Children of D’Hara”. Oprócz tego wydano u nas „Regułę dziewiątek”, luźno odnoszącą się do cyklu, a także „Gniazdo”, pierwszy z serii czterech thrillerów nie mających nic wspólnego z „Mieczem prawdy”.

17. – Robert W. Gore, amerykański inżynier chemii, przedsiębiorca i wynalazca, któremu zawdzięczamy Gore-Tex, używany do wykonywania tkanin wodo- i wiatroodpornych, ale przy tym paro-przepuszczalnych, jak również do produkcji akcesoriów medycznych (nici chirurgiczne, siatki do przepuklin, etc.).

17. – Winston Groom, amerykański pisarz, który zaistniał w światowej kulturze dzięki jednej jedynej powieści, a i to głównie dlatego, że została ona zekranizowana w sposób wręcz perfekcyjny przez Roberta Zemeckisa. Mowa oczywiście o „Forreście Gumpie”. W Polsce – oprócz tego tytułu – wydano jeszcze pięć innych powieści Grooma: „Gump i spółka”, czyli kontynuację „Forresta Gumpa”, a także odrębne tematycznie „W lepszych czasach”, „Kiedy umiera lato”, „Przed zachodem” i „Taka śliczna dziewczyna”. Nie dotarły do nas natomiast „Only” i „El Paso”, a także żadna z książek niebeletrystycznych, nawet ta nominowana do Pulitzera – „Conversations with the Enemy”, napisana na spółkę z Duncanem Spencerem.

17. – Hanna Rek, piosenkarka, której największa popularność przypadła na przełom lat 50. i 60. Wśród wykonywanych przez nią piosenek były m.in. „Augustowskie noce”, „Gdy mi ciebie zabraknie”, „Złoty pierścionek”, „Znów minął lata jeden dzień”, „Czy pamiętasz ten dom”, „Diana” i „Romeo”.

20. – Michael Chapman, amerykański operator filmowy. Wśród filmów, do których zdjęcia powstały pod jego kierownictwem, znalazły się m.in. „Taksówkarz”, „Inwazja łowców ciał”, „Wściekły Byk” (nominacja do Oscara), „Człowiek z dwoma mózgami” (jego reżyserem był Carl Reiner, zmarły dosłownie kwartał wcześniej), „Straceni chłopcy” (reżyserujący go Joel Schumacher również odszedł kwartał wcześniej), „Łowcy duchów II”, „Gliniarz w przedszkolu”, „Ścigany” (nominacja do Oscara), „Lęk pierwotny” i „Most do Terabithii”.

21. – Rob Cobb, amerykańsko-australijski grafik i projektant związany z przemysłem filmowym. To jego projektu były statki w „Dark Star”, „Obcym – ósmym pasażerze Nostromo”, „Bliskich spotkaniach trzeciego stopnia” i „Ostatnim gwiezdnym wojowniku”, latające skrzydło w „Poszukiwaczach zaginionej Arki”, stacja podwodne w „Otchłani” Camerona i „Lewiatanie”, roboty w „Robocie Joxie”, wyposażenie deloreana w „Powrocie do przyszłości”, bronie, pancerze i architektura w „Conanie Barbarzyńcy”, marsjańska architektura i pojazdy w „Pamięci absolutnej”, stroje w „Uciekinierze”, a nawet szereg obcych w kantynie Mos Eisley w „Gwiezdnych wojnach” (m.in. Ithorianin).

21. – Michael Lonsdale, francuski aktor brytyjskiego pochodzenia. Zagrał w blisko dwustu filmach, zdobywając największą popularność rolami Hugo Draxa w „Moonrakerze”, detektywa Claude’a Lebela w „Dniu Szakala”, opata w „Imieniu róży”, profesora Loriebata w „Hibernatusie”, kapelusznika w „Widmie wolności”, Jean-Pierre’a w „Roninie”, Papy w „Monachium” i ojca Gregorio w „Duchach Goi”.

23. – Juliette Gréco, francuska piosenkarka i aktorka. Muza Borisa Viana, Jeana Cocteau i Jean-Paula Sartre’a, kochanka Milesa Davisa, Quincy’ego Jonesa, a być może również Alberta Camusa i Sachy Distala, żona m.in. Michela Piccoliego. Grała w filmach Jeana Cocteau („Orfeusz”), Jean-Pierre’a Melville’a („Kiedy przeczytasz ten list”), Jeana Renoira („Helena i mężczyźni”) i Richarda Fleischera („Pęknięte lustro”). Przede wszystkim jednak śpiewała. Przez 60 lat. W jej repertuarze można znaleźć m.in. „Jolie Môme”, „Déshabillez-moi”, „La Javanaise”, „Si tu t’imagines”, „Musique Mécanique”, „Les Feuilles mortes”, „Chanson pour l’Auvergnat” czy „Accordéon”.

« 1 2 3

23 stycznia 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »

Non omnis moriar: Praga pachnąca kanadyjską żywicą
Sebastian Chosiński

20 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj wspólny album czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma i kanadyjskiego trębacza Maynarda Fergusona.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Nie zadzieraj z Czukayem!
Sebastian Chosiński

15 IV 2024

W latach 1968-1971 życie muzyków Can ogniskowało się wokół pracy. Mieszkając w Schloß Nörvenich, praktycznie nie wychodzili ze studia. To w którymś momencie musiało odbić się na kondycji jeśli nie wszystkich, to przynajmniej niektórych z nich. Pewien kryzys przyszedł wraz z sesją do „Ege Bamyasi” i nie wiadomo, jak by to wszystko się skończyło, gdyby sprawy w swoje ręce nie wziął nadzwyczaj zasadniczy Holger Czukay.

więcej »