Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 16 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Z filmu wyjęte: A w zaświatach tańce i swawole

Esensja.pl
Esensja.pl
Nie wszyscy twórcy uważają, że dom, w którym mieszka Śmierć, musi być posępny i pełen grzechotu kości domownika. Na przykład Ernesto Cortázar z Meksyku uznał, że często trwa tam huczna balanga…

Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: A w zaświatach tańce i swawole

Nie wszyscy twórcy uważają, że dom, w którym mieszka Śmierć, musi być posępny i pełen grzechotu kości domownika. Na przykład Ernesto Cortázar z Meksyku uznał, że często trwa tam huczna balanga…
Dzisiejszy kadr przedstawia grupę szkieletów grających na rozmaitych instrumentach (siedzący pośrodku muzyk dmie w saksofon sporządzony z ręki szkieletu, zaś jego kolega po lewej dmucha w czaszkę jakiegoś większego zwierzęcia, traktując ją jak dużą okarynę). Scena wygląda umiarkowanie normalnie, bowiem twórcy z lat 1950. i 1960. wcale nie tak rzadko miewali pomysły z tańcami szkieletów, czyli aktorów przebranych w czarny strój, na którym wymalowano białe, niekiedy fosforyzujące kości. Jej normalność zaburza jednak stojący obok muzyków szkielet byka lub krowy. Ów element scenografii jest o tyle zaskakujący, że do niczego nie służy, stojąc sobie tam i drażniąc oko samą swoją obecnością. Trudno też zgadnąć, po co Śmierć miałaby trzymać w szeroko pojętym domu szczątki rogacizny…
Cała sekwencja koncertu i tańców (tak, są do tego tańce, i to nie tylko w wykonaniu szkieletów-mężczyzn) jest wykonana ze sporym rozmachem i ładnie urozmaica wyczuwalnie już stary film. A mowa o meksykańskiej komedii „La muerte enamorada” (w luźnym tłumaczeniu „Zakochana Śmierć”) z roku 1951. Film jest do odłowienia na Youtubie, choć raczej w podłej jakości – co zresztą widać po niezbyt urodziwym kadrze – i bez jakichkolwiek napisów. A że w sieci praktycznie nie sposób znaleźć szerszego streszczenia, akcja filmu chwilami jest mocno zagadkowa. Z grubsza jednak chodzi o to, że w biurze sprzedawcy ubezpieczeń na życie, wiodącego dość szczęśliwy, choć niezbyt bogaty żywot, pojawia się Śmierć – żeby nie było: w wersji kobiecej – i obwieszcza, że przyszła kryska na matyska. Bo bohater wielokrotnie mówił, że z chęcią oddałby trochę lat, żeby mieć lepsze życie. No i tak się stało, choć wyszło to na jaw dopiero podczas wizyty Śmierci. Kobieta proponuje więc kilka dni życia ekstra w zamian za zakwaterowanie jej w domu bohatera i pokazanie codziennego życia tak domowego, jak i zewnętrznego. Oczywiście nikt z domowników – a w ich poczet wchodzi żona z może 10-letnią córką, dwie służące i jakiś krewniak, być może szwagier – nie ma pojęcia o prawdziwej naturze gościa. Co więcej, krewniak zaczyna romansować ze Śmiercią, i nawet zaciąga ją do nocnego klubu na popijawę.
Film wyraźnie się już zestarzał i chwilami drażni przesadną manierą slapstickową, ale mimo wszystko posiada sporo uroku. Przede wszystkim – bo w rolę Śmierci wcieliła się Miroslava (Sternova) – Czeszka z pochodzenia, bardzo piękna i zakochana w Meksyku, z wzajemnością zresztą. Niestety, w związkach nie miała szczęścia (pierwszy ukochany zginął na wojnie, drugi – poślubiony – okazał się homoseksualistą, co po paru miesiącach skończyło się rozwodem; potem romansowała jeszcze z meksykańskim aktorem, kubańskim torreadorem, a w końcu hiszpańskim impresariem), w karierze też (przez długi czas bardziej ceniono jej urodę niż talent; w dodatku ze względu na akcent dostawała przeważnie role obcokrajowców), i gdy w końcu zaczęła zdobywać laury i zwróciła uwagę samego Luisa Buñuela, który obsadził ją w głównej roli w „Zbrodniczym życie Archibalda de la Cruz” – popełniła samobójstwo na dwa miesiące przed premierą. Miała wówczas niemal równo 30 lat.
Sporo uroku zapewnił filmowi też Fernando Fernández, posiadający bardzo plastyczną twarz i dobry głos – w końcu był aktorem i śpiewakiem. Natomiast tym, co po prostu urzeka, są dwa świetne kawałki muzyczne (z ogólnej liczby trzech czy czterech). Pierwszy – to wspomniany na początku taniec szkieletów, zaserwowany jako powitanie władczyni w jej domenie (Śmierć bowiem na chwilę wyślizgnęła się w nocy z domu jako dym, żeby zerknąć, co też tam u niej w domu się wyprawia). Drugi – klasycznie latynoski, lamentacyjny zaśpiew bohatera, opłakującego swój los w knajpie. Oczywiście zaraz dołącza się do niego chórek podpitych bywalców i wszyscy wspólnie zaczynają szlochać nad jego nieszczęściem:
koniec
29 lipca 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Wiem, ale nie powiem
Sebastian Chosiński

14 V 2024

Brytyjska autorka kryminałów Dorothy Leigh Sayers, w przeciwieństwie do Raymonda Chandlera czy spółki pisarskiej używającej pseudonimu Patrick Quentin, nie była rozpieszczana przez polskich reżyserów. W połowie lat 80. powstały jednak dwa oparte na jej opowiadaniach, zrealizowane przez Stanisława Zajączkowskiego, spektakle. Jeden z nich był adaptacją tekstu zatytułowanego „Człowiek, który wiedział, jak to się robi”.

więcej »

Z filmu wyjęte: Nurkujący kopytny
Jarosław Loretz

13 V 2024

Czy nikt z Was nie marzył, żeby popływać sobie pod wodą wraz z ulubionym koniem? Nie? To dziwne…

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Wehrmacht kontra SS
Sebastian Chosiński

7 V 2024

Powie ktoś, że oparta na prozie słowackiego pisarza Juraja Váha „Noc w Klostertal” byłaby ciekawsza, gdyby nie pojawiający się na finał wątek propagandowy. Tyle że nie pobrzmiewa on wcale fałszywą nutą. Gdyby przyjąć założenie, że cała ta historia wydarzyła się naprawdę, byłby nawet całkiem realistyczny. W każdym razie nie zmienia to faktu, że spektakl Tadeusza Aleksandrowicza ogląda się znakomicie nawet pięćdziesiąt pięć lat po premierze.

więcej »

Polecamy

Nurkujący kopytny

Z filmu wyjęte:

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Tegoż autora

Orient Express: A gdyby tak na Księżycu kangur…
— Jarosław Loretz

Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz

Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz

Majówka seniorów
— Jarosław Loretz

Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz

Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz

Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz

Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz

Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz

Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.