Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Z filmu wyjęte: Dom światła

Esensja.pl
Esensja.pl
Jak najprościej rozświetlić mroczne pomieszczenia w leśnej willi? No cóż, najwyraźniej niektórzy sądzą, że po prostu rozpalając na podłodze jednego z pokoi wielkie ognisko…

Jarosław Loretz

Z filmu wyjęte: Dom światła

Jak najprościej rozświetlić mroczne pomieszczenia w leśnej willi? No cóż, najwyraźniej niektórzy sądzą, że po prostu rozpalając na podłodze jednego z pokoi wielkie ognisko…
Prawem serii – po domu Escherowskim i domu wgryzionym w skałę – dziś proponuję dom à la „Quo vadis” Kawalerowicza, czyli dekorację, która za dobrze się pali i jej jedyną zaletą jest możliwość odpisania sutej kwoty z budżetu jako straty. W wysokości niemożliwej do zweryfikowania.
Widoczny na zdjęciu budynek przez większość ekranowego czasu doskonale spełnia swoją rolę. Las w porze nocnej, we wnętrzu żadnej lampy (z przyczyn, o których trochę niżej) – wszystko wygląda odpowiednio mrocznie i przede wszystkim solidnie. Kłopot powstaje w chwili pojawienia się ognia, bo wówczas okazuje się, że dom składa się z pospiesznie skleconego stelażu, na który ktoś narzucił tanie, liche maty – tak cienkie, że widać przez nie dosłownie wszystko. Oczywiście – w zamierzeniu miał to być dom łatwopalny, efektownie schodzący do krainy wiecznych domów, więc niby wszystko się zgadza. Wystarczyło tylko pokazać ognisko wtedy, gdy konstrukcja byłą huczącym piecem. No ale wyszło jak wyszło…
Dom z prześcieradeł… znaczy się tanich mat… można obejrzeć w indonezyjskim horrorze „Lampor: Keranda Terbang”, czyli w luźnym tłumaczeniu „Lampor: Latająca trumna”. Obraz powstał w 2019 roku i opowiada o przedsięwziętej po śmierci matki wyprawie kobiety z mężem i dwójką dzieci na wieś, do ojca, o którego istnieniu mąż nie miał wcześniej pojęcia. Na miejscu jednak okazuje się, że ojciec dopiero co kojfnął na serce, a cała okolica ma pretensje do kobiety o przyjazd, bo rzekomo jest przeklęta i nie dość, że martwy tatuś ciągle sapie w zawoju (dopiero pomaga wyszeptanie przez bohaterkę słów o przebaczeniu ze strony matki), to jeszcze co noc pojawia się morderczy Lampor, który – zaspokojony paroma ofiarami – już dawno powinien wrócić, skąd przyszedł. Wkrótce sytuacja się wyjaśnia – rzekomo wroga bohaterce macocha w istocie zawsze była jej przychylna i nigdy nie uzurpowała sobie prawa do majątku po jej ojcu, bo została wydana za niego wbrew jej woli i wiodła sobie na boku najzupełniej jawny romans. Z kolei w miarę przyjazna gospodyni okazuje się wredną sztuką, działającą na spółkę ze swoim gachem i miejscowym szamanem, który maczał palce w pojawieniu się Lampora. Sytuacja się zagęszcza, a że stawką jest życie dzieci bohaterki, rozpoczyna się walka o przetrwanie.
Jest to chyba jeden z bardziej oryginalnych i lepiej zrobionych (no dobrze, poza płonącą chatą) horrorów indonezyjskich ostatnich lat. Ma przyzwoity pomysł, nie aż tak prostą intrygę, porządne efekty specjalne i świetne udźwiękowienie. Na dokładkę nie epatuje kretyńskimi straszydełkami (duchy za ramieniem, etc) i posiada więcej niż przyzwoity finał, nawet jeśli nieco przesadnie happyendowy. No i ma ćwierć tony egzotyki, której próżno szukać w innych rejonach świata. Bo Indonezja zdaje się być nieprzebraną skarbnicą mniej lub bardziej kuriozalnych upiorów i tamtejsi twórcy grozy naprawdę mają w czym przebierać.
Że co? Że w ogóle nie napisałem, co to ten Lampor? No dobrze… Otóż jest to rodzaj upiora o ludzkich kształtach, krążącego po zmroku jako lewitujący jak deska dżentelmen w płaszczu. Kieruje się na światło i głos, mrucząc nieprzerwanie inkantacje niesamowicie niskim głosem. Gdy namierzy ofiarę, łapie ją i wciska do ciągniętej za sobą (też w powietrzu!) ni to klatki, ni to trumny, którą następnie zabiera ze sobą do kryjówki. W której nie do końca wiadomo, co robi – czy po prostu pożera nieszczęśnika, czy tylko wywleka duszę i zabiera do innego wymiaru. A jak można się przed nim ukryć? No cóż, dłoń na usta, żeby nie wydobyć dźwięku, dłoń na oczy, żeby go nie wiedzieć i… już. Będzie musiał poszukać sobie innej ofiary, bardziej hałaśliwej czy wytrzeszczającej w przerażeniu oczy.
koniec
2 stycznia 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Wilcze jagody niosą śmierć
Sebastian Chosiński

25 VI 2024

Barbarę Gordon zna każdy szanujący się wielbiciel peerelowskich „powieści milicyjnych”. Augusta Kowalczyka – aktora i reżysera (teatralnego) – każdy, kto ma jako takie pojęcie o polskiej sztuce filmowej poprzednich dekad. Ona napisała „Filiżankę czarnej kawy”, on natomiast podjął się wyreżyserowania na jej podstawie spektaklu na potrzeby telewizyjnego Teatru Sensacji „Kobra”. Efekt – świetny!

więcej »

Z filmu wyjęte: Walka o duszę
Jarosław Loretz

24 VI 2024

Dzisiaj proponuję trzeci i ostatni kadr z nakręconego w 1982 roku w Hong Kongu filmu "To Hell with Devil". I jeśli poprzednie dwa kadry dotyczyły przerośniętych siekaczy (mocowanych do dolnej bądź górnej szczęki aktora), to ten prezentuje niebanalną wyobraźnię scenarzysty i ogólnie ekipy realizatorskiej. Otóż bowiem finałowe starcie między diabłem i księdzem zrealizowano w konwencji… gry na (...)

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Czy dojdzie do trzeciego morderstwa?
Sebastian Chosiński

18 VI 2024

Nazwisko Francisa Durbridge’a przez długie lata było gwarancją sukcesu artystycznego. Nic więc dziwnego, że po dzieła brytyjskiego pisarza i scenarzysty współpracującego z BBC sięgali twórcy teatralni i telewizyjni w całej Europie. Polska Ludowa nie była wyjątkiem. Reżyser Jan Bratkowski, który jako pierwszy zmierzył się z literacką wyobraźnią twórcy z Wysp, na dobry początek wybrał „Szal”. I trafił idealnie!

więcej »

Polecamy

Walka o duszę

Z filmu wyjęte:

Walka o duszę
— Jarosław Loretz

Gryzoń z Piekła rodem
— Jarosław Loretz

Grunt to solidne kły
— Jarosław Loretz

Jaki budżet, taka kwatera główna
— Jarosław Loretz

Zimny doping
— Jarosław Loretz

Ryba z wkładką
— Jarosław Loretz

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Walka o duszę
— Jarosław Loretz

Gryzoń z Piekła rodem
— Jarosław Loretz

Grunt to solidne kły
— Jarosław Loretz

Jaki budżet, taka kwatera główna
— Jarosław Loretz

Zimny doping
— Jarosław Loretz

Ryba z wkładką
— Jarosław Loretz

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.