Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 15 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Pożegnania 2022 (3/4)

Jarosław Loretz

« 1 2 3

Pożegnania 2022 (3/4)

We wrześniu:

1. – Phillip Mann, nowozelandzki pisarz SF. Jego twórczość koncentrowała się wokół kontaktu ludzkości z obcymi inteligencjami na dalekich planetach. „The Eye of the Queen” opisuje pierwszy kontakt, dyptyk „Story of the Gardener” odmalowuje wojowniczą ekspansję ludzkości i utratę hegemonii nad planetami, „The Disestablishment of Paradise” proponuje zaś rezygnację z kolonizacji planety ze zbiorową świadomością. Żadna spośród jego dziewięciu powieści nie wyszła po polsku.

2. – Frank Drake, amerykański astrofizyk i astrobiolog, twórca równania Drake’a i założyciel programu SETI (Search for Extraterrestial Intelligence), mającego za zadanie poszukiwanie w przestrzeni kosmicznej radiowych i świetlnych sygnałów mogących sugerować istnienie innej cywilizacji. Wraz z Carlem Saganem zaprojektował aluminiową płytkę z nadrukowanymi informacjami o naszej cywilizacji, wysłaną sondą kosmiczną Pioneer 10.

4. – Edward Hulewicz, wiecznie młody piosenkarz estradowy i kompozytor. Współzałożyciel zespołu Tarpany, następnie członek Heliosów i Kanon Rytmu. Od 1971 prowadził samodzielną działalność artystyczną, koncertując w ZSRR, a później w USA, głównie w klubach polonijnych. Po powrocie do Polski stopniowo zbliżył się do nurtu disco polo.

6. – Just Jaeckin, francuski reżyser i scenarzysta filmowy. Spod ręki wyszła klasyka kina erotycznego: „Emmanuelle” z Sylvią Kristel, „Historia O” z Corinne Cléry i Udo Kierem, „Prywatne kolekcje” z Laurą Gemser (w reżyserii wspomagał Jaeckina Walerian Borowczyk), „Kochanek Lady Chatterley” i prześliczna, mocno kiczowata opowieść fantasy – „Gwendolina”.

6. – Peter Straub, amerykański pisarz specjalizujący się w szeroko pojętej grozie. Po polsku wyszły jego powieści „Julia” (sfilmowana jako „Full Circle”), „Upiorna opowieść” (sfilmowana z udziałem Freda Astaire’a i Douglasa Fairbanksa Jr.), „Kraina cieni” (nominacja do World Fantasy Award), „Koko” (World Fantasy Award), „Tajemnica”, „Pan X.” (nagroda Brama Stokera, nominacja do nagrody Augusta Derletha), „Zaginiony, zaginiona” (nagrody jak „Pan X.”) oraz dwie powieści napisane na spółkę ze Stephenem Kingiem: „Talizman” (World Fantasy Award, nagroda Locusa) i „Czarny dom” (nominacja do nagrody Brama Stokera).

8. – Elżbieta II, królowa, która panowała nad Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej 70 lat i 214 dni. Kobieta-instytucja, bez której świat – nie tylko ten wyspiarski – nie jest już taki sam.

11. – Javier Marías, hiszpański pisarz, którego książki, przełożone na 46 języków, osiągnęły nakład 9 milionów egzemplarzy. Z 18 powieści i trzech zbiorów opowiadań wyszły po polsku: „Wszystkie dusze”, „Mężczyzna sentymentalny”, „Serce tak białe”, „Zakochania”, „Jutro, w czas bitwy, o mnie myśl”, „Czarne plecy czasu”, „Pisane życia”, „Tak się zaczyna”, „Berta Isla”, „Tomás Nevinson” oraz trylogia „Twoja twarz jutro”.

12. – Ramsey Lewis, amerykański pianista i kompozytor jazzowy, łączący gospel i utwory klasyczne. Nagrał 80 albumów przeważnie pod szyldem Ramsey Lewis Trio, zdobywając pięć złotych płyt i trzy nagrody Grammy.

13. – Jean-Luc Godard, francuski reżyser, scenarzysta i krytyk filmowy, przedstawiciel francuskiej Nowej Fali, nagrodzony w 2010 roku Oscarem za całokształt twórczości. Jego najważniejsze filmy to „Do utraty tchu”, „Żyć własnym życiem”, „Pogarda”, „Amatorski gang”, „Alphaville”, „Szalony Piotruś”, „Męski – żeński: 15 scen z życia” i „Weekend”.

14. – Irene Papas, grecka aktorka, mająca na swoim koncie role w ponad 80 filmach. Najwięcej rozgłosu przyniosły jej występy w „Działach Navarony”, „Trojańskich kobietach”, „Antygonie”, „Elektrze”, „Greku Zorbie”, „Z”, „Ifigenii” i „Chrystus zatrzymał się w Eboli”. Równocześnie kontynuowała karierę śpiewaczą, nagrywając dwie płyty z Vangelisem i jedną z piosenkami Mikisa Theodorakisa.

14. – Henry Silva, amerykański drugoplanowy aktor grający głównie czarne charaktery. W bardziej zauważalny sposób zaznaczył swoją obecność w „Ryzykownej grze”, „Przeżyliśmy wojnę”, „Aligatorze”, „Sprawie Sharky’ego”, „Ucieczce z Bronxu” i „Ghost Dog: Droga samuraja”.

19. – Piotr Marczewski, kompozytor, pianista i dyrygent. Jego autorstwa była muzyka m.in. do „Rzeczpospolitej babskiej”, „Wakacji z duchami”, „Daleko od szosy”, „Trędowatej”, „Kariery Nikodema Dyzmy”, „Znachora” czy „Przygód kota Filemona”.

22. – Hilary Mantel, właściwie Hilary Thompson. Brytyjska autorka powieści historycznych. Dwukrotna laureatka Nagrody Bookera – za pierwszy i drugi tom trylogii o Tomaszu Cromwellu: „W komnatach Wolf Hall” i „Na szafocie”. Po polsku wyszedł także trzeci tom, „Lustro i światło”, jak również trylogia „Kogo śmierć nie sięgnie” i dwie luźne powieści – „Zmiana klimatu” oraz „Zamach na Margaret Thatcher”.

23. – Louise Fletcher, amerykańska aktorka, która zyskała szczyt sukcesu na samym początku kariery, zgarniając Oscara, Złoty Glob i nagrodę BAFTA ze rolę pielęgniarki w „Locie nad kukułczym gniazdem”. Później grała w dość przypadkowych filmach, jak „Egzorcysta II: Heretyk”, „Mamma Dracula”, „Dziwni najeźdźcy”, „Burza mózgów”, „Podpalaczka”, „Najeźdźcy z Marsa” czy „Kwiaty na poddaszu”.

23. – Franciszek Pieczka, aktor filmowy i teatralny. Gustlik z „Czterech pancernych i psa”, Mateusz z „Żywotu Mateusza”, stary Kiemlicz z „Potopu”, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w „Pełni nad głowami”, Jańcio z „Jańcia Wodnika”, Mateusz z „Pogrzebu kartofla”… Długo by wymieniać…

24. – Pharoah Sanders, właściwie Farrell Sanders. Amerykański muzyk uznany za jednego z najwybitniejszych tenorzystów saksofonowych w dziejach jazzu. Często tworzył obszerne freejazzowe suity. Po okresie współpracy z Orkiestrą Sun Ra skompletował własną grupę muzyków. Nagrywał płyty i koncertował z takimi tuzami jak John Coltrane czy McCoy Tyner.

28. – Coolio, czyli tak naprawdę Artis Leon Ivey Jr. Amerykański raper, który podbił muzyczne rynki piosenką „Gangsta’s Paradise”, za singiel z którą dostał zresztą nagrodę Grammy. Inne, już nie tak powszechnie znane jego przeboje, to „C U When U Get There”, „Fantastic Voyage” i „1, 2, 3, 4 (Sumpin’ New)”. Zagrał też w szeregu filmów i seriali, choć role dobierał niezbyt szczęśliwie.

« 1 2 3

10 lutego 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Wiem, ale nie powiem
Sebastian Chosiński

14 V 2024

Brytyjska autorka kryminałów Dorothy Leigh Sayers, w przeciwieństwie do Raymonda Chandlera czy spółki pisarskiej używającej pseudonimu Patrick Quentin, nie była rozpieszczana przez polskich reżyserów. W połowie lat 80. powstały jednak dwa oparte na jej opowiadaniach, zrealizowane przez Stanisława Zajączkowskiego, spektakle. Jeden z nich był adaptacją tekstu zatytułowanego „Człowiek, który wiedział, jak to się robi”.

więcej »

Z filmu wyjęte: Nurkujący kopytny
Jarosław Loretz

13 V 2024

Czy nikt z Was nie marzył, żeby popływać sobie pod wodą wraz z ulubionym koniem? Nie? To dziwne…

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Wehrmacht kontra SS
Sebastian Chosiński

7 V 2024

Powie ktoś, że oparta na prozie słowackiego pisarza Juraja Váha „Noc w Klostertal” byłaby ciekawsza, gdyby nie pojawiający się na finał wątek propagandowy. Tyle że nie pobrzmiewa on wcale fałszywą nutą. Gdyby przyjąć założenie, że cała ta historia wydarzyła się naprawdę, byłby nawet całkiem realistyczny. W każdym razie nie zmienia to faktu, że spektakl Tadeusza Aleksandrowicza ogląda się znakomicie nawet pięćdziesiąt pięć lat po premierze.

więcej »