Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Xavier Dolan
‹Mama›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMama
Tytuł oryginalnyMommy
Dystrybutor Solopan
Data premiery17 października 2014
ReżyseriaXavier Dolan
ZdjęciaAndré Turpin
Scenariusz
ObsadaAnne Dorval, Antoine-Olivier Pilon, Suzanne Clément, Alexandre Goyette, Patrick Huard
MuzykaNoia
Rok produkcji2014
Kraj produkcjiFrancja, Kanada
Czas trwania140 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Cannes 2014: Najdroższa mamusia
[Xavier Dolan „Mama” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Xavier Dolan, pracujące szybciej od Woody’ego Allena cudowne dziecko kanadyjskiego kina, po krótkim romansie z Wenecją, gdzie we wrześniu zaprezentował „Toma”, wraca do Cannes. Biorąc pod uwagę reakcję, jaką wywołał tu jego nowy film „Mommy”, chyba już bardzo się za nim we Francji stęsknili.

Marta Bałaga

Cannes 2014: Najdroższa mamusia
[Xavier Dolan „Mama” - recenzja]

Xavier Dolan, pracujące szybciej od Woody’ego Allena cudowne dziecko kanadyjskiego kina, po krótkim romansie z Wenecją, gdzie we wrześniu zaprezentował „Toma”, wraca do Cannes. Biorąc pod uwagę reakcję, jaką wywołał tu jego nowy film „Mommy”, chyba już bardzo się za nim we Francji stęsknili.

Xavier Dolan
‹Mama›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMama
Tytuł oryginalnyMommy
Dystrybutor Solopan
Data premiery17 października 2014
ReżyseriaXavier Dolan
ZdjęciaAndré Turpin
Scenariusz
ObsadaAnne Dorval, Antoine-Olivier Pilon, Suzanne Clément, Alexandre Goyette, Patrick Huard
MuzykaNoia
Rok produkcji2014
Kraj produkcjiFrancja, Kanada
Czas trwania140 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Piętnastoletni Steve (Antoine Oliver Pilot) ma ADHD i RAD, czyli Zespół Zaburzenia Więzi. Poza tym jest złośliwy, agresywny i z zasady nie uznaje żadnych autorytetów. Gdy w wywołanym przez niego pożarze poważne obrażenia odnosi mały chłopiec, Steve musi wrócić pod opiekę owdowiałej matki (Anne Dorval). Wspólne życie nie jest łatwe, ale kiedy wkracza w nie jąkającą się sąsiadka Kyla (Suzanne Clément) zaczynają wreszcie tworzyć rodzinę. Steve dalej miewa jednak napady wściekłości, a w Kanadzie wprowadzono właśnie nowe prawo – w razie problemów wychowawczych rodzice mogą oddać kłopotliwe dziecko w ręce instytucji.
Twórczość Xaviera Dolana może nie przekonywać, ale młodziutki reżyser wypracował już własny styl i wciąż go rozwija. Co więcej, w jego filmach zawsze wyczuwa się miłość do kina.
„Mommy” to dzieło z pewnością dojrzalsze od zabawnego i zupełnie absurdalnego „Toma”, czy od debiutanckiego „Zabiłem moją matkę”. Tym niemniej wciąż pozostaje propozycją dla nielicznych.
Dolan testuje pojęcie tego, co właściwe. Doskonali aktorzy okładają się talerzami, szarpią, dotykają w sposób wielce niepokojący i nie przebierają w słowach. Stwierdzenia typu „nie jestem rasistą, to po prostu czarnuch” lub filozoficzne „przeszłość powinno się j… w tyłek” nie należą w filmie do rzadkości.
Reżyser bawi się też formatem. Nakręcony w portretowym aspekcie 1:1 film czasem przechodzi w klasyczny dając wrażenie „otwierania” ekranu i odzwierciedlając tym samym emocje bohaterów. To dowcipny zabieg, który nagrodzono w kinie oklaskami.
Zapytany o podobieństwa pomiędzy pierwszym a ostatnim filmem Dolan odpowiedział, że mimo tego, że oba opowiadają o matkach, różnią się od siebie jak dwie planety: „Są inaczej wyreżyserowane, inny jest ich ton, aktorstwo, warstwa wizualna. Jeden ukazuje punkt widzenia kapryśnego nastolatka, drugi skupia się na kłopotach matki. „Zabiłem moją matkę” opowiada o kryzysie wieku dojrzewania, „Mommy” – o kryzysie egzystencjalnym. Ucieszył mnie powrót do dynamiki pomiędzy matką a synem, bo jest to motyw, który zawsze stanowił ważny elementem moich filmów. Ale tym, co jeszcze bardziej mnie podekscytowało była możliwość przeniesienia go na większą skalę gatunku stanowiącego dla mnie zupełną nowość: kina familijnego.”
Kina familijnego wyłącznie dla dorosłych. Bliżej tu raczej do „Najdroższej mamusi”, w którym Joan Crawford terroryzowała córeczkę wieszakami niż do „Mamy na obcasach”.
„Mommy” nie jest filmem idealnym. Niepotrzebny wydaje się wątek Kanady przyszłości, o którym wspomina się na początku i właściwie nie rozwija. Jest też zbyt długi – niektóre ujęcia ciągną się w nieskończoność i to do piosenek Dido i Céline Dion. Dolan próbuje za dużo w nim zmieścić, zarówno pod względem emocjonalnym, jak i technicznym, ale w końcu oczekiwanie od niego umiarkowania byłoby tak samo bezpodstawne, jak apolityczności od Loacha.
„Od mojego pierwszego filmu dużo mówię o miłości. Mówiłem już o byciu nastolatkiem, sekwestracji, transseksualizmie, o Jacksonie Pollocku i latach 90-tych, o alienacji i homofobii, internatach, dojeniu krów, konkretyzacji dzieł Stendhala i syndromie sztokholmskim (…) Ale gdybym miał wybrać jeden jedyny temat, o którym wiem więcej niż o innych, który wciąż mnie inspiruje i który kocham najbardziej, byłaby to moja matka. I kiedy mówię moja matka mam na myśli figurę Matki w ogóle. W „Zabiłem moją matkę” chciałem ją ukarać. Od tego czasu upłynęło tylko pięć lat a ja, za pośrednictwem „Mommy”, pozwalam jej się zemścić. Nie pytajcie dlaczego.”
Tak, Dolan mówi dużo. Ale całkiem przyjemnie się go słucha.
koniec
23 maja 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Transatlantyk 2015: Dzień 7
— Sebastian Chosiński

Esensja ogląda: Listopad 2014 (1)
— Sebastian Chosiński, Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Co nam w kinie gra: Mama
— Marta Bałaga

Z tego cyklu

Duże dzieci z artretyzmem
— Marta Bałaga

Rysunek kontrolowany
— Marta Bałaga

Opowieść o przyjaźni
— Marta Bałaga

Dokumentalna fikcja
— Marta Bałaga

Nie jestem strategiem
— Alice Rohrwacher

Innego razu w Anatolii
— Marta Bałaga

Wszystko o Marii
— Marta Bałaga

Dwa dni w Belgii
— Marta Bałaga

Propozycja nie do odrzucenia
— Marta Bałaga

To nie jest kraj dla kobiet
— Marta Bałaga

Tegoż twórcy

Transatlantyk 2014: Dzień 3
— Sebastian Chosiński

Co nam w kinie gra: Tom
— Marta Bałaga

London Film Festival 2013: Wspaniała obsesja
— Marta Bałaga

Co nam w kinie gra: Na zawsze Laurence
— Kamil Witek, Zuzanna Witulska

12. T-Mobile Nowe Horyzonty: Dzień piąty
— Patrycja Rojek, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Rozterki buntownika
— Ewa Drab

Matka i syn
— Konrad Wągrowski

Co nam w kinie gra: Wyśnione miłości
— Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.