Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

‹Czikatiło 2›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCzikatiło 2
Tytuł oryginalnyЧикатило. Финальный сезон
Dystrybutor Okko
ReżyseriaSarik Andreasian
ZdjęciaKaren Manaserian
Scenariusz
ObsadaDmitrij Nagijew, Dmitrij Właskin, Nikołaj Kozak, Witalij Kiszczenko, Julia Afanasjewa, Jewgienij Szyrikow, Oleg Kamienszczikow, Wiktoria Bogatyriewa, Aleksandr Jacko, Aleksiej Kirsanow, Jelizawieta Moriak, Aleksandr Bułatow
MuzykaManuk Kazarian
Rok produkcji2022
Kraj produkcjiRosja
Liczba odcinków8
Czas trwania odcinka50 min
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Czikatiło – sezon 2: Odc. 1. Rozpruwacz na wolności
[„Czikatiło 2” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Kilka miesięcy po finale serialu „Czikatiło” Sarika Andreasiana okazało się, że to wcale nie koniec filmowej historii osławionego „Rzeźnika z Rostowa”. Że w ósmym odcinku przedstawiono wydarzenia nie z jesieni 1990 roku, jak pierwotnie można było sądzić, lecz o cztery lata wcześniejsze, kiedy – owszem – aresztowano wytypowanego przez milicję podejrzanego, lecz nie był nim ten prawdziwy.

Sebastian Chosiński

Czikatiło – sezon 2: Odc. 1. Rozpruwacz na wolności
[„Czikatiło 2” - recenzja]

Kilka miesięcy po finale serialu „Czikatiło” Sarika Andreasiana okazało się, że to wcale nie koniec filmowej historii osławionego „Rzeźnika z Rostowa”. Że w ósmym odcinku przedstawiono wydarzenia nie z jesieni 1990 roku, jak pierwotnie można było sądzić, lecz o cztery lata wcześniejsze, kiedy – owszem – aresztowano wytypowanego przez milicję podejrzanego, lecz nie był nim ten prawdziwy.

‹Czikatiło 2›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCzikatiło 2
Tytuł oryginalnyЧикатило. Финальный сезон
Dystrybutor Okko
ReżyseriaSarik Andreasian
ZdjęciaKaren Manaserian
Scenariusz
ObsadaDmitrij Nagijew, Dmitrij Właskin, Nikołaj Kozak, Witalij Kiszczenko, Julia Afanasjewa, Jewgienij Szyrikow, Oleg Kamienszczikow, Wiktoria Bogatyriewa, Aleksandr Jacko, Aleksiej Kirsanow, Jelizawieta Moriak, Aleksandr Bułatow
MuzykaManuk Kazarian
Rok produkcji2022
Kraj produkcjiRosja
Liczba odcinków8
Czas trwania odcinka50 min
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Pewnie już tego nie pamiętacie, ale pisząc o ostatnim odcinku opartego na faktach rosyjskiego serialu kryminalnego „Czikatiło” (2021), którego niesławnym bohaterem był „Rzeźnik z Rostowa”, zastanawiałem się, dlaczego autorzy, dotąd starający się względnie trzymać materiałów dowodowych, przedstawili aresztowanie zbrodniarza w odbiegający od rzeczywistości sposób. Okazało się to dopiero później: ponieważ nie było to wcale zakończenie opowieści o polowaniu na najsłynniejszego radzieckiego seryjnego zabójcę. Choć na ekranie już tego wtedy nie zobaczyliśmy, tak naprawdę milicja zatrzymała wówczas innego podejrzanego. Twórcy filmu, o czym początkowo nie informowali, postanowili bowiem rozpisać fabułę w sumie na dwa sezony (i szesnaście odcinków).
Prace nad sezonem drugim rozpoczęły się cztery miesiące po premierze pierwszego, w lipcu ubiegłego roku. Zdjęcia trwały kilka tygodni, potem nastąpił ekspresowy proces postprodukcji i 17 marca pierwsze dwa odcinki wyemitowano w serwisie streamingowym Okko. Za całość odpowiada dokładnie ta sama zaprzyjaźniona ze sobą ekipa (w sporej części ormiańska): reżyserował Sarik Andreasian („Biurowy romans. Nasze czasy”, „Mafia: Gra o przeżycie”, „Trzęsienie ziemi”, „Obrońcy”, „Bez przebaczenia”), scenariusz napisali Aleksiej Grawicki („Koma”) i Siergiej Wołkow, za ścieżkę dźwiękową odpowiadał Manuk Kazarian, a autorem zdjęć był Karen Manaserian. Podobnie rzecz ma się z większością obsady, z której zniknął w zasadzie jedynie wcielający się w pułkownika Timura Kiesajewa Konstantin Ławronienko.
Akcja pierwszego odcinka drugiego sezonu zaczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym kończył się ostatni epizod poprzedniego. Milicja przekonana jest, że w końcu po kilku latach poszukiwań wytropiła sprawcę. Przebrana za zwykłą gospodynię domową starsza lejtnant Irina Owsiannikowa (w tej roli Julia Afanasjewa) idzie do mieszkania podejrzanego, dzwoni do drzwi, które otwiera… – nie, wcale nie Andriej Czikatiło (ponownie doskonale ucharakteryzowany Dmitrij Nagijew). To inżynier Dmitrij Kalinin (Aleksiej Andriejew) – człowiek fizycznie bardzo podobny do mordercy, ale młodszy. W komendzie rostowskiej zostaje poddany intensywnemu przesłuchaniu, lecz szybko okazuje się, że ma niepodważalne alibi; w efekcie zostaje zwolniony, co oznacza, że długie śledztwo po raz kolejny zatoczyło koło i wróciło do punktu wyjścia.
Wszystko to dzieje się w 1986 roku. Należy się jednak szybko przyzwyczaić do tego, że tym razem fabuła prezentowana będzie w dwóch płaszczyznach czasowych. Wydarzenia z lat 1986-1990 (wtedy Czikatiło dokonał ostatniej zbrodni, po której został wreszcie ujęty) przedstawiane są bowiem w formie retrospektywnej; główny czas akcji to rok 1992, kiedy to toczył się proces „Rzeźnika z Rostowa” (od 14 kwietnia do 15 października). Sceny z sali sądowej powracają zresztą co kilka minut i zaliczają się do jednych z najbardziej przejmujących. Raz, że autorom udało się z pietyzmem oddać realia (grający mordercę Nagijew jest ubrany identycznie jak Andriej, wystarczy porównać z archiwalnymi zdjęciami); dwa, że tłum żywo reaguje na prowokacyjne zachowania oskarżonego (obnażanie się, śpiewanie „Międzynarodówki”), co w jego mniemaniu ma być dla sądu ostatecznym dowodem jego niepoczytalności. Chociaż biegli – w postaci psychiatry Oczakowa (granego przez Jurija Sazonowa) uważają inaczej.
To, co dzieje się pomiędzy, powiela w dużym stopniu narrację sezonu pierwszego: widzimy przede wszystkim codzienne życie – osobiste i służbowe – Czikatiły oraz nieudolne starania milicji, by go przyskrzynić. Co prawda na usprawiedliwienie organów ścigania można dodać, że w 1986 roku zbrodniarz nikogo nie zabił (zrobił sobie niemal dwuletnią przerwę – od sierpnia 1985 do maja 1987 – w swym krwawym hobby). Pojawił się za to w okolicy jego naśladowca, charakteryzujący się jednak innym modus operandi, co zmyliło śledczych, którzy początkowo przypisywali jego zbrodnie „rostowskiemu rozpruwaczowi”. Ten wątek również oparty jest na faktach, a dotyczy niejakiego Konstantina Czeriomuszkina (Aleksiej Kirsanow), który swoich zbrodni dokonywał w latach 1986-1988 w okolicach Batajska, miasta-sypialni Rostowa nad Donem.
Czeriomuszkin miał, podobnie jak Czikatiło, choć jednak nie aż do tego stopnia, powikłane dzieciństwo. Bezpłodność ojca sprawiła, że matka Kostii poszukała sobie kochanka, dzięki któremu zaszła w ciążę. Gdy chłopiec dowiedział się o tym, odcisnęło to silne piętno na jego psychice. W parze z nadopiekuńczością rodziców, którzy w miarę możliwości finansowych niczego nie odmawiali synowi, dało to fatalne efekty – wychowali młodzieńca zepsutego i samolubnego, który zresztą szybko wszedł w kolizję z prawem. Za kradzieże samochodów najpierw został skazany na dwa lata ciężkich robót, a potem na kilkuletnie więzienie. Po jego opuszczeniu związał się z kobietą, która też nie miała łatwej młodości. Zawarli związek małżeński, urodziły im się dzieci – rodzina oczywiście nie wiedziała, że Kostia, mechanik w bazie samochodowej, brutalnie morduje kobiety. Czy w scenariuszu dokonano mniej lub bardziej istotnych zmian dotyczących tej postaci – dopiero się okaże.
Intrygująco wypada też tło obyczajowe. Rok 1986 to czas wprowadzonych przez genseka Michaiła Gorbaczowa pieriestrojki i głasnosti. Świat wokół się zmienia: jedni przyjmują to z nadzieją, drudzy nie wiedzą, co na ten temat myśleć (bo myśleć ich w Związku Radzieckim nie nauczono), milicjanci natomiast są pełni obaw – wszak wprowadzane przemiany mogą ukrócić ich wpływy i samowolę, a jednocześnie utrudnić wykrywanie przestępstw. Czikatiło przyjmuje postawę wyczekującą – nie wie jeszcze, co to oznacza dla niego. W każdym razie dla bliskich wciąż jest osobą poza podejrzeniem. Żona Faina (Wiktoria Bogatyriewa) zaczyna odzyskiwać do niego zaufanie, a on sam wciąż aktywnie uczestniczy w patrolach Ochotniczej Ludowej Formacji Ochrony Porządku Publicznego (radzieckiego odpowiednika naszego ORMO), tym samym polując na… siebie samego.
koniec
7 kwietnia 2022

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.