Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Kirył Sieriebriennikow
‹Dzień w Juriewie›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dzień w Juriewie
Tytuł oryginalny	Юрьев день
Dystrybutor	Vivarto
Data premiery	2 października 2009
Reżyseria	Kirył Sieriebriennikow
Zdjęcia	Oleg Łukiczew
Scenariusz	Jurij Arabow
Obsada	Kseniya Rapaport, Jewgienija Kuzniecowa, Siergiej Sosnowski, Roman Szmakow, Siergiej Miedwiediew
Muzyka	Siergiej Niewski
Rok produkcji	2008
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	137 min
Gatunek	dramat, kryminał
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Mroczna podróż w głąb siebie
[Kirył Sieriebriennikow „Dzień w Juriewie” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Bóg lubi płatać ludziom figle. Zwłaszcza tym, którym wydaje się, że mogą obejść się w życiu bez Niego. Przekonanym, że sami mogą zająć Jego miejsce. Taką osobą jest właśnie zapatrzona tylko w siebie śpiewaczka operowa Luba Wasiliewa, bohaterka „Dnia w Juriewie” Kiryła Sieriebriennikowa. Wybierając się w pożegnalną wizytę do rodzinnego miasta, nie przeczuwa ona nawet, jak ciężkiej próbie podda ją Stwórca. Czy jej sprosta? I jaką zapłaci cenę za dotychczasową, pełną grzechu egzystencję bez wiary, nadziei i miłości?

Sebastian Chosiński

Mroczna podróż w głąb siebie
[Kirył Sieriebriennikow „Dzień w Juriewie” - recenzja]

Kirył Sieriebriennikow
‹Dzień w Juriewie›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dzień w Juriewie
Tytuł oryginalny	Юрьев день
Dystrybutor	Vivarto
Data premiery	2 października 2009
Reżyseria	Kirył Sieriebriennikow
Zdjęcia	Oleg Łukiczew
Scenariusz	Jurij Arabow
Obsada	Kseniya Rapaport, Jewgienija Kuzniecowa, Siergiej Sosnowski, Roman Szmakow, Siergiej Miedwiediew
Muzyka	Siergiej Niewski
Rok produkcji	2008
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	137 min
Gatunek	dramat, kryminał
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Polskie tłumaczenie tytułu ubiegłorocznego filmu Kiryła Sieriebriennikowa nie jest najszczęśliwsze. Można domyślać się, że dystrybutorowi zależało na oddaniu pewnej dwuznaczności oryginału, ale tym samym, niestety, zdecydowanie spłycił przesłanie dzieła i przy okazji wprowadził także w błąd potencjalnych widzów. Bo choć akcja rzeczywiście rozgrywa się w Juriewie (a mówiąc dokładniej: w Juriewie-Polskim1), położonym około dwustu kilometrów na północny-wschód od Moskwy), to jednak główna bohaterka spędza w nim zdecydowanie więcej czasu niż dwadzieścia cztery godziny. O co więc chodzi? O bardzo ważne w średniowiecznej Rusi święto prawosławne – tak zwany „Jurjew dien’"2) –ustanowione na cześć pamięci męczeństwa św. Jerzego. Obchodzone było w rocznicę poświęcenia nazwanego jego imieniem kijowskiego soboru, co miało miejsce 26 listopada (według kalendarza juliańskiego) 1051 roku w obecności wielkiego księcia Jarosława Mądrego. Po zmianie kalendarza w Rosji na gregoriański, co było jednym ze skutków zwycięskiej rewolucji październikowej, święto to przypada dzisiaj 9 grudnia. Przed wiekami był to jeden z tych dni, na który z utęsknieniem oczekiwali chłopi pańszczyźniani, rozpoczynał on bowiem dwutygodniowy okres, w którym – zgodnie z prawem3) – mogli oni zmienić pana feudalnego. Nie uzyskiwali wprawdzie wolności, ale zawsze otwierało to możliwość poprawy niełatwego przecież losu. Bez tej wiedzy „Dzień w Juriewie” – chcąc nie chcąc, musimy pozostać przy tym nieudanym tytule – może wydać się filmem niezrozumiałym, na siłę udziwnionym, przywodzącym na myśl amerykańskie twory typu „Miasteczko Twin Peaks” czy „Silent Hill”. Tymczasem nic bardziej mylnego. Historia napisana przez Jurija Arabowa jest głęboko zakorzeniona nie tyle nawet w rosyjskiej, co w ruskiej jeszcze tradycji. A sam film, chociaż niepozbawiony wad, to typowe dzieło religijne o katarktycznym przesłaniu.

Kirył Sieriebriennikow urodził się czterdzieści lat temu w Rostowie nad Donem. W rodzinie, choć inteligenckiej, nie było tradycji artystycznych – matka uczyła języka rosyjskiego i literatury, ojciec był chirurgiem. Syn natomiast postanowił zostać naukowcem i to w jak najściślejszym znaczeniu tego słowa. W 1992 roku ukończył z wyróżnieniem wydział fizyki na miejscowym uniwersytecie. W czasie studiów zainteresował się jednak na poważnie teatrem4), zaczął reżyserować, zdobywał nawet nagrody. Na początku lat 90. związał się także z rostowską telewizją, dla której przez siedem lat nakręcił ponad setkę reklamówek, wideoklipów, projektów edukacyjnych i filmów dokumentalnych; na ekran przeniósł również niektóre ze swoich przedstawień teatralnych. Aż wreszcie nadeszła pora na debiut filmowych. W 1998 roku zrealizował kameralny dramat psychologiczny „Razdietyje”, a kilka miesięcy później – miniserial obyczajowy „Łastoczka”. Z biegiem czasu rodzinne miasto stało się dla Kiryła za ciasne, wtedy też zdecydował się na przeprowadzkę do Moskwy, co otworzyło przed nim zupełnie nowe możliwości. Po dwóch serialach – utrzymanym w żartobliwej konwencji „Rostow-Papa” (2001) oraz historyczno-sensacyjnym „Dniewniku ubijcy” (2002) – sięgnął po sztukę znanych także w Polsce rosyjskich dramaturgów braci Olega i Władimira Priesniakowów. W efekcie powstał, bazujący na doświadczeniach bardzo popularnych na całym świecie programów reality-show, film „Postielnyje sceny” (2003), który na premierę musiał jednak czekać aż dwa lata. Kiedy pojawił się na ekranach, widzowie znali już kolejne dzieło Sieriebriennikowa – oparty na słynnym opowiadaniu Antona Czechowa „Sala numer sześć” dramat psychologiczny „Ragin”. W 2006 roku reżyser ponownie sięgnął po sztukę Priesniakowów5) – „Grając ofiarę” („Izobrażaja żertwu”). Obraz ten przyniósł mu pierwsze poważne wyróżnienie filmowe w karierze, został bowiem uhonorowany główną nagrodą na cieszącym się dużą renomą w Rosji festiwalu „Kinotawr” w Soczi. Dwa lata później sukces ten w pewnym stopniu powtórzył „Dzień w Juriewie” (brrr!), ponieważ honorów doczekała się grająca u Sieriebriennikowa główną rolę żeńską Ksenia Rappoport, którą jurorzy uznali za najlepszą aktorkę przeglądu. Parę miesięcy później Rosyjska Akademia Filmowa przyznała jej także „Złotego Orła”, w Rosji traktowanego jako rodzimy odpowiednik Oscara.

Główną bohaterką filmu jest nieco ponad czterdziestoletnia śpiewaczka operowa Lubow (w zdrobnieniu Luba) Wasiliewa. Od lat święci triumfy na największych scenach świata – od Londynu, przez Mediolan i Paryż, aż po Moskwę i Petersburg. Ma zresztą nie tylko ogromny talent, ale i urodę, co na pewno niejeden raz pomogło jej w karierze. Po podpisaniu kolejnego lukratywnego kontraktu kobieta planuje przeprowadzkę do Niemiec, tym razem już na stałe. Przed wyjazdem pragnie jednak pożegnać się ze swoją „małą ojczyzną”, zabiera więc dwudziestoletniego syna Andrieja i jedzie do rodzinnego Juriewa-Polskiego – miasta, z którego przed laty wyfrunęła w wielki świat. Chłopak traktuje matczyne sentymenty trochę jak fanaberię. Widać wyraźnie, że nie jest mu z nią po drodze. Ma do niej żal – o brak czułości, rodzinnego ciepła, o egoizm, który przez wiele lat kazał myśleć Lubie jedynie o swojej pozycji w artystycznym światku. Nawet teraz, w samochodzie, matka nie chce wysłuchać jego prośby i zmienić muzykę na taką, którą on lubi. Ważne dla obojga decyzje zawsze zresztą podejmowała sama, nie licząc się z nim, jego emocjami i potrzebami. „Jakby mnie w ogóle nie było” – podsumowuje Andriej. I to właśnie zdanie, na które Wasiliewa w typowy dla siebie sposób nie zwraca nawet uwagi, staje się kluczowe dla dalszej fabuły. Reżyser od samego początku wprowadza do filmu klimat niesamowitości i mistycyzmu. Miasto, do którego przybywa matka z synem, spowite jest mgłą i przykryte śniegiem (akcja rozgrywa się w końcu listopada, względnie na początku grudnia), a jego mieszkańcy sprawiają wrażenie nieobecnych duchem somnambulików – zapytani, odchodzą bez słowa, obrzucając obcych nieprzyjaznymi spojrzeniami. Luba, choć w Juriewie się urodziła i dorastała, nie czuje się z miastem związana; przez cały czas nie opuszcza jej bowiem świadomość, że wyrosła ponad nie, a powrót doń traktuje jak swoisty kompromis, który musiała zawrzeć pod moralnym przymusem. Zachowuje się więc bardzo wyniośle, czym dodatkowo drażni Andrieja.

Nie znalazłszy śladu po domu swego ojca, kobieta zabiera syna do miejscowego muzeum. Razem zwiedzają juriewski Kreml i dawny Sobór świętego Grzegorza. Po kilku godzinach na nogach Luba postanawia chwilę odpocząć na ławce, śnieżna biel działa na nią usypiająco. Gdy jakiś czas później budzi ją pracownica muzeum, okazuje się, że nie ma przy niej Andrieja. Poszukiwania na terenie kompleksu nic nie dają – można odnieść wrażenie, że chłopak dosłownie rozpłynął się w mlecznobiałej mgle. To jednak dopiero początek cierniowej drogi, którą będzie musiała przebyć matka. Gdy od miejscowego milicjanta dowiaduje się, że służby będą mogły włączyć się do akcji dopiero dwa dni po zaginięciu, kobieta załamuje się. Doszła bowiem do muru, którego nie jest w stanie przeskoczyć. Otaczający ją świat, niegdyś tak dobrze znany, teraz przybrał najbardziej złowrogą postać. Nic w nim nie znaczą jej sława, znajomości i pieniądze. Tutaj jest nikim – kobietą, która straciła syna, a może taką, od której syn świadomie uciekł – żadnej z ewentualności wykluczyć nie można. Z pomocą przychodzi Lubie Tatiana, kasjerka z muzeum, która zabiera ją na noc do domu. To pierwsza osoba w Juriewie, która odnosi się do Wasiliewej ze zrozumieniem. Drugą będzie Siergiejew – nieco demoniczny milicjant, na poły z obowiązku, na poły z litości pomagający jej szukać Andriuszę. Z nim u boku śpiewaczka zapuka do bram Nieba (pod postacią Monastyru Michajło-Archangielskiego) i Piekła (symbolizowanego przez szpital dla chorych na gruźlicę więźniów), przemierzy cały świat, by ostatecznie wrócić do punktu wyjścia – siebie samej sprzed kilkudziesięciu lat, nim została sławną na cały świat primadonną, podziwianą i oklaskiwaną w całej cywilizowanej Europie, do której rodzinne miasto artystki na pewno się nie zalicza. Widz nie ma wątpliwości – a przynajmniej nie powinien ich mieć – że w filmie Sieriebriennikowa wątek sensacyjny wcale nie jest najważniejszy. Droga, którą przebywa Luba, to wprawdzie podróż pełna niebezpieczeństw, ale wiodąca przede wszystkim w głąb siebie.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »