Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Aleksiej Mizgiriow
‹Słowo jak głaz›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSłowo jak głaz
Tytuł oryginalnyКремень
Dystrybutor 35mm
Data premiery2 października 2009
ReżyseriaAleksiej Mizgiriow
ZdjęciaWadim Diejew
Scenariusz
ObsadaJewgienij Antropow, Dmitrij Kuliczkow, Anastazja Biezborodowa
MuzykaPhilip Glass
Rok produkcji2007
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania84 min
Gatunekdramat, kryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Głupiemu tłumaczyć nie trzeba
[Aleksiej Mizgiriow „Słowo jak głaz” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

Głupiemu tłumaczyć nie trzeba
[Aleksiej Mizgiriow „Słowo jak głaz” - recenzja]

Główną rolę Aleksiej Mizgiriow powierzył Jewgienijowi Antropowowi, urodzonemu w 1986 roku moskwianinowi, dla którego był to filmowy debiut. Gdy grał Remizowa, był jeszcze studentem Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych (RATI), którą to uczelnię ukończył w ubiegłym roku. Później pojawił się w młodzieżowym dramacie Jegora Anaszkina „Żyzn’ wzajmy” (2008) oraz dwuczęściowym telewizyjnym „Sniegiru” (2009) Natalii Iwanowej. W obu obrazach stworzył bardzo podobne kreacje – nieco zagubionych chłopców, starających się odnaleźć swoje miejsce w życiu. Na premierę czeka natomiast (w Rosji w listopadzie) „Antikiller Daniła Korieckogo” w reżyserii Eldara Saławatowa, który zdecydował się zrealizować sequel dwóch „Antikillerów” Jegora Konczałowskiego-Michałkowa. Antropow pojawi się w tym dziele u boku takich aktorskich tuzów, jak Gosza Kucenko i Michaił Jefremow. „Słowo jak głaz” było również debiutem Anastazji Biezborodowej (rocznik 1987), która wcieliła się w postać Ziny Gajenko. Aktorka ukończyła moskiewską Wyższą Szkołę Teatralną imienia Borisa Szczukina. Po zakończeniu pracy na planie obrazu Mizgiriowa została żoną swojego filmowego partnera. W 2009 roku pojawiła się w dwóch serialach – w wojennej „Katii” Eljora Iszmuchamiedowa oraz komediowym, choć także o tematyce wojskowej, „Tanki griazi nie bojatsia” Władimira Tumajewa i Armena Arutiuniana. Nieco większe doświadczenie zawodowe ma za to grający sierżanta Czachłowa Dmitrij Kuliczkow. Początkowo nie planował on kariery filmowej. W 2001 roku, mając dwadzieścia dwa lata, ukończył konserwatorium w Saratowie, potem przeniósł się jednak do stolicy, by zostać słuchaczem szkoły aktorskiej działającej przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT). Na małym ekranie zadebiutował w 2002 roku w serialu obyczajowym Arkadija Sirienki „Szukszynskiije rasskazy” (każdy odcinek był adaptacją jednego z opowiadań Wasilija Szukszyna), a na dużym – w dramacie psychologicznym Konstantina Chudiakowa „Na Wierchniej Masłowkie” (2004). Z Mizgiriowem po raz pierwszy spotkał się na planie krótkometrażówki „Uwolnienije”, ostatnio natomiast pojawił się w historycznym serialu Andrieja Eszpaja „Iwan Groźny” (2009).
W „wujka Kolę” wcielił się Siergiej Szechowcow (rocznik 1961), rodem ze stanicy Spokojnej w Kraju Krasnodarskim. W rok po ukończeniu szkoły przy teatrze MChAT Aleksander Griszyn dał mu szansę debiutu w dramacie familijnym „Szczeniok” (1988). Pierwszą główną rolę zagrał jednak dopiero cztery lata później – w sensacyjnym filmie Siergieja Czlijanca „Po priamoj”. W ubiegłym roku można go było zobaczyć między innymi w wojennej „Potyczce o lokalnym znaczeniu” Aleksieja Kozłowa oraz dramacie kryminalnym Andrieja Morozowa „Kogda nie chwatajet liubwi”. Majora milicji, zwierzchnika sierżanta Czachłowa, zagrał natomiast Karen Badałow, dzisiaj już czterdziestoczterolatek, absolwent… Moskiewskiego Instytutu Stali i Stopów, który jednak w wyuczonym zawodzie nie przepracował ani jednego dnia. Od razu bowiem zapisał się na studia w stołecznym Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych (GITIS), które ukończył w 1993 roku – nie na wydziale aktorskim jednak, ale reżyserskim. W filmie, jako aktor, zadebiutował szesnaście lat temu, pierwszą ważną rolę zagrał dekadę później – w dramacie Aleksieja Uczitiela „Progułka”. Przed rokiem pojawił się w dwóch popularnych serialach: historycznym „Tiażołyj piesok” Antona Barszczewskiego (według powieści Anatolija Rybakowa) oraz wojenno-sensacyjnym „Apostole” Giennadija Sidorowa i Jurija Moroza. W azjatycką prostytutkę, której pojawienie się wpływa na zmianę postrzegania świata przez Antona, wcieliła się pochodząca z Uzbekistanu niespełna trzydziestoletnia dzisiaj Weronika Kim. Po studiach na wydziale aktorskim moskiewskiego Międzynarodowego Uniwersytetu Słowiańskiego imienia Gawriły Dierżawina została zatrudniona w Teatrze Klonaudy, gdzie gra w spektaklach dla dzieci. Występ w obrazie Aleksieja Mizgiriowa jest, jak do tej pory, jej jedynym doświadczeniem filmowym – bardzo zresztą specyficznym, jeśli weźmie się pod uwagę to, czym zajmuje się na co dzień.
W ścieżce dźwiękowej „Słowa jak głaz” wykorzystano muzykę kilku autorów. Motywem przewodnim są jednak dwie kompozycje Philipa Glassa („Facades” oraz „Closing”), świetnie wpisujące się w wielkomiejskie krajobrazy i umiejętnie budujące niepokojący klimat filmu. Przyznać trzeba, że pod tym względem reżyser dokonał bardzo trafnego wyboru. Na pochwałę zasługuje też na pewno odtwórca głównej roli. Jak na debiutanta, Antropow poradził sobie znakomicie z na pozór tylko, wydawałoby się, nieskomplikowaną postacią Antona. Musiał on bowiem zbudować najważniejszą dla filmu kreację, posługując się niezwykle oszczędnymi środkami aktorskimi, przy ograniczonej do minimum mimice i modulacji głosu. Uniósł ten ciężar, co znamionuje narodziny dużego talentu aktorskiego.
koniec
« 1 2
1 października 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.