Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 15 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Varia

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Antykwariat pod Salamandrą
Adam Przechrzta
Korowód
Jakub Małecki
Mara Dyer. Przemiana
Michelle Hodkin
Niezwykłe życie Nellie Bly
Nicola Attadio
Piękni lśniący ludzie
Michael Grothaus
Zabójcza nadzieja
Marta Guzowska
Zaklęci
Graham Masterton
Złodzieje pamięci
Dhonielle Clayton

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Przestrzeń, czas i ruch
Sean Carroll
Mała draka w fińskiej dzielnicy
Marta Kisiel

więcej »

‹Polcon 2002›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Organizator	GGFF
Cykl	Polcon
Miejsce	Kraków
Od	29 sierpnia 2002
Do	1 września 2002

Cztery dni mocnych akordów

Paweł Pluta

« 1 2 3 4

Cztery dni mocnych akordów

Nagrody, z Bryanem i Szamanem w tle, wręczała pani Jadwiga Zajdel, a otrzymali je, jak wiadomo, Jacek Dukaj za „Czarne oceany” i Andrzej Ziemiański za „Autobahn nach Poznań”. Ogłaszający wyniki Lesław Olczak co prawda lekko przesadził z przestrzeganiem regulaminu, bo nie podał początkowo liczby oddanych głosów, która tajna nie jest, ale w drodze natychmiastowej konsultacji interpretacyjnej pomyłka została naprawiona. Ten wynik był zresztą nad wyraz dobry, głosowało niemal dwieście osób, czyli około jednej trzeciej konwentowiczów. Niemało. Niestety, podobno w tradycyjnych kręgach krążyły pytania, czemu wszystkie głosy nie sa jawne. Otóż sprawa jest prosta. Głosy nie sa jawne, żeby nikt nie opowiadał głupot o tym, że przegrał dwoma, bo zwycięzca ma dwóch szwagrów. Skoro rozkład głosów stanowi tajemnicę, sytuacja staje się jasna: każdy kto opowiada, że wie coś takiego, kłamie, bo wiedzieć nie może.

Na marudzenie frustratów mało kto jednak zwracał uwagę, wszyscy rzucili się w wir zabawy. Ewie Pawelec udało się zaanektować Staszka Mąderka, którego już nie wypuściliśmy z rąk aż do końca. Niewątpliwie pomagał w tym fakt, że jest człowiekiem bardzo towarzyskim, nawet w, jak by nie było, obcym środowisku. Aby stało się mniej obce udzieliliśmy mu szybkiego kursu wiedzy o fandomie, ludziach, zwyczajach, a kiedy przetrwał tłumaczenie, co to jest edytor vi, czym się różni od EMACSa i kto którego używa, wiedzieliśmy już na pewno. Staszek Mąderek był nasz.

Andrzej Ziemiański przygotowuje się do odbierania nagrody. (Maciej Nowak-Kreyer, Andrzej Ziemiański, pół Jacka Dukaja, Tomasz Z. Majkowski, Jadwiga Zajdel, Witold Siekierzyski ’Szaman’)

Tylko Kojer, siedzący obok niego przez trzy godziny, zapytał gdy poszedł już do akademika, co to był za człowiek. Podobno nawet kogoś znajomego mu przypominał. Ale trzeba przyznać, że Kojer brał udział w nieco pobocznym wątku rozmowy, no i było już po północy. Czyli niedziela.

Dzień ostatni. Rozpoczęty spotkaniem z redakcjami serwisów internetowych, niestety jak zwykle umieszczonym mocno wcześnie i niestety jak zwykle dość słabo obsadzonym widzami. Ale w końcu oni zawsze mogą sobie zajrzeć przez Internet, więc przynajmniej redakcje mogły spojrzeć sobie w swoje szczere i przyjazne twarze. W chwili, gdy zaglądałem do środka akurat przedstawiciel Gildii snuł jakieś martyrologiczne wspomnienia o przeciążonym serwerze. Przeciążonych serwerów widziałem już jednak sporo, więc poszedłem do barku. Od razu rzucał się w oczy niewielki tłumek wokół Staszka Mąderka, który śmieszył, tumanił i przestraszał opowieściami o sposobach działania polskiej produkcji filmowej. W skrócie można powiedzieć, że na cud niekiedy zakrawa fakt, iż filmy zostają zmontowane z zachowaniem jakiegoś ciągu fabuły, ponieważ zdarza się i taki nad tym procesem nadzór reżysera, który odpowiada z grubsza układaniu talii kart przez podrzucenie jej i pozbieranie. Jak się nie ułoży w dobrej kolejności, rzucamy znowu.

Tymczasem w sąsiedztwie odbywało się spotkanie ze świeżymi laureatami nagród Zajdla. Najbardziej ucieszony był chyba Andrzej Ziemiański, który po dłuższej nieobecności powrócił do linii rzeczywiście w imponującym stylu, chociaż publikację pewnych konwentowych wspomnień mógłby sobie darować. Tym niemniej opowiadania niewątpliwie na nagrodę zasługiwały, zwłaszcza że były o Wrocławiu, co jest rzecz jasna samo w sobie wystarczającym powodem do wyróżniania. Ponieważ jednak nagrodzonych było więcej, niż tylko zajdliści, pisarze ustąpili miejsca filmowcom.

Mały Rycerz Kinematografii – zdjęcie tendencyjne z zachowaniem skali (Paweł Ziemkiewicz, Grzegorz Wiśniewski, Stanisław Mąderek, Artur Stępień ’Muczachan’)

Tytuł „Amatorskie filmy SF” był, jak się okazało, dobrany błędnie, skoro zarówno Staszek Mąderek, jak i Tomasz Bagiński są jak najbardziej zawodowymi reżyserami i montażystami, ale nie wydaje się, żeby ta pomyłka uraziła ich ambicje. Tomaszowi wystarczają najwyraźniej międzynarodowe nagrody za „Katedrę”, w tym i takie, które otwierają drogę do oscarowych nominacji, a Staszka wszyscy (z jednym wyjątkiem) rozpoznają na ulicy, obaj więc na nieumyślne posądzenie o amatorstwo mogą pobłażliwie machnąć ręką.

Prowadzący Szymon Sokół zaczął spotkanie, zadając na wstępie dręczące wszystkich pytania. Przede wszystkim, okazało się że Staszek jest kawalerem. Po sali poniósł się syk wciąganego przez zęby powietrza. Potem, że z wyboru. Powietrze z jękiem zawodu uciekło ze świeżo sobą napełnionych piersi dziewczęcych, a z szumem ulgi z męskich. Dalszy ciąg był już mniej dramatyczny, przede wszystkim dowiedzieliśmy się o planach pełnometrażowego filmu kinowego, mającego nosić znajomy cokolwiek tytuł „Gwiazdy w czerni”. Jego zwiastun już krąży, zresztą został też pokazany na tym spotkaniu i rzecz zapowiada się nienajgorzej. Cóż, kręcić filmy Staszek umie, a pomysłów na scenariusz też mu pewnie nie zabraknie. Trzeba jednak przyznać, że w drugiej połowie spotkania przyćmiła nieco jego osiągnięcia ponownie wyświetlona „Katedra”.

Tym razem, w lepszych niż w sobotę wieczorem warunkach, efekt był jeszcze doskonalszy, a po zakończeniu pokazu Staszek Mąderek na środku sali gratulował Tomaszowi Bagińskiemu. Oczywiście „Katedra” i „Stars in Black” to zupełnie inne gatunki, podobnie jak różni są ich autorzy. Tomasz nie mówił dużo, opowiedział trochę o kwestiach technicznych, w przypadku filmu animowanego komputerowo fakt, że szczególniej istotnych, ostatecznie produkcja trwała około dwóch lat. Cóż, szansa na to, że nasz człowiek dotrze do Oscara wydaje się niemała. Dla utwierdzenia się w tym przekonaniu na koniec cała sala zażądała ponownego wyświetlenia „Katedry”.

Konwent był udany (Jacek Białołęcki i Anna Borówko)

Polcon z wolna dobiegał już końca. Na dworzec wyekspediowaliśmy ze zdobytym poprzedniego wieczora biletem Kaję, Muczachan pojechał nawet na lotnisko, ale z taką walizką, jaką on miał jest to całkiem zrozumiałe. Mnie została godzina, którą wzorem PWC przeznaczyłem na barowe naleśniki. Kiedy Piotr szedł jeszcze na swoje Pratchettowskie spotkanie w korytarzu kłębił się spory tłum. W środku, jak zwykle, stał Staszek Mąderek. Żegnając napotkanych po drodze znajomych wyruszyłem na dworzec, gdzie z megafonów powtarzano wciąż informację o treści zbliżonej do: „Pociąg pancerny do transportu kibiców piłkarskich stoi na peronie piątym”. Ja wsiadłem do zwykłego pospiesznego i chwilę później lokomotywa ruszyła.

Polcon 2002 był udany. Więcej, był jednym z najbardziej udanych konwentów, jakie widziałem, a chociaż mój staż jest w sumie niedługi, trochę ich już zdążyłem zaliczyć. Mimo bolesnej utraty telefonicznego wywiadu ze Stanisławem Lemem (z czym z uwagi na wiek mistrza trzeba się było niestety liczyć) i klubu Rotunda, program udało się zrealizować bez większych zakłóceń, przynajmniej w części umieszczonej w AGH. A łącznie było to blisko dwieście pozycji i podejrzewam, że gdyby w szkole na Kijowskiej coś się rozpadało, rzecz dałaby się odczuć. Ostatecznie wiem jak wygląda organizator, któremu gubią się kolejne punkty programu, widziałem już paru takich.

Jak wspomniałem, podział na dwa dość jednak oddalone z uwagi na przebiegającą między nimi ulicę budynki utrudniał nieco dobór spotkań. Osobiście skupiłem się na tym, co działo się na Wydziale Fizyki i muszę przyznać, że właściwie o tej drugiej części wiem niewiele, choć gdyby odbywała się bliżej znalazłbym i w jej programie kilka ciekawostek. Nie ma jednak sensu czynić z tego podziału zarzutów, pewne rozwiązania organizacyjne bywają nieuniknione. Natomiast myślę, że można by powrócić do zwyczaju delegowania na spotkania osób prowadzących. Nie każdy jest Anią Brzezińską, której wystarczy wskazać kierunek, gdzie siedzą słuchacze a następnie po godzinie podziękować; spotkanie z Kiryłem Jes’kowem na przykład bardzo by zyskało, gdyby ktoś je rozkręcił zadając na początku kilka przygotowanych pytań.

Jedną z silnych stron był za to na Polconie dobór gości. O ile krajowi, z całym szacunkiem dla nich, są że tak powiem nieco spowszedniali, zagraniczni zawsze wnoszą lekki powiew egzotyki. Zwłaszcza, moim osobistym zdaniem, cenną zdobyczą był Jes’kow, szkoda tylko że praktycznie całe środowisko tolkienistów stroiło fochy, jakby im Kirył ojca harmonią zabił i udawało, że go nie ma. Cóż, ich strata, bo mogli być stroną w pasjonującej dyskusji, a tak przegrali walkowerem, niestety przy okazji odbierając zwykłym fanom szansę na samą dyskusję. Niewątpliwym natomiast przebojem konwentu był Staszek Mąderek, mimo że pojawił się dopiero wieczorem w sobotę, no i oczywiście, aczkolwiek w nieco innej konkurencji, „Katedra”. Następcy będą mieli trudne zadanie.

« 1 2 3 4

1 października 2002

1) Co prawda oficjalna gramatyka ma na temat odmiany tego imienia inne zdanie, ale oficjalna gramatyka nie ma na imię Kaja, a Kaja ma i tak woli.

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
Agnieszka ‘Achika’ Szady

1 XII 2023

Czy Magda Kozak była pierwszą Polką w stanie nieważkości? Ilu mężów zabiła Lukrecja Borgia? Kto pomógł bojownikom Bundu w starciu z carską policją? I wreszcie zdjęcie jakiego tajemniczego przedmiotu pokazywał Andrzej Pilipiuk? Tego wszystkiego dowiecie się z poniższej relacji z lubelskiego konwentu StarFest.

więcej »

Razem: Odcinek 3: Inspirująca Praktyczna Pani
Radosław Owczarek

16 XI 2023

Długie kolejki, brak podstawowych towarów, sklepowe pustki oraz ograniczone dostawy produktów. Taki obraz PRL-u pojawia się najczęściej w narracjach dotyczących tamtych czasów. Jednak obywatele Polski Ludowej jakoś sobie radzą. Co tydzień w Teleranku Pan „Zrób to sam” pokazuje, że z niczego można stworzyć coś nowego i użytecznego. W roku 1976 startuje rubryka „Praktycznej Pani”. A o tym, od czego ona się zaczęła i co w tym wszystkim zmalował Tadeusz Baranowski, dowiecie się z poniższego tekstu.

więcej »

Transformersy w krainie kucyków?
Agnieszka ‘Achika’ Szady

5 XI 2023

34. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi odbywał się w kompleksie sportowym zwanym Atlas Arena, w dwóch budynkach: w jednym targi i program, w drugim gry planszowe, zaś pomiędzy nimi kilkanaście żarciowozów z bardzo smacznym, aczkolwiek nieco drogim pożywieniem. Program był interesujący, a wystawców tylu, że na obejrzenie wszystkich stoisk należało poświęcić co najmniej dwie godziny.

więcej »