Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 11 grudnia 2023

Fundacja: Sez. 2. odc. 3. Nowa budowla na gruzach prozy Asimova
Od początku drugiego sezonu można było wzrost znaczenia Hariego Seldona, a finał tego odcinka zdaje się wskazywać na to, że scenarzyści postanowili wycisnąć z tej postaci, ile się tylko da. Można mieć nawet nadzieję, że będzie to korzystne dla serialu – oczywiście jeśli zapomnimy o literackim pierwowzorze.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej SF? (19)
Niemieckojęzyczna fantastyka powstaje nie tylko w Niemczech – tym razem przedstawię znakomicie przyjęte dzieło autorki austriackiej. Drugim wydawnictwem będzie powieść kryminalna o Berlinie szalonych lat dwudziestych.
Niekoniecznie jasno pisane: „Incal” w wersji light
Alejandro Jodorowsky i Jean Giraud (czyli Moebius, bo z Jororowskym współpracowało to właśnie twórcze alter ego Girauda) stworzyli swego czasu „Incala”, jeden z najsłynniejszych komiksów w historii medium. O dziwo, sukces ten nie przyczynił się wcale do ich częstej współpracy w przyszłości. Trzyczęściowa opowieść „Szalona z Sacré-Coeur” jest drugim owocem ich kooperacji – jednym z najlepszych, przy jakich zarówno Chilijczyk, jak i Francuz pracowali.
Między literacką fikcją a faktami
Tom „Języki prawdy” zawiera wybór esejów i tekstów okolicznościowych Salmana Rushdiego z ostatnich dwudziestu lat. Nie ma wątpliwości: lektura to uczta intelektualna, spotykamy się tutaj z mistrzem.
Niedzielny krytyk komiksów: Z których Jolskych?
Tak jak w odniesieniu do „Tytusa, Romka i A’Tomka” moim swoistym pożegnaniem była księga XVI, nieoficjalnie zwana „Tytus dziennikarzem”, tak w przypadku cyklu „Jonka, Jonek i Kleks” taka rola przypadła właśnie opowieści „Pióro contra flamaster”.

Filmy

Magazyn CCXXXI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Jim Wynorski
‹Wiedźma z Blair: Wersja seks›

EKSTRAKT:	10%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Wiedźma z Blair: Wersja seks
Tytuł oryginalny	The Bare Wench Project
Reżyseria	Jim Wynorski
Zdjęcia	Chuck Cirino
Scenariusz	Jim Wynorski
Obsada	Nikki Fritz, Julie K. Smith, Lorissa McComas, Antonia Dorian, Lenny Juliano, Julie Strain
Rok produkcji	2000
Kraj produkcji	USA
Czas trwania	76
Gatunek	groza / horror, komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Piersią w przesąd
[Jim Wynorski „Wiedźma z Blair: Wersja seks” - recenzja]

Jarosław Loretz

Ponieważ tytuł jednej z poprzednich recenzji zmylił niektórych czytelników, liczących na barwne opisy seksualnych ekscesów, w ramach zadośćuczynienia proponuję przyjrzenie się „Wiedźmie z Blair: Wersji seks”, erotycznej „parodii” „Blair Witch Project”.

Jarosław Loretz

Piersią w przesąd
[Jim Wynorski „Wiedźma z Blair: Wersja seks” - recenzja]

Jim Wynorski
‹Wiedźma z Blair: Wersja seks›

EKSTRAKT:	10%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Wiedźma z Blair: Wersja seks
Tytuł oryginalny	The Bare Wench Project
Reżyseria	Jim Wynorski
Zdjęcia	Chuck Cirino
Scenariusz	Jim Wynorski
Obsada	Nikki Fritz, Julie K. Smith, Lorissa McComas, Antonia Dorian, Lenny Juliano, Julie Strain
Rok produkcji	2000
Kraj produkcji	USA
Czas trwania	76
Gatunek	groza / horror, komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jak pisałem w jednej z niedawnych recenzji, istniejący przez niedługi czas w okolicach 2008-2009 roku VideoLeader wypuścił na nasz rynek DVD szereg filmów podłego sortu, ale za to za wyjątkowo przystępną ceną, wynoszącą 5 złotych za płytę. Wśród „rodzynków”, jakimi obrzucono… przepraszam, uraczono rodzimych widzów, był spory fragment filmografii amerykańskich wirtuozów tandety: Freda Olena Raya i Jima Wynorskiego. Zaś jednym z pierwszych filmów – konkretnie z numerem 10 – była erotyczna parodia „Blair Witch Project”.

To, co „Blair Witch Project” uczynił ze światowym kinem, nadaje się wręcz do kryminału, bo prócz spopularyzowania szeptanego internetowego marketingu otworzyła puszkę Pandory, wypuszczając na świat pociotków i piąte wody po kisielu podgatunku zwanego „found footage”, wciąż zalewającego kina i sklepy z płytami DVD. To, co było w roku 1999 świeże i nietypowe, parę lat później stało się istnym przekleństwem, bo „found footage”, czyli film udający prawdziwe nagranie z odnalezionej gdzieś w krzakach czy ruinach kamery, należącej do zaginionej, najpewniej gwałtownie zeszłej z tego padołu osoby, daje się kręcić dosłownie za zaskórniaki. W końcu przecież nikt nie wymaga, żeby nagrania z „domowej kamerki” były tip top, a w całej tej zabawie chodzi o to, żeby takie nagranie jak najbardziej przypominało to kręcone na co dzień w domu czy na wyjeździe z kumplami na ryby czy piwo. W efekcie taniocha i tandeta ruszyła na podbój kin i telewizorów całego świata, zgarniając częstokroć sumy większe, niż kręcone za miliony dolarów blockbustery.

„Wiedźma z Blair: Wersja seks” niby nie mierzyła tak wysoko i powstała z myślą o dystrybucji jedynie poprzez sieci sklepów i wypożyczalni, ale też z grubsza została zrealizowana wedle powyższego schematu. Jedyne odstępstwo polegało na tym, że twórcy odpuścili sobie dopracowanie strony fabularnej opowieści, a skoncentrowali się na jak najczęstszym eksponowaniu wdzięków specjalnie dobranych pod względem wielkości biustu aktorek. Świadomi tej tendencji pracownicy VideoLeadera opatrzyli więc pudełko ze sprzedawaną płytą szumnym, nie dającym żadnych złudzeń tytułem: „Wiedźma z Blair: Wersja seks”. Co z tego, że nie ma tu nic o nazwie Blair. Ba! Żeby było zabawniej, zaraz na wstępie lektor podaje tytuł w zupełnie innej formie: „Film projektu „Obnażona rozpustnica””, w dodatku nie do końca zbieżnej z tym, co widnieje w napisach: „Film projektu „Obnażone rozpustnice””. Nie wie prawica, co czyni lewica…

Sama fabuła – mówiąc delikatnie – jest prosta jak drut. Cztery cycate dziewoje i jeden męski przewodnik (bez prawa dostępu do zasobów) jadą do miejscowości o wielce znaczącej nazwie Bareasseville (dla nieangielskoczytatych – Gołodupczewo), by naocznie przekonać się, czy rzeczywiście żyje w tamtejszej okolicy wiedźma o zwiewnym, mistycznym imieniu Obnażona Rozpustnica. Tydzień po tym, jak ekipa wsiąka – co jest jakąś bzdurą w świetle zakończenia – odnaleziono nagrania z ich kamery i uraczono nimi bezbronnego, niczego nie podejrzewającego widza.

Powyższy zapis swobodnie mógłby starczyć za całe streszczenie, bo o nic innego – prócz eksponowania dopompowanych silikonem biustów – tak naprawdę tu nie chodzi. Jest to jasne jak słońce już od 57. sekundy seansu, kiedy to „Laura” dumnie pręży w kierunku kamery „schowaną” w fioletowej haleczce pierś (znaczy się obie – nie, żeby była kaleką). I to haleczce, która tak na pierwszy rzut oka jest cieńsza niż moja folia do kanapek. Gdy już wszystkie dziewczęta się przedstawią, a widz wyrobi sobie zdanie na temat wielkości ich biustów, akcja przenosi się do sąsiedniego pokoju, gdzie na łóżku chrapie sobie jakiś obleśny typ w kraciastej koszuli, przysypany tu i ówdzie chipsami. Dziewczęta skaczą mu po łóżku, a potem jest kupa śmiechu (ziew), bo dziewczę w haleczce przewraca się tłuściocha, który okazuje się być tragarzem i zarazem przewodnikiem grupy. Przewodnikiem, który idzie ZAWSZE z tyłu i NIGDY nie zerka na – khem, khem – „mapę”.

Więcej śmiechu trafia się gdzieś w drugiej minucie seansu, kiedy na dole ekranu pojawia się napis „Chryste, co za bród”. Potem lektor, który wykazał się zaskakującą przezornością i nie podał na koniec swojego nazwiska, chwali się swoją angielską wymową. Mamy więc „manikier” (manicure), wywiad z Michaelem „Biljem” (przy czym nazwisko postaci brzmi Blye) i „Baryłucz” (Bare Wench). Śmiech jednak dość szybko więźnie w gardle, bo za byki lektora pośrednio odpowiada sierotka od napisów. To właśnie według niej narzędnik od nazwiska Blye brzmi… Blilem, a Bare Wench to… Berrywoodge. To ostatnie to w ogóle jakieś kuriozum, bo wygląda na to, że tłumacz nawet nie zerknął na tytuł filmu, za który się zabrał, a który – tak dla przypomnienia – brzmi w oryginale „The Bare Wench Project”. Potem jest jeszcze Dick Bicken zamiast Dick Bigdickian, notoryczne mylenie płci rozmówców oraz pomijanie przez lektora części napisów i dowolne odczytywanie kwestii przesuniętych do przodu czy do tyłu względem fabuły nawet i o kilka minut. A gdy z kolei lektorowi udaje się wcelować z kwestiami w dialogi, to rozjeżdżają się napisy. Totalna amatorka to chyba najłagodniejsze z określeń, jakie ciśnie się w tym momencie na usta.

Jak by nie było, dziewczyny chodzą po miasteczku i proszą kolejnych durniów o historyjki. Policjant mówi o zaginionych turystkach, antykwariusz o wizycie Obnażonej Rozpustnicy w sklepiku (ukradła gumową lalkę, rajstopy i inne „bliskie jego sercu rzeczy”), dwaj „zbieracze szyszek” (mają po szyszce w każdej dłoni) o niespodziewanym spotkaniu z Obnażoną Rozpustnicą, a wszyscy z nich mówią o sprejowanych na leśnym poszyciu cyfrach i układanych z kamieni kwadratach.

Potem jest już tylko szlajanie się po odludnych terenach, obfitujące w skakanie i ogólnie ruszanie się tak, żeby wypchane do granic możliwości koszulki zawsze były skierowane frontem do widza, ewentualnie – w przypadku czwartej z dziewczyn – żeby biust sugerował, że lada chwila wyleje się z ociupinę zbyt głębokiego dekoltu. Do tego co pewien czas koszulki idą w górę (lub halka w dół), żeby można było do woli podziwiać dzieło szalonego chirurga, który z normalnych niegdyś piersi próbował zrobić kule do kręgli. Przy czym jedyna z dziewczyn, która ma naturalne piersi, akurat stara się unikać ekspozycji swoich walorów. Na dokładkę wytrawne oko kinomana może w pewnym momencie złowić w tle widok dziewczyny ściągającej majtki i wypinającej się tyłkiem do kamery, zaś w siedemnastej minucie dochodzi do miziania się na łączce.

Tu może przerwę transmisję i nadmienię tylko, że dziewczęta – po minięciu „przerażającego” drzewa z wiszącą w gałęziach gumową lalą i walającymi się w trawie gumowymi dildo – coraz bardziej się rozochocają, co z raz czy dwa prowadzi do scen balansujących na krawędzi lesbijskiego porno. I tak to sobie leci aż do napisów końcowych.

Ktoś się spyta – a co z Julie Strain, i w ogóle z wiedźmą? No cóż, w połowie filmu zostaje wklejona kilkuminutowa scena tańca, nie mająca nic wspólnego z fabułą. Julie, zaopatrzona w długą blond perukę, wygina się nago – prawdopodobnie na przydomowym podwórku Wynorskiego – w towarzystwie dwóch innych dziewoj. Gdy przebrzmią ostatnie takty muzyki, panie kończą taniec, a fabuła wraca na dotychczasowe tory. I tyle z wiedźmy oraz Julie Strain, która tym łatwym sposobem dostała się tak na listę płac, jak i na okładkę płyty.

Innymi słowy – film jest durny, pozbawiony fabuły, fatalnie zagrany, Julie Strain tak naprawdę wcale w nim nie występuje, a same kobiece, hojnie wzmocnione silikonem walory nie są w stanie zapracować na bodaj jedną dodatkową gwiazdkę. Naturalnie Jim Wynorski był innego zdania i nakręcił później jeszcze CZTERY kontynuacje, wszystkie o niemal bliźniaczej „fabule”: „The Bare Wench Project 2: Scared Topless” (2001), „The Bare Wench Project 3: Nymphs of Mystery Mountain” (2002), „Bare Wench Project: Uncensored” (2003) i „Bare Wench: The Final Chapter” (2005). Mniemam, że po zniknięciu VideoLeadra z rynku nie znajdzie się już nikt, kto by się odważył wypuścić te knoty w Polsce na DVD.

18 grudnia 2014

Komentarze

21 XII 2014 15:45:36

zabawne, że autorzy recenzji podkreślają jak tragicznie beznadziejne są filmy, ktore właśnie oceniają, a potem grzeją sążnistą, długaśną, ubarwioną setkami przymiotników recenzję.

jak widać, im gorszy film, tym większa finezja i zapamiętanie twórcze recenzenta.

21 XII 2014 19:40:44

@ gg: No cóż, zwykle łatwiej jest pisać recenzje tego, co nam się nie podobało, niż tego, co lubimy.

Chociaż tutaj trochę się przyczepię Pana Jarosława - czy jest sens aż tak krytykować ten film? Jasne, błędy w polskim wydaniu to porażka, ale reszta wad, które Pan wymienia - słaba fabuła, kiepskie aktorstwo, ogólna taniocha itp. - to tak jakby typowe cechy gatunku. W tego typu filmach nie chodzi o nic innego, jak o wyeksponowanie damskich wdzięków. To trochę jakby krytykować musical za to, że śpiewają.

22 XII 2014 12:28:06

@gg: ciężko o zapamiętanie twórcze w przypadku filmów ocenianych na 4-5/10 (a takich jest większość), bo te są po prostu... nijakie, albo w najlepszym wypadku przeciętne. I wszystko mają właśnie... przeciętne. Największe pole do popisu dają albo filmy złe, albo wybitne (ale w przypadku tych ostatnich trzeba bardzo uważać, żeby nie popaść w przesadę, bo wtedy to dopiero wygląda przaśnie).

@Weil Deshalb: No nie do końca. Są filmy z eksponowaniem kobiecych wdzięków, które mimo kiepskiej fabuły dają się całkiem swobodnie oglądać, trochę na zasadzie gumy do żucia dla oczu. Najlepszym przykładem lwia część produkcji Playboya czy Hustlera (mam na myśli różne erotyzowane - broń boże porno - sensacje, romanse czy filmy kostiumowe). To, że są ukierunkowane na świecenie golizną, nie znaczy, że są tandetnie zrobione. A nawet jak się trafia tandeta - jak na przykład "Amazonki" z 1986 roku - to często całość potrafi być uratowana przez specyficzne zdjęcia, klimat czy sympatyczne postaci. A film będący obiektem recenzji nie ma z tych zalet NIC. Jest nawozem kręconym pęczkami, na identycznej zasadzie, jak David DeCoteau swego czasu taśmowo prokurował erotyzowane (acz pod kątem gołych męskich klat) filmy z serii "1313". Tydzień zdjęć, scenariusz na trzy strony, aktorzy puszczeni na żywioł. A do tego willa wynajęta na parę miesięcy, żeby zdążyć nakręcić kilkanaście bzdetów.

23 XII 2014 00:14:49

OK, teraz widzę, że negatywna recenzja wynika z poziomu filmu, a nie niechęci do samego gatunku. Zwracam więc honor i wesołych świąt!

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »