Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
50 najlepszych filmów superbohaterskichEsensja50 najlepszych filmów superbohaterskich
Wyszukaj / Kup 20. Mroczny rycerz powstaje (The Dark Knight Rises, 2012, reż. Christopher Nolan) „Morczny rycerz powstaje” poróżnił recenzentów. Opublikowaliśmy w „Esensji” trzy omówienia filmu, w każdej z nich film został oceniony zupełnie inaczej (50%, 70% i 100%) i trzeba przyznać, że każdy z recenzentów miał swoje racje. Owszem, film jest przegadany, a Bane nie został w pełni wykorzystany. Owszem, „MRP” inteligentnie nawiązując do części pierwszej, znakomicie spina całą trylogię. Owszem, następuje tu niewątpliwe rozjechanie się konwencji komiksowej i realistycznej, owocujące we wrażeniu niespójności konstrukcji świata, brak równie dobrych scen akcji, jak w „Mrocznym Rycerzu”, są niepotrzebne sceny i irytujący patos, ale prawdą też jest, że w finale film po prostu wzrusza. „Mroczny Rycerz powstaje” rzeczywiście jest za długi, rzeczywiście sceny w więzieniu niewiele wnoszą, a pogłębiają tylko wrażenie rozdarcie między ekranizacją komiksu, a realistycznym kinem sensacyjnym, rzeczywiście słowa, a właściwie szumne deklaracje wkładane w usta różnych bohaterów (rocznicowa przemowa Gordona, wygłoszona przez Bane′a, żale Blake′a) irytują, rzeczywiście, trudno uznać, by którakolwiek z sekwencji akcji naprawdę wciskała w fotel. Ale mamy tu jednak bardzo dobre tempo, udanego przeciwnika, pogłębienie, na tyle, na ile pozwala komiksowa konwencja, bohaterów, satysfakcjonujący finał. Nawet jeśli nie udało się dorównać „Mrocznemu Rycerzowi”, udało się godnie zamknąć jedną z lepszych trylogii w historii kina. Konrad Wągrowski 
Wyszukaj / Kup 19. Thor: Mroczny świat (Thor: The Dark World, 2013, reż. Alan Taylor) Po zmianach na stanowisku reżysera przygody Thora zmieniły charakter. Szekspirowskie zacięcie Kennetha Branagha pozwoliło doskonale rozegrać braterski konflikt i kulturowe zderzenie między mitycznym Asgardem a swojską Ziemią, zabrakło natomiast miejsca na doprecyzowanie scen akcji. To zmieniło się diametralnie w kontynuacji. Znany z pracy przy „Grze o tron” Alan Taylor postawił na dowcipne widowisko z odniesieniami dla fanów Marvela, wartką akcją, fantastycznymi pomysłami wizualnymi, jak i ciekawymi sytuacjami zachodzącymi między znanymi i lubianymi postaciami. „Mroczny świat” z pewnością ma więcej werwy niż pierwsza część, jednak to nie to stanowi największą zaletę kontynuacji, a fakt, że nie otrzymujemy powtórki z rozrywki. Wizja Taylora jest zupełnie inna niż Branagha, a jednak oba filmy świetnie się dopełniają. W dodatku i wielbiciele serii, i przypadkowi widzowie poszukujący dobrej rozrywki dostaną coś dla siebie. Film wypełnia bowiem humor wpisany w przygodowe ramy, spektakularne wcielenie science-fantasy na granicy dziewięciu światów oraz soczyste postaci z charakterem. Każdy kadr tętni energią, a wszystkie elementy składowe – zemsta, romans, przygoda, komedia, kosmos i legendy – równoważą się w spójną całość, chociaż osadzono je w tradycyjnej komiksowej konwencji. Aktorsko natomiast każdy jest na swoim miejscu: Thor przechodzi przemianę, ale nie traci nic z uroczego nicponia, diaboliczny Loki do końca zaskakuje; błyszczy także drugi plan – chmurny Idris Elba jako strażnik Bifrosta i komediowy akcent w postaci Kat Dennings w roli stażystki Darcy. Kolejny dobry blockbuster z fazy drugiej Marvela. Ewa Drab „X-men” to film o dojrzewaniu. Rogue (w tej roli młoda Anna Paquin) odkrywa ze zgrozą, że jeśli nawiąże fizyczny kontakt z inną osobą, ta pada jak martwa na ziemię. Uciekając z domu, żeby nie móc skrzywdzić nikogo, kto jest jej bliski, napotyka Logana (po raz pierwszy na ekranach idealny Wolverine naszych czasów, czyli Hugh Jackman), kierowcę ciężarówki, dorabiającego sobie bijatykami w podrzędnych barach. Wkrótce okazuje się, że ta dwójka wplątuje się w aferę przekraczającą ich możliwości: w ten sposób zostajemy wprowadzeni do elitarnej szkoły Profesora Charlesa Xaviera (Patrick Stewart), gdzie kształcą się podobni do Rogue „odmieńcy” pod okiem innych, bardziej doświadczonych i lepiej – bądź gorzej, jak ma się okazać w następnych filmach serii – panujących nad swoimi mocami mutantów, wyższego ogniwa ewolucji. Dojrzewa również sytuacja polityczna, gdzie senator Kelly chce odseparowania mutantów od ludzi, uważając ich za zagrożenie. Nie jest jednak tak, że świat X-men, bo tak nazywa się mutantów obdarzonych tajemniczym genem „X”, jest zupełnie czarno-biały. Nie ma mowy o rozgrywce „ci dobrzy, nierozumiani, pozostający na marginesie” kontra „ten zły, butny, pozostający u władzy”. Także wśród mutantów istnieje kilka opcji, jak poradzić sobie z problemem, którym są populistyczne, ksenofobiczne hasła Kelly’ego i nie wszystkie te rozwiązania licują z wizerunkiem „tych dobrych”. Oczywiście można „X-men” odczytywać wyłącznie w prostej optyce opowieści o nietoleracji, ale Bryanowi Singerowi, twórcy „X-men”, „X-men 2” i wchodzących w obecnie do kin „X-men. Days of Future Past” udało się pokazać szersze spektrum tego problemu: wycieniował bohaterów tak, że trudno jest czasami przyznać w danym sporze komuś rację. Wprowadził również „X-men” w nowe tysiąclecie, pokazując, że seria się nie zestarzała i że warto poświęcić pieniądze na realizację kolejnych filmów. Efekty specjalne może już dzisiaj wydają się niezbyt specjalne, ale film nadal może zajmować wysokie miejsce na liście ulubionych, bo fabuła wciąż nabiera aktualności, nie wspominając już o tym, że do pokazanych na ekranie bohaterów po prostu chce się wracać. Karolina Ćwiek-Rogalska „X2” powtarzając casus „Imperium kontratakuje” okazała się najlepszym odcinkiem trylogii. I to z tych samych powodów: nie ma tu konieczności wprowadzania bohaterów, nie ma też obowiązku dopinania wszystkich wątków. Ale to akurat atuty wszystkich części środkowych. Tymczasem „X2”, podobnie jak film Irvina Kershnera, jest najpoważniejszą odsłoną całego cyklu. Owszem, Bryan Singer wprowadza tu dużo elementów humorystycznych, buduje fascynujące do dziś sceny akcji, ale przede wszystkim pokazuje dramat mutantów. To ostatnie robi ze znakomitą maestrią, małymi, krótkimi scenami – retrospekcje Logana, odrzucenie Icemana przez rodziców, opowieść Nightcrawlera. Ponadto, umacniając trend panujący w filmowym X-świecie, „X2” wysuwa Wolverine′a przed szereg jako pierwszoplanowego bohatera – co również wpływa na jakość filmu. To jego miłosne rozterki względem Jean Grey, jego przywoływane wspomnienia o okrutnej przeszłości i jego działania oraz prześladująca go historia są motorem napędowym fabuły. Sam Rosomak też jest zresztą lepiej oddany, nabiera tu nie tylko więcej dramatyzmu (nawiązania do programu Weapon X), ale też dzikości – w scenie ataku na szkołę mutantów czy w trakcie pojedynku z Lady Deathstrike jest prawdziwą maszyną do zabijania. Także pomysł na zagrożenie czyhające na mutantów i całą ludzkość jest dużo bardziej poważny i realistyczny – szaleni wojskowi i naukowcy bez żadnych skrupułów, a nie magiczna maszynka do mutowania z pierwszej. Jakub Gałka 
Wyszukaj / Kup 16. Hellboy: Złota armia (Hellboy II: The Golden Army, 2008, reż. Guillermo del Toro) Przyznaję, że od samego początku „Złota armia” miała o wiele większy potencjał, niż pierwsza część „Hellboya”. Zamiast maniaka pragnącego zniszczyć świat dostaliśmy o wiele bardziej sensowniejszego antagonistę, a cel, do którego dążył, wydawał się całkiem osiągalny. Tylko że zamiast kontynuować ten problematyczny wątek inności (tak idealnie ukazany w rozmowie Nuady z Hellboyem w przerwie widowiskowej walki z wielkim niby-entem), film idzie w stronę międzygatunkowych wątków romantycznych. Owszem, sprawdza się to odrobinę lepiej niż postać Mayersa z jedynki, ale w porównaniu z możliwościami, jakie oferowała pierwsza połowa filmu, całość okazuje się jednak ślepą uliczką. Nie zabrakło tu (po raz kolejny) niezwykle wymownych kreacji: niezwykle barwnego targu, tytułowej armii czy jakże efektownego pojedynku z wielgachnym bogiem lasu. Trochę więcej miejsca poświęcono Abe Sapienowi i Liz, ale okazuje się to zdecydowanie zbyt mocno powiązane ze wspomnianymi wątkami romansowymi, by można było uznać wątki tych postaci za zadowalająco rozwinięte. Co nie zmienia faktu, że druga część „Hellboya” to prawdziwie widowiskowa historia, uderzająca w zdecydowanie mniej okultystyczne klimaty niż część pierwsza i dotykająca pewnych ciekawych problemów. Miłosz Cybowski 
Wyszukaj / Kup 15. Kapitan Ameryka: Zimowy żołnierz (Captain America: The Winter Soldier, 2014, reż. Anthony Russo, Joe Russo) Tym, co wyróżnia „Zimowego Żołnierza” na tle pozostałych filmów o przygodach Avengersów jest interesujący scenariusz, przywodzący na myśl raczej kino szpiegowskie niż pretekst do pociesznej rozwałki: przez niemal cały film Steve Rogers jednocześnie odkrywa skalę spisku zagrażającego ludzkości i ucieka przed wysłanymi w pogoń za nim agentami. Tak skonstruowana fabuła sprzyja ograniczeniu – na ile to oczywiście w tego typu produkcjach możliwe – CGI. Choć eksplozji komputerowo generowanej maszynerii w filmie nie brakuje, nowa odsłona przygód Kapitana Ameryki cieszy przede wszystkim znakomitymi scenami pościgów i walki wręcz. „Zimowy Żołnierz” to również pierwszy film cyklu, który tak wyraźnie podejmuje „dorosłe” problemy, wcześniej zarezerwowane dla komiksowego kina z najwyższej półki – kwestia inwigilacji pojawiała się wcześniej w „Mrocznym Rycerzu”, pytanie, czy poświęcić miliony dla pokoju i bezpieczeństwa miliardów to oczywiście „Watchmen”. Nawet jeśli konkluzje do jakich film braci Russo dochodzi, okazują się pewnymi unikami (wszak to ci źli chcą szpiegować i poświęcać), to już sam fakt, że takie wątpliwości się pojawiają, należy uznać za cenny, tym bardziej, że udaje się tu przemycić myśl, iż rozdęty w imię bezpieczeństwa aparat kontroli to patologia, a nie zło konieczne. Nowy „Kapitan Ameryka” to jednak przede wszystkim doskonała rozrywka, z akcją mknącą tak szybko, że nie zdążamy zapytać o jej logikę. Film nie jest może aż tak zabawny, jak ostatni „Thor” czy „Iron Man”, ale na brak humoru i ciekawych aluzji nie można narzekać. Jarosław Robak Do pełnometrażowego filmu fabularnego o Iron Manie przymierzano się już w roku 1990, ale plany spaliły na panewce. I dobrze. Bo osiemnaście lat temu Robert Downey Jr. nie był jeszcze wystarczająco zblazowany i przechlany do roli Tony’ego Starka. Ron Perlman, najlepiej obsadzony do tej pory aktor w historii ekranizacji komiksów, podarował Hellboyowi swoją fizyczność. Robert Downey Jr. oddaje Tony’emu Starkowi coś jeszcze cenniejszego – swoje curriculum vitae. Biogramy superbohatera i gwiazdora krzyżują się przez cały film, by w finale wybrzmieć jedną pointą. Oto Stark, nonszalancko, ale i z niejaką dumą, oświadcza: „Prawda jest taka… że jestem Iron Manem”. Ów manifest, wygłoszony w blasku fotoreporterskich fleszy, ma wyraźny podtekst pozafilmowy. Downey Jr. wypowiada go w imieniu granej przez siebie postaci, ale i swoim własnym – faceta po przejściach, który po zwycięskiej walce z nałogiem odbudowuje podniszczoną karierę i jest na dobrej drodze, by wreszcie spełnić pokładane w nim niegdyś nadzieje. Na tym jednak zalety owej pointy się nie kończą. Doskonale wpisuje się ona bowiem w przewrotny charakter filmu, który nie rezygnując z patosu, przesadyzmu i ogólnej atmosfery radosnej rozwałki, jednocześnie z łobuzerskim wdziękiem obnaża marvelowskie stereotypy. Tak więc bohater nie robi ze swojego alter ego Wielkiej Tajemnicy, ale wręcz ostentacyjnie odsłania się przed światem. Nie ma też przypadku w pozornie wątpliwym wyborze reżysera, którego związki z wysokobudżetowym kinem superbohaterskim kończyły się do tej pory na epizodycznych rolach w „Daredevilu” i „Batman Forever”. Jon Favreau prywatnie jest wielkim miłośnikiem sztuki obrazkowej i to podczas seansu widać, słychać i czuć. Do powierzonego mu zadania filmowiec podszedł profesjonalnie, z pasją, ale i z dystansem, bynajmniej nie na kolanach. W efekcie dramatyzm, akcja i komizm znakomicie się równoważą, a te same sceny często bywają zarówno apoteozą, jak i kpiną z konwencji. Piotr Dobry O take adaptacje komyksowe walczylyśmy! Gulliermo del Toro ma wyjątkowy talent do tworzenia atmosfery i kreowania interesujących postaci, i tylko brak szczęścia w Hollywood nie pozwolił mu dotąd zabłysnąć w wysokobudżetowej produkcji. Tym razem Meksykanin wreszcie pokazał, co potrafi: podszedł do adaptacji komiksu Mignoli z humorem i inteligencją – i zamiast wymyślać, co by tu wybuchnąć, żeby widzowie spadli z krzeseł, stworzył jednego z najciekawszych bohaterówfilmu komiksowego. Hellboy ma cięty język, dobry gust do muzyki i lubi koty – jak tu takiego nie kochać? Obsadzenie Rona Perlmana w tej roli to strzał w dziesiątkę. Całość może być nieco zbyt wyrafinowana dla typowego zjadacza popkornu – ale z pewnością zachwyci tych, co nie lubią komiksów, a doceniają bezpretensjonalnie podaną szczyptę filozofii, dbałość o detal, ironiczny humor, zgrabny scenariusz i piękną oprawę całości. Jest to jednocześnie ciekawe i całkiem przystępne wprowadzenie widza w uniwersum, w którym bohater tak naprawdę powinien być antybohaterem (wątek, który pojawia się także w „Złotej Armii”). I choć całość utrzymuje poziom głównie za sprawą tytułowego Hellboya i jego bezkompromisowego podejścia, to jednak ratowanie świata w jego wydaniu prezentuje się dość nietypowo (wliczając w to ekshumację zwłok i noszenie trupa na plecach) i jakże odmiennie od wielu podobnych wyczynów innych superbohaterów. Kamila Sławińska, Miłosz Cybowski 
Wyszukaj / Kup 12. X-Men: Pierwsza klasa (X-men: First Class, 2011, reż. Matthew Vaughn) „Pierwsza klasa” po nieudanym „X-Men Geneza: Wolverine” kontynuuje koncepcję początków bohaterów, ale podchodzi do tematu w zupełnie inny sposób, a przede wszystkim bierze na tapetę zupełnie inny zestaw bohaterów. Podobno kolejnym filmem z serii „Geneza” miała być historia Magneto. I rzeczywiście, nie tylko dzięki fabule, ale też poprzez znakomite aktorstwo Michaela Fassbendera, mistrz magnetyzmu wybija się na pierwszy plan. Ale zgodnie z tytułem film Matthew Vaughna to historia zbiorowa – nagle okazało się, że za Profesorem X i Mystique też kryje się ciekawa historia, a drobną cegiełkę dokłada też Beast ze swoimi problemami. A przecież to tylko jedna strona medalu: po drugiej mamy przerażającego w swej pozornej przeciętności Sebastiana Shawa i ponętną Emmę Frost (zresztą film oferuje miłośnikom kobiecego piękna wyjątkowo dużo wrażeń). Jednak to za sprawą Magneto wygrany jest najważniejszy motyw filmu, który sprawia, że „Pierwsza klasa” jest w równej mierze doskonałym kinem akcji jak i dramatem. Chodzi oczywiście o motyw odmienności i walki z postrzeganiem mutantów przez ludzi jako potworów. Tutaj, pozornie, źródłem cierpienia młodego Erika Lehnsherra jest inny mutant, ale wszystkie wydarzenia, które rozgrywają się w jego życiu, a przede wszystkim kontekst II wojny światowej i obozów zagłady, kształtują tę postać. Tę drogę, a także rosnącą siłę i przede wszystkim samoświadomość własnych umiejętności genialnie zagrał Fassbender. Ale to do Jennifer Lawrence i jej Mystique należy mocne credo podsumowujące dramat odmieńców – „Mutant and proud!”. I to wolta tej postaci w dużej mierze ustawia „Pierwszą klasę” jako genezę przyszłych starć pomiędzy superbohaterami, rozstawiając pionki po różnych skrajach szachownicy. Szkoda tylko, że nigdy później (wcześniej – i wcześniej, biorąc pod uwagę chronologię kręcenia filmów) spór pomiędzy Profesorem X a Magneto – jako starcie osobowości i ideologii – nie był tak trzymający w napięciu. Jakub Gałka 
Wyszukaj / Kup 11. Powrót Batmana (Batman Returns, 1992, reż. Tim Burton) „Powrót Batmana” to posępna baśń dla dorosłych, której chłód nie wynika jedynie z bożonarodzeniowej otoczki, lecz… wszechogarniającego uczucia samotności i wyobcowania. Pingwin jest zimnokrwistym mordercą, ale jego potworność jest przede wszystkim rezultatem braku akceptacji oraz napiętnowania ze strony najbliższych, a nie cielesnej deformacji. Kiedy po raz pierwszy widzimy Wayne’a, siedzi samotnie w pogrążonym w mroku salonie, zatopiony w myślach. Selina Kyle, wracając każdej nocy do domu, wita się z wyimaginowanym ukochanym. Samotnicy, ukryci pod postaciami zwierząt, wyrzucają z siebie pokłady tłumionych emocji – od silnego pożądania naznaczonego piętnem sadomasochizmu do pragnienia (auto)destrukcji. Próba przezwyciężenia chaosu oraz zrzucenia brzemienia alienującej tajemnicy („Jesteśmy tacy sami. Rozszczepieni na dwoje” – powie Bruce zdradzając Selinie swój najgłębszy sekret) przynosi tylko częściową ulgę. „Powrót Batmana”, najbardziej mroczna i ambitna część cyklu, nie stała się superprzebojem na miarę swojego poprzednika. To, co urzekło wielu krytyków, czyli odczytanie historii przez pryzmat psychoanalizy oraz niemieckiego ekspresjonizmu (dla przykładu – Max Shreck to nazwisko odtwórcy roli Nosferatu we wspominanej już „Symfonii grozy”), spotkało się z dość umiarkowanym entuzjazmem ze strony widowni nastawionej na czystą rozrywkę, choć i tak sequel zajął trzecie miejsce wśród kinowych hitów roku 1992. Mroczna wizja Burtona skutecznie podziałała za to na fanów Człowieka-Nietoperza oraz na innych twórców, owocując jednym z najciekawszych seriali animowanych o perypetiach Mrocznego Rycerza. Przemysław Pieniążek | ||||||||||||||||||||||||
Czytałem i czytałem, już zastanawiając się jaki komentarz dowalę za brak jednego z najlepszych filmów o superbohaterach... No i zostałem zgaszony. 1 miejsce ^^
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »
Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Ale co z tą papugą?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
20 najlepszych filmów animowanych XXI wieku
— Esensja
15 najlepszych filmów superbohaterskich XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
Mroczny Rycerz w wersji anime
— Sebastian Chosiński
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
Prezenty świąteczne 2016: Kolekcje filmowe
— Esensja
Esensja ogląda: Maj 2015 (2)
— Jarosław Loretz, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Porażki i sukcesy 2014
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Jarosław Robak, Grzegorz Fortuna, Jacek Walewski, Konrad Wągrowski, Krystian Fred, Kamil Witek, Miłosz Cybowski, Adam Kordaś
The Amazing You-Tube
— M. Fitzner
50 najlepszych komiksów wydanych przez TM-Semic
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Chodzi o dobre historie i ciekawych bohaterów
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jakub Gałka, Kamil Witek, Konrad Wągrowski, Michał Kubalski
Superbohaterowie drugiego planu. Suplement do rankingu
— Konrad Wągrowski, Jarosław Loretz, Kamil Witek
Superbohater i „ci drudzy”
— Karolina Ćwiek-Rogalska
Magia znowu działa
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Skażona utopia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Krótko o filmach: Porozmawiajmy z innym mną
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Ultimate Goth
— Miłosz Cybowski
Ród smoka: Odc. 10. Gdy wojna wisi w powietrzu
— Marcin Mroziuk
Ród smoka: Odc. 9. Taktyka faktów dokonanych
— Marcin Mroziuk
Ród smoka: Odc. 8. Wszystkie światła na króla
— Marcin Mroziuk
Ród smoka: Odc. 7. Stara miłość nie rdzewieje
— Marcin Mroziuk
Ród smoka: Odc. 6. Moc bezwzględnej matczynej miłości
— Marcin Mroziuk
Ród smoka: Odc. 5. Jak być szczęśliwym w małżeństwie
— Marcin Mroziuk
Zmarł Leonard Pietraszak
— Esensja
Do kina marsz: Marzec 2020
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2020
— Esensja
50 najlepszych filmów 2019 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2020
— Esensja
Do kina marsz: Grudzień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Listopad 2019
— Esensja
Do kina marsz: Październik 2019
— Esensja
Do kina marsz: Wrzesień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Sierpień 2019
— Esensja
"Cień" w naszym głosowaniu zajął 72 miejsce.