Światła na scenę: Rozmowa przy kawieFilmy Michaela Manna kojarzą się raczej z efektownymi strzelaninami, policyjnymi realiami i skomplikowanymi przestępczymi intrygami. A tutaj: zatłoczona amerykańska jadłodajnia, stolik, dwa kubki kawy. I dwóch gigantów kina po raz pierwszy we wspólnym ujęciu: Robert De Niro i Al Pacino w filmie „Gorączka”.
Michał KubalskiŚwiatła na scenę: Rozmowa przy kawieFilmy Michaela Manna kojarzą się raczej z efektownymi strzelaninami, policyjnymi realiami i skomplikowanymi przestępczymi intrygami. A tutaj: zatłoczona amerykańska jadłodajnia, stolik, dwa kubki kawy. I dwóch gigantów kina po raz pierwszy we wspólnym ujęciu: Robert De Niro i Al Pacino w filmie „Gorączka”. ![]()
Wyszukaj / Kup Neal McCauley (Robert De Niro) jest zawodowym rabusiem – spokojnym, metodycznym, konsekwentnym. Vincent Hanna (Al Pacino) to wybuchowy i nieprzewidywalny oficer policji w Los Angeles. Na pierwszy rzut oka – absolutne przeciwieństwa, a jednak… Obaj biegną po cienkiej granicy prawa – chociaż po jej dwóch stronach. Ponadto łączy ich nierozerwalna więź – Hanna ściga McCauleya, McCauley usiłuje przechytrzyć Hannę. Są jednocześnie swoimi przeciwieństwami, jak i dwoma stronami tej samej monety. Robią to, co robią, bo – jak wspólnie stwierdzają – nie umieją i nie chcą robić niczego innego. Reszta obsady „Gorączki” to także świetni aktorzy: Val Kilmer, Ashley Judd, Jon Voight, znakomity Tom Sizemore – jak stwierdził słusznie mój znajomy: „ten film ze wszystkich wycisnął to, co w nich najlepsze”. Tyczy się to przede wszystkim Ala Pacino, który w kolejnych filmach („Adwokat diabła”, „Rekrut”, „Podwójna gra”, „Bezsenność”) powtarzał pewne zachowania i cechy Vincenta Hanny, ale nie osiągnął już później tej intensywności z filmu Michaela Manna. • • • ![]() Noc, zatłoczona autostrada, samotny mężczyzna – Neil McCauley – w pędzącym aucie. Nagle za nim pojawia się migający „kogutem” samochód. Neil szykuje pistolet i zjeżdża na pobocze. Do jego auta powoli i ostrożnie, także z ukrytą bronią, podchodzi policjant – Vincent Hanna. McCauley wie, kto to – niedawno zwabił Hannę i całą jego ekipę na pusty plac i z ukrycia sfotografował. Hanna wie, że McCauley wie, zatem ucina zbędne formalne wstępy i po prostu zaprasza go na kawę. Przy małym stoliku siedzą naprzeciwko siebie gliniarz i rabuś. Badają się nawzajem, sondują. Unikają tematu najbliższych działań – pomimo nawiązania nici porozumienia nie ma mowy o poluzowaniu samokontroli, o pobłażliwości. Rozmawiają o pogoni za celem, dzielą się opowieściami o niepokojących snach. Hanna, w sumie nie licząc na sukces, próbuje odwieść McCauleya od kolejnego skoku, który – jak wie – ten szykuje. Ale rabuś powtarza jedynie, że nie wróci do więzienia. Gliniarz porównuje swoje życie do obszaru klęski żywiołowej, w której jego trzecie małżeństwo właśnie się rozpada – bo ważniejsza od życia osobistego staje się pogoń za przestępcami. Z kolei McCauley wypowiada zasadę 30 sekund, rządzącą jego życiem: „Nie przywiązuj się do niczego, czego nie byłbyś gotów zostawić w ciągu 30 sekund, jeśli wyczujesz zagrożenie za rogiem”. Jednak na pytanie Hanny, czy w razie zagrożenia odejdzie od swojej kobiety bez pożegnania, odpowiada wymijająco: „Taka jest zasada”. I w toku tej rozmowy pada najważniejsza kwestia: „Jeśli będę musiał wybierać między tobą a jakimś palantem, z którego żony chcesz zrobić wdowę – bracie, już po tobie.” – „Mimo wszystko, nie staniesz mi na drodze. Spotkaliśmy się twarzą w twarz, racja. Ale nie zawaham się. Ani na sekundę”. Wtedy następuje odprężenie – deklaracje zostały złożone, karty leżą na stole. W ciągu tego krótkiego dialogu rozmówcy potwierdzili swój wzajemny szacunek i bezkompromisowe oddanie wybranemu zajęciu, zakreślili granice porozumienia, za którymi jest już tylko konfrontacja. „Kto wie, może się już nigdy nie spotkamy?” Obydwaj wiedzą, że to kłamstwo. • • • ![]() Film początkowo wzbudził pewne rozczarowanie widzów, narzekających, że jak na obraz reklamowany jako „showdown” De Niro i Pacino, zbyt mało jest ich wspólnych scen. Nawet scena rozmowy była krytykowana, jako że ukazywała rozmówców osobno, w odrębnych kadrach, en face. Jednak w wersji panoramicznej widać, że aktorzy cały czas siedzą naprzeciwko siebie. Co więcej, dzięki temu, że byli filmowani kilkoma kamerami (ujęcie z profilu było brane pod uwagę, ale jednak niewykorzystane), w tym dwoma umieszczonymi za plecami rozmówców, o włos poza polem widzenia kamery naprzeciwko, De Niro i Pacino nie mieli oddzielnych dubli – byli nagrywani jednocześnie, przy jednym stoliku. Jak mówi Michael Mann, „Ujęcie 11 Pacino jest ujęciem 11 De Niro”. Zbliżenia twarzy jednego aktora pokazują prawdziwe, natychmiastowe reakcje mimiczne na padające z ust drugiego kwestie. Dodatkowe znaczenie dla realizmu sceny ma fakt, że wskutek propozycji Pacino nagrywanie rozmowy odbyło się bez żadnych prób. Postacie rozmawiające po raz pierwszy zostały zatem odegrane przez gwiazdorów faktycznie pierwszy raz wspólnie grających (w „Ojcu chrzestnym II” De Niro odgrywał rolę młodego Vita Corleone, późniejszego ojca Michaela Corleone, granego przez Pacino – stąd brak wspólnych scen). Pomimo wspominanych obiekcji obecnie scena rozmowy jest uważana za majstersztyk. Chemia, której przepływ widać między aktorami, udziela się widzom – dość wspomnieć, że od czasu premiery „Gorączki” w restauracji „Mantilini’s” (w której kręcono tę scenę i która nie przyjmuje rezerwacji) nie ustają próby zarezerwowania stolika, znanego wśród pracowników jadłodajni jako „TEN stolik” („The Table”). ![]() 19 lipca 2009 |
Witold Pyrkosz nadawał się do roli nieuczciwego kasjera bankowego Zenona Kruka idealnie! Gra bohatera, który nie rzuca się w oczy, więc tym samym nie wzbudza żadnych podejrzeń. A przynajmniej tak mu się wydaje. Jego wewnętrzny spokój pewnego dnia pryska jednak jak bańka mydlana… Historię wymyśloną przez Feliksa Falka wyreżyserował inny mistrz – Ryszard Bugajski. A jej tytuł brzmi tak niewinnie: „Kiedy się ze mną podzielisz?”
więcej »Drogi potencjalny twórco, pamiętaj, żeby na filmowy plan nie zapraszać zbyt krzepkich aktorów. W końcu scenografia przyda się jeszcze w kontynuacjach, a budżet rzadko kiedy jest z gumy.
więcej »Wyreżyserowana przez Ireneusza Kanickiego „Toccata” autorstwa Macieja Z.(enona) Bordowicza to jeden z najbardziej tajemniczych spektakli Teatru Sensacji „Kobra”. Dość powiedzieć, że po ponad półwieczu od jego powstania wciąż nie sposób odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, czy do jej emisji we wrześniu 1971 roku rzeczywiście doszło. Cieniem na przedstawieniu kładą się również późniejsze tragiczne losy reżysera i jego nie do końca wyjaśniona śmierć.
więcej »Dekoracje waść niszczysz!
— Jarosław Loretz
Ten człowiek jeszcze oddycha!
— Jarosław Loretz
Dama przed podróżą
— Jarosław Loretz
Dama w podróży
— Jarosław Loretz
Wymarzony kochanek
— Jarosław Loretz
Spaleni słońcem
— Jarosław Loretz
Dymek w lesie
— Jarosław Loretz
Beczka bezpieczeństwa
— Jarosław Loretz
Pomsta na ufokach
— Jarosław Loretz
Zupa jednak wyszła za słona
— Jarosław Loretz
Monolog nad umarłym światem
— Marcin T.P. Łuczyński
Tam, na piętrze…
— Marcin T. P. Łuczyński
Miasto za rzeką
— Marcin T. P. Łuczyński
Za dwadzieścia dolarów
— Marcin T. P. Łuczyński
Luke i jego Cień
— Konrad Wągrowski
Jednemu z tych braci moich najmniejszych…
— Marcin T. P. Łuczyński
Diamentowy pocisk
— Marcin T. P. Łuczyński
Graal dla każdego
— Marcin Łuczyński
Wrogowie publiczni: Profesjonalizm i pasja
— Dominik Herman
Wrogowie publiczni: Ze śmiercią mu do twarzy
— Tomasz Rachwald
Moleskine: Dwie kreski koki
— Dominik Herman
Ci wspaniali mężczyźni w swoich błyszczących samochodach
— Urszula Lipińska
Przedsiębiorstwo "Killing Taxi Tour"
— Marcin Łuczyński
Wtajemniczony
— Konrad Wągrowski
To nie jest straszne
— Michał Kubalski
W krzywym zwierciadle: Europejskie wakacje Pająka
— Michał Kubalski
Film, który poszedł naprzód
— Michał Kubalski
Good comic gone bad, czyli space opera rom-com
— Michał Kubalski
Gwiezdne wojny: Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Nie taki dobry dinozaur
— Michał Kubalski
O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Po rozum do głowy
— Michał Kubalski
Poszerzenie pola walki
— Michał Kubalski