Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
100,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Światła na scenę: Rozmowa przy kawie

Esensja.pl
Esensja.pl
Filmy Michaela Manna kojarzą się raczej z efektownymi strzelaninami, policyjnymi realiami i skomplikowanymi przestępczymi intrygami. A tutaj: zatłoczona amerykańska jadłodajnia, stolik, dwa kubki kawy. I dwóch gigantów kina po raz pierwszy we wspólnym ujęciu: Robert De Niro i Al Pacino w filmie „Gorączka”.

Michał Kubalski

Światła na scenę: Rozmowa przy kawie

Filmy Michaela Manna kojarzą się raczej z efektownymi strzelaninami, policyjnymi realiami i skomplikowanymi przestępczymi intrygami. A tutaj: zatłoczona amerykańska jadłodajnia, stolik, dwa kubki kawy. I dwóch gigantów kina po raz pierwszy we wspólnym ujęciu: Robert De Niro i Al Pacino w filmie „Gorączka”.
WASZ EKSTRAKT:
100,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Neal McCauley (Robert De Niro) jest zawodowym rabusiem – spokojnym, metodycznym, konsekwentnym. Vincent Hanna (Al Pacino) to wybuchowy i nieprzewidywalny oficer policji w Los Angeles. Na pierwszy rzut oka – absolutne przeciwieństwa, a jednak… Obaj biegną po cienkiej granicy prawa – chociaż po jej dwóch stronach. Ponadto łączy ich nierozerwalna więź – Hanna ściga McCauleya, McCauley usiłuje przechytrzyć Hannę. Są jednocześnie swoimi przeciwieństwami, jak i dwoma stronami tej samej monety. Robią to, co robią, bo – jak wspólnie stwierdzają – nie umieją i nie chcą robić niczego innego. Reszta obsady „Gorączki” to także świetni aktorzy: Val Kilmer, Ashley Judd, Jon Voight, znakomity Tom Sizemore – jak stwierdził słusznie mój znajomy: „ten film ze wszystkich wycisnął to, co w nich najlepsze”. Tyczy się to przede wszystkim Ala Pacino, który w kolejnych filmach („Adwokat diabła”, „Rekrut”, „Podwójna gra”, „Bezsenność”) powtarzał pewne zachowania i cechy Vincenta Hanny, ale nie osiągnął już później tej intensywności z filmu Michaela Manna.
• • •
Noc, zatłoczona autostrada, samotny mężczyzna – Neil McCauley – w pędzącym aucie. Nagle za nim pojawia się migający „kogutem” samochód. Neil szykuje pistolet i zjeżdża na pobocze. Do jego auta powoli i ostrożnie, także z ukrytą bronią, podchodzi policjant – Vincent Hanna. McCauley wie, kto to – niedawno zwabił Hannę i całą jego ekipę na pusty plac i z ukrycia sfotografował. Hanna wie, że McCauley wie, zatem ucina zbędne formalne wstępy i po prostu zaprasza go na kawę. Przy małym stoliku siedzą naprzeciwko siebie gliniarz i rabuś. Badają się nawzajem, sondują. Unikają tematu najbliższych działań – pomimo nawiązania nici porozumienia nie ma mowy o poluzowaniu samokontroli, o pobłażliwości. Rozmawiają o pogoni za celem, dzielą się opowieściami o niepokojących snach. Hanna, w sumie nie licząc na sukces, próbuje odwieść McCauleya od kolejnego skoku, który – jak wie – ten szykuje. Ale rabuś powtarza jedynie, że nie wróci do więzienia. Gliniarz porównuje swoje życie do obszaru klęski żywiołowej, w której jego trzecie małżeństwo właśnie się rozpada – bo ważniejsza od życia osobistego staje się pogoń za przestępcami. Z kolei McCauley wypowiada zasadę 30 sekund, rządzącą jego życiem: „Nie przywiązuj się do niczego, czego nie byłbyś gotów zostawić w ciągu 30 sekund, jeśli wyczujesz zagrożenie za rogiem”. Jednak na pytanie Hanny, czy w razie zagrożenia odejdzie od swojej kobiety bez pożegnania, odpowiada wymijająco: „Taka jest zasada”. I w toku tej rozmowy pada najważniejsza kwestia: „Jeśli będę musiał wybierać między tobą a jakimś palantem, z którego żony chcesz zrobić wdowę – bracie, już po tobie.” – „Mimo wszystko, nie staniesz mi na drodze. Spotkaliśmy się twarzą w twarz, racja. Ale nie zawaham się. Ani na sekundę”. Wtedy następuje odprężenie – deklaracje zostały złożone, karty leżą na stole. W ciągu tego krótkiego dialogu rozmówcy potwierdzili swój wzajemny szacunek i bezkompromisowe oddanie wybranemu zajęciu, zakreślili granice porozumienia, za którymi jest już tylko konfrontacja.
„Kto wie, może się już nigdy nie spotkamy?” Obydwaj wiedzą, że to kłamstwo.
• • •
Film początkowo wzbudził pewne rozczarowanie widzów, narzekających, że jak na obraz reklamowany jako „showdown” De Niro i Pacino, zbyt mało jest ich wspólnych scen. Nawet scena rozmowy była krytykowana, jako że ukazywała rozmówców osobno, w odrębnych kadrach, en face. Jednak w wersji panoramicznej widać, że aktorzy cały czas siedzą naprzeciwko siebie. Co więcej, dzięki temu, że byli filmowani kilkoma kamerami (ujęcie z profilu było brane pod uwagę, ale jednak niewykorzystane), w tym dwoma umieszczonymi za plecami rozmówców, o włos poza polem widzenia kamery naprzeciwko, De Niro i Pacino nie mieli oddzielnych dubli – byli nagrywani jednocześnie, przy jednym stoliku. Jak mówi Michael Mann, „Ujęcie 11 Pacino jest ujęciem 11 De Niro”. Zbliżenia twarzy jednego aktora pokazują prawdziwe, natychmiastowe reakcje mimiczne na padające z ust drugiego kwestie.
Dodatkowe znaczenie dla realizmu sceny ma fakt, że wskutek propozycji Pacino nagrywanie rozmowy odbyło się bez żadnych prób. Postacie rozmawiające po raz pierwszy zostały zatem odegrane przez gwiazdorów faktycznie pierwszy raz wspólnie grających (w „Ojcu chrzestnym II” De Niro odgrywał rolę młodego Vita Corleone, późniejszego ojca Michaela Corleone, granego przez Pacino – stąd brak wspólnych scen).
Pomimo wspominanych obiekcji obecnie scena rozmowy jest uważana za majstersztyk. Chemia, której przepływ widać między aktorami, udziela się widzom – dość wspomnieć, że od czasu premiery „Gorączki” w restauracji „Mantilini’s” (w której kręcono tę scenę i która nie przyjmuje rezerwacji) nie ustają próby zarezerwowania stolika, znanego wśród pracowników jadłodajni jako „TEN stolik” („The Table”).
koniec
19 lipca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Monolog nad umarłym światem
— Marcin T.P. Łuczyński

Tam, na piętrze…
— Marcin T. P. Łuczyński

Miasto za rzeką
— Marcin T. P. Łuczyński

Za dwadzieścia dolarów
— Marcin T. P. Łuczyński

Luke i jego Cień
— Konrad Wągrowski

Jednemu z tych braci moich najmniejszych…
— Marcin T. P. Łuczyński

Diamentowy pocisk
— Marcin T. P. Łuczyński

Graal dla każdego
— Marcin Łuczyński

Tegoż autora

To nie jest straszne
— Michał Kubalski

W krzywym zwierciadle: Europejskie wakacje Pająka
— Michał Kubalski

Film, który poszedł naprzód
— Michał Kubalski

Good comic gone bad, czyli space opera rom-com
— Michał Kubalski

Gwiezdne wojny: Nowa układanka ze starych klocków
— Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Mroziuk, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Więcej wszystkiego co błyszczy, buczy i wybucha?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Nie taki dobry dinozaur
— Michał Kubalski

O tych, co z kosmosu
— Paweł Ciołkiewicz, Jakub Gałka, Jacek Jaciubek, Adam Kordaś, Michał Kubalski, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Po rozum do głowy
— Michał Kubalski

Poszerzenie pola walki
— Michał Kubalski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.