Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
100,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Światła na scenę: Luke i jego Cień

Esensja.pl
Esensja.pl
Konrad Wągrowski
O tej scenie z „Imperium kontratakuje” często się zapomina. Z pozoru bowiem nie pasuje ona do całej przygodowej fabuły gwiezdnej trylogii. Scena dziwna, mroczna, sugestywna, w gruncie rzeczy intrygująca, ale na tyle odmienna, że często wyrzucana z pamięci po zakończeniu filmu.

Konrad Wągrowski

Światła na scenę: Luke i jego Cień

O tej scenie z „Imperium kontratakuje” często się zapomina. Z pozoru bowiem nie pasuje ona do całej przygodowej fabuły gwiezdnej trylogii. Scena dziwna, mroczna, sugestywna, w gruncie rzeczy intrygująca, ale na tyle odmienna, że często wyrzucana z pamięci po zakończeniu filmu.

Dyskutujemy o nich, przeżywamy, wspominamy, raz po raz wracamy do dawnych filmów właśnie dla nich. Dla konkretnych scen. Zadziorne dialogi, efektowne ujęcia, przejmujące aktorskie kreacje, prześmieszne gagi. Wzruszające, przerażające, pobudzające do refleksji. Niezapomniane. Poprosimy światła na kolejną scenę.

WASZ EKSTRAKT:
100,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Niesłusznie, bo to scena bardzo ważna – to ona bowiem w dużej mierze zdecydowała o tym, że trylogia Lucasa przestała być postrzegana jedynie jako „komiks na ekranie”, a zaczęto w niej szukać głębszych treści.
Chodzi o epizod ze szkolenia Luke’a na Dagobah, gdy na polecenie Yody wchodzi on do pewnej jaskini… Yoda mówi, że to miejsce należy do Ciemnej Strony Mocy. Na pytanie Luke’a, co tam znajdzie, Mistrz odpowiada „Tylko to, co zabierzesz ze sobą”. Pomimo słów Yody „Broń nie będzie ci potrzebna”, Luke bierze swój miecz świetlny i wchodzi do groty. Przedziera się przez mroczne korytarze, wtem coś zauważa (widać to na jego twarzy) – a widz słyszy charakterystyczny oddech. Vader! Luke pierwszy dobywa miecz. Po krótkiej walce, ukazanej w zwolnionych ujęciach w nieco onirycznej formie, pokonuje swego przeciwnika. Z odciętej głowy opada maska – widzimy, że pod nią kryje się twarz. Twarz Luke’a…
Yoda, na zewnątrz, ze smutkiem pochyla głowę.
• • •
Źródło: http://www.wallpaperpimper.com/
Źródło: http://www.wallpaperpimper.com/
Kim była postać, którą spotkał Luke? Dlaczego miała jego twarz? Dlaczego, pomimo zwycięstwa w walce, Yoda smutnieje, a sam Luke przyznaje się do porażki?
Aby odpowiedzieć na te pytania, należy sobie przypomnieć, jak dużą wagę przywiązywał Lucas do nadawania głębszego charakteru swoim uznawanym za przygodowe opowiastki dla młodzieży filmom… Po pierwsze – cały przegląd nawiązań religijnych. Moc kojarzy się z taoizmem – zakłada on bowiem istnienie siły życiowej przenikającej wszelkie organizmy i otaczającej cały świat. Harmonię z tao-Mocą można osiągnąć przez trening duchowy niczym trening Jedi. Buddyzm Zen nakazuje z kolei praktyki medytacyjne, pozwalające na zespolenie się z wszechświatem, co przypomina szkolenie Luke’a na Dagobah (nawiasem mówiąc, nawet nazwa tej planety jest pojęciem buddyjskim). A na dodatek ceremonia pogrzebowa z „Powrotu Jedi” kojarzy się z hinduizmem, a niepokalane poczęcie Anakina Skywalkera z „Mrocznego widma” – oczywiście z chrześcijaństwem.
Pamiętamy też, że Lucas niejednokrotnie przywoływał nazwisko antropologa kultury Josepha Campbella. Campbell studiował literaturę i psychologię, dochodząc do wniosku, że wszystkie mity i epickie opowieści są zakorzenione w psychice i tak naprawdę próbują poprzez kulturę wyjaśniać zjawiska społeczne i duchowe. To archetypy – elementy zbiorowej podświadomości, których źródłem są utrwalone w psychice zapisy powtarzających się przez wiele pokoleń doświadczeń. Po ludzku mówiąc – wszyscy podświadomie rozpoznajemy pewnego rodzaju symbole, zawarte w mitach i legendach, które są wspólne dla całej ludzkiej społeczności (może to być opozycja dobrej i złej natury, wędrówka, motyw Mędrca). Na takich właśnie symbolach George Lucas zbudował fabułę „Gwiezdnych wojen”. Pojęcie archetypu wywodzi się z teorii psychoanalizy, tworzonej m.in. przez Zygmunta Freuda i rozwijanej przez Carla Gustawa Junga. Z Freuda Lucas wziął relację ojciec-syn, z prac Junga – właśnie ową jaskinię.
W pismach Junga figuruje pojęcie Cienia. Cień – to właśnie archetyp, odrzucona, wyparta przez nas mroczna część naszej natury, stłumione pragnienia i niecywilizowane impulsy. Nasze ego wyparło Cień ze świadomości (owo wyparcie najczęściej ma miejsce w dzieciństwie), który jednak nadal funkcjonuje w podświadomości (manifestuje się na przykład w snach).
Luke w jaskini spotyka więc właśnie personalizację swojego Cienia. Nieprzypadkowo ma on postać Vadera – wówczas dla Luke’a symbolu zła, nieprzypadkowo też ma twarz Luke’a – bo to część niego samego. Dlaczego Luke przegrywa, podnosząc miecz na swój Cień? Przecież z pozoru zwycięża w ten sposób istniejące w nim zło. Nie – bo to nie jest droga do zwycięstwa nad Cieniem. Czy tego chcemy, czy nie, Cień jest integralną cechą naszej natury, częścią nas. Niszczenie go jest niszczeniem samego siebie, nie można też od niego uciec. Jedyne słuszne rozwiązanie to jego asymilacja i akceptacja. Dopiero przez uznanie istnienia tej mrocznej części natury i przeniesienie jej do świadomości możemy stać się w pełni sobą. Najwyraźniej takie samopoznanie było ważną częścią treningu Jedi – a Luke nie zdał tego egzaminu. Czy dlatego później poniósł klęskę na Bespin?
Istnieje też inna, prostsza interpretacja tej sceny. Według informacji pochodzących z Rozszerzonego Wszechświata, na Dagobah niegdyś jeden z Jedi z rasy Yody pokonał Mrocznego Jedi z Bpfasshi, który umarł właśnie w jaskini. Od tego czasu Ciemna Strona Mocy jest bardzo silna w tym miejscu, a Vader z twarzą Luke’a był po prostu jej manifestacją. Nie wyjaśnia to niestety, na czym miałaby polegać próba Luke’a i dlaczego on właściwie ją przegrywa. Natomiast interpretacja jungowska wyjaśnia wszystko doskonale. No i oczywiście mile też łechce nasze poczucie wartości. W końcu oglądaliśmy prawie 30 lat temu nie jakieś tam kosmiczne wojny, tylko poważną psychoanalityczną rozprawę.
koniec
26 września 2008

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Dziś Star Wars Day!
— Esensja

Najlepsze filmy SF – wybór czytelników
— Esensja

100 najlepszych filmów science fiction wszech czasów
— Esensja

10 najbardziej obciachowych scen starych „Gwiezdnych wojen”
— Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Wojny klonów: Gwiezdne wojny w Esensji
— Esensja

Zrób to szybciej i intensywniej!
— Marcin Osuch, Eryk Remiezowicz, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Ciemna Strona Mitu
— Piotr ‘cct’ Bielatowicz

„Gwiezdne wojny” w Esensji i Framzecie

Kanon filmów fantastycznych „Framzety” – rozstrzygnięcie
— Konrad Wągrowski

Z tego cyklu

Monolog nad umarłym światem
— Marcin T.P. Łuczyński

Tam, na piętrze…
— Marcin T. P. Łuczyński

Rozmowa przy kawie
— Michał Kubalski

Miasto za rzeką
— Marcin T. P. Łuczyński

Za dwadzieścia dolarów
— Marcin T. P. Łuczyński

Jednemu z tych braci moich najmniejszych…
— Marcin T. P. Łuczyński

Diamentowy pocisk
— Marcin T. P. Łuczyński

Graal dla każdego
— Marcin Łuczyński

Tegoż twórcy

Kroniki odległej galaktyki
— Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski

Po komiks marsz: Maj 2023
— Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Statek szalony
— Konrad Wągrowski

Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski

Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski

Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski

Migające światła
— Konrad Wągrowski

Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski

Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski

Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.