Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

‹Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby
Tytuł oryginalnyКодекс молчания 2: След чёрной рыбы
ReżyseriaZinowij Rojzman
ZdjęciaLeonid Trawicki
Scenariusz
ObsadaMurad Radżabow, Jelena Borzowa, Aleksandr Fatiuszyn, Boris Chimiczow, Żan Bajżanbajew, Rasim Bałajew, Wiktor Pawłow, Doschan Żołżaksynow, Aleksandr Gołoborodko, Tułkun Tadżyjew, Rustam Sagdułłajew, Karim Mirchadijew, Rano Kubajewa, Bachtijor Ichtijarow, Lewan Mschiladze, Lew Lemke, Nurbej Kamkija, Gulnara Dusmatowa, Igor Kłass, Aleksandr Arżyłowski
MuzykaJewgienij Szyriajew
Rok produkcji1993
Kraj produkcjiRosja, Uzbekistan
Liczba odcinków5
Czas trwania odcinka63-77 min
Gatunekkryminał, sensacja
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: Zabić człowieka – cóż łatwiejszego?
[„Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W drugiej części „Śladu czarnej ryby” Zinowija Rojzmana, czyli kontynuacji „Kodeksu milczenia”, podpułkownik Tura Samatow ma już na „stanie” dwa trupy: rybaka Sajfullina i inspektora Puchowa. Obaj, jak się okazuje, zostali zastrzeleni. Wszystko wskazuje na to, że winni ich śmierci są kłusownicy, których kryją nie tylko miejscowi notable, ale także ci, którzy mają sporo do powiedzenia we władzach republiki.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Zabić człowieka – cóż łatwiejszego?
[„Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby” - recenzja]

W drugiej części „Śladu czarnej ryby” Zinowija Rojzmana, czyli kontynuacji „Kodeksu milczenia”, podpułkownik Tura Samatow ma już na „stanie” dwa trupy: rybaka Sajfullina i inspektora Puchowa. Obaj, jak się okazuje, zostali zastrzeleni. Wszystko wskazuje na to, że winni ich śmierci są kłusownicy, których kryją nie tylko miejscowi notable, ale także ci, którzy mają sporo do powiedzenia we władzach republiki.

‹Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby
Tytuł oryginalnyКодекс молчания 2: След чёрной рыбы
ReżyseriaZinowij Rojzman
ZdjęciaLeonid Trawicki
Scenariusz
ObsadaMurad Radżabow, Jelena Borzowa, Aleksandr Fatiuszyn, Boris Chimiczow, Żan Bajżanbajew, Rasim Bałajew, Wiktor Pawłow, Doschan Żołżaksynow, Aleksandr Gołoborodko, Tułkun Tadżyjew, Rustam Sagdułłajew, Karim Mirchadijew, Rano Kubajewa, Bachtijor Ichtijarow, Lewan Mschiladze, Lew Lemke, Nurbej Kamkija, Gulnara Dusmatowa, Igor Kłass, Aleksandr Arżyłowski
MuzykaJewgienij Szyriajew
Rok produkcji1993
Kraj produkcjiRosja, Uzbekistan
Liczba odcinków5
Czas trwania odcinka63-77 min
Gatunekkryminał, sensacja
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Przyglądając się milicyjnej karierze podpułkownika Tury Samatowa (w tej roli Murad Radżabow) – głównego bohatera dwóch serii „Kodeksu milczenia” – można odnieść wrażenie, że ma on nadzwyczajny dar pakowania się w kłopoty. Nie dlatego jednak, że jest krnąbrnym nieudacznikiem. Wręcz przeciwnie! Często bywa jednym z nielicznych uczciwych, otoczonym przez skorumpowanych „gliniarzy”, polityków i przedsiębiorców. To sprawiło, że w „Po ciemnej stronie księżyca” (1989), rozgrywającym się w uzbeckim Dżyzaku, wystąpił przeciwko swoim przełożonym, co w ostatecznym rozrachunku jego najbliższych (żonę i syna) kosztowało życie, a samego Turę – sześć lat spędzonych za kratkami w moskiewskich Butyrkach. Wyszedłszy na wolność w wyniku pieriestrojki, Samatow zostaje przywrócony do służby i wysłany do Kazachstanu, do miasteczka nad Morzem Kaspijskim. Szybko okazuje się, że jako naczelnik milicji wodnej ręce będzie miał pełne roboty.
A raczej: może mieć ręce pełne roboty. Wszystko bowiem zależy od tego, czy stanie się częścią układu czy też zacznie z nim walczyć. Tajemnicą poliszynela jest to, że miejscowi rybacy trudnią się kłusownictwem, łapiąc nielegalnie jesiotry i pozyskując w ten sposób czarny kawior. Za całym procederem stoi trzęsący okolicą Sadyk Bałargimow (Kazach Doschan Żołżaksynow), którego osłania służący w milicji syn Mirisz (Gruzin Lewan Mschiladze) i jego kompani. Ma w swojej kieszeni najważniejszych przedstawicieli władzy. Dlatego może pozwolić sobie na wszystko. Nawet na zamordowanie człowieka, który sprzeciwia się jego woli bądź zagraża jego interesom. I nie ma znaczenia, czy jest bliższym czy dalszym znajomym, a nawet krewnym. Zastrzelony przez Sadyka na brzegu morza w pierwszym odcinku rybak Sajfullin był… mężem jego siostry.
Zamordowani zostają również dwaj miejscowi inspektorzy do spraw rybołówstwa, którzy tropili kłusowników: Satar Abbasow ginie w pożarze, o wywołanie którego zostaje niesłusznie oskarżony i skazany za to na śmierć Umar Kulijew (Karim Mirchadijew), natomiast Siergieja Puchowa (Aleksandr Arżyłowski) Bałargimow zabija, gdy ten robi z ukrycia zdjęcia kłusownikom. Zwłaszcza jego śmierć dotyka Samatowa. Tura miał bowiem przez cały czas wrażenie, że od momentu gdy pojawił się w miasteczku, inspektor chciał z nim porozmawiać, ale w taki sposób, by nie dowiedzieli się o tym inni funkcjonariusze. A to oznaczałoby, że również wśród milicjantów, być może także tych z milicji wodnej, są „czarne owce” współpracujące z bandytami. Teraz jest już za późno na rozmowę z Puchowem, ale ktoś w końcu musi przerwać zasłonę milczenia. Zwłaszcza że, jak twierdzi zaprzyjaźniona z Turą patolożka Anna Muradowa (Jelena Borzowa), było co najmniej dwudziestu świadków śmierci inspektora.
Tymczasem bandyci próbują Samatowowi „podrzucić” winnego śmierci Sajfullina. Ma nim być rybak o pseudonimie „Mazut” (w tej roli Rustam Sagdułłajew, znany między innymi z easternu „Bez strachu” i dramatu wojennego „Tylko «starcy» idą w bój”), który na dodatek gdzieś zniknął, co zdecydowanie nie świadczy na jego korzyść. Turze udaje się jednak dowiedzieć – odsiadka w Butyrkach ma, jak się okazuje, także swoje dobre strony, ponieważ niektórzy wyrokowcy są teraz bardziej skłonni do współpracy z milicjantem po przejściach – że ukrywa się na jednej z wysepek. I to jest prawda: milicja aresztuje „Mazuta”, ale po przesłuchaniu Samatow decyduje się wypuścić go na wolność. Wierzy przy tym w zapewnienia starego Kerima (Nurbej Kamkija), mieszkańca wysepki, u którego skrył się rybak, że nie byłby on w stanie zabić człowieka. Ukraść coś, zabawić się w przemytnika czy nawet kłusownika – zdarzało mu się, ale na pewno nie był mordercą.
Kto więc dopuścił się tych wszystkich zbrodni? Kto eliminuje ludzi zagrażających interesom kłusowników? Kto chroni bandytów? Wreszcie: komu może zaufać Samatow, skoro nawet, jak się zdaje, deputowany Szałajew (Oleg Korczikow) jest po ich stronie? Na kogo może liczyć ze swoich ludzi? Kto go nie zdradzi w chwili próby? Może sekretarka Gezel (Gulnara Dusmatowa), może podległy mu bezpośrednio kapitan Hadżinur Oriezow (Kazach Żan Bajżanbajew – patrz: „Rekieter 1-2”)… Doświadczenie podpowiada Turze, że jeśli ma się kogoś obawiać, to raczej przełożonych. Ale jest jeszcze przecież w miasteczku, obok wodnej, milicja lądowa. To właśnie w niej służy Mirisz, o którego relacjach rodzinnych z Sadykiem podpułkownik nie ma jednak, jak na razie, pojęcia. Prowadzenie dochodzenia w takiej sytuacji to jak poruszanie się po polu minowym. Nie wiadomo, komu zaufać. A każdy błąd może kosztować życie.
Reżyser Zinowij Rojzman w drugim odcinku „Śladu czarnej ryby” skupia się nie tylko na wątku sensacyjno-kryminalnym. Rozwija także ten romansowy, związany z sympatią rodzącą się pomiędzy Turą a Anną. Jakież więc jest zdziwienie Samatowa, kiedy dowiaduje się od kochanki, że formalnie wciąż jest ona żoną… generała Nikołaja Amirowa (Aleksandr Gołoborodko), zastępcy ministra spraw wewnętrznych republiki, a więc wysoko postawionego kagiebisty. Trzeba przyznać, że scenarzyści filmu, znani autorzy radzieckich „powieści milicyjnych” Gieorgij Wajner i Leonid Słowin, wiedzieli, jak uprzykrzyć życie swojemu bohaterowi.
koniec
13 marca 2024

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Said – kochanek i zdrajca
— Sebastian Chosiński

Odcięta głowa Jima Clarka
— Sebastian Chosiński

Słona pustynia Tadżykistanu
— Sebastian Chosiński

Uczciwy i nieszczęśliwy
— Sebastian Chosiński

Trup ściele się gęsto
— Sebastian Chosiński

Co dwie głowy, to nie jedna
— Sebastian Chosiński

Samatow i pieriestrojka
— Sebastian Chosiński

Źli policjanci i dobrzy złodzieje
— Sebastian Chosiński

Odrażający, brzydcy i… skorumpowani
— Sebastian Chosiński

Zhańbiona siostra i kajdany niewoli
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.