Nie było nudno, czytałbym więcej :)
Miło czasem zaznajomić się z taką krytyczną oceną klasyki zamiast peanów, które nieraz sprawiają wrażenie, jakby ich autor nie miał najmniejszej styczności z omawianym tekstem.

Bardzo dziękuję :)

To nie było nudne, wręcz przeciwnie - nie obraziłbym się na kolejne trzy strony. Lubię takie rozbudowane analizy dzieł literackich, tym bardziej, że obecnie w sieci przeważają raczej "recenzje" kilkunastodniowe.

To się cieszę! Zwykle piszę krótsze teksty i obawiałam się, że ten będzie zanadto rozwlekły.

Bardzo interesująca analiza. Moje uwagi co do tekstu:
1. Odraza u Krisa pojawia się nie tylko wobec "afrykańskiej Afrodyty", towarzyszy też (przynajmniej początkowo) spotkaniu z Harey. Odraza to typowe odczucie w zetknięciu z czymś "obcym", bardziej pierwotna niż zdziwienie. Tak reagujemy na pająki czy węże

2. Sartorius mógł mieć po prostu traumę związaną ze śmiercią własnego dziecka

3. Nazwanie Krisa "niewinnym chłopcem" jest wyraźnym szyderstwem

Dziękuję!

@1. Ha, ciekawy trop. Nie pomyślałabym o tym, u siebie nie zauważyłam takich odruchów po prostu. Pająki i węże nie budzą we mnie obrzydzenia, raczej zaciekawienie, niektóre uważam za prześliczne (np. te wielkie, kolorowe i włochate, co do węży, mój brat miał węża zbożowego, bardzo ładny był, znajomy rodziców hodował w terrariach rozmaite gady, to kiedy jako dziecko byłam tam z wizytą, siedziałam w pokoju z terarriami zachwycona). Nie miałabym problemu z dotknięciem, jeśli tylko wiedziałabym, że ten akurat gatunek nie jest jadowity. Na żywo widziałam tylko żmije, jednej udało mi się zrobić ładne zdjęcie. Generalnie zwierzęta mnie fascynują niezależnie od ilości odnóży, gładkości skóry, czułków i innych takich. Wyjątkiem są jedynie stada wijących się asynchronicznie larw, one budzą we mnie obrzydzenie, ale zwykle jak się dłużej przyglądam.

Czy w takim razie, jeśli by w przyszłości doszło do pokojowego kontaktu z obcymi, "test pająków i węży", byłby jednym z testów psychologicznych dla członków zespołu mającego kontaktować się z obcymi.

@2 Ale czy wtedy miałby powód aż tak szaleńczo to ukrywać? I ta uwaga Snauta, że Sartorius wolałby zachować wszystko w tajemnicy, bo się boi. Toż musiałby sam to dziecko zamordować.

@3 Niewykluczone, choć przecież dalej jest (zrekam właśnie do tekstu) "Ale kiedy spojrzałem na niego, zrozumiałem, że nie kpi. (...) Dlaczego tak mówisz? - spytałem (...).
- Dlatego, że ta historia jest tragiczna."

1. No nie wyobrażam sobie, żeby w zespole ds. kontaktu z obcymi nie było biologa. Najlepiej nadają się biolodzy zajmujący się hobbystycznie fantastyką. W razie lądowania UFO, składałbym CV w ciemno;-)

2.Pewnie racja, choć dziecko mogło też zginąć przez bezmyślność albo jakieś karygodne zaniedbanie. Ale to tylko luźne dywagacje.

3. Zatem narrator napisał wprost, że to nie kpina... Może być też tak, że jako psycholog kiepsko czytał ludzkie emocje. Albo Snaut i Sartorius mieli tyle na sumieniu, że przy nich Pan Kelvin był niewinnym barankiem. Ale to znowu dywagacje...

1. To na pewno, ale pomyślałam sobie też, że skoro faktycznie ludzie mają atawistyczne odruchy wstrętu wobec tego, co bardzo odmienne od "ssaczego modelu", i natężenie takich odruchów różni się w zależności od osoby, to gdybyśmy mieli nawiązywać pokojowe relacje z obcymi, lepiej byłoby przetestować ludzkich kandydatów i wybrać takich, u których takie odruchy byłyby słabsze, po to, aby nie utrudniało im to pracy (można się racjonalnie przekonywać, że oto jest życzliwie nastawiony naukowiec z obcej planety, ale jeśli na sam widok tegoż naukowca ludzkiemu naukowcowi robiłoby się niedobrze i cały czas musiał z tym walczyć, byłby mniej skuteczny).

Można by też odwrócić sytuację - oto obcy przybywają, niekoniecznie są przyjaźnie nastawieni, ale wyglądają jak małe puchate zwierzątka i ludzie automatycznie czują do nich sympatię.

2. To prawda, że nie jest powiedziane. Choć zakładam, że wtedy też byłaby to "tragiczna historia" a nie, jak to wyraził Snaut "monstrualna brzydota i wstyd".

3. Tjaaa, jeśli chodzi o empatię to Kelvin rzeczywiście raczej się nie sprawdza.

Się zastanawiam, czy lepiej by było, gdyby "goście" innych członków załogi zostali pokazani i wyjaśnione zostałoby, kim byli dla ludzi, czy tak, jak jest, kiedy zostawiono otwarte pole.

/------------
Przede wszystkim te długie para-encyklopedyczne wtręty na temat badań nad oceanem:
Kelvin, zamiast wsiąść w pojazd i polecieć zobaczyć ocean na własne oczy,
idzie do biblioteki czytać książki, których większość już zna.
Wydało mi się to toporne (...) – nudne.
------------

Pamiętam, że czytałam Solaris jakoś tak w 7 klasie podstawówki i właśnie ta cała Solarystyka była dla mnie najbardziej fascynująca i żałowałam, że nie ma więcej. Czego niby bohater miałby się dowiedzieć gapiąc się na Ocean przez swoje "kaprawe oko jaskiniowca"? I może jeszcze powinien popylać po tym kosmicznym ocenianie na kosmicznym skuterze, ostrzeliwując się przy tym od kosmicznych piratów, żeby przypadkiem nie było nudno?

Sama wiszę gdzieś w pół drogi pomiędzy Lemem a wczesnym Zelaznym i lubię oba rodzaje mięsa, ale tego lemowskiego w ofercie jest zdecydowanie mniej i trafia do zdecydowanie mniejszej liczby osób.

Co kto lubi.
Ja prawdziwą literaturę naukową czytam w pracy, po pracy wolę sobie poczytać jak - owszem - bohater popyla w skuterze.
Nie to, że nie lubię wcale wyjaśnień, ale trzeba je wpleść w fabułę jakoś zręcznie, a nie bach - naście stron wykładu, przerwa na fabułę i kolejne wywody.