Zagraj to jeszcze raz Sam: Sułtan swinguPonieważ jest to czterdziesty odcinek niniejszej rubryki, chciałbym uczcić go jakimś mocniejszym akcentem. Dlatego dziś sprawdzimy co mają wspólnego utwory „Mr. Sandman”, spopularyzowany przez grupę The Chordettes, oraz „Enter Sandman” Metalliki.
Piotr ‘Pi’ GołębiewskiZagraj to jeszcze raz Sam: Sułtan swinguPonieważ jest to czterdziesty odcinek niniejszej rubryki, chciałbym uczcić go jakimś mocniejszym akcentem. Dlatego dziś sprawdzimy co mają wspólnego utwory „Mr. Sandman”, spopularyzowany przez grupę The Chordettes, oraz „Enter Sandman” Metalliki. To znaczy wiadomo co mają wspólnego – sen i tytułowego Piaskowego Dziadka. Zdecydowanie różnią się jednak ekspresją. „Mr. Sandman” to oniryczna melodia, która w wersji The Chordettes jest tak słodka, że od samego słuchania można dostać próchnicy. Dodam więc, że pierwszym wykonawcą tego, skomponowanego przez Pata Ballarda, utworu jest Vaughn Monroe, który nagrał go, jako stronę B singla „They Were Doin’ the Mambo” z 1954 roku, czyli rok wcześniej, niż dokonały tego panie z The Chordettes. Warto też pamiętać, że niemal równolegle z nimi po utwór sięgnęli panowie z The Four Aces. Takie to były czasy. Kwestia tego kto napisał i pierwszy wykonywał „Enter Sandman” jest o wiele prostsza. Jako autorzy utworu z jednym z gitarowych riffów wszech czasów zostali wpisani James Hetfield, Kirk Hammett i Lars Urlich. Wydano go w 1991 roku, jako pierwszy singel promującym album zatytułowany po prostu „Metallica” (choć fani wolą mówić o nim, jako o „Czarnym albumie”). Oba przeboje doczekały się setek, jeśli nie tysięcy przeróbek. Jednak bez wątpienia jedną z najciekawszych, która łączy słodki nastrój „Mr. Sandman” z mrokiem „Enter Snadman” jest ta w wykonaniu Richarda Cheese’a. Ten wokalista i aktor komediowy od blisko dwóch dekad zajmuje się przerabianiem znanych utworów, głównie rockowych i metalowych, na modłę swingu i muzyki barowej, modnej na przełomie lat 50. i 60. Sam w sobie pomysł jest już zabójczy, ale Cheese dorzuca do tego rock’n’rollową duszę. Stąd, oprócz niesamowicie pomyślanych aranży, mamy przede wszystkim frontmana o ciepłym, mocnym głosie, z którym może zrobić wszystko. Bez względu na to, czy podejmuje się zaśpiewać spokojniejszy „Creep” Radiohead, imprezowe „Girls. Girls, Girls” Mötley Crüe, czy agresywne „People = Shit” Slipknot. Nawet „Killing in the Name” Rage Against The Machine w jego interpretacji wydaje się stworzony do swingowania, a słynne skandowane „Fuck you, I won’t do what you tell me! / Motherfucker!” okazuje się mieć przyjemną dla ucha melodię. Wracając do przeboju Metalliki, to jego pomysłową i dla prawdziwych fanów thrashu, obrazoburczą, wersję Cheese zaprezentował na swoim czwartym albumie „Aperitif for Destruction” z 2005 roku. Całość zaczyna się spokojnie, oczywiście bez wspomnianego wyżej riffu i tak różni się od oryginału, że gdyby nie tekst, utwór byłby nie do poznania. Po chwili robi się jeszcze dziwniej, ponieważ wkracza melodyjka znana z „Mr. Sandman”. Zastąpienie gitary słodkim „pam, pam, pam” to prawdziwe mistrzostwo świata. Następnie mamy już cała orkiestrę i refren, który nie pozwala nam pomylić piosenki z żadną inną. A wszystko to w niecałe dwie minuty. Nie wiem, jak będzie w Waszym przypadku, ale ja słuchałem z bananem na twarzy. Tak jak i całej płyty. 3 października 2018 |
Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj kolejny longplay, tym razem wydany w RFN, na którym Orkiestra Gustava Broma wykonuje utwory Pavla Blatnego.
więcej »W połowie lat 70. zespół Can zmienił wydawcę. Amerykanów z United Artists zastąpili Brytyjczycy z Virgin. Pierwszym albumem, jaki ujrzał światło dzienne z nowym logo na okładce, był „Landed” – najsłabszy z wszystkich dotychczasowych w dorobku formacji z Kolonii.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj album z „trzecionurtowymi” kompozycjami Pavla Blatnego w wykonaniu Orkiestry Gustava Broma.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Na ulicach Babilonu gaz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Lament zniewolonego ludu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Perwersyjna poezja miłosna
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Gruby cover
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Z sąsiedzkim pozdrowieniem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Hardkorowa terapia
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ino wpierw ciulnę ją sztachelką
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ups… tak im wyszło
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do góry, kangury!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Który miś dla której dziewczyny
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Sześćdziesiąt lat minęło…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Maj 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Napoleon i jego cień
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Maska kryjąca twarz mroku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Włoski Kurosawa
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Palec z artretyzmem na cynglu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Magia i Miecz: Z niewielką pomocą zagranicznych publikacji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski