Zagraj to jeszcze raz Sam: Zapach muzykiŚwięta tuż, tuż. Z każdego głośnika radiowego George Michael wyznaje, że „w ostatnie święta oddał jej swoje serce”, dlatego też w dzisiejszym odcinku pójdziemy pod prąd i pomówimy o przeróbce pierwszego singla w dorobku grupy Rammstein „Du riechst so gut”.
Piotr ‘Pi’ GołębiewskiZagraj to jeszcze raz Sam: Zapach muzykiŚwięta tuż, tuż. Z każdego głośnika radiowego George Michael wyznaje, że „w ostatnie święta oddał jej swoje serce”, dlatego też w dzisiejszym odcinku pójdziemy pod prąd i pomówimy o przeróbce pierwszego singla w dorobku grupy Rammstein „Du riechst so gut”. Wham! w swoim największym, świątecznym przeboju przedstawia sytuację człowieka zakochanego, który sparzył się na swojej wybrance. Nie potrafi jednak przestać o niej myśleć, choć wolałby skierować swoje uczucia w stronę kogoś, kto lepiej go potraktuje. Kontrowersyjni Niemcy z Rammstein w „Du riechst so gut” kwestię fascynacji inną osobą rozpatrują po swojemu, czyli z punktu widzenia prześladowcy, który podąża za ofiarą, delektując się śladami jej zapachu. Niepokojący wers o zachodzeniu jej od tyłu może świadczyć także o tym, że mamy do czynienia z zabójcą. Krótko mówiąc, już na początku działalności zespół określił swój styl i krąg zainteresowań. Singel z utworem ukazał się 24 sierpnia 1995 roku i promował debiutancki album Rammsteina „Herzeleid”. Choć zwrócił uwagę fanów industrialu, to nie zdobył większej popularności. Panowie jednak wierzyli w jego potencjał i przy okazji kolejnego albumu „Sehnsucht”, nagrali go ponownie i dodali do specjalnej edycji krążka. Choć muzyka Rammsteina, wraz z tekstami i całą skandalizującą otoczką sceniczną, wydaje się być na wskroś niemiecka, to jednak po drobnych przeróbkach, staje się bardziej uniwersalna. Dowiódł tego Dmitry Kalinin ze swoją folkową grupą Russian Style Folkestra. Band ten z rozmachem wykorzystuje tradycyjne, ludowe rosyjskie instrumenty, jak bałałajka, domra, czy gusli, ale nie stroni też od bardziej tradycyjnego instrumentarium (perkusja, akordeon, flet). W repertuarze ma jednak nie tylko utwory folkowe, ale także covery popularnych wykonawców muzyki rozrywkowej – w tym Adele, AC/DC, Nirvany i oczywiście Rammsteina. Choć sam akustyczny aranż „Du riechst so gut” jest całkiem pomysłowy i świetnie się go słucha (zwracam uwagę na sekwencję graną na pile i… kosie), na pochwałę także zasługuje klip, przedstawiający Russian Style Folkestrę w żywiole – czyli przed audytorium. Nie tylko interesujące jest obserwowanie samej gry na egzotycznych instrumentach (zwłaszcza na cudnie wyglądającej, ogromnej bałałajce typu kontrabas), ale także śledzenie całego show od „napadu” na publikę przez zamaskowanych muzyków, po przeżywanie przez nich muzyki. Nawet jeśli to równomierne machanie głowami jest wyreżyserowane, to z orkiestry i samego dyrygenta bije szczerość i autentyczna radość ze wspólnej gry. 19 grudnia 2018 |
Pierwsza nagrana po rozstaniu z wokalistą Damo Suzukim płyta Can była dla zespołu próbą tego, na co go stać. Co z tej próby wyszło? Cóż, „Soon Over Babaluma” nie jest może arcydziełem krautrocka, ale muzycy, którzy w składzie pozostali, czyli Michael Karoli, Irmin Schmidt, Holger Czukay i Jaki Liebezeit, na pewno nie musieli wstydzić się jej.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj longplay z serii Supraphonu „Interjazz” z nagraniu dwóch czechosłowackich orkiestry pod dyrekcją Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Gustava Broma.
więcej »Wydawana od trzech lat seria koncertów Can z lat 70. ubiegłego wieku to wielka gratka dla wielbicieli krautrocka. Przed niemal trzema miesiącami ukazał się w niej album czwarty, zawierający koncert z paryskiej Olympii z maja 1973 roku. To jeden z ostatnich występów z wokalistą Damo Suzukim w składzie.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Na ulicach Babilonu gaz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Lament zniewolonego ludu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Perwersyjna poezja miłosna
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Gruby cover
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Z sąsiedzkim pozdrowieniem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Hardkorowa terapia
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ino wpierw ciulnę ją sztachelką
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ups… tak im wyszło
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do góry, kangury!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Który miś dla której dziewczyny
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Maska kryjąca twarz mroku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Włoski Kurosawa
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Palec z artretyzmem na cynglu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Magia i Miecz: Z niewielką pomocą zagranicznych publikacji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski