Zagraj to jeszcze raz Sam: Black popMadonna niedawno wydała swój najgorszy album w karierze. Z tej okazji przypomnijmy fragment tego najlepszego, firmowanego singlem z megaprzebojem „Frozen”.
Piotr ‘Pi’ GołębiewskiZagraj to jeszcze raz Sam: Black popMadonna niedawno wydała swój najgorszy album w karierze. Z tej okazji przypomnijmy fragment tego najlepszego, firmowanego singlem z megaprzebojem „Frozen”. Madonna od dziesięcioleci dumnie dzierży tytuł królowej popu. Niestety wiek robi swoje i mając sześćdziesiątkę na karku, nie można udawać, że wciąż jest się trzydziestolatką. Najlepszym tego dowodem jest najnowsza płyta piosenkarki „Madame X”, z której najlepiej pamięta się… image z zasłoniętym okiem na okładce. Nie stanowi to może wielkiego zaskoczenia, ponieważ od jakiegoś czasu artystce wyraźnie brakuje pomysłu na to, by zdefiniować się na nowo (patrz płyty „Rebel Heart” z 2015 roku i „MDNA” z 2012), niemniej oglądanie upadku ikony popkultury, z którą w jakiś sposób przez lata było się zżytym, stanowi przykre doświadczenie. Dziś trudno uwierzyć, że Madonna była w stanie nagrać album, który jest majstersztykiem od początku do końca, i który pomimo składania się z samych singlowych pewniaków, stanowi spójną całość. Mówię o wydanym w 1998 roku „Ray of Light” z takimi killerami, jak „Substitute for Love”, „The Power of Good-Bye”, czy „Frozen”. Nie wiedzieć czemu, ostatni utwór upodobali sobie metalowcy, którzy chętnie go coverują, choć na co dzień raczej nie przyznają się do słuchania czegoś, co nie zalatuje zgnilizną. Ze wszystkich wersji, jakie było dane mi usłyszeć, zdecydowanie najciekawiej wypada ta, autorstwa krakowskiej formacji Thy Disease. Znalazła się na debiutanckim krążku grupy „Devilish Act of Creation” z 2001 roku i paradoksalnie stała się największym „przebojem” formacji, która chyba na zawsze pozostanie już „tą kapelą od Madonny”. Co oczywiście jest niesprawiedliwym poglądem, biorąc pod uwagę wciąż rozrastający się płytowy dorobek grupy z własnym repertuarem. Niemniej Thy Disease nie odcina się od przeszłości, o czym świadczy ponowne umieszczenie „Frozen” na jednym z późniejszych wydawnictw – „Anshur-Za” (2009) z gościnnym udziałem Pauliny Maślanki (Delight). Osobiście bardziej lubię tę pierwszą, bardziej surową wersję „Frozen”. Ma w sobie sporo pierwotnej energii spod znaku starego, dobrego black metalu. Choć co do umiejętności instrumentalistów nie można się przyczepić, to growling nie należy do najbardziej spektakularnych. Na plus należy jednak odhaczyć, że jest dość czytelny, więc nie ma problemu z rozpoznaniem utworu. Sporo daje także gościnny udział Anny Wojtkowiak, która ubarwia całość zmysłową wokalizą w tle. 3 lipca 2019 |
Pierwsza nagrana po rozstaniu z wokalistą Damo Suzukim płyta Can była dla zespołu próbą tego, na co go stać. Co z tej próby wyszło? Cóż, „Soon Over Babaluma” nie jest może arcydziełem krautrocka, ale muzycy, którzy w składzie pozostali, czyli Michael Karoli, Irmin Schmidt, Holger Czukay i Jaki Liebezeit, na pewno nie musieli wstydzić się jej.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj longplay z serii Supraphonu „Interjazz” z nagraniu dwóch czechosłowackich orkiestry pod dyrekcją Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Gustava Broma.
więcej »Wydawana od trzech lat seria koncertów Can z lat 70. ubiegłego wieku to wielka gratka dla wielbicieli krautrocka. Przed niemal trzema miesiącami ukazał się w niej album czwarty, zawierający koncert z paryskiej Olympii z maja 1973 roku. To jeden z ostatnich występów z wokalistą Damo Suzukim w składzie.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Na ulicach Babilonu gaz
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Lament zniewolonego ludu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Perwersyjna poezja miłosna
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Gruby cover
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Z sąsiedzkim pozdrowieniem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Hardkorowa terapia
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ino wpierw ciulnę ją sztachelką
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ups… tak im wyszło
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Do góry, kangury!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Który miś dla której dziewczyny
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Maska kryjąca twarz mroku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Włoski Kurosawa
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Palec z artretyzmem na cynglu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Magia i Miecz: Z niewielką pomocą zagranicznych publikacji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Idź do krateru wulkanu Snæfellsjökull…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Komiksowe Top 10: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Po komiks marsz: Kwiecień 2024
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ciekawe jak zabrzmiałoby "Vogue" w wykonaniu Iron Maiden. Powiedzmy, tak w tempie "The Trooper".