Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 2 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Muzyka

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

muzyczne

As Time Passes
Arild Andersen, Daniel Sommer, Rob Luft
Ghosted II
Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin
The Death of Kalypso
Angles & Elle-Kari Sander with Strings
Mythical River
Elephant9
Chaos Rocks
Hawkestrel
Clouds
Randi Pontoppidan, Martin Fabricius
Path
Mathias Landæus
Twain Walking
Lis Wessberg

więcej »

Zapowiedzi

Pożegnania 2019 (3/4)

Jarosław Loretz

1 2 »

Nadszedł czas na podsumowanie strat szeroko pojętej popkultury w 2019 roku. Dziś miesiące lipiec-wrzesień.

Pożegnania 2019 (3/4)

Nadszedł czas na podsumowanie strat szeroko pojętej popkultury w 2019 roku. Dziś miesiące lipiec-wrzesień.

Jak w poprzednich dwóch latach, tak i teraz proponuję rzut oka na listę tych, którzy odeszli od nas w upłynionym roku. Znaleźli się na niej nie tylko twórcy, ale i osoby niezwiązane bezpośrednio z kulturą, a jednak mające ogromny wpływ na literaturę, muzykę, sztukę czy ogólnie na nasze życie i podejście do świata. Część zamieszczonych tu nazwisk budzi natychmiastowy odzew, część jednak może wyglądać na nieznaną – aczkolwiek tylko pozornie. Nikt nie znalazł się tu przypadkowo. Każdy w którymś momencie albo przyłożył rękę do dzieła, które obiegło swego czasu cały glob, lub choćby Polskę, albo był osią działań mających globalny oddźwięk.

Lista oczywiście nie jest kompletna, bo i być taka by nie mogła zważywszy na liczbę osób, jakie zmarły w zeszłym roku. Wiele spośród nich było aktorami, często serialowymi, z dawnych „Star Treków”, „Doctora Who”, „Twin Peaks” i innych produkcji, przez które przewinęły się setki, o ile nie tysiące zarówno gwiazd, jak i statystów. Ponieważ seriale te mają już kilka dekad na karku, wymieranie dawnej obsady będzie tylko przybierało na sile wraz z biegiem lat. Podobne zjawisko dotyka coraz mocniej przemysłu muzycznego, w przypadku którego czarne chmury zaczynają coraz mocniej nadciągać nad prekursorów rocka i popu. Tym będziemy jednak martwić się później, gdy burza faktycznie nadejdzie. Na razie przypomnijmy sobie, kogo żegnaliśmy przez ostatnich dwanaście miesięcy.

W lipcu odeszli:

6. – Wanda Warska, wokalistka jazzowa, wykonawczyni poezji śpiewanej, związana pierwotnie z krakowską „Piwnicą pod Baranami”, potem zaś z warszawską „Piwnicą Artystyczną”, założoną wraz z mężem, Andrzejem Kurylewiczem. Śpiewała piosenki do słów Gałczyńskiego, Leśmiana, Norwida, Słowackiego i Tuwima, wykonała wokalizę w filmie „Pociąg” Jerzego Kawalerowicza, skomponowała też muzykę do serialu „Karino”.

8. – Natalia Rolleczek, pisarka i dramatopisarka, autorka głośnej autobiograficznej, antyklerykalnej w wymowie, powieści „Drewniany różaniec”, sfilmowanej w roku 1964 przez Ewę i Czesława Petelskich, oraz szeregu powieści młodzieżowych, spośród których największą popularnością cieszył się cykl „Kochana rodzinka i ja”.

9. – Rip Torn, a w zasadzie Elmore Rual Torn Jr., aktor filmowy i teatralny. Zagrał w ponad 130 filmach i 50 serialach, a także raz zasiadł na stołku reżyserskim, aczkolwiek z opłakanym skutkiem („Telefon” z Whoopi Goldberg i Elliottem Gouldem). Z jego ważniejszych ról – na ogół drugoplanowych – warto wymienić „Człowieka, który spadł na ziemię”, „Comę”, „Spokojnie, to tylko awaria”, „Moje Cross Creek” (nominacja do Oscara), „Punkt zapłonu”, „Cudownych chłopców” oraz – obowiązkowo – dwie pierwsze części „Facetów w czerni”, w których Torn zagrał agenta Zeda, szefa agencji.

10. – Valentina Cortese, włoska aktorka, której większa kariera zaczęła się od „Nędzników” Riccarda Fredy, gdzie zagrała podwójną rolę – Fantyny i Kozety. Później występowała w filmach m.in. Mankiewicza („Bosonoga Contessa”), Antonioniego („Przyjaciółki”), Felliniego („Giulietta i duchy”), Zeffirellego („Brat Słońce, siostra Księżyc”, „Jezus z Nazaretu”), Truffauta (za rolę Séverine w „Nocy amerykańskiej” uzyskała nominacje do Oscara, Złotego Globu i zdobyła statuetkę BAFTY) i Gilliama („Przygody barona Munchausena”).

17. – Aleksander Bem, perkusista, wokalista i kompozytor, założyciel – z Andrzejem Ibekiem i siostrą Ewą – zespołu Bemibek (1970-1972), a później, po odejściu Ibeka, Bemibem (1973-1976). Spośród najbardziej znanych piosenek obu zespołów warto wymienić „Sprzedaj mnie wiatrowi”, „Podaruj mi trochę słońca”, „Nie bójmy się wiosny”, „Kolorowe lato” i „Śnieżną sambę”.

17. – Andrea Camilleri, włoski reżyser teatralny i zarazem pisarz specjalizujący się w powieściach kryminalnych. Twórca postaci komisarza Salvo Montalbano. W Polsce wyszło prawie 20 tomów przygód komisarza, a oprócz tego szereg niezwiązanych z tym cyklem powieści obyczajowych („Kobiety”, „Królowa Pomorza”, „Kryjówka”, „Owce i pasterz”, „Szary kostium”, „Z chłopa król”) i kryminałów historycznych („Kolor słońca”, „Pensjonat „Ewa””, „Piwowar z Preston”, „Sezon łowiecki”, „Zniknięcie Patò”).

18. – David Hedison, aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Jego najbardziej znane role to skrzyżowany z muchą naukowiec André Delambre z „Muchy” z 1958 roku, dziennikarz Ed Malone z „Zaginionego świata”, agent CIA Felix Leiter z Bondów „Żyj i pozwól umrzeć” oraz „Licencja na zabijanie”, a także dowodzący atomowym okrętem podwodnym „Seaview” kapitan Lee Crane z serialu „Voyage to the Bottom of the Sea”.

19. – Rutger Hauer, holenderski aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Rozpoczął karierę skandalizującymi „Tureckimi owocami” w reżyserii Paula Verhoevena, wspiął się na szczyt rolami w „Nocnym jastrzębiu”, „Blade Runnerze”, „Ciele i krwi”, „Zaklętej w sokoła”, „Autostopowiczu” i „Ucieczce z Sobiboru” (dostał wówczas Złoty Glob), po czym zaczął się zsuwać w kino klasy B w rodzaju „Ślepej furii”, „Krwi bohaterów”, „Obroży”. Pod koniec życia raczej losowo dobierał role, grając niekiedy w produkcjach solidnych („Sin City”, „Valerian i Miasto Tysiąca Planet”), niekiedy w dziwnych („Włóczęga ze strzelbą”, „Listy Matki Teresy”), a niekiedy najzwyczajniej w świecie chałturzył w porażających knotach („Fruwający wirus”, „Dracula III: Dziedzictwo”, „Król Skorpion 4: Utracony tron”).

26. – Anna Bojarska, pisarka, eseistka, autorka sztuk scenicznych i scenarzystka filmowa. Z ważniejszych powieści warto wymienić „Augusta”, „Agitkę”, „Pięć śmierci”, „Kozzmoss!” i „Lakier”. Autorka biografii Heleny Modrzejewskiej, Oscara Wilde’a, Jerzego Urbana i Józefa Kurasia „Ognia” (wydanej pod pseudonimem Juliusz Nemo), a także napisanej wspólnie z siostrą, Marią, książki wspomnieniowej „Siostry B”.

W sierpniu:

1. – Hanna Dunowska, aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna, prezenterka telewizyjna. Zagrała główne role w antyutopijnych „Czułych miejscach”, słabym pseudohorrorze „Łza księcia ciemności” oraz „Feminie”, ekranizacji powieści Krystyny Kofty. Występowała także w produkcjach rosyjskich (w tym w futurystycznych „Siedmiu żywiołach”) oraz koprodukcjach czeskich i australijskich (serial młodzieżowy „Dwa światy”, z portalem do równoległego świata). W latach 1993-1996 prowadziła z Krzysztofem Ibiszem „Czar par”.

3. – Ludmiła Łączyńska, aktorka radiowa, teatralna i telewizyjna, która zapisała się w pamięci Polaków przede wszystkim – o ile nie wyłącznie – rolą Wisi Matysiakowej w radiowych „Matysiakach”, mających już na karku 62 lata i ponad 3.200 wyemitowanych odcinków. Występowała w słuchowisku od samego początku, i stanowiła wręcz jego fundament.

5. – Maciej Kuczyński, pisarz, speleolog, paleontolog, organizator i kierownik techniczny wypraw naukowych na Spitsbergen, pustynię Gobi i m.in. do Wenezueli, gdzie odkryto jaskinie kwarcytowe na Sarisariñamie, płaskowyżu, na którym Conan Doyle osadził akcję „Świata zaginionego”. Autor wielu książek reportażowych, popularnonaukowych oraz powieści przeważnie młodzieżowych, jak choćby „Atlantyda, wyspa ognia”, „Katastrofa” (obie zostały wciągnięte na listę lektur szkolnych), „Kask”, „Wynalazek”, „Gwiazdy suchego stepu” czy „Wodospad”.

5. – Toni Morrison, w rzeczywistości Chloe Anthony Wofford-Morrison, pisarka i eseistka naświetlająca sytuację Afro-Amerykanów w USA, a także broniąca praw kobiet. Laureatka literackiej Nagrody Nobla. Po polsku wyszło dziewięć jej powieści – w tym „Pieśń Salomonowa”, „Najbardziej niebieskie oko”, „Skóra”, „Miłość” i oparta na faktach „Umiłowana”, sfilmowana w 1998 roku jako „Pokochać” – oraz napisana wspólnie z nieżyjącym już synem wierszowana, bogato ilustrowana adaptacja przypowieści Ezopa.

10. – Piero Tosi, włoski kostiumograf filmowy i teatralny, przez wiele lat tworzący kostiumy do filmów Viscontiego, a także Pasoliniego, Zeffirellego czy Vittorio De Siki, odziewający m.in. Claudię Cardinale, Sophię Loren, Marię Callas, Alaina Delona, Burta Lancastera i Marcello Mastroianniego. Słynący z wyczerpujących badań źródłowych i pieczołowitego odtwarzania historycznych strojów, pięciokrotnie był nominowany za kostiumy do Oscara („Lampart”, „Śmierć w Wenecji”, „Ludwig”, „Klatka szaleńców”, „Traviata”) i jako jedyny w zawodzie otrzymał Oscara za całokształt.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Eins, zwei, drei, vier, fünf…
Sebastian Chosiński

29 IV 2024

Wydawana od trzech lat seria koncertów Can z lat 70. ubiegłego wieku to wielka gratka dla wielbicieli krautrocka. Przed niemal trzema miesiącami ukazał się w niej album czwarty, zawierający koncert z paryskiej Olympii z maja 1973 roku. To jeden z ostatnich występów z wokalistą Damo Suzukim w składzie.

więcej »

Non omnis moriar: Brom w wersji fusion
Sebastian Chosiński

27 IV 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj najbardziej jazzrockowy longplay czechosłowackiej Orkiestry Gustava Broma.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Czas (smutnych) rozstań
Sebastian Chosiński

22 IV 2024

Longplayem „Future Days” wokalista Damo Suzuki pożegnał się z Can. I chociaż Japończyk nigdy nie był wielkim mistrzem w swoim fachu, to jednak każdy wielbiciel niemieckiej legendy krautrocka będzie kojarzył go głównie z trzema pełnowymiarowymi krążkami nagranymi z Niemcami.

więcej »