Pożegnania 2019 (3/4)Jarosław LoretzPożegnania 2019 (3/4)16. – Peter Fonda, aktor, reżyser i scenarzysta, syn Henry’ego, brat Jane i ojciec Bridget. Wystąpił w wielu przedstawieniach teatralnych i filmach, otrzymując za swoje role dwa Złote Globy („Pszczoły i ludzie” i „Pasja Ayn Rand”) oraz szereg nominacji (do Oscara za „Pszczoły i ludzi”, do Złotych Globów za „Zwycięzców” i „Burzę”, do Emmy za „Pasję Ayn Rand”), ale w historii kina i pamięci widzów zapisał się przede wszystkim rolą Wyatta w „Swobodnym jeźdźcu”. Sztandarowe dzieło epoki hippisów, ogromny kasowy hit mimo nad wyraz skromnego budżetu, źródło inspiracji dla pokoleń rockersów. Do tego nominacja do Oscara za scenariusz, napisany wspólnie przez Terry’ego Southerna i obu głównych aktorów – Fondę i Dennisa Hoppera. 25. – Ferdinand Karl Piëch, austriacki inżynier, menedżer i przedsiębiorca, wnuk Ferdinanda Porsche’a, konstruktora garbatego Volkswagena oraz założyciela firmy Porsche. To właśnie Piëch zbudował potęgę i renomę marki Audi, i to on wydźwignął później koncern Volkswagena z długów i zbudował z niego wielką, międzynarodową firmę, posiadającą w swoim portfolio takie marki jak Seat, Škoda, Lamborghini, Bentley, Bugatti, Porsche, Scania, MAN i Neoplan. 29. – Terrance Dicks, pisarz, scenarzysta i producent związany na przełomie lat 1970. i 1980. z serialem „Doctor Who”, autor książek dla dzieci. W Polsce znany z trzech wydanych w 1994 roku przez wydawnictwo Empire książeczek, będących w istocie nowelizacjami odcinków wspomnianego serialu: „Władcy czasu”, „Dzień Daleków” i „Zemsta cyborgów”. We wrześniu: 1. – Katherine MacLean, pisarka science fiction specjalizująca się w krótkiej formie. Laureatka Nebuli, nominowana do nagrody Hugo, nagrodzona Cordwainer Smith Rediscovery Award – nagrodą, której zadaniem jest honorowanie autorów ważnych dla gatunku, ale dziś już pogrążających się w zapomnieniu. W Polsce znana z ledwie trzech opowiadań: „Telewizja nie kłamie” (w antologii „W stronę czwartego wymiaru”), „Nieludzkie poświęcenie” (w „Isaac Asimov prezentuje najlepsze opowiadania science fiction”) i „Pocałuj mnie” (w trzecim tomie „To, co najlepsze w SF”). 2. – Władysław Krupka, podpułkownik Milicji Obywatelskiej, ale przede wszystkim pomysłodawca, twórca postaci i scenarzysta większości odcinków „Kapitana Żbika”, a także scenarzysta „Komisarza Żbika”. Na swoim koncie posiada też wydane pod pseudonimem Władysław Krupiński dwie regularne powieści kryminalne („Skazałeś ją na śmierć” i „Zachłanność mordercy”) oraz cztery zeszytowe z serii „Ewa wzywa 07”. 5. – Andrzej Polkowski, tłumacz i pisarz. To jemu zawdzięczamy polskie przekłady „Opowieści z Narnii” i „Trylogii międzyplanetarnej” C. S. Lewisa, cyklu „Harry Potter”, pięcioksięgu „Pendragon” Stephena Lawheada, „Demona ciemności” i „Demona śmierci” Tanith Lee, „Szardika” Richarda Adamsa, „Dzieci Boga” Mary Dorii Russell, dylogii „Światło Tybetu” Elizabeth Ann Scarborough czy „Elli zaklętej” Gail Carson Levine. 8. – David Hagberg, pisarz specjalizujący się w technothrillerach. W Polsce wyszło siedem jego powieści – trzy pod jego nazwiskiem („Ogień krzyżowy”, „Masa nadkrytyczna” i „Punkt zwrotny”) i cztery pod pseudonimem Sean Flannery („Pustynny ogień”, „Zwycięzca bierze wszystko”, „Finałowe odliczanie” i „Kryptonim „Zebra””). 13. – Eddie Money, w rzeczywistości Edward Joseph Mahoney, piosenkarz, którego największym przebojem było „Take Me Home Tonight” (przyniosło mu w 1987 roku nominację do nagrody Grammy). Pochodził z rodziny nowojorskich irlandzkich katolików i pierwotnie miał zostać – jak dziadek i ojciec – policjantem, ale za bardzo lubił muzykę i długie włosy. 15. – Ric Ocasek, a w zasadzie Richard Theodore Octasek. Piosenkarz, muzyk, producent muzyczny (m.in. zespołów Bad Brains i No Doubt) oraz malarz. Współzałożyciel zespołu The Cars i jego główny wokalista, gitarzysta i autor piosenek. To on był autorem większości hitów zespołu, takich jak „Tonight She Comes”, „You Might Think”, „Magic” czy „Drive”, z tym że ten ostatni utwór był śpiewany przez basistę, zmarłego w 2000 roku Benjamina Orra, w rzeczywistości noszącego swojsko brzmiące nazwisko Orzechowski. Notabene grająca w teledysku „Drive” Paulina Porizkova, 18-letnia wówczas czeska modelka, swego czasu obiekt dyplomatycznych przepychanek szwedzko-czeskich, niedługo potem została żoną Ocaska, także mającego czeskie korzenie. 16. – Luigi Colani, niemiecki designer przemysłowy, specjalizujący się w projektowaniu mocno futurystycznych samochodów osobowych i sportowych, których cechą charakterystyczną była nadzwyczajna obłość. Poza tym spod jego ręki wyszły zwariowane meble, fortepiany (m.in. model Pegasus budowany przez Schimmela), porcelana, butelki, długopisy, komputery, aparaty fotograficzne, motocykle, testowe ciężarówki, katamaran oraz koncepcyjne modele lokomotyw i samolotów. A wszystko niesłychanie obłe, aerodynamiczne, krzywiznami często naśladujące kobiece ciało. 21. – Sid Haig, właściwie Sidney Eddie Mosesian, aktor, początkowo – od połowy lat 1960. do przełomu 1980. i 1990. – drugoplanowy, kojarzony głównie z filmów blaxploitation („Foxy Brown”, „Coffy” i „Wielki dom lalek”) i fantastycznych („THX 1138” „W stronę Atlantydy”, „Galaktyka grozy”), choć miewający występy także i w produkcjach wysokobudżetowych („Zbieg z Alcatraz”, „Diamenty są wieczne”). Później, po okresie zniechęcenia do aktorstwa i zagłębieniu się w hipnoterapię, wrócił na ekrany rolą Kapitana Spauldinga w „Domu 1000 trupów” i odtąd – aż do śmierci – brylował w kinie grozy. 28. – Jan Kobuszewski, aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, artysta kabaretowy związany z Dudkiem i kabaretami Starszych Panów oraz Olgi Lipińskiej. Narrator „Bajki dla dorosłych”, dziadek z radiowej „Rodziny Poszepszyńskich”. Ze względu na charakterystyczną twarz i specyficzną grę niezapomniany nawet w przypadku najdrobniejszych ról. 28. – Mark Zacharow, rosyjski reżyser filmowy i teatralny, spod ręki którego wyszły m.in. ekranizacja powieści Ilfa i Pietrowa „12 krzeseł”, przewrotna satyra „Ach, ten Munchausen”, bajkowy „Zwyczajny cud” według Jewgienija Szwarca, wspaniała plastycznie „Formuła miłości” na bazie „Hrabiego Cagliostro” Aleksego Tołstoja, a przede wszystkim niesamowicie mroczna, fatalistyczna w wymowie, alegoryczna przypowieść „Zabić smoka”, obnażająca destrukcyjne dążenie jednostek do podlegania tyranom. |
W połowie lat 70. zespół Can zmienił wydawcę. Amerykanów z United Artists zastąpili Brytyjczycy z Virgin. Pierwszym albumem, jaki ujrzał światło dzienne z nowym logo na okładce, był „Landed” – najsłabszy z wszystkich dotychczasowych w dorobku formacji z Kolonii.
więcej »Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj album z „trzecionurtowymi” kompozycjami Pavla Blatnego w wykonaniu Orkiestry Gustava Broma.
więcej »Pierwsza nagrana po rozstaniu z wokalistą Damo Suzukim płyta Can była dla zespołu próbą tego, na co go stać. Co z tej próby wyszło? Cóż, „Soon Over Babaluma” nie jest może arcydziełem krautrocka, ale muzycy, którzy w składzie pozostali, czyli Michael Karoli, Irmin Schmidt, Holger Czukay i Jaki Liebezeit, na pewno nie musieli wstydzić się jej.
więcej »Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski
Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski
Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski
Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski
Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski
Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski
Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski
Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski
The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski
T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski
Pożegnania 2022 (4/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2022 (3/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2022 (2/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2022 (1/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (4/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (3/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (2/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (1/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2020 (4/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2020 (3/4)
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Latająca rybka
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Android starszej daty
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Z filmu wyjęte: Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz