Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 8 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Irmin Schmidt, The Inner Space
‹Kamasutra: Vollendung der Liebe›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKamasutra: Vollendung der Liebe
Wykonawca / KompozytorIrmin Schmidt, The Inner Space
Data wydania22 listopada 2009
Wydawca Crippled Dick Hot Wax!
NośnikCD
Czas trwania50:26
Gatunekfilmowa, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Holger Czukay, Irmin Schmidt, Jaki Liebezeit, Michael Karoli, David C. Johnson, Margarete Juvan, Malcolm Mooney
Utwory
CD1
1) Indisches Panorama03:17
2) I’m Hiding My Nightingale03:23
3) There Was a Man01:07
4) Im Tempel07:32
5) In Kalkutta III02:17
6) Indisches Panorama II02:23
7) In Kalkutta I03:50
8) Im Orient01:35
9) Indisches Panorama III02:06
10) Mundharmonika Beat05:11
11) Indisches Panorama IV02:03
12) Indisches Panorama V03:09
13) Indisches Panorama VI01:59
14) Indische Liebesszene04:42
15) In Kalkutta II02:21
16) Im Orient II03:27
Wyszukaj / Kup

Nie taki krautrock straszny: Miłosne perypetie Niemców w Indiach

Esensja.pl
Esensja.pl
W 2009 roku ukazały się dwie płyty zawierające muzykę skomponowaną cztery dekady wcześniej przez Irmina Schmidta do niemieckich filmów niezależnych. W obu przypadkach posłużono się szyldem The Inner Space, pod którym ukryli się muzycy przyszłego Can. W ścieżce dźwiękowej do filmu „Kamasutra: Vollendung der Liebe” Kobiego Jaegera usłyszeć możemy cały skład grupy.

Sebastian Chosiński

Nie taki krautrock straszny: Miłosne perypetie Niemców w Indiach

W 2009 roku ukazały się dwie płyty zawierające muzykę skomponowaną cztery dekady wcześniej przez Irmina Schmidta do niemieckich filmów niezależnych. W obu przypadkach posłużono się szyldem The Inner Space, pod którym ukryli się muzycy przyszłego Can. W ścieżce dźwiękowej do filmu „Kamasutra: Vollendung der Liebe” Kobiego Jaegera usłyszeć możemy cały skład grupy.

Irmin Schmidt, The Inner Space
‹Kamasutra: Vollendung der Liebe›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKamasutra: Vollendung der Liebe
Wykonawca / KompozytorIrmin Schmidt, The Inner Space
Data wydania22 listopada 2009
Wydawca Crippled Dick Hot Wax!
NośnikCD
Czas trwania50:26
Gatunekfilmowa, rock
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Holger Czukay, Irmin Schmidt, Jaki Liebezeit, Michael Karoli, David C. Johnson, Margarete Juvan, Malcolm Mooney
Utwory
CD1
1) Indisches Panorama03:17
2) I’m Hiding My Nightingale03:23
3) There Was a Man01:07
4) Im Tempel07:32
5) In Kalkutta III02:17
6) Indisches Panorama II02:23
7) In Kalkutta I03:50
8) Im Orient01:35
9) Indisches Panorama III02:06
10) Mundharmonika Beat05:11
11) Indisches Panorama IV02:03
12) Indisches Panorama V03:09
13) Indisches Panorama VI01:59
14) Indische Liebesszene04:42
15) In Kalkutta II02:21
16) Im Orient II03:27
Wyszukaj / Kup
Krautrock raczej nie jest kojarzony z ilustracyjną muzyką filmową. Tym razem muszę jednak położyć nacisk na słówko „raczej”, ponieważ teorii tej, gdyby uznać ją właśnie za teorię, przeczyłyby dokonania co najmniej dwóch formacji zachodnioniemieckich: Popol Vuh (która w latach 70. i 80. XX wieku niemal etatowo dostarczała muzykę do filmów Wernera Herzoga) oraz właśnie Can. W tym drugim przypadku można by jeszcze dodać, że we wszystkich swoich wcieleniach, bowiem także jako… The Inner Space (czego dowiodłem już w tekście poświęconym „Agilok & Blubbo”). Na przełomie lat 60. i 70. grupa Irmina Schmidta oraz Holgera Czukaya bardzo chętnie tworzyła muzykę, która następnie była wykorzystywana w ścieżkach dźwiękowych filmów niezależnych. Schmidtowi zamiłowanie to pozostało zresztą jeszcze na kolejne dekady (vide seria albumów „Filmmusik”).
W 1969 roku, czyli w momencie, kiedy to The Inner Space ostatecznie i nieodwołalnie przepoczwarzyło się w Can, na ekrany kin w Republice Federalnej Niemiec trafiły dwa obrazy opatrzone muzyką skomponowaną przez Irmina Schmidta, w nagraniu której wzięli udział członkowie zespołu: wspomniana już powyżej awangardowa tragikomedia „Agilok & Blubbo” Petera F.(rederika) Schneidera oraz melodramat „Kamasutra: Vollendung der Liebe” żydowsko-niemieckiego twórcy Kobiego Jaegera, który na koniec kariery przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, by między innymi zająć się produkcją filmów Rogera Cormana. W epoce słuchacze poznali jedynie drobne wycinki tych ścieżek dźwiękowych w postaci dwóch singli „Agilok & Blubbo / Kamera Song” oraz „Kamasutra / I’m Hiding My Nightingale”. Na publikację pełnych zapisów trzeba było czekać czterdzieści lat, czyli do 2009 roku.
Za publikacją muzyki do „Kamasutry” stała, mająca siedzibę w niewielkim Villingen (w Badenii-Wirtembergii), niezależna wytwórnia o prześmiewczej nazwie Crippled Dick Hot Wax!. Jej szefostwo sięgnęło po cały materiał skomponowany przez Schmidta i zarejestrowany w listopadzie 1969 roku przez pełen skład Can (mimo że na okładce widnieje, obok nazwiska kompozytora, szyld Inner Space Production). Na płycie możemy usłyszeć więc także gitarzystę Michaela Karolego (całkiem możliwe, że zagrał również w dwóch utworach na santurze, hinduskim instrumencie strunowym), amerykańskiego flecistę Davida C. Johnsona, basistę Holgera Czukaya (prawdopodobnie odpowiedzialnego także za skąpo użyte efekty elektroniczne) oraz perkusistę Jakiego Liebezeita. Gościnnie pojawiają się też wokaliści: Chorwatka Margarete (Eti) Juvan (śpiewająca w singlowym „I’m Hiding My Nightingale”) oraz Malcolm Mooney. W tym drugim przypadku nie mam jednak stuprocentowej pewności, czy brał on udział w sesji, czy po prostu wykorzystano fragment kompozycji zarejestrowanej przy innej okazji i po latach pod zmienionym tytułem wydanej na składankowym krążku „»Delay« 1968”.
Dzieło Jaegera nie jest ekranizacją starożytnego hinduskiego poematu o miłości, lecz współczesnym melodramatem, którego akcja częściowo rozgrywa się w Indiach. Oczywistym więc jest, że soundtrack w sporej części nawiązuje do muzyki etnicznej, ale trafiają się w nim także fragmenty bardziej rockowe – psychodeliczne i awangardowe. Do nich należy przede wszystkim rozrzuconych na całym albumie sześć części „Indisches Panorama”. Gdyby je zebrać w jedno stanowiłyby piętnastominutową suitę – ciążącą w stronę world music, ale chętnie wykorzystującą również instrumentarium kojarzące się z rockiem i awangardą (jak chociażby gitary czy elektronikę). Etniczne są natomiast rytmy (zespół chętnie wykorzystuje perkusjonalia) i częste partie fletu. Singlowy, zaśpiewany przez Margarete Juvan „I’m Hiding My Nightingale”, to z kolei przykład melodyjnego psychodelicznego folku, któremu blisko do ówczesnej twórczości takich wykonawców, jak Bob Dylan czy Joni Mitchell. „There Was a Man”, w którym słychać głos Mooneya, to z kolei energetyczny i pełen dźwiękowego „brudu” przykład boogie i bluesa. Choć na pewno w wersji przykrojonej do minuty nie wypada tak ciekawie, jak pod postacią nieco bardziej rozbudowanego „Man Named Joe” z „»Delay« 1968”.
Najdłuższym fragmentem płyty jest czwarty w kolejności ponad siedmiominutowy „Im Tempel”. Mieszają się w nim elementy muzyki hinduskiej z transową krautrockową psychodelią. Z każdą kolejną minutą faktura utworu zagęszcza się, Czukay i Liebezeit narzucają hipnotyzujący rytm, a Karoli stara się „nękać” słuchaczy ostrymi cięciami gitary. To zdecydowanie najmocniejsza kompozycja, która świetnie sprawdziłaby się również w repertuarze klasycznego Can (podobnie zresztą jak jeszcze bardziej rozciągnięta w czasie „Apokalypse” z „Agilok & Blubbo”). Uwagę przykuwa również rozpisana na trzy części, w repertuarze płyty ułożone niechronologicznie „In Kalkutta” (połączone w jedno dają numer ośmioipółminutowy). Tu też nie brakuje ani transu, ani zlewających się w gęstą magmę dźwięków. Z wyjątkiem części pierwszej, w której na plan pierwszy wybija się santur, pojawiający się najpierw w duecie z perkusjonaliami, a później w triu z fletem.
Folkowy charakter mają również dwie części „Im Orient”: pierwsza, króciutka, to w zasadzie ilustracja akustyczna, druga – umieszczona na koniec płyty – może spodobać się za sprawą nałożonych na siebie kilku partii fletu oraz akompaniującej im gitarze. Najbardziej odległym – obok „There Was a Man” – od tematu filmu fragmentem jest natomiast „Mundharmonika Beat”. To bardzo żywiołowy blues z grającą pierwszoplanową rolę harmonijką ustną Irmina Schmidta i towarzyszącą jej gitarą oraz zapętlonym transowo motorycznym rytmem. Nieźle prezentuje się także „Indische Liebesszene”, w którym muzycy snują opowieść na dwóch płaszczyznach: jedną stanowią snujące się przez cały czas leniwie w tle flet Johnsona i gitara Karolego, drugą – rozkręcające się z każdą minutą perkusjonalia Jakiego Liebezeita. Można odnieść wrażenie, że bębniarz próbuje sprowokować swoich kolegów do bardziej żywiołowego wystąpienia, ale oni twardo stoją na swoim gruncie i kompletnie nie zwracają uwagi na to, co on wyprawia. „Kamasutra: Vollendung der Liebe” trudno uznać za dzieło wybitne, ale dla tych, którzy chcą poznać początki Can – jest to, bez najmniejszych wątpliwości, lektura obowiązkowa.
koniec
4 marca 2024
Skład:
Irmin Schmidt – syntezatory, fortepian elektryczny, harmonijka ustna, muzyka
Michael Karoli – gitara elektryczna, gitara akustyczna, santur
David C. Johnson – flet
Holger Czukay – gitara basowa, efekty elektroniczne
Jaki Liebezeit – perkusja, instrumenty perkusyjne

gościnnie:
Margarete Juvan – śpiew (2)
Malcolm Mooney – śpiew (3)

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Nie taki krautrock straszny: Od krautu do minimalistycznego ambientu
Sebastian Chosiński

6 V 2024

Pierwsza nagrana po rozstaniu z wokalistą Damo Suzukim płyta Can była dla zespołu próbą tego, na co go stać. Co z tej próby wyszło? Cóż, „Soon Over Babaluma” nie jest może arcydziełem krautrocka, ale muzycy, którzy w składzie pozostali, czyli Michael Karoli, Irmin Schmidt, Holger Czukay i Jaki Liebezeit, na pewno nie musieli wstydzić się jej.

więcej »

Non omnis moriar: Siła jazzowych orkiestr
Sebastian Chosiński

4 V 2024

Muzyczna archeologia? Jak najbardziej. Ale w pełni uzasadniona. W myśl Horacjańskiej sentencji: „Nie wszystek umrę” chcemy w naszym cyklu przypominać Wam godne ocalenia płyty sprzed lat. Albumy, które dawno już pokrył kurz, a ich autorów pamięć ludzka nierzadko wymazała ze swoich zasobów. Dzisiaj longplay z serii Supraphonu „Interjazz” z nagraniu dwóch czechosłowackich orkiestry pod dyrekcją Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Gustava Broma.

więcej »

Nie taki krautrock straszny: Eins, zwei, drei, vier, fünf…
Sebastian Chosiński

29 IV 2024

Wydawana od trzech lat seria koncertów Can z lat 70. ubiegłego wieku to wielka gratka dla wielbicieli krautrocka. Przed niemal trzema miesiącami ukazał się w niej album czwarty, zawierający koncert z paryskiej Olympii z maja 1973 roku. To jeden z ostatnich występów z wokalistą Damo Suzukim w składzie.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.