Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

High Definition Quartet
‹Bukoliki›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBukoliki
Wykonawca / KompozytorHigh Definition Quartet
Data wydania30 września 2015
Wydawca For Tune
NośnikCD
Czas trwania47:04
Gatunekfolk, jazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Mateusz Śliwa, Piotr Orzechowski, Alan Wykpisz, Dawid Fortuna
Utwory
CD1
1) I11:38
2) II12:01
3) III08:00
4) IV06:51
5) V08:34
Wyszukaj / Kup

Tu miejsce na labirynt…: Sielankowa zaduma w kurpiowskim klimacie
[High Definition Quartet „Bukoliki” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
To prawda: „Bukoliki” High Definition Quartet ukazały się spóźnione. Dlaczego? Ponieważ Rok Witolda Lutosławskiego obchodzony był przed trzema laty. A muzyka zawarta na płycie grupy prowadzonej przez pianistę Piotra Orzechowskiego oparta jest właśnie na kompozycjach tego wybitnego polskiego twórcy XX wieku. Najważniejsze jednak, że „Bukoliki” powstały, bo to jedna z najwybitniejszych polskich płyt jazzowych 2015 roku.

Sebastian Chosiński

Tu miejsce na labirynt…: Sielankowa zaduma w kurpiowskim klimacie
[High Definition Quartet „Bukoliki” - recenzja]

To prawda: „Bukoliki” High Definition Quartet ukazały się spóźnione. Dlaczego? Ponieważ Rok Witolda Lutosławskiego obchodzony był przed trzema laty. A muzyka zawarta na płycie grupy prowadzonej przez pianistę Piotra Orzechowskiego oparta jest właśnie na kompozycjach tego wybitnego polskiego twórcy XX wieku. Najważniejsze jednak, że „Bukoliki” powstały, bo to jedna z najwybitniejszych polskich płyt jazzowych 2015 roku.

High Definition Quartet
‹Bukoliki›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBukoliki
Wykonawca / KompozytorHigh Definition Quartet
Data wydania30 września 2015
Wydawca For Tune
NośnikCD
Czas trwania47:04
Gatunekfolk, jazz
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
W składzie
Mateusz Śliwa, Piotr Orzechowski, Alan Wykpisz, Dawid Fortuna
Utwory
CD1
1) I11:38
2) II12:01
3) III08:00
4) IV06:51
5) V08:34
Wyszukaj / Kup
Witold Lutosławski – wybitny polski kompozytor, dyrygent, pianista, twórca utworów orkiestrowych, kameralnych i wokalnych (w tym także piosenek o typowo rozrywkowym charakterze) – urodził się w 1913, a zmarł w 1994 roku. Nie tak dawno obchodziliśmy więc kolejno dwie związane z tą postacią ważne rocznice: setną urodzin i dwudziestą śmierci. Z tej też okazji ukazało się wiele pamiątkowych wydawnictw – książek, albumów oraz płyt. Niektóre powstały z myślą o słuchaczach zakochanych w muzyce klasycznej („Lutosławski Mykietyn String Quartets” Lutosławski Quartet, 2013; „Lutosławski” Krystiana Zimermana, 2015), inne skierowane były do wielbicielu jazzu i folku („Polonium” Motion Trio, 2013; „Warszawski Lutosławski” Magdy Navrrete i Piotra Steczka; 2015; „Lutosławski Retuned” Piotra Wyleżoła, Szymona Klimy i Adama Kowalewskiego, 2015). O warszawskim kompozytorze nie zapomnieli również artyści współpracujący z coraz prężniej działającą stołeczną wytwórnią For Tune: przed dwoma laty ukazała się kapitalna płyta formacji Grażyna Auguścik Orchestar „Inspired by Lutosławski”, a we wrześniu ubiegłego roku – „Bukoliki” autorstwa kwartetu High Definition. Dzisiaj zajmiemy się drugim z wydawnictw.
Kto ukrywa się pod tą zapewne niewiele mówiącą osobom spoza środowiska miłośników jazzu improwizowanego nazwą? Przede wszystkim pianista Piotr Orzechowski (często posługujący się pseudonimem „Pianohooligan”), który ma już na koncie kilka albumów reinterpretujących polską i zagraniczną muzykę klasyczną („Experiment: Penderecki”, 2012; „Bach Rewrite” z Marcinem Maseckim i Capellą Cracoviensis, 2013; „15 Studies for the Oberek”, 2014). Nie mniej uznaną postacią jest kontrabasista Alan Wykpisz, który tylko w ubiegłym roku wziął udział w nagraniu płyt „Będzie dobrze” Euskabei & Tomek Nowak Quartet oraz „Anomalia” Vehemence Quartet. W tym ostatnim zespole spotkał się ze swoim kolegą z High Definition – saksofonistą Mateuszem Śliwą. Sporym dorobkiem płytowym może pochwalić się perkusista Dawid Fortuna, który swoim talentem wspierał takie grupy i takich wykonawców, jak New Bone („Destined”, 2012), N S I Quartet („Introducing”, 2013), Leszek Możdżer (soundtrack do filmu „Wszystkie kobiety Mateusza”, 2013), Dominik Wania Trio („Ravel”, 2015) oraz Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Trio („Something Personal”, 2015).
Jak więc widać, mamy do czynienia z artystami bardzo doświadczonymi, którzy na dodatek – jak Orzechowski w szwajcarskim Montreux (w 2011) czy Wykpisz w duńskiej Kopenhadze (w 2012 roku) – zdobywali nagrody indywidualne na prestiżowych festiwalach dla pianistów i kontrabasistów. Cała czwórka wspólną przygodę z High Definition rozpoczęła w Krakowie w 2010 roku. Pierwszy okres działalności zakończyli trasami koncertowymi po Polsce i krajach Zatoki Perskiej, które odbyli w towarzystwie legendarnego amerykańskiego trębacza Randy’ego Beckera, oraz wydaniem – przed dwoma laty – debiutanckiej płyty zatytułowanej „Hopasa”. Spotkała się ona z bardzo pozytywnymi ocenami, co zapewne przydało muzykom pewności siebie i wiary we własne siły. Te zaś na pewno były potrzebne, gdy zrodził się pomysł na kolejne wydawnictwo. Pomysł – dodajmy – karkołomny. Tu przez moment musimy wrócić do postaci Witolda Lutosławskiego. Karierę kompozytorską zaczął on w połowie lat 30. XX wieku; po drugiej wojnie światowej, kiedy w polskiej kulturze – również w muzyce – zadekretowano socrealizm, nie potrafił się zbytnio odnaleźć. By zarobić na życie, zaczął tworzyć piosenki (jako Derwid) oraz – na konkretne zamówienie – utwory oparte na polskim folklorze.
Tak powstały między innymi „Mała suita” (na orkiestrę kameralną), „Pięć melodii ludowych” (na orkiestrę smyczkową), „Tryptyk śląski” (na sopran i orkiestrę) oraz „Preludia taneczne” (na klarnet i fortepian), jak również będące zbiorowym bohaterem dzisiejszej recenzji „Bukoliki” (swój tytuł i sielankowy charakter zawdzięczające, żyjącemu w I wieku przed Chrystusem, rzymskiemu poecie Wergiliuszowi). Lutosławski skomponował je w 1952 roku, otrzymawszy od Polskiego Wydawnictwa Muzycznego zlecenie na stworzenie kilku „utworów pedagogicznych”. Napisał zatem pięć miniatur fortepianowych, wykorzystujących tradycyjne melodie kurpiowskie, na których dzieci miały uczyć się gry na instrumencie. Ponad sześćdziesiąt lat później wziął je na warsztat Piotr Orzechowski. Miniatury rozrosły się do pełnoprawnych utworów, które – nie tracąc swego waloru folklorystycznego – przeistoczyły się w rozbudowane kompozycje z pogranicza jazzu improwizowanego i awangardy. Zyskały tym samym zupełnie nowe życie, będąc w tym samym stopniu dziełami Lutosławskiego, co i Orzechowskiego. Puryści mogą oczywiście psioczyć na to, co zrobił „Pianohooligan”, ale w tym konkretnym przypadku ich głosem naprawdę nie ma się co przejmować.
„Bukoliki” to swoisty concept-album, a więc mimo swej rozmaitości – bardzo jednorodny, zwarty stylistycznie i brzmieniowo (wszystkie nagrania zostały zarejestrowane w warszawskim Studiu S2 Polskiego Radia w kwietniu 2015 roku). Świadczący o tym, że zasiadając do miniatur Lutosławskiego, Piotr Orzechowski miał konkretny pomysł, co chce z nimi zrobić, w co je rozwinąć. Początek („I”) jest bardzo niepokojący, wręcz mroczny; pojedyncze dźwięki instrumentów sprawiają wrażenie wezwania na alarm, co jeszcze bardziej podkreśla spajający całość charakterystyczny motyw na saksofonie tenorowym. Powraca on także w dalszej części, oplatając swoimi tonami improwizacje fortepianowe i kontrabasowe. Z czasem zresztą Mateusz Śliwa gra z coraz większą mocą, prostą drogą zmierzając ku free jazzowi. Doszedłszy do apogeum, oddaje z kolei „głos” Piotrowi Orzechowskiemu, który przy wsparciu Alana Wykpisza stopniowo wycisza emocje i prowadzi do finału. Od fortepianu zaczyna się także kolejna kompozycja („II”). Co zaskakujące, w ciągu zaledwie kilku minut lider High Definition zahacza o odmienne stylistyki: wychodzi od muzyki klasycznej, by następnie wyeksponować tony jazzowe, a ostatecznie podkreślić ludowy (kurpiowski) charakter oryginału.
W tę stronę podąża także bardzo nastrojowa, kołysząca solówka Śliwy. Ba! nawet gdy cały zespół decyduje się na mocniejsze uderzenie, nie rezygnuje z tanecznego rytmu. Aż do zmęczenia, do wyczerpania, kiedy na placu boju pozostaje już tylko fortepian Orzechowskiego. Jego dźwięki – coraz delikatniejsze, powolniejsze, cichsze – układają do snu. Gdy chwilę później odzywa się kontrabas, oznacza on płynne przejście do kolejnego utworu („III”). To chyba najbardziej zróżnicowany, pełen kontrastów fragment „Bukolików”. W jednej chwili krakowianie skutecznie nakłaniają słuchaczy do refleksji i zadumy, by w następnej poderwać ich na równe nogi ostrzegawczym sygnałem saksofonu bądź fortepianu. Zakończenie to już najklasyczniejszy free jazz, w którym każdy z muzyków, starając się udowodnić, że nieobce są mu dokonania takich artystów, jak John Coltrane, Albert Ayler czy Matthew Shipp, ani przez chwilę nie zapomina także o tym, iż twórca „Bukolików” pragnął przede wszystkim upamiętnić w nich polską muzykę ludową.
Z mocnym akcentem wieńczącym „III” mocno kontrastuje początek „IV”, w którym pojedyncze, trudno rozróżnialne brzmienia docierają z bardzo daleka, jakby muzycy starali się przekonać – słusznie zresztą – że cisza (nie absolutna) także może być… dźwiękiem. Z czasem wyłania się z niej partia fortepianu Orzechowskiego, do którego dołącza – nie mniej stonowany – saksofon Śliwy. Obaj muzycy przez kolejne minuty toczą ze sobą dialog – pozbawiony, co prawda, swady, ale za to idealnie wprowadzający w melancholijny nastrój. Ten sielankowo-balladowy klimat utrzymuje się aż do końca utworu. Z kolei kompozycja zamykająca płytę („V”) zaczyna się – dla odmiany – od energicznego wejścia sekcji rytmicznej, do której dopiero po kilkudziesięciu sekundach dołączają najpierw fortepian, a następnie saksofon. I to one odpowiadają za zgrabnie wprowadzane motywy ludowe, które zresztą idealnie wpisują się w – po raz kolejny – taneczny puls. Klasyczny jazz miesza się tutaj z folklorem, z kolei pojawiająca się w dalszej części improwizacja saksofonowo-fortepianowa jest w stanie zadowolić chyba każdego wielbiciela free jazzu.
Drugi w dyskografii album High Definition Quartet to – bez najmniejszych wątpliwości – dzieło wybitne. Płyta, która nie sprzyjając tanim gustom, ma szansę sprawić niekłamaną przyjemność słuchaczom pochodzącym z bardzo różnych muzycznych światów: od klasyki, poprzez jazz (i free jazz), aż po miłośników folkloru (choć – uczciwie przyznajmy – jest go tu zdecydowanie mniej niż na przykład na wspomnianym we wstępie albumie Grażyny Auguścik „Inspired by Lutosławski”). Trudno orzec jednoznacznie, jak do powyższych eksperymentów odniósłby się sam maestro Lutosławski, ale biorąc pod uwagę jego inklinacje do artystycznych poszukiwań, byłby zapewne podbudowany tym, jak młodzi polscy muzycy trawestują jego dzieła, jak z powstałych z dala od głównego nurtu jego twórczości miniatur budują monument, który przetrwa lata.
koniec
12 stycznia 2016
Skład:
Mateusz Śliwa – saksofon tenorowy
Piotr Orzechowski – fortepian
Alan Wykpisz – kontrabas
Dawid Fortuna – perkusja

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Tu miejsce na labirynt…: Ente wcielenie Magmy
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Chociaż poprzednia płyta Rhùn, czyli „Tozïh”, ukazała się już niemal rok temu, najnowsza, której muzycy nadali tytuł „Tozzos”, wcale nie zawiera nagrań powstałych bądź zarejestrowanych później. Oba materiały są owocami tej samej sesji. Trudno dziwić się więc, że i stylistycznie są sobie bliźniacze.

więcej »

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
Sebastian Chosiński

25 IV 2024

Arild Andersen to w świecie europejskiego jazzu postać pomnikowa. Kontrabasista nie lubi jednak przesiadywać na cokole. Mimo że za rok będzie świętować osiemdziesiąte urodziny, wciąż koncertuje i nagrywa. Na dodatek kolejnymi produkcjami udowadnia, że jest bardzo daleki od odcinania kuponów. „As Time Passes” to nagrany z muzykami młodszymi od Norwega o kilkadziesiąt lat album, który sprawi mnóstwo radości wszystkim wielbicielom nordic-jazzu.

więcej »

Tu miejsce na labirynt…: Oniryczne żałobne misterium
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

Martin Küchen – lider freejazzowej formacji Angles 9 – zaskakiwał już niejeden raz. Ale to, co przyszło mu na myśl w czasie pandemicznego odosobnienia, przebiło wszystko dotychczasowe. Postanowił stworzyć – opartą na starożytnym greckim micie i „Odysei” Homera – jazzową operę. Do współpracy zaprosił wokalistkę Elle-Kari Sander, kolegów z Angles oraz kwartet smyczkowy. Tak narodziło się „The Death of Kalypso”.

więcej »

Polecamy

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku

A pamiętacie…:

Murray Head – Judasz nocą w Bangkoku
— Wojciech Gołąbowski

Ryan Paris – słodkie życie
— Wojciech Gołąbowski

Gazebo – lubię Szopena
— Wojciech Gołąbowski

Crowded House – hejnał hejnałem, ale pogodę zabierz ze sobą
— Wojciech Gołąbowski

Pepsi & Shirlie – ból serca
— Wojciech Gołąbowski

Chesney Hawkes – jeden jedyny
— Wojciech Gołąbowski

Nik Kershaw – czyż nie byłoby dobrze (wskoczyć w twoje buty)?
— Wojciech Gołąbowski

Howard Jones – czym właściwie jest miłość?
— Wojciech Gołąbowski

The La’s – ona znowu idzie
— Wojciech Gołąbowski

T’Pau – marzenia jak porcelana w dłoniach
— Wojciech Gołąbowski

Zobacz też

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.