Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Odleciał najpiękniejszy żuraw. Wspomnienie o Tatianie SamojłowejJeszcze wczoraj rano – w niedzielę 4 maja – odbierała życzenia z okazji osiemdziesiątej rocznicy urodzin. Kilkanaście godzin później z powodu złego samopoczucia znalazła się w moskiewskim szpitalu, gdzie krótko przed północą zmarła. W osobie Tatiany Samojłowej kino rosyjskie straciło kolejną legendę. Choć tak naprawdę jej wspaniale zapowiadającą się światową karierę zniszczyli jeszcze w latach 70. sowieccy aparatczycy.
Sebastian ChosińskiOdleciał najpiękniejszy żuraw. Wspomnienie o Tatianie SamojłowejJeszcze wczoraj rano – w niedzielę 4 maja – odbierała życzenia z okazji osiemdziesiątej rocznicy urodzin. Kilkanaście godzin później z powodu złego samopoczucia znalazła się w moskiewskim szpitalu, gdzie krótko przed północą zmarła. W osobie Tatiany Samojłowej kino rosyjskie straciło kolejną legendę. Choć tak naprawdę jej wspaniale zapowiadającą się światową karierę zniszczyli jeszcze w latach 70. sowieccy aparatczycy.  W 1957 roku najpierw Europa, a następnie cały świat oszalał na jej punkcie. Wszystko za sprawą nagrodzonego Złotą Palmą na festiwalu w Cannes wojennego melodramatu autorstwa Gruzina Michaiła Kałatozowa „Lecą żurawie”, w którym Tatiana Jewgienjewna Samojłowa zagrała piękną Weronikę, rozdartą między miłością do swego narzeczonego Borisa i jego utalentowanego artystycznie kuzyna Marka. Aktorce wróżono wówczas wielką karierę, z której jednak, jak pokazał czas, nic nie wyszło. Inna sprawa, że radzieccy decydenci od spraw kinematografii zrobili wiele, aby tak właśnie się stało. Tatiana urodziła się 4 maja 1934 roku w Leningradzie. Jej ojcem był aktor teatralny i filmowy Jewgienij Walerianowicz Samojłow (znany między innymi z tytułowej roli w mało udanym i wyjątkowo kłamliwym dramacie z czasów wojny domowej w Rosji „Szczors” Ukraińca Ołeksandra Dowżenki), którego szczyt popularności przypadł na lata 40. i 50. ubiegłego wieku; matką natomiast – wywodząca się z rodziny polskich Żydów Zinaida Lewina, z zawodu inżynier. Gdy dziewczynka miała trzy lata, rodzina przeniosła się do Moskwy. Jako jedenastolatka Tania zaczęła uczęszczać na zajęcia baletowe prowadzone w Akademii Muzycznej; musiała wykazywać się w tej dziedzinie wyjątkowymi uzdolnieniami, albowiem po dwóch latach ćwiczeń słynna primabalerina Maja Plisiecka zaproponowała rodzicom Samojłowej, aby ich córeczka kontynuowała naukę tańca pod jej okiem w szkole działającej przy Teatrze Bolszoj.  Anna Karenina Dla wielu nastolatek byłoby to spełnienie marzeń, ale Tania… odmówiła. Owszem, pragnęła występować na scenie, ale jako aktorka dramatyczna, nie baletnica. Wychowanie ojca i ciągła obecność w teatrze bądź na planie filmowym, dokąd zabierał ją Jewgienij Walerianowicz, sprawiły, że połknęła bakcyla i ciągnęło ją przed kamerę. W 1953 roku rozpoczęła naukę w stołecznej Wyższej Szkole Teatralnej imienia Borisa Szczukina. I chociaż ostatecznie nie zdobyła jej dyplomu, w trakcie studiów w murach tej uczelni miały miejsce dwa niezwykle ważne dla Samojłowej wydarzenia. Zadebiutowała jako aktorka filmowa w opartym na prozie Jacka Londona dramacie Władimira Kapłunowskiego „Meksykanin” (1955) oraz poznała aktora Wasilija Łanowoja („Anna Karenina”, „Trzej muszkieterowie”), z którym w 1956 roku wzięła ślub. W następnym roku miał swoją premierę film, który uczynił Tatianę Jewgienjewną gwiazdą światowego formatu. O dziwo jednak, ekranizacja sztuki Wiktora Rozowa – mowa oczywiście o wspomnianym na początku tekstu dzieła „Lecą żurawie” – w pierwszej chwili nie spotkała się z aprobatą w Związku Radzieckim; krytycy, przedstawiciele władz, w końcu weterani nie byli przyzwyczajeni do takiego właśnie obrazu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej na dużym ekranie. Zmiana nastawienia przyszła wraz z nagrodą – a raczej: nagrodami, bo uhonorowano także indywidualnie odtwórczynię postaci Weroniki – w Cannes.  Lecą żurawie Po powrocie do ojczyzny Samojłowa zdecydowała się dokończyć studia aktorskie, ale tym razem w Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych (GITIS); przyjęła też etat w teatrze – najpierw imienia Władimira Majakowskiego (w sezonie 1958/1959), potem imienia Jewgienija Wachtangowa (1959/1960), by po pięciu latach przerwy w pracy scenicznej zakotwiczyć na dłużej na deskach Teatru Aktora Kinowego. W tym czasie, jak się pierwotnie wydawało, jej kariera filmowa nabierała rozpędu. Po roli w kolejnym bardzo udanym filmie Kałatozowa, melodramacie psychologicznym „Niewysłany list”, gdzie za partnerów miała Innokientija Smoktunowskiego i Jewgienija Urbanskiego, nadeszła propozycja z Hollywood. Aktorkę zaproszono do Los Angeles, by – u boku Gérarda Philipe’a w roli Aleksieja Wrońskiego – zagrała Annę Kareninę. Niestety, szef Goskina, czyli Państwowego Komitetu Kinematografii, odmówił wyrażenia zgody, argumentując to faktem, że aktorka… nie ukończyła studiów. W efekcie planowana ekranizacja powieści Lwa Tołstoja nie powstała; także dlatego, że pod koniec listopada tego samego roku z powodu raka wątroby zmarł Philipe. Samojłowa popadła w depresję, której dodatkowym powodem był rozwód z Łanowojem. I choć w tym przypadku pocieszyła się dość szybko (drugim mężem Tatiany Jewgienjewnej został początkujący pisarz Walerij Osipow), w przypadku złamanej kariery za Oceanem nie było to już takie łatwe.  Lecą żurawie Aby jednak świat nie odebrał decyzji o zakazie wyjazdu do Hollywood jako represji ze strony władz Kraju Rad, aktorce pozwolono zagrać w trzech filmach kręconych bądź poza Związkiem Radzieckim, bądź w koprodukcji z kinematografiami zachodnimi. Dwa z nich – komedia wojenna „Leon Garros szuka przyjaciela” (1960) Marcella Pagliero oraz dramat z czasów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej „Oni szli na Wschód” (1964) Giuseppe De Santisa i Dmitrija Wasiljewa – trudno było uznać za udane. Na pochwałę zasługiwał za to wojenny melodramat Węgra Mihály’ego Szemesa „Alba Regia” (1961), w którym Samojłowa zagrała sowiecką agentkę. Film kręcono przez dwa lata; czas ten aktorka spędziła na Balatonem i, jak potem wspominała, był to dla niej wyjątkowo szczęśliwy okres. Gdy w 1967 roku wystąpiła w radzieckiej adaptacji „Anny Kareniny” autorstwa Aleksandra Zarchiego i po raz kolejny zachwyciła publiczność i krytyków, wydawało się, że dobre czasy wrócą na stałe. Ale tak nie było. Tatiana Jewgienjewna wciąż była na cenzurowanym. Kolejne role, jakie oferowano wielkiej aktorce, nie były w stanie wykorzystać jej talentu (vide „Długa droga krótkiego dnia” Timofieja Lewczuka z 1972 roku); na dodatek często musiała kreować postaci drugoplanowe bądź epizodyczne, jak chociażby w melodramatach „Nie ma powrotu” (1973) Aleksieja Sałtykowa i „Ocean” (1973) Jurija Wyszynskiego czy telewizyjnych, sensacyjnych „Brylantach dla dyktatury proletariatu” (1975) Grigorija Kromanowa (według jednej z wielu powieści Juliana Siemionowa o przyszłym agencie sowieckim Stirlitzu).  Niewysłany list W tym samym czasie Samojłowa wzięła też udział w zdjęciach do melodramatu z czasów wojny domowej „Nieoczekiwana radość”, który na podstawie scenariusza Andrieja Konczałowskiego miał nakręcić Uzbek Rustam Chamdadow. Niestety, w trakcie zdjęć reżyser uznał, że scenariusz przestał mu się podobać, ale nie potrafił przedstawić nic w zamian. W efekcie, skrytykowany przez władze kinematografii, porzucił plan filmowy i wyjechał do Taszkientu. Nakręcone w ciągu dwóch lat pracy materiały zniszczono; a tekst Konczałowskiego oddano w ręce jego brata, Nikity Michałkowa, który zrealizował go jako „Niewolnicę miłości” (1976). Dla Samojłowej miejsca w obsadzie już zabrakło. Aktorka, rozczarowana sytuacją, wycofała się z zawodu; rozwiodła się z drugim mężem, by teraz wyjść za administratora teatru Eduarda Maszkowicza. Z tego związku urodziło się jedyne dziecko Tatiany Jewgienjewnej, syn Dmitrij (lekarz, mieszkający w Stanach Zjednoczonych). Ale nie tylko ona pozostała bez zajęcia; nie mógł go znaleźć również Chamdadow, który kolejny swój obraz nakręcił dopiero w 1991 roku. „Anna Karamazoff”, na którą pieniądze częściowo wyłożyli Francuzi, była opowieścią o kobiecie, która po latach spędzonych w stalinowskich łagrach próbuje po wojnie wrócić do normalnego życia. Przez plan w drobnym epizodzie przewinęła się również Samojłowa – i był to jej (choć to mimo wszystko zdecydowanie zbyt mocno powiedziane) pierwszy pełnometrażowy obraz, w którego powstaniu wzięła udział, po szesnastu latach przerwy.  Nirwana Nie oznaczało to jednak wcale powrotu do zawodu. Na to trzeba było poczekać kilka kolejnych lat. W 1999 roku Tatiana Jewgienjewna zagrała drobną rólkę w dramacie Denisa Jewstigniejewa „Mama”. Potem przyszły kolejne, w najlepszym wypadku drugo- bądź trzecioplanowe kreacje: w kryminale „24 godziny” (2000) Aleksandra Atanesiana, tragikomedii „Mars” (2004) Anny Melikian, serialu obyczajowym, opartym na powieści Wasilija Aksionowa, „Moskiewska saga” (2004) Dmitrija Barszczewskiego, dramacie psychologicznym „Daleko od Bulwaru Zachodzącego Słońca” (2005) Igora Minajewa, wreszcie w „Nirwanie” (2008) Igora Wołoszyna, który okazał się ostatnim filmem w karierze Samojłowej. Aktorka nie mogła ułożyć sobie życia; trzecie małżeństwo, podobnie jak i czwarte – z pisarzem i reżyserem-dokumentalistą Solomonem Szulmanem – rozpadły się. Po wyjeździe Szulmana do Australii kobieta została całkowicie sama. Nie potrafiła zadbać o siebie; wychodząc z domu, często błąkała się po Moskwie, po czym odnajdowano ją w szpitalach. Gdy wieść o tym rozniosła się, aktorką zajęli się wolontariusze. Ale jej stan zdrowia często się pogarszał. W niedzielę 4 maja 2014 roku, w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin, trafiła do szpitala, gdzie zmarła o godzinie 23.30 czasu moskiewskiego. Aleksiej Batałow, pamiętny Boris z „Lecą żurawie”, skomentował tę wiadomość następująco (za agencją ITAR-TASS): „To dla mnie tragedia, jak i dla wszystkich, którzy z nią pracowali, także dla wszystkich widzów. Życzę jej Królestwa Niebieskiego i dziękuję za wspólną pracę”.  5 maja 2014 |
Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.
więcej »
Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.
więcej »
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »Android starszej daty
— Jarosław Loretz
Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński
Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński
Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński
„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński
Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński
W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński
Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński
Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński
Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński
Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński
Widziałam Lecą żurawie wiele razy i nigdy nie przyszło mi do głowy że Weronika była "rozdarta między miłością do swego narzeczonego Borisa i jego utalentowanego artystycznie kuzyna Marka". Kochała tylko Borysa, w chwili słabości, podczas bombardowania uległa Markowi, stąd późniejszy ślub, ale o miłości do niego nie można mówic!!!! Tragedią Weroniki była nie tylko śmierc Borysa ale i to że, jak pamiętamy nie zdążyła się z nim pożegnac,a piękny list pożegnalny, ukryty w wiewiórce znalazła długo po rozstaniu.