Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Rekordziści

Anna Draniewicz

« 1 2 3

Rekordziści

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pora przyjrzeć się najdziwniejszym filmom tego festiwalu. Zacznę od nowozelandzkiego „Tongan Ninja” Jasona Stuttera, parodii filmów karate. Przyznam szczerze, że wiedziałam co mnie czeka, w związku z czym całkiem nieźle się bawiłam, ale myślę, że ten film mógł być dla wielu osób szokiem. Nie nazwałabym tego typowym festiwalowym filmem. Przypominał raczej niskobudżetowy żart filmowy, podobny do tych, które powstają również u nas, gdy skrzyknie się paru kolegów z kamerą. Równie dziwny, choć także zabawny był „Rok diabła” Petra Zelenki, ale większość z nas zdążyła się już chyba przyzwyczaić do czeskiego poczucia humoru. „Rok diabła”, nakręcony w stylu telewizyjnego dokumentu, opowiadał o życiowych problemach grupy czeskich muzyków. Nie zabrakło tu znikających nagle bez powodu ludzi czy stwierdzeń, że Czesi najlepiej wiedzą jak się pozbyć problemu alkoholowego. Równie abstrakcyjne poczucie humoru mają Słoweńcy, o czym się można było przekonać oglądając „Ostatnią wieczerzę” Vojka Anzeljca. Jest to historia dwóch pacjentów zakładu psychiatrycznego, którzy uciekają z oddziału, zabierając ze sobą kamerę, gdyż chcą nakręcić film o swych bohaterskich przygodach. Pod koniec zastosowano zabawny chwyt, który polegał między innymi na wmawianiu widzom, że ojciec głównego bohatera jest na sali czy też wzywaniu ich, by złapali się za ręce. Kolejny dziwny film to duński „Punkt widzenia” Tómasa Gíslasona, nakręcony według zasad Dogmy. Akcja filmu zaczyna się w Las Vegas, gdzie para młodych Duńczyków ma zamiar wziąć ślub. Panna młoda ucieka jednak sprzed ołtarza i wskakuje na motor nieznajomego, z którym zaczyna jeździć po Stanach. Okazuje się, że jest to niedoszły terrorysta, dziewczyna trafia więc na policję, gdzie jest przesłuchiwana jako jego wspólniczka. Cała historia przeplatana jest cytatami z pamiętnika nieznajomego mężczyzny, który próbuje odnaleźć sens życia po śmierci ukochanej żony.

Nie mniej dziwny film stworzyli Niemcy, wygląda więc na to, że nie zależy to od nacji, lecz od zakręconych jednostek. „Suck My Dick” Oskara Röhlera opowiadał historie pisarza, który powoli traci wszystkie atrybuty swojej męskości i młodości, od penisa, poprzez zęby, aż po bujne włosy. W dodatku jest święcie przekonany, że wszystko odebrał mu bohater jednej z jego książek, który przedostał się do rzeczywistego świata i teraz drwi sobie z niego. Nie pomagają wizyty u psychiatry ani psychiczne wsparcie ze strony córki. Załamany pisarz postanawia walczyć o swoje. Film jest bardzo obrazowym wyrazem strachu przed starzeniem się i objawiamy kryzysu wieku średniego, czyli męskiej menopauzy. Natomiast kolejny film z Nowej Zelandii, czyli „Toy Love” Harry’ego Sinclair to gorzka w swojej wymowie komedia o wierności, a właściwie niewierności, gdyż prawie każdy z bohaterów kogoś zdradza. Nie jest to wcale temat zabawny i czasem trudno jest uwierzyć, że bohaterowie tak lekko podchodzą do związanych z tym problemów. Właściwie wygląda na to, że nikt się tu z nikim nie liczy, a już na pewno nikt się nie liczy z uczuciami pozostałych. Nie każdy chyba wpadłby na pomysł, by wmawiać młodemu mężczyźnie, że jego dziecko nie jest jego, tylko po to, aby umożliwić atrakcyjnej dziewczynie próbę jego uwiedzenia. A co z matką dziecka, która bezskutecznie próbuje wytłumaczyć, że to kłamstwo? Albo z tym mężczyzną, który dowiaduje się, że ktoś tak okrutnie z niego zakpił? Takie właśnie metody stosują główni bohaterowie filmu, by trochę się rozerwać. Trudno ich polubić, trudno uwierzyć w szczęśliwe zakończenie i bardzo trudno życzyć im szczęścia.

O relacjach międzyludzkich opowiadał także film Shane’a Meadowsa „Pewnego razu w Midlands”, ale zupełnie inaczej podchodząc do tematu. Była to chwilami śmieszna, chwilami smutna, czyli bardzo życiowa opowieść o problemach rodzinnych młodej kobiety i jej córki, które po odejściu męża i ojca zaczęły układać sobie życie na nowo. Jego nagły powrót wszystko psuje i wiele musi się wydarzyć, żeby bohaterowie zrozumieli wreszcie, czego chcą i jak do tego dążyć. Ta historia mówi o ich dojrzewaniu do podejmowania poważnych decyzji, które mogą zaważyć na całym ich przyszłym życiu. Podobne decyzje muszą podjąć bohaterowie „Trudnej miłości” Petera Sehra z Adrienem Brodym w roli nieodpowiedzialnego mężczyzny, który sprowadza zakochaną w nim dziewczynę na samo dno upodlenia. Wykorzystuje ich znajomość w czasie pisania powieści, którą później daje przeczytać dziewczynie, chcąc się przed nią usprawiedliwić ze swego zachowania. Ale jest już za późno, by odrodziło się dawne uczucie, które ich łączyło, a które tak brutalnie stłamsił. Inne spojrzenie na związek dwojga ludzi przedstawiały „Ważki” Mariusa Holsta. Tam uczucie łączące bohaterów zostało wystawione na ciężką próbę, z której wyszli obronną ręką. Ale czy następnym razem znów uda im się wytrwać? W „Zaopiekuj się moim kotem” Jeong Jae-eun miejsce miłości zajmuje przyjaźń. Pięć przyjaciółek ze szkoły zaczyna dorosłe życie, a ich drogi zaczynają się rozchodzić. Dopiero w sytuacjach ekstremalnych okazuje się, która z nich jest w stanie pomóc potrzebującej wsparcia przyjaciółce. Ten film to wierna ilustracja niedźwiedziego przysłowia, że „prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Na koniec wspomnę jeszcze o „Wojnie” Aleksieja Bałabanowa, znanego dzięki takim filmom jak „Brat” i „Brat 2”. Tytułowy bohater tamtych filmów, czyli Sergei Bodrow Junior teraz zagrał tylko małą rólkę szlachetnego kapitana, gdyż w roli głównej reżyser obsadził wspaniale zapowiadającego się debiutanta, Aleksieja Chadowa. Być może zobaczymy go także w następnych filmach Bałabanowa, który najwyraźniej przywiązuje się do swoich aktorów. Sergei Bodrow Junior poszedł w jego ślady biorąc się za reżyserię. W zeszłym roku mieliśmy okazję zobaczyć jego debiutanckie „Siostry”. Wystąpił też w filmie swego ojca Sergeia Bodrowa Seniora „Szybki numer”, znanego polskim widzom dzięki pokazywanemu na festiwalu w 1996 roku „Jeńcowi Kaukazu”. Zresztą wszystkie te filmy można było zobaczyć na warszawskim festiwalu, który na szczęście już od dawna zaznajamia nas z jak się okazuje niesłusznie zapomnianą u nas kinematografią rosyjską. Uważam, że „Wojna” Bałabanowa była jednym z lepszych filmów tegorocznego festiwalu, gdyż podobnie jak „Ziemia niczyja” Danisa Tanovica, pokazywała wojnę taką, jaka jest w rzeczywistości, bez upiększania. Amerykanie nigdy nie zrobiliby takiego filmu, choć nakręcili już wiele filmów, w którym trzech ludzi załatwia cały oddział. Ale jak je oglądam, jakoś im nie wierzę, a Bałabanowi tak. W dodatku ten film przybliża trwający nadal, a nawet nasilający się konflikt w Czeczeni i pozwala szerzej spojrzeć na ostatnie związane z tym wydarzenia w Moskwie z udziałem czeczeńskich bojowników. Dla swoich rodaków nie są terrorystami lecz bohaterami walczącymi o wolność swego kraju. „Wojna” pomaga zrozumieć, co ich doprowadziło do tak dramatycznego kroku.

W tym roku po raz pierwszy zorganizowano Międzynarodowy Konkurs „Nowe filmy – nowi reżyserzy”. Jury pod przewodnictwem reżysera Wojciecha Marczewskiego obejrzało 14 filmów z całego świata, po czym przyznało Grand Prix Nescafé oraz 5 000 euro Piotrowi Trzaskalskiemu za film „Edi”. W konkursie brał także udział chiński film „Sierota z Anyang” Wanga Chao, którego powolna narracja pozwalała delektować się szczegółami. Była to historia samotnego mężczyzny, który bierze na wychowanie porzucone dziecko, co całkowicie odmienia jego życie. Nie jest to pierwszy film o tym, że tylko dziecko może zmienić mężczyznę na lepsze, ale tutaj ten wątek został potraktowany w bardzo delikatny i ludzki sposób. Powolną narrację miał także biorący udział w konkursie „Westend” Markusa Mischkowskiego i Kaiego Marii Steinkühlera, którzy zagrali w nim główne role. Jest to opowieść o dwóch kumplach, którzy szukają pracy. Gdy ją znajdują, ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę, ale pod koniec filmu wszystko wraca do normy. Bohatrowie są jednak mądrzejsi o zdobyte doświadczenia.

Bardzo ciekawy był także debiut córki Agnieszki Holland, czyli „Szczek!” Kasi Adamik, o kobiecie, która zaczyna myśleć, że jest psem i porozumiewa się z otoczeniem szczekając. Jej mąż nie wie co ma robić, udaje się więc do szpitala, gdzie spotyka młodego lekarza, którzy marzy o tym, by grać na harfie. Zaniepokojony stanem żony radzi się też pani doktor weterynarii, która leczy ich psa. Wtajemnicza w tę nieprzyjemną sytuację także swojego przyjaciela oraz rodzinę żony, która wydaje się być bardziej zwariowana od niej. W końcu oddaje żonę na leczenie do szpitala psychiatrycznego, gdzie podają jej leki zamieniające ją niemal w warzywo. Wtedy kochający mąż zabiera ją do domu i robi wszystko, by znów zaczęła wesoło szczekać. Niczego dobrego nie mogę natomiast powiedzieć o litewskiej „Umowie najmu” Kristijonasa Vildžiunasa. Ta historia kobiety mszczącej się na mężczyznach, którzy ją skrzywdzili po prostu mnie uśpiła. W plebiscycie Publiczności zwyciężył „Elling” Pettera Nassa, na drugim miejscu znalazł się „Edi” Piotra Traskalaskiego, na trzecim „Kukułka” Alexandra Rogożkina, na czwartym „Samsara” Nalina Pana, a na piątym „Księga Diny” Olego Bornedala.

Warto tu jeszcze wspomnieć o paru festiwalowych filmach, których nie udało mi się jeszcze obejrzeć, ale na szczęście będzie szansa na nadrobienie zaległości, gdy wejdą na nasze ekrany. Polscy dystrybutorzy zakupili już bowiem „Dark Water” Hideo Nakaty, „Eden” Andrzeja Czeczota, „Hotel” Mike’a Figgisa, „Nagich” Doris Dörrie oraz „Pocałunek Jessiki Stein” Charlesa Herman-Wurmfelda. Mam też nadzieję, że znajdzie się polski dystrybutor, który zakupi zwycięzcę tegorocznego plebiscytu publiczności, czyli „Ellinga”. Poza tym liczę na to, że telewizja HBO pokaże wkrótce trzy pozostałe filmy z cyklu „HBO prezentuje”, których nie widziałam na festiwalu, czyli „Na ścieżce wojennej” Johna Frankenheimera, „Projekt Laramie” Moisésa Kaufmana i „Punkt zapalny” Newtona Thomasa Sigela. W trakcie festiwalu wybrałam się bowiem tylko na „Histeryczną ślepotę”, ze względu na reżyserkę Mirę Nair, która znana jest dzięki „Kamasutrze”, „Monsunowemu weselu” oraz jednej z jedenastu nowel z filmu „11.09.01”. Jej „Histeryczna ślepota” to historia trzech kobiet, które nie mają szczęścia w miłości, ale które nie tracą nadziei ani optymizmu. Co do pozostałych 50 filmów festiwalu, to już nigdzie zapewne nie uda się ich zobaczyć. Na pocieszenie pozostaje jedynie fakt, że już za 12 miesięcy czeka nas znów końska dawka filmów na kolejnym Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym. Do zobaczenia za rok!

« 1 2 3

1 listopada 2002

Filmografia:
1) 1 zestaw filmów krótkich 2001
„Copy Shop” reż. Virgil Widrich; Austria 2001, 12 min
„Je t’aime John Wayne” reż. Toby MacDonald; Wielka Brytania 2000, 10 min
„Pomiędzy” reż. Sandro Aguilar; Portugalia 2001, 25 min
„Przyjaciele” reż. Jan H. Krüger; Niemcy 2001, 22 min
„Przyjechał samochód” reż. Siergiej Potemkin; Rosja 2001, 15 min
„Pyongyang Robogirl” reż. Jouni Hokkanen, Simojukka Ruippo; Finlandia 2001, 4 min
„Skok” reż. Dennis Petersen, Frederik Meldal; Dania 2000, 7 min
„Szwecja 2000+” reż. David Flamholc, Marten Nilsson; Szwecja 2001, 11 min
2) 2 zestaw filmów krótkich 2001
„Dzwoniąc do diabła” reż. Toon Aerts; Belgia 2001, 11 min
„Le Grand Tango” reż. Pieter Jan Smit; Holandia 2002, 10 min
„Lepiej czy gorzej?” reż. Jocelyn Cammack, Wielka Brytania 2000, 9 min
„Pizza Passionata” reż. Kari Juusonen; Finlandia 2001, 14 min
„Popcorn Story” reż. Tudor Giurgiu; Rumunia 2001, 13 min
„Sąsiedzi” reż. Stepan Birjukow; Rosja 2001, 7 min
„Uroczystość” reż. Daniel Stedman; USA 2001, 4 min
„Zielona róża” reż. JC Hung; Tajwan 2002, 12 min
3) „Absolut Warhola” reż. Stanisław Mucha; Niemcy 2001, 80 min
4) „Ani ryba ani ptak” reż. Matthias Keilich; Niemcy 2002, 90 min
5) „Atanarjuat, biegacz” reż. Zacharias Kunuk; Kanada 2001, 172 min
6) „Black Box Germany” reż. Andres Veiel; Niemcy 2001, 102 min
7) „Boskie jak diabli” reż. Agustín Díaz Yanes; Hiszpania/Francja/Włochy/Meksyk 2001, 115 min
8) „Bumerang” reż. Dragan Marinković; Jugosławia/Kanada 2001, 92 min
9) „Ciepła woda pod Czerwonym Mostem” reż. Shohei Imamura; Japonia 2001, 119 min
10) „Cool & Crazy on the Road” reż. Knut Erik Jensen; Norwegia 2002, 105 min
11) „Cyberman” reż. Peter Lynch; Kanada 2001, 87 min
12) „Czkawka” reż. György Pálfi; Węgry 2002, 75 min
13) „Czy ryby to robią?” reż. Almut Getto; Niemcy 2002, 102 min
14) „Dark Water” reż. Hideo Nakata; Japonia 2001, 101 min
15) „Desperado Square” reż. Benny Torati; Izrael 2000, 98 min
16) „Dobranocki dla krokodyli” reż. Ignacio Ortíz Cruz; Meksyk 2002, 100 min
17) „Drobne wypadki” reż. Annette K. Olesen; Dania 2001, 109 min
18) „Droga do Zatracenia” reż. Sam Mendes; USA 2002, 117 min
19) „Dzieci Rosji” reż. Jaime Camino; Hiszpania 2001, 93 min
20) „Dzikie małże” reż. Erik de Bruyn, Holandia 2000, 115 min
21) „Dzikie pszczoły” reż. Bohdan Sláma; Czechy 2001, 94 min
22) „Eden” reż. Andrzej Czeczot; Polska 2002, 85 min
23) „Edi” reż. Piotr Trzaskalski; Polska 2002, 100 min
24) „Elling” reż. Petter Nass; Norwegia 2001, 88 min
25) Etiudy studentów z Katowic; Polska 2002
„38°C” reż. Lucyna Erdmanis; Polska 2001, 15 min
„Antidotum” reż. Artur Sochan; Polska 2000, 15 min
„Astronom” reż. Marek Lechki; Polska 2001, 21 min
„Człowiek Magnes” reż. Marcin Wrona; Polska 2001, 20 min
„Czubek” reż. Bartek Konopka; Polska 2001, 13 min
„Kanał” reż. Maciej Górski; Polska 2001, 12 min
„Wtorek” reż. Michał Gazda; Polska 2000, 13 min
26) „Fotograf wojenny” reż. Christian Frei; Szwajcaria 2001, 96 min
27) „Gabi” reż. Roland Rowiński; Polska 2002, 95 min
28) „Gdzieś w Afryce” reż. Caroline Link; Niemcy 2001, 140 min
29) „Głos Ludmiły” reż. Gunnar Bergdahl; Szwecja 2001, 75 min
30) „Histeryczna ślepota” reż. Mira Nair; USA 2002, 98 min
31) „Hotel” reż. Mike Figgis; Wielka Brytania/Włochy 2001, 114 min
32) „Intruz” reż. Beto Brant; Brazylia 2001, 97 min
33) „Ja i Morrison” reż. Lenka Hellstedt; Finlandia 2001, 90 min
34) „Jak Harry stał się drzewem” reż. Goran Paskaljević; Irlandia/Wielka Brytania/Francja/Włochy 2001, 100 min
35) „Jestem Dina” reż. Ole Bornedal; Norwegia 2002, 125 min
36) „Jiyan” reż. Jano Rosebiani; Kurdystan 2002, 94 min
37) „Julia wraca do domu” reż. Agnieszka Holland; Polska/Niemcy/Kanada 2002, 118 min
38) „Krąg” reż. Hideo Nakata; Japonia 1998, 95 min
39) „Kukułka” reż. Alexandr Rogożkin; Rosja 2002, 100 min
40) „Made in Israel” reż. Ari Folman; Izrael 2001, 113 min
41) „Mapa serca” reż. Dominik Graf; Niemcy 2001, 116 min
42) „Martwy człowiek” reż. Christian Petzold; Niemcy 2001, 88 min
43) „Miasto bez granic” reż. Antonio Hernández; Hiszpania/Argentyna 2001, 120 min
44) „Mike Yokohama” reż. Aoyama Shinji; Japonia 2002, 71 min
45) „Moja podróż do Włoch” reż. Martin Scorsese; Włochy/USA 2001, 243 min
46) „Moja siostra” reż. Catherine Breillat; Francja 2001, 95 min
47) „Motywy z Czechowa” reż. Kira Muratowa; Rosja/Ukraina 2002, 110 min
48) „Munje” reż. Radivoje Andrić; Jugosławia 2001, 90 min
49) „Muzyka na wesela i pogrzeby” reż. Unni Straume; Norwegia 2002, 97 min
50) „Na półpiętrze” reż. Andreas Dresen; Niemcy 2002, 106 min
51) „Na ścieżce wojennej” reż. John Frankenheimer; USA 2002, 165 min
52) „Nadzy” reż. Doris Dörrie; Niemcy 2002, 96 min
53) Następne pokolenie; Niemcy 2002
„Nad jeziorem” reż. Ulrike von Ribbeck; Niemcy 2001, 10 min
„Benny X” reż. Florian Baxmeyer; Niemcy 2001, 9 min
„Okno z widokiem” reż. Vera Lalyko; Niemcy 2001, 9 min
„Najwspanialszy wynalazek Gregora” reż. Johannes Kiefer; Niemcy 2001, 11 min
„Dzień weselny” reż. Tanja Brzakovic; Niemcy 2001, 10 min
„Ranny ptaszek” reż. David Emmenlauer; Niemcy 2001, 10 min
„Skały” reż. Chris Stenner, Arvid Uibel, Heidi Wittlinger; Niemcy 2001, 8 min
„Red Gourmet Pellzik” reż. Andreas Samland; Niemcy 2001, 10 min
„Undercover” reż. Susanne Buddenberg; Niemcy 2001, 5 min
54) „Natasza” reż. Ljubiša Samardžić; Jugosławia 2001, 92 min
55) „Nic więcej” reż. Juan Carlos Cremata Malberti; Kuba/Hiszpania/Francja/Włochy 2001, 88 min
56) „Niespokojny sen” reż. Eugenie Jansen; Holandia 2002, 92 min
57) „Ostatnia bila” reż. Peter Callahan; USA 2001, 96 min
58) „Ostatnia wieczerza” reż. Vojko Anzeljc; Słowienia 2001, 94 min
59) „Owoce morza” reż. Zhu Wen; Chiny/Hongkong 2001, 86 min
60) „Pewnego razu w Midlands” reż. Shane Meadows; Wielka Brytania 2002, 104 min
61) „Płonący mur” reż. Hava Kohav Beller; USA 2002, 115 min
62) „Pocałunek Jessiki Stein” reż. Charles Herman-Wurmfeld; USA 2001, 96 min
63) „Pokarm miłości” reż. Ventura Pons; Hiszpania/Niemcy 2001, 112 min
64) „Projekt Laramie” reż. Moisés Kaufman; USA 2002, 95 min
65) „Punkt widzenia” reż. Tómas Gíslason; Dania 2001, 107 min
66)"Punkt zapalny” reż. Newton Thomas Sigel; USA 2002, 87 min
67) „Racja Kiry” reż. Ole Christian Madsen; Dania 2001, 93 min
68) „Rapsodia w bieli” reż. Tedi Moskow; Bułgaria 2002, 86 min
69) „Rok diabła” reż. Petr Zelenka; Czechy 2002, 88 min
70) „Rolli” reż. Olli Saarela; Finlandia 2001, 92 min
71) „Samsara” reż. Nalin Pan; Niemcy/Indie 2001, 138 min
72) „Seks to komedia” reż. Catherine Breillat; Francja 2002, 92 min
73) „Sierota z Anyang” reż. Wang Chao; Chiny 2001, 84 min
74) „Sierpień – na chwilę przed wybuchem” reż. Avi Mograbi; Izrael/Francja 2002, 72 min
75) „Sokoły” reż. Fridrik Thór Fridriksson; Islandia 2002, 95 min
76) „Sto na sto” reż. Srdan Golubovic; Jugosławia 2001, 97 min
77) „Strażnik pogranicza” reż. Maja Weiss; Słowenia/Niemcy 2001, 98 min
78) „Suck My Dick” reż. Oskar Röhler; Niemcy 2001, 82 min
79) „Syn” reż. Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne; Belgia 2002, 100 min
80) „Szczek! „ reż. Kasia Adamik; USA 2001, 94 min
81) „Szepczące piaski” reż. Nan Triveni Achnas; Indonezja/Japonia 2001, 104 min
82) „Szkolna wycieczka” reż. Henner Winckler; Niemcy 2002, 86 min
83) „Śmiech mewy” reż. Ágúst Guđmundsson; Islandia 2001, 105 min
84) „Taksówka dla trzech” reż. Orlando Lübbert; Chile 2001, 90 min
85) „Thomas Pynchon – podróż w głąb umysłu” reż. Donatello i Fosco Dubini; Niemcy/Szwecja 2001, 90 min
86) „Time Out” reż. Laurent Cantet; Francja 2001, 132 min
87) „Tirana rok zero” reż. Fatmir Koçi; Albania/Francja 2001, 89 min
88) „Tongan Ninja” reż. Jason Stutter; Nowa Zelandia 2002, 82 min
89) „Toy Love” reż. Harry Sinclair; Nowa Zelandia 2002, 88 min
90) „Trudna miłość” reż. Peter Sehr; Niemcy/USA 2001, 100 min
91) „Tylko moja” reż. Javier Balaguer; Hiszpania 2001, 100 min
92) „Umowa najmu” reż. Kristijonas Vildžiunas; Litwa 2002, 78 min
93) „Umur” reż. Kai Lehtinen; Finlandia 2002, 96 min
94) „Venus Boyz” reż. Gabriel Baur; Szwajcaria/USA/Niemcy 2001, 104 min
95) „Ważki” reż. Marius Holst; Norwegia 2001, 90 min
96) „Westend” reż. Markus Mischkowski, Kai Maria Steinkühler; Niemcy 2001, 89 min
97) „Wojna” reż. Aleksiej Bałabanow; Rosja 2002, 115 min
98) „Wszystkie stewardessy idą do nieba” reż. Daniel Burman; Argentyna/Hiszpania 2002, 98 min
99) „Wszystko o moim ojcu” reż. Even Benestad; Norwegia/Dania 2001, 75 min
100) „Wybory” reż. Babak Payami; Iran/Kanada/Włochy 2001, 105 min
101) „Wyimaginowane zmagania miłosne” reż. Raoul Ruiz; Portugalia/Francja/Chile 2000, 120 min
102) „Za dużo miłości” reż. Ernesto Rimoch; Hiszpania/Meksyk/Francja 2001, 97 min
103) „Zachód” reż. Cristian Mungiu; Rumunia 2002, 110 min
104) „Zagubiony w La Manchy” reż. Keith Fulton, Louis Pepe; Wielka Brytania 2001, 89 min
105) „Zaopiekuj się moim kotem” reż. Jeong Jae-eun; Korea Południowa 2001, 112 min
106) „Zdjęcie w godzinę” reż. Mark Romanek; USA 2002, 98 min
107) „Żyjąc mimo woli” reż. Viesturs Kairišs; Łotwa 2001, 90 min

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »