Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Andrzej Konic
‹Przyznaję się do winy (02)›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPrzyznaję się do winy (02)
Data premiery19 maja 1966
ReżyseriaAndrzej Konic
ZdjęciaWiesław Dobrowolski, Hubert Waliszewski, Teofil Bitner, Zbigniew Nowak
Scenariusz
ObsadaJanusz Bukowski, Czesław Wołłejko, Emil Karewicz, Aleksandra Zawieruszanka, Wiesława Kwaśniewska, Wacław Kowalski, Saturnin Żórawski, Jerzy Karaszkiewicz, Mieczysław Kalenik, Mariusz Gorczyński, Manuela Kiernikówna, Elżbieta Nowosad, Gabriel Nehrebecki, Jerzy Radwan, Andrzej Mirecki
MuzykaAndrzej Trybuła
Rok produkcji1966
Kraj produkcjiPolska
CyklTeatr Sensacji
Czas trwania68 min
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

„Kobra” i inne zbrodnie: Czyściec agenta

Esensja.pl
Esensja.pl
W drugiej (i ostatniej) odsłonie szpiegowsko-sensacyjnego „Przyznaję się do winy” Andrzej Konic dopowiada historię Ślązaka Franka vel Franza Kowola, który dał się uwikłać w działalność zachodnioniemieckiego wywiadu w Polsce. Czynił przy okazji wiele zła, co z czasem rodziło w nim coraz większą frustrację i prowadziło do wyrzutów sumienia.

Sebastian Chosiński

„Kobra” i inne zbrodnie: Czyściec agenta

W drugiej (i ostatniej) odsłonie szpiegowsko-sensacyjnego „Przyznaję się do winy” Andrzej Konic dopowiada historię Ślązaka Franka vel Franza Kowola, który dał się uwikłać w działalność zachodnioniemieckiego wywiadu w Polsce. Czynił przy okazji wiele zła, co z czasem rodziło w nim coraz większą frustrację i prowadziło do wyrzutów sumienia.

Andrzej Konic
‹Przyznaję się do winy (02)›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPrzyznaję się do winy (02)
Data premiery19 maja 1966
ReżyseriaAndrzej Konic
ZdjęciaWiesław Dobrowolski, Hubert Waliszewski, Teofil Bitner, Zbigniew Nowak
Scenariusz
ObsadaJanusz Bukowski, Czesław Wołłejko, Emil Karewicz, Aleksandra Zawieruszanka, Wiesława Kwaśniewska, Wacław Kowalski, Saturnin Żórawski, Jerzy Karaszkiewicz, Mieczysław Kalenik, Mariusz Gorczyński, Manuela Kiernikówna, Elżbieta Nowosad, Gabriel Nehrebecki, Jerzy Radwan, Andrzej Mirecki
MuzykaAndrzej Trybuła
Rok produkcji1966
Kraj produkcjiPolska
CyklTeatr Sensacji
Czas trwania68 min
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Historia Ślązaków w czasie drugiej wojny światowej to wciąż temat nie do końca rozpoznany. W kulturze masowej traktowano go zazwyczaj instrumentalnie, jak chociażby w nakręconych w czasach stalinowsko-bierutowskich „Stalowych sercach” (1948) Stanisława Januszewskiego (a właściwie Urbanowicza) czy w „Czterech pancernych i psie” – książce Janusza Przymanowskiego (1964) i nakręconym na jej podstawie serialu Konrada Nałęckiego (1966-1970), gdzie wybijała się postać granego przez Franciszka Pieczkę Gustawa Jelenia, kowala z Ustronia (na Śląsku Cieszyńskim), który został siłą wcielony do Wehrmachtu. Szerszą panoramę zagadnienia przedstawił Zbigniew Chmielewski w siedmiu ostatnich odcinkach serialu „Blisko, coraz bliżej” (wyemitowanych w 1987 roku). Dwie dekady przed nim z problemem tym zmierzył się natomiast Andrzej Konic w zrealizowanym w ramach Teatru Sensacji (z czołówką z „Pająkiem”) dwuczęściowym przedstawieniu „Przyznaję się do winy”.
Przypomnę: jego bohaterem jest pochodzący z Gliwic Franciszek (Franz) Kowol (Janusz Bukowski), który w 1942 roku jako żołnierz Wehrmachtu zostaje wysłany do Generalnego Gubernatorstwa. Za niesubordynację wobec swojego przełożonego, feldfebla Hansa Berendta (Emil Karewicz), trafia do kompanii karnej na froncie wschodnim (co sugerowałoby wspomnienie o odmrożeniach, jakich się wówczas nabawił). Koniec wojny zastaje go na Zachodzie, w wyniku czego trafia do niewoli brytyjskiej, a po wypuszczeniu z niej osiedla się w Hanowerze. Nie mając grosza przy duszy, co chwilę zmieniając pracę, uzależnia się od starszej od niego nieatrakcyjnej wdowy Hildy Schneider (Manuela Kiernikówna), którą porzuca, gdy tylko poznaje młodą i piękną Ingę, córkę mecenasa Hoffmanna. By móc przykuć na dłużej jej uwagę, potrzebuje jednak pieniędzy, których permanentnie mu brakuje. Kończy się to nawiązaniem współpracy z wywiadem zachodnioniemieckim.
Po przeszkoleniu, za które odpowiada stary znajomy Kowola, Berendt, Franz zostaje wysłany nielegalnie do Polski. Po raz pierwszy od opuszczenia rodzinnego domu w 1942 roku spotyka ojca i siostrę Martę, która jest już zamężna. Przekonawszy się, że szwagier jest oficerem, Franek wciąga go do pracy wywiadowczej, co prowadzi do ogromnej tragedii i ucieczki Kowola z powrotem do zachodnich Niemiec. Szef hanowerskiej komórki Federalnej Służby Wywiadowczej (Bundesnachrichtendienst) Hugo Krüger (Czesław Wołłejko), któremu podlega Franz, nie jest zadowolony z jego powrotu. Liczył bowiem na to, że zapuści on ponownie korzenie w rodzinnych stronach i przez kolejne lata regularnie będzie słał raporty na temat sytuacji na Górnym Śląsku. Kowol tymczasem najchętniej wycofałby się ze służby, związał z Ingą i zaczął wreszcie prowadzić normalne, rodzinne życie. Dla swoich mocodawców jest jednak zbyt cenny; za dużo w niego zainwestowali, by pozwolić mu teraz przejść na agenturalną emeryturę.
By zmusić Franza do dalszej współpracy, Krüger, Berendt i sekretarka pierwszego z nich, Dora (Aleksandra Zawieruszanka), obmyślają plan, jak wciągnąć Franka w pułapkę, z której nie będzie miał wyjścia. Jednemu ze swoich ludzi wydają więc rozkaz zamordowania Hildy Schneider, ale w taki sposób, aby wszystkie tropy prowadziły do Ślązaka. Wprawdzie w tym czasie, gdy zginęła jego była kochanka, przebywał on jeszcze w Polsce Ludowej – lecz kto to potwierdzi? Na dodatek po ponownym zameldowaniu się w Hanowerze Kowol dowiaduje się, że Inga wyszła za mąż za swego dawnego narzeczonego Willy’ego von Kragena. Mężczyzna nie ma więc wyjścia; musi współpracować z Krügerem dalej. Zostaje „naganiaczem”, wyłania w knajpach Polaków, których stara się namówić na przejście na drugą stronę barykady. Pewnego dnia trafia na dwóch bokserów, którzy przyjechali na zawody sportowe (wcielili się w nich Mieczysław Kalenik i Mariusz Gorczyński). Kiedy dowiadują się, co rodak ma im do zaoferowania, kończy się to potężną awanturą.
Znajdując się w kleszczach, Kowol godzi się na wykonanie jeszcze jednej misji w Polsce, tym razem na północy kraju. Wierzy, a zapewnia go o tym Dora, że otrzyma za nią podwójną zapłatę; za zarobione pieniądze otworzy sobie później w Niemczech warsztat elektryczny (taki ma wyuczony zawód) i wreszcie będzie spokojnie żył. Łodzią dostaje się na Wybrzeże i osiada w miasteczku, w którym działa biuro konstrukcyjne projektujące nowe modele samolotów. Los – pod postacią nagłego ataku wyrostka robaczkowego – sprawia, że na jego drodze staje pielęgniarka Danuta Majczakówna (w tej roli pojawiająca się w „Amerykańskiej gumie do żucia «Pinky»” zapomniana już nieco Wiesława Kwaśniewska; nie mylić z dużo bardziej znaną Sławą Kwaśniewską!). Po wyjściu ze szpitala Franek wynajmuje pokój w domu jej ojca (Wacław Kowalski); poznaje również byłą sympatię Danki, kreślarza Marka Szydło (znany z pierwszej odsłony „Honoru bez motywów” Jerzy Karaszkiewicz), który – jak się okazuje – pracuje w interesującym niemiecki wywiad biurze konstrukcyjnym.
Kowol niekoniecznie marzy o wyciąganiu od Marka tajemnic, ale musi liczyć się z ewentualnymi konsekwencjami niezdyscyplinowania. Jest bowiem obserwowany i ponaglany do wykonania zadania przez przysłanego z zagranicy bezwzględnego współpracownika Krügera (pojawiający się w „Śmierci w samochodzie” Saturnin Żórawski). Cokolwiek by nie zrobił, może wylądować w więzieniu – wpakują go do niego albo Niemcy (za rzekomą zbrodnię na Hildzie grozi mu nawet dożywocie), albo komuniści. Franek musi zdecydować, ponieważ gra na dwa fronty, względnie bezbolesne wycofanie się z niej w ogóle – są nierealne. Nie ma co ukrywać: to znakomite przedstawienie. Ale też autor pierwowzoru literackiego, czyli Jerzy Bronisławski, znał się na rzeczy – przez wiele lat służył jako pracownik kontrwywiadu MSW, specjalizujący się na „odcinku (zachodnio)niemieckim”. Scenarzysta, który dostał w swoje ręce jego tekst, to jest Aleksander Minkowski, zaliczał się natomiast do sprawniejszych literatów tego okresu.
A reżyser? Chociaż w połowie lat 60. Andrzej Konic (1926-2010) wciąż był jeszcze na początku swojej drogi artystycznej, miał już czym się pochwalić. Na przykład świetnie przyjętymi przez widzów kilkoma odcinkami teatralnej „Stawki większej niż życie”. „Przyznaję się do winy” zostało bowiem wyemitowane – 12 i 19 maja 1966 roku – w przerwie pracy nad historią kapitana Klossa i na rok przed rozpoczęciem pracy nad serialem. Już wtedy Konic wiedział, jak dzięki nagłym zwrotom akcji budować napięcie i jak kierować aktorami. Uwagę przykuwa zwłaszcza postać Hansa Berendta, który za sprawą Emila Karewicza do złudzenia przypomina swoim cynicznym zachowaniem Hermanna Brunnera. I raczej nie był to przypadek.
koniec
16 stycznia 2024

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.