Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 27 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Jest dobrze, ale nie bardzo

Piotr Dobry

1 2 »

Po raz 79. ogłoszono nominacje do Oscarów. Amerykańska Akademia Filmowa najwyraźniej obniża standardy, gdyż wśród nominowanych filmów nie ma pozycji wybitnych. W poszczególnych kategoriach znalazły się też produkcje bądź role nieszczególnie zasługujące na wyróżnienie. Ale z jednego należy się cieszyć. Z czego?

Piotr Dobry

Jest dobrze, ale nie bardzo

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Ano z tego, że wyłączając pierwszoplanowe role nie ma w nominacjach za 2006 rok tylu pewniaków, co w latach ubiegłych. Faworyci oczywiście są – to głównie zdobywcy Złotych Globów i innych mniej lub bardziej ważnych nagród – ale generalnie poziom jest bardzo wyrównany. Możemy więc – choć Akademia ze wszystkich sił starała się ostatnio nas od tego odzwyczaić – spodziewać się kilku niespodzianek. A to oznacza więcej niż zazwyczaj emocji przy śledzeniu transmisji z gali i dopingowaniu swoich ulubieńców (jak to dobrze wiedzieć, że w większości przypadków nie są przegrani już na starcie...).

Co najbardziej dziwi, to fakt, że w gronie pięciu najlepszych filmów roku nie znalazł się żaden film choć w połowie tak nietuzinkowy, szeroko dyskutowany w mediach, jak „Tajemnica Brokeback Mountain” czy „Good Night and Good Luck”.

„Mała Miss” to przykład wdzięcznego, szalenie sympatycznego kina niszowego, jednak obrazów podobnej klasy, formy i treści powstało od początku nowego milenium co najmniej kilkanaście i żaden nie został aż tak wyniesiony na piedestał.

„Infiltracja” zachwycić może tylko kogoś, kto nie zna oryginalnego „Infernal Affairs”. Scorsese ma to szczęście, że Akademicy nie znają, choć gdybym był tak konsekwentnie olewany przy okazji naprawdę znakomitych filmów i dostał Oscara właśnie za remake kryminału z Hong Kongu, to na miejscu reżysera „Wściekłego byka” odebrałbym ten laur jako złośliwość lub w najlepszym wypadku zniecierpliwienie szacownego gremium („Och, ma już swoje lata, dajmy mu wreszcie dla świętego spokoju, bo jeszcze nie zdążymy zanim zejdzie i kinomani będą nam to wypominać do końca świata”).

„Listy z Iwo Jimy” to ponoć znakomite kino wojenne, ale trudno też mówić, że czymś szczególnym – poza tym, że powinno się go oglądać wraz z dopełniającym wizję Clinta Eastwooda „Sztandarem chwały” – się wyróżnia. W tym sensie, że raczej nie ma szans, jak westernowy dramat Anga Lee, trafić do kanonu kinematografii zaraz po premierze. Nominacja raczej ze względu na szacunek dla lubianego przez Akademię reżysera, niźli przez faktyczną (choć to tylko przypuszczenia, bo spośród wszystkich nominowanych filmów tego jednego jeszcze nie widziałem) wielką wartość obrazu.

„Królową” wyróżnia zaś głównie wybitna rola Helen Mirren – niemal pewnej zdobywczyni Oscara (ma już Złoty Glob na koncie). Podobnie „Babel” – świetne role i bardzo dobry film, ale też już trzeci – po „Amores Perros” i „21. gramach” – film Inarritu oparty na podobnym schemacie. Niemniej to właśnie „Babel” wydaje się być tu faworytem – jako że zgarnął Złoty Glob dla najlepszego dramatu.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

A przecież nie jest tak, że Akademia nie miała w czym wybierać – wystarczy spojrzeć na tytuły wskazane przez dziennikarzy Esensji w dyskusji podsumowującej rok (której nikt w Hollywood zapewne nie czytał, a szkoda). Większa część redakcji zapewne zgodziłaby się ze mną, że na miejsce na liście pięciu najlepszych filmów roku bardziej niż „Mała Miss” bądź „Infiltracja” zasługiwały „Ludzkie dzieci” Cuarona, „Lot 93” Greengrassa czy nawet „Borat” – nawet nie tyle za film sam w sobie, co za odbijający się głośnym echem na całym świecie fenomen, nową jakość w komedii, doskonale przyjętą również przez samych – bezlitośnie wyśmianych przez Cohena – Amerykanów (91% w serwisie RottenTomatoes.com, czyli aż 167 recenzji pozytywnych przy zaledwie 17 negatywnych). Ale z drugiej strony – oczekiwać od mocno konserwatywnej Akademii, że będzie zauważać nowe trendy w kinie, to raczej marzenie ściętej głowy.

Tak jak Helen Mirren w kategorii najlepszej roli kobiecej, tak Forest Whitaker (również nagrodzony Złotym Globem) pozostaje niekwestionowanym faworytem w wyścigu o statuetkę za najlepszą rolę męską. Absolutnie zasłużenie, tym bardziej, że ten znakomity aktor do tej pory nigdy nie był nawet nominowany, a nie raz już sobie na to zasłużył. Poza tym Whitaker, specjalista głównie od ról wyciszonych, beznamiętnych („Bird”, „Ghost Dog”), jako Idi Amin daje spektakularny, wciskający w fotel popis niespotykanej u niego ekspresji. To wypada docenić.

Natomiast zupełnie odwrotnie przedstawia się rzecz z Willem Smithem, który też odgrywa autentyczną postać – Christophera Gardnera – i jest to najsmutniejsza, najbardziej subtelna kreacja w jego dotychczasowej filmografii. Nie tak porywająca jak rola Whitakera, ale co najmniej bardzo dobra, budząca uznanie dla sympatycznego gwiazdora, który udowadnia niedowiarkom (tym, którzy widzieli „Alego” Manna, już w sumie nie musi), że w każdym gatunku – czy to sitcomie, komedii romantycznej, filmie akcji, thrillerze SF, dramacie – czuje się komfortowo. Amerykańscy krytycy już zdążyli obwołać Willa nowym Tomem Hanksem, a niektórzy zauważyli nawet, że USA zyskało nowego Cary’ego Granta – przystojnego aktora, na którego miło popatrzeć, gdziekolwiek by nie występował. Cóż, pozostańmy przy tym, że Smith na pewno jest na dobrej drodze ku zostaniu drugim Denzelem Washingtonem – świetnym aktorem, którego „fajnie się ogląda” – jak słusznie zauważył Konrad Wągrowski w recenzji „Deja Vu”.

Nie widziałem jeszcze filmów „Half Nelson” ani „Venus”, jednak nie mam problemu z uwierzeniem na słowo, że Ryan Gosling i Peter O’Toole zagrali w nich świetnie, gdyż ci panowie – mimo znaczącej różnicy wieku i dorobku – nigdy nie schodzą poniżej pewnego poziomu. Toteż jedyne zastrzeżenia w przypadku głównej roli męskiej mam do nominacji dla Leonarda DiCapria za „Krwawy diament”. Jeśli już – a i to niekoniecznie – należało go nominować za „Infiltrację”, gdzie przynajmniej pokazuje więcej niż jeden grymas. Na statuetkę i tak nie ma szans, więc szkoda tego zmarnowanego miejsca, na które bardziej zasługiwał choćby Brad Pitt za „Babel”.

Jeśli chodzi o pierwszoplanowe role kobiece, także wszystko zdaje się być już przesądzone, choć należy pamiętać, że Meryl Streep została obdarowana Złotym Globem dla najlepszej aktorki w komedii za błyskotliwą (choć nie powalającą, po prostu na swoim stałym wysokim poziomie) rolę w przeciętnym „Diabeł ubiera się u Prady”. Jednakże Streep ma już na półce dwa Oscary, a w CV czternaście nominacji (łącznie z tą), więc Akademia prawie na pewno zdecyduje się nagrodzić mniej utytułowaną Mirren. Zagrożeniem dla Angielki może być też co prawda nagrodzona w Cannes Penelope Cruz, ale i na taką niespodziankę szanse są niewielkie.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Zresztą to samo tyczy się drugoplanowych ról żeńskich. Mamy tu ciekawe zróżnicowanie – Australijka, Japonka, Meksykanka i dwie Amerykanki, z tym że jedna to 25-letnia czarnoskóra debiutantka, a druga ma ledwie 10 lat i najbardziej kojarzona jest z roli córki Gibsona w „Znakach”. Teoretycznie wszystko tu zdarzyć się może, ale faworytką pozostaje oczywiście owa 25-letnia Afroamerykanka Jennifer Hudson, nagrodzona już Złotym Globem i dziesięcioma innymi branżowymi nagrodami w USA. Z tym że nagrodzony przez Hollywoodzkie Stowarzyszenie Prasy Zagranicznej musical „Dreamgirls” wbrew oczekiwaniom jednak nie znalazł się wśród najlepszych filmów roku (niby dostał aż osiem nominacji, ale w tym trzy za najlepszą piosenkę), więc kto wie – może Akademicy i w przypadku wyboru najlepszej drugoplanowej roli kobiecej nas zaskoczą.

A wtedy i Oscar dla również nagrodzonego Złotym Globem Eddiego Murphy’ego, dość nieoczekiwanie przebijającego się ponownie na szczyty z szufladki komedii familijnych, nie byłby taki pewien. Tym bardziej, że sporo mówi się też o szansach Marka Wahlberga, po którym dotychczas krytycy jeździli jak po łysej kobyle (pochwalę się, że wraz z Bartkiem Sztyborem byliśmy jednymi z nielicznych obrońców jego talentu). Choć nie da się ukryć, że żadna wielka rola to nie jest i na nominację za drugi plan w „Infiltracji” w równej mierze zasłużył Alec Baldwin.

Bodaj największą niespodzianką tegorocznych nominacji jest brak „Volver” Almodovara w kategorii najlepszego filmu zagranicznego. Na liście znalazły się za to algierskie „Dni chwały”, duńskie „Po weselu” i kanadyjska „Woda”. Jednak jakby znakomitymi filmami wszystkie trzy nie były, jest niemal stuprocentowo pewne, że pojedynek rozegra się wyłącznie pomiędzy niemieckim „Życiem na podsłuchu” a meksykańskim „Labiryntem Fauna”. Muszę przyznać, że sam miałbym tu spore problemy ze sprawiedliwym rozstrzygnięciem, gdyż oba te znakomite filmy na tyle różnią się stylem, treścią, przekazem, że jakiekolwiek ich porównywanie mija się z celem.

W dyskusji podsumowującej kinowy 2006 byliśmy w Esensji zgodni przede wszystkim co do tego, że był to strasznie mizerny rok dla filmów animowanych. I to widać po nominacjach. Wygrają zapewne – bo triumfowały już, jakżeby inaczej, w rozdaniu Złotych Globów – „Auta”. Za bajeczną nominację może i im się cośkolwiek należy, ale dobrze by było, gdyby najlepszy animowany film roku wyróżniał się także fabularnie. A tutaj jest sztampowo do bólu.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »