Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 2 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wrogowie publiczni: I Mann stworzył mężczyznę

Urszula Lipińska

« 1 2

Wrogowie publiczni: I Mann stworzył mężczyznę

Informator

Początkiem „Gorączki” była, a jakżeby inaczej, słynna scena spotkania Vincenta Hanny i Neila McCauleya w barze Kate Mantellini w Beverly Hills. A ściślej – podobna sytuacja, która miała miejsce w rzeczywistości. Jej bohaterem był chicagowski detektyw, Chuck Adamson. Po odejściu z policji Adamson zajął się pisaniem scenariuszy i pracą konsultanta na planach filmów policyjnych. Mann współpracował z nim od czasu „Złodzieja”. W 1963 roku, jeszcze jako policjant, Adamson śledził każdy krok złodzieja rabującego banki, Neila McCauleya. Pewnego dnia ścieżki obu panów niespodziewanie skrzyżowały i obaj wylądowali na kawie. Manna zafascynował właśnie ten moment opowieści Adamsona i wokół niego zbudował resztę „Gorączki”.

Spotkanie Roberta De Niro i Ala Pacino w jednej scenie rozsławiło film, ale warto zauważyć, że świetne kreacje stworzyli w nim aktorzy, których nie podejrzewa się o wielki talent. Na drugim planie błysnęli choćby Val Kilmer i Ashley Judd. Mann zawsze miał dobrą rękę do aktorów i od początku kariery pracował z najlepszymi. Od pewnego czasu występ u niego daje gwarancję oscarowej nominacji, co spotkało m.in. Russella Crowe’a grającego główną rolę w „Informatorze”. Jeśli ponownie posłużymy się kryterium oscarowych nominacji, „Informator” to największy dotąd sukces Michaela Manna, choć to także największy przegrany oscarowej gali w 2000 roku, kompletnie pominięty przez Amerykańską Akademię mimo siedmiu nominacji.

Ali

Scenariusz powstał w oparciu o artykuł „The Man Who Knew Too Much” Marie Brenner wydrukowanym w „Vanity Fair”. Imponującym faktem z czasów pracy nad filmem jest to, że Mann dotarł absolutnie do każdej osoby mającej związek ze sprawą medialnej walki Jeffreya Wiganda i Lowella Bergmana z koncernem tytoniowym Brown and Williamson. Każda linijka dialogu wymienianego na sali sądowej w filmie miała pokrycie w rzeczywistości. „Informator” głównie opiera się o takie słowne potyczki: Wiganda z Bergmanem czy z przedstawicielami Brown and Williamson. Sam Mann twierdzi zresztą, że kręci filmy wojenne. Po jednej barykady stoi Dobry, po drugiej Zły. Przez cały film między nimi odbywa się próba wytrzymałości i rywalizacja o dominację, choć barykada to nie okopy, tylko często kawiarniany stolik jak w „Gorączce” albo bokserski ring z „Alego”. W przypadku tego ostatniego filmu sam Mann doświadczył potyczki, podobnej do swoich bohaterów. O scenariusz biografii Muhammada Alego walczyło kilku reżyserów m.in. Oliver Stone i Spike Lee. Ten pierwszy wyobrażał sobie w głównej roli Denzela Washingtona i kilka lat zabiegał o możliwość realizacji projektu. Ten drugi uparcie twierdził, że biały twórca nie zrozumie życia czarnoskórego boksera i tylko on jest natchniony przez boską siłę do nakręcenia tego filmu. Zaangażowany wkrótce do głównej roli Will Smith, podobnie jak sam Muhammad, woleli jednak pracę z Mannem. Ali nie wstydził się żadnego epizodu ze swojego życia i chciał każdy jego aspekt odnaleźć na ekranie. Nie zależało mu na idealizacji własnej osoby i wiedział, że taki perfekcjonista jak Mann podejdzie do zadania uczciwie.

Zakładnik

W „Alim” nieprzeciętną rolę odgrywa muzyka, zwłaszcza w scenach walk bokserskich perfekcyjnie skompilowana z ruchami kamery i cięciami montażowymi. W jednej z recenzji film nazwano nawet „operą”, chwaląc jego niezwykły rytm. Ścieżki dźwiękowe do produkcji Manna powstają jeszcze przez wejściem na plan i już wówczas są gotowe do wmontowania w fabułę. Dokładne prześledzenie nazwisk pojawiających się na soundtrackach do jego filmów (a wśród są Lisa Gerrard, Moby, Brian Eno, Kronos Quartet, William Orbit, Salif Keita) powoduje, że spokojnie można wpisać Manna na listę autorów najbardziej czułych na muzykę, zaczynającą się od Camerona Crowe’a.

„Ali” kiepsko poradził sobie w amerykańskich kinach, efektem czego u nas pojawił się jedynie na DVD. Ale ta kasowa porażka reżysera szybko została zrównoważona olbrzymim sukcesem. „Zakładnik” zapewnił Mannowi największe wpływy w karierze, zarabiając ponad dwieście milionów dolarów. Ten mroczny portret nocnego Los Angeles najchętniej wiąże się z „Gorączką”, choć akurat lokalizacyjnie rekord należy do filmu z 1995 roku. „Gorączka” była kręcona aż w dziewięćdziesięciu pięciu różnych punktach w Los Angeles (to więcej niż jakikolwiek powstały w tym mieście film). W „Zakładniku” pojawia się jedynie dziewięć miejsc, co i tak jest niezłym wynikiem, jak na film, którego akcja toczy się głównie w taksówce.

Miami Vice

Eksperymentowane w kilku ujęciach „Alego” kamery high definition, w „Zakładniku” posłużyły do nakręcenia całego filmu. Pozwoliły przede wszystkim na nieskazitelne zdjęcia nocnego miasta, nie tracąc ostrości przy najdrobniejszych szczegółach i pozostały z Mannem aż do „Wrogów publicznych”. Użyto ich także w wcześniejszym filmie reżysera, kreowanym na hit lata 2006 „Miami Vice”. Niestety, okazało się, że bez skarpetek, mokasynów i krokodyla to już nie to samo. Zamiast nostalgicznego powrotu do pastelowych lat osiemdziesiątych pozostały zawiedzione nadzieje fanów i oskarżenia o profanację kultu. Kinowa wersja serialu, jak nic innego podpisanego przez Manna, budziła kontrowersje znacznym odstępstwem od pierwowzoru. To był cios dla reżysera, który dwadzieścia lat temu wniósł do telewizji nową jakość produkując takie seriale jak „Crime Story”, „Drug Wars” i właśnie „Miami Vice”. Wszystkie powstawały z rozmachem filmów kinowych, w oparciu o dopracowane scenariusze i z obsesyjną wręcz dbałością o detal. Tak, tak, te pastelowe ciuszki i kolory samochodów Mann starannie dobierał. Dla niego praca w telewizji nie znaczyła po prostu łatwej kasy – przykładał się do niej z oddaniem podobnym pełnometrażowym projektom. Z dzisiejszego punktu widzenia zapewne powinniśmy mu serdecznie podziękować – sukcesywne podnoszenie poprzeczki telewizyjnej produkcji w rezultacie doprowadziło do tego, co powstaje w niej dziś: „Rodziny Soprano”, „Aniołów w Ameryce” czy „Zagubionych”. Wpływ serialowego „Miami Vice” odbił się także na kinie, wymieniając choćby „Żyć i umrzeć w Los Angeles” Friedkina, „Zabójczą broń” Donnera i „Bad Boys” Baya.

Michael Mann

„Miami Vice” A.D. 2006 w zamierzeniu Manna miało być filmem o wiecznym życiu pod przykrywką, z kolejną sfabrykowaną na potrzeby akcji tożsamością. Interesowały go traumy powstałe w pracy policjanta, zmuszającej go do balansowania między dwoma różnymi wcieleniami. Na planie nie organizowano sentymentalnych pokazów serialu, tylko zatrudniano dwudziestu specjalistów z wydziału walki z narkotykami do konsultacji nad scenariuszem. Prawdopodobnie, sukces filmu mógł się stać faktem, gdyby nie chęć reżysera odwołania się do kultowego serialu. Kinowe „Miami Vice” krytykowano przede wszystkim za to, że nie jest telewizyjnym „Miami Vice” na dużym ekranie. Mało kto pewnie zastanowił się choć przez chwilę, jak te różowe wdzianka z lat osiemdziesiątych wyglądałyby w filmie powstałym ponad dwadzieścia lat później…

Stłamszony niepowodzeniem „Miami Vice” reżyser w poszukiwaniu nowego projektu, po raz kolejny zajrzał do swojej przepastnej szuflady. Tym razem wyciągnął z niej „Wrogów publicznych”. Szkic scenariusza, opisującego polowanie policji na legendarnego gangstera Johna Dillingera, powstał już w latach siedemdziesiątych. Jednak po rewitalizacji „Miami Vice” Mann wolał się wziąć materiał napisany przez kogoś innego niż zawierzyć własnemu tekstowi. W głowie nosił pomysł ekranizacji „Komu bije dzwon” Ernesta Hemigwaya. Jak to jednak regularnie zdarza się w jego przypadku, film powstanie w najlepszym razie za dekadę. Teraz mamy „Wrogów publicznych” na podstawie literackiego pierwowzoru – książki Briana Burrougha. Książki, której zresztą też miało nie być – Burrough myślał o napisaniu na ten temat scenariusza serialu dla HBO. W końcu skusił się jednak na spektakularną powieść, której przeniesienie na ekran kosztowało osiemdziesiąt milionów dolarów. Tyle wystarczyło Mannowi, żeby wrócić do łask. „Wrogów publicznych” ocenia się w kategoriach arcydzieła, oscarowego pewniaka i „czegoś, czego jeszcze nie widzieliśmy”. A Mann już myśli o kolejnym pojedynku dwóch mocnych charakterów. Tym razem w gatunku przeznaczonym do tego jeszcze bardziej niż film wojenny – w westernie.

« 1 2

17 lipca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Rosjan – nawet zdrajców – zabijać nie można
Sebastian Chosiński

30 IV 2024

Opowiadanie Jerzego Gierałtowskiego „Wakacje kata” ukazało się w 1970 roku. Niemal natychmiast sięgnął po nie Zygmunt Hübner, pisząc na jego podstawie scenariusz i realizując spektakl telewizyjny dla „Sceny Współczesnej”. Spektakl, który – mimo świetnych kreacji Daniela Olbrychskiego, Romana Wilhelmiego i Aleksandra Sewruka – natychmiast po nagraniu trafił do archiwum i przeleżał w nim ponad dwie dekady, do lipca 1991 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Android starszej daty
Jarosław Loretz

29 IV 2024

Kości pamięci, silikonowe powłoki, sztuczna krew – już dawno temu twórcy filmowi przyzwyczaili nas do takiego wizerunku androida. Początki jednak były dość siermiężne.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »