Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

30. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień 1
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Dziś rozpoczynamy relację z jubileuszowego, 30. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Na początek – cztery filmy.

Karolina Ćwiek-Rogalska, Urszula Lipińska

30. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień 1
[ - recenzja]

Dziś rozpoczynamy relację z jubileuszowego, 30. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Na początek – cztery filmy.
Parking (Parkoló, reż. Bence Miklauzič) [80%]
Karolina Ćwiek-Rogalska [80%]
Mówią na niego Legionista. Właściwie nikt nie wie, skąd się wziął, w każdym razie prowadzi parking na nieciekawym placu w nieciekawej dzielnicy Budapesztu. Urządził sobie swój mały świat, w którym co wieczór wyświetla na tablicy nieużywanego billboardu zdjęcia z Indii. Odwiedza go staruszek Edgar, który wierzy, że podskakująca od pary pokrywka kafeterki za pomocą alfabetu Morse’a przekazuje nam wiadomości skądś – skąd, nie wiadomo; dowiedzenie się tego jest życiową misją Edgara. Legionista zajmuje się także parą gołębi i ich potomstwem. Kiedy jeden z gołębi zostaje zamordowany przez kota, bohater wyprawia ptakowi pogrzeb. Wkrótce jednak miejsce wiecznego spoczynku gołębia stanie się ośrodkiem zainteresowania biznesmena, który chciałby tam parkować swojego forda mustanga. Imre, bo takie imię nosi właściciel samochodu, zaczyna mieć obsesję na tym punkcie. Ponieważ Legionista nie chce słyszeć o parkowaniu nad przybywającymi co chwila ptasimi mogiłami, Imre rozpoczyna podchody. Na początku komiczne, z czasem coraz bardziej tragiczne.
Węgierski film pokazywany w konkursie „Wolny duch” na Warszawskim Festiwalu Filmowym może poszczycić się kilkoma rzeczami, które sprawiają, że bardzo dobrze się go ogląda: inteligentnym scenariuszem, dobrym aktorstwem, a także dopracowanymi szczegółami technicznymi, takimi jak montaż, dźwięk i zdjęcia. „Parking” to historia bardzo kameralna, rozgrywana w niewielu wnętrzach, głównie tocząca się zgodnie z leniwym rytmem placu parkingowego. Problemem mogą być drobne potknięcia w rysunku postaci: Imre wydaje się momentami za bardzo przerysowany w swojej roli „tego złego” (jest to rola napisana chyba z najmniejszą ilością niuansów – ratuje ją jednak bardzo dobry warsztat aktorski odtwarzającego tę rolę Tibora Szervéta), nie do końca jednolicie poprowadzony jest również wątek tego, na czym i czy w ogóle zależy Legioniście. Niewątpliwie jednak nieśpieszny, wycyzelowany „Parking”, pokazujący nieco brzydszą wizualnie, ale za to interesującą pod innymi względami stronę węgierskiej stolicy wart jest poświęcenia mu uwagi.
Anioły dnia powszedniego (Andělé všedního dne, reż. Alice Nellis)
Karolina Ćwiek-Rogalska [50%]
Komediodramat z pozornie głębokim przesłaniem. W jednej z praskich dzielnic, Nuslach, pojawia się czwórka aniołów (trzy anioły są czeskie, w tych rolach Vojtěch Dyk, Vladimír Javorský i Eliška Křenková, jeden słowacki – Marián Labuda). Czemu się pojawia? Do końca trudno dociec, być może po to, żeby pokazać, jak świetnie obsługuje tablety, a być może po to, żeby spróbować umilić odejście z tego świata instruktorowi jazdy Karlowi (Bolek Polívka). Wokół Karla namotana jest intryga zrealizowana według dobrze znanego schematu kilku ludzkich żywotów splatających się w nieoczekiwanych konfiguracjach. Przyznać trzeba, że największą zaletą filmu jest sprawna realizacja techniczna tego zadania. „Anioły…” są bardzo dynamicznie zmontowane, muzyka odpowiednio podkreśla dramatyzm chwili, pomysły reżyserskie Alice Nellis również robią wrażenie. Problem tkwi jednak w przedstawieniu fabuły. Koncept jest stosunkowo ograny, Viewegh – autor książki, na podstawie której powstał film i współautor scenariusza – stara się z niego wyłowić najwięcej, jak się da. Kłopotliwe jest tu jednak niewielkie pogłębienie psychologiczne bohaterów. Być może winna jest temu zbyt duża ich liczba, nie na każdą postać starcza bowiem czasu, siłą rzeczy więc niektórzy aktorzy muszą się ratować przerysowywaniem swoich postaci, by nadać im chociaż jedną wyraźną rysę. Czwórka aniołów wypada na tym tle dość słabo: różnicuje ich głównie strój, nie pomaga też fakt, że niemal wszędzie pojawiają się razem.
Poszukiwanie sacrum, na które udają się bohaterowie, przyprawione ironią, zabarwione niekiedy grozą – oba te elementy widać na przykład w scenie, w której jeden z aniołów pyta, czy Bóg istnieje – stanowi ciekawszą stronę filmowego scenariusza. Granie jednak z elementami, które powracają w czeskiej kinematografii, niekoniecznie wychodzi mu na dobre, bo metafizyczna otoczka (krążący po mieście aniołowie) nie dodaje mu nowości, a jedynie obnaża słabość i wtórność. Humor, który ma wywoływać zderzenie sacrum i profanum, nie zawsze też wychodzi filmowi na dobre, zwłaszcza tam, gdzie powoduje pęknięcia w rozwoju bohaterów (czym najwidoczniej dotknięta jest grana przez Klárę Melíškovą Ester, a szkoda, bo to jedna z najciekawiej zarysowanych i bardzo dobrze zagranych bohaterek). Zatem jeszcze raz brawa dla Alice Nellis za techniczną stronę filmu, szkoda jednak, że nie do końca wysiłek ten zgrał się z warstwą fabularną.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Mapy gwiazd (Maps to the Stars, reż. David Cronenberg)
Urszula Lipińska [40%]
David Cronenberg zagląda pod kołderkę hollywoodzkiego przemysłu filmowego i znajduje tam totalny cyrk. Jego postacie są niemniej pokręcone niż te, które pamiętamy z filmów kanadyjskiego reżysera sprzed lat. Mają swoje skazy na ciele i duszy, trochę przypominają dziwne roboty ze swoimi wadami i obsesjami, są odszczepieńcami. Cronenberg bardziej skupia się na nich niż na zachodzących między nimi interakcjach, te bowiem są skrajnie nieciekawe. Duża w tym zasługa dosyć kiepskiego aktorstwa, przytłoczonego histeryczną rolą Julianne Moore, która jest w tym filmie wspaniale przerysowana. Jej karykaturalność wycina graną przez nią postać z obrazkach, dominuje nad resztą i przykuwa uwagę. Bohaterowie grani przez Roberta Pattinsona czy Mię Wasikowską mogą być tylko krążącymi wokół niego cieniami, drobnymi kamyczkami w fabule, która chciałaby poruszyć wiele tematów, ale staje się opowieścią o zadręczonej życiem aktorce.
Dla tych, co nie mogą mówić (For Those Who Can Tell no Tales, reż. Jasmila Zbanic)
Urszula Lipińska [70%]
Sama idea jest ciekawa – australijska aktorka Kym Vercoe rusze tropem bośniackich zbrodni z lat 90. Z własnej inicjatywy, bez przewodnika, bez retrospekcji, które sugestywnie uzmysławiałyby co działo się w miejscach, które teraz odwiedza Kym. A każde z nich przesączone jest bolesną historią, ledwo przykrytą cienką warstewką kurzu. Każde z nich jest wciąż odkrytą raną. Najboleśniejszą z nich jest hotel, miejsce, w którym za czasów konfliktów dochodziło do masowych gwałtów kobiet. Tu nic się nie zmieniło. Ten sam kolor na ścianach, ten sam wystrój wnętrz, nawet łóżka w pokojach pozostały te same. Vercoe porusza się po takich miejscach, ale i próbuje czegoś o przeszłości dowiedzieć się od miejscowych. Zaczepia ich, pyta, za każdym jednak razem trafiając na opór. Być może ludzie są zamknięci, bo widzą w niej przybysza z zewnątrz, mieszkankę innego kraju, która nie ma prawa pytać ich o ich przeszłość? Być może nie chcą z nią rozmawiać, bo wszystkie tematy, o które pyta to wciąż tematy tabu? A może odrzucenie Vercoe wynika z jednego i drugiego? Jedno jest pewne: w tym skromnym, balansującym na granicy fabuły i dokumentu filmie Zbanic udało się w sposób niedoskonały dotknąć bardzo ważnego tematu. Pokazała swoją ojczyznę jako zupełnie niegotową na rozliczenie, zupełnie niegotową na konfrontację, a przez to zwiędłą i smutną. Wciąż żyjącą bolesną przeszłością, wciąż wędrującą tymi sami ulicami, którymi jeszcze nie tak dawno przelewała się krew.
koniec
11 października 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 4. Tajemnica goni tajemnicę
Marcin Mroziuk

26 IV 2024

Możemy się przekonać, że dla Lucy wędrówka w towarzystwie Ghoula nie jest niczym przyjemnym, ale jej kres oznacza dla bohaterki jeszcze większe kłopoty. Co ciekawe, jeszcze większych emocji dostarczają nam wydarzenia w Kryptach 33 i 32.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Esensja ogląda: Listopad 2014 (1)
— Sebastian Chosiński, Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Co nam w kinie gra: Mapy gwiazd
— Marta Bałaga, Urszula Lipińska, Kamil Witek

5. American Film Festival: relacja
— Kamil Witek

Cannes 2014: Hollywood Babylon
— Marta Bałaga

Z tego cyklu

Dzień 10
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Urszula Lipińska

Dzień 9
— Urszula Lipińska, Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień 8
— Urszula Lipińska, Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień 7
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Urszula Lipińska

Dzień 6
— Urszula Lipińska, Karolina Ćwiek-Rogalska, Gabriel Krawczyk

Dzień 5
— Urszula Lipińska, Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień 4
— Urszula Lipińska, Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień 3
— Urszula Lipińska, Karolina Ćwiek-Rogalska

Dzień 2
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Urszula Lipińska

Tegoż twórcy

Esensja czyta: Styczeń 2016
— Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek

Nie wszystko, co chcielibyście wiedzieć o pewnej metodzie
— Tomasz Markiewka

To nie jest kolejna recenzja...
— Bartosz Sztybor

Kompleks Pająka
— Sebastian Chosiński

Polemika: eXistenZ - otwarta przestrzeń
— Jarosław Różyński

Tegoż autora

Teatr mój widzę ogromny
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Oscary 2016: Esensja typuje Oscary 2016
— Karolina Ćwiek-Rogalska, Piotr Dobry, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski

Kujawski swing
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Wszystko będzie dobrze?
— Karolina Ćwiek-Rogalska

007: Wszystkie laski Jamesa Bonda
— Urszula Lipińska

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień siódmy
— Karolina Ćwiek-Rogalska

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień szósty
— Karolina Ćwiek-Rogalska

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień piąty
— Karolina Ćwiek-Rogalska

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień trzeci
— Karolina Ćwiek-Rogalska

31. Warszawski Festiwal Filmowy: Dzień drugi
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.