Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 17 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Remanent filmowy 2017
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 3 »
Rok 2017 za nami, tradycyjne roczne podsumowanie roku przed nami. Czas więc na roczny suplement – oto zbiór kilkunastu recenzji filmów z minionego roku, przypomnienie tytułów, które oglądaliśmy w 2017, o których nie pisaliśmy, bądź chcemy napisać ponownie.

Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Grzegorz Fortuna, Adam Kordaś, Marcin Osuch, Jarosław Robak, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Remanent filmowy 2017
[ - recenzja]

Rok 2017 za nami, tradycyjne roczne podsumowanie roku przed nami. Czas więc na roczny suplement – oto zbiór kilkunastu recenzji filmów z minionego roku, przypomnienie tytułów, które oglądaliśmy w 2017, o których nie pisaliśmy, bądź chcemy napisać ponownie.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Borg/McEnroe
(2017, reż. Janus Metz)
Konrad Wągrowski [80%]
Czy możemy mówić już o powstaniu nowego podgatunku filmu sportowego? Zwyczajowo mieliśmy do czynienia z historią pojedynczego bohatera i to najczęściej w formie bardzo powtarzalnego schematu – pierwsze sukcesy, pierwsze problemy, próba charakteru, ostateczny tryumf w wielkim finale (bądź – rzadziej – ostateczna klęska). Ten schemat mocno już kostniał i był bardzo przewidywalny – nowa wersja kina sportowego, w której mamy nie jednego bohatera, ale dwóch równoprawnych rywali wydaje się być dużo bardziej perspektywiczna. Po pierwsze dlatego, że można więcej pokazać złożoności charakterów postaci i różnic w podejściu do sportu. Po drugie dlatego, bo finał filmu nie jest oczywisty. Jeśli widz nie ma w małym palcu historii sportu, nie musi wiedzieć, kto z dwójki bohaterów będzie ostatecznie triumfował (zwłaszcza gdy są przedstawienie jako postacie naprawdę równoprawne), co służy oczywiście dramaturgii filmu. I co sprawdziło się doskonale dla rywalizacji Hunta i Laudy w „Wyścigu"Rona Howarda, a teraz sprawdza również w świetnym „Borg/McEnroe” Janusa Metza.
Ale oczywiście sama sportowa rywalizacja to tylko część tej opowieści. Bo obaj bohaterowie to postacie niezwykle barwne, charyzmatyczne, które przeszły do historii sportu. Postacie z pozoru różne, w rzeczywistości zaskakująco podobne i tę dwoistość charakteru lodowatego Szweda i niepoprawnego Amerykanina udało się w filmie doskonale oddać, ładnie koncentrując się na jednym słynnym meczu tenisowym, ale mądrze też wspierając narrację retrospekcjami (w których Borga gra notabene jego rodzony syn).
Świetnie sprawdza się również metafora sportu jako podejścia do życia. Znakomicie wykorzystanym symbolicznym elementem jest tenisowa tablica wyników – po każdym gemie wynik się zeruje, każdy kolejny gem, czy każdy kolejny set jest grą od początku. Nie ma więc sensu rozpatrywać przeszłości, tenis jest doskonałą metafora nieustannie otwierających się nowych szans i pod tym względem „Borg/McEnroe” to dzieło nad wyraz optymistyczne i budujące.
Ale jest też kawałek arcyciekawej historii Złotej Ery Tenisa, czasów legendarnych bohaterów i legendarnych pojedynków i maestria realizacji filmowej finałowego meczu. Metz nie stawia na efekty specjalne, nie koncentruje się nad wyjątkowymi zagraniami – on po prostu precyzyjnie odtwarza przebieg tego spotkania, którego scenariusz przecież bił wszystko, co mogli wymyślić filmowcy. I w efekcie otrzymujemy też zapierający dech w piersiach finał filmu, w którym widz na równi z bohaterami liczy każdy punkt i w napięciu śledzi sytuację na korcie. Nawet jeśli już wcześniej wie, kto był zwycięzcą w tym legendarnym meczu.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Bracia Lumière!
(2016, reż. Thierry Frémaux)
Sebastian Chosiński [100%]
Gdy pada nazwisko Lumière, chyba wszyscy – pod każdą szerokością i długością geograficzną – wiedzą, o kogo chodzi. To pionierzy kinematografii, których wynalazek rozzłościł Thomasa Edisona, braci Skladanowskich i zapewne paru innych konstruktorów, którzy liczyli na zapisanie się po wsze czasy w dziejach ludzkiej cywilizacji. Francuzów pamięta się przede wszystkim jako tych, którzy nakręcili pierwsze filmy (a raczej filmiki, bo trwały one po nie więcej niż pięćdziesiąt sekund – takie były wówczas możliwości kinematografu). Przywołuje się przy tym głównie takie tytuły, jak „Wyjście robotników z fabryki Lumière w Lyonie” (uważany za pierwszy dokument), „Polewacz polany” (pierwsza fabuła) czy „Wjazd pociągu do La Ciotat” (który przerażał widzów patrzących na zmierzającą w ich stronę na ekranie potężną lokomotywę). Tymczasem August i Louis oraz liczni współpracujący z nimi operatorzy zrealizowali ponad tysiąc czterysta krótkich filmów. Sto osiem z nich – zrekonstruowanych cyfrowo w jakości 4K – znalazło się w dokumencie „Bracia Lumière”. Rolę narratora pełni w nim Thierry Frémaux, na co dzień dyrektor festiwalu w Cannes, który opowiada o pracy swoich wielkich rodaków z prawdziwą swadą, entuzjazmem i poczuciem humoru. Wskazuje jednocześnie na elementy, które „szaremu” odbiorcy, nie będącemu specjalistą w dziedzinie kinematografii, mogłyby umknąć, jak na przykład mistrzowskie kadrowanie, wyczucie stylu, umiejętność wyboru najlepszej z kilku dostępnych opcji. August i Louis, których często postrzegano jedynie jako zdolnych wynalazców i jeszcze bardziej obrotnych biznesmenów, urastają tym sposobem do miana artystów kina, o czym przekonuje fakt, że ich patenty w kolejnych latach wykorzystywali wybitni reżyserzy (jak chociażby Siergiej Eisenstein w „Pancerniku Potiomkinie”). Dokumentalni „Bracia Lumière” to niezwykła, sentymentalna podróż w czasie do świata fin de siècle’u, kiedy „najważniejsza ze sztuk” stawiała dopiero pierwsze, czasami jeszcze nieporadne, ale niezmiennie fascynujące kroki.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Dunkierka
(2017, reż. Christopher Nolan)
Marcin Osuch [80%]
Internetowe opinie, że piasek, fale, ogólna nuda i nic się nie dzieje można wrzucić między bajki. Jeśli ktoś się spodziewał kolejnego „Szeregowca Ryana” może być nieco rozczarowany, pozostali nie powinni. Trzeba przyznać, że Brytyjczycy potrafią tak się sprytnie chłostać za winy wobec siebie i innych, że na koniec i tak wyjdą na bohaterów. Nolan zrobił minimalistyczny film (w porównaniu z tym do czego w temacie batalistyki przyzwyczaiło widza Hollywood), który trzyma praktycznie cały czas w napięciu. Na ekranie widać jeden, dwa statki, pojedyncze samoloty a mimo to emocji jest dużo. Ta oszczędność z jednej strony podkreśla końcowy widok flotylli prywatnych łodzi przybyłych po żołnierzy, z drugiej daje więcej czasu widzowi na refleksje.
Mnie do głowy przyszła jedna – charakterystyczne, że gdy Anglicy pompatycznie podsumowują swoje działania na plażach Dunkierki to wspominając klęski, za które muszą się odegrać mówią tylko o Francji i Belgii. Polska dla nich nie istnieje, tyle warte były ich sojusze.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Ghost in the Shell
(2017, reż. Rupert Sanders)
Agnieszka ‘Achika’ Szady [80%]
Film zebrał niezłe cięgi recenzenckie, jednak chyba głównie od miłośników klasycznej, animowanej wersji. Jako widz „z zewnątrz” mogę śmiało twierdzić, że jest to bardzo dobry utwór. Major jest postacią, której losami naprawdę można się przejąć, rewelacyjny Batou niemal kradnie film, a wizualna strona całości – pełna zarówno wysmakowanych detali, jak i bajecznie imponujących panoram miasta przyszłości – dosłownie rzuciła mnie na kolana. Szczególnie utkwiły mi w pamięci cudnej urody holograficzne ryby i inne morskie stworzenia (jako dekoracja wnętrz, ale też na ulicach) oraz scena zapadania bohaterki w ciemną, głęboką wodę jako wizualizacja zagłębiania się w „mózg” robota.
Co prawda scenariusz nie zaskakuje nieprzewidywalnymi zwrotami akcji, ale to samo można powiedzieć o większości filmów fantastyczno-sensacyjnych. Wielu widzów oczekuje, że cyberpunk jako gatunek ma odpowiadać na pytania o granice człowieczeństwa. „Ghost in the Shell” udziela odpowiedzi jasno i precyzyjnie sformułowanej, natomiast jakieś głębsze wątpliwości czy rozważania postaci lepiej wypadają w tekstach pisanych, ponieważ w filmie wymagałoby to albo dialogów, które mogą wypaść pretensjonalnie, albo jeszcze bardziej sztucznej narracji zza ekranu. Poza tym – o jakich granicach mówimy w świecie, gdzie możliwe jest kasowanie i modyfikowanie wspomnień?
WASZ EKSTRAKT:
80,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi
(2017, reż. Rian Johnson)
Agnieszka ‘Achika’ Szady [90%]
„Ostatni Jedi” zręcznie pogrywa z oczekiwaniami widza co do typowych ścieżek rozwoju akcji. O ile poprzedni epizod oparty był na nawiązaniach do Klasycznej Trylogii (przez niektórych zwanych kalkami), o tyle tutaj niemal przy każdym dającym się przewidzieć rozwiązaniu reżyser spektakularnie pokazuje nam figę. A że zaskoczenia zawsze w cenie, jest to jedna z najsilniejszych stron filmu. Kłopot z oceną sprawia natomiast wątek z kasynem: z jednej strony ładny wizualnie, wciągający i z najsympatyczniejszymi postaciami (Rose jest wymyślona i zagrana genialnie!), z drugiej – jakby przyklejony do właściwej fabuły i donikąd nieprowadzący. Wynika z niego głównie morał, że najbardziej bohaterski plan może zostać zrujnowany przez nieprawidłowe parkowanie.
Zagorzali fani bardzo się zdziwili, widząc, ile nieznanych wcześniej działań może dokonać Moc – stoi to wręcz w sprzeczności z tym, co wiemy z poprzednich filmów. Owszem, w fabule zagrało to świetnie (ta deszczówka ściekająca z rękawicy Kylo!), jednak film zaczyna przypominać utwór fanowski, gdzie kanon stanowi, jak to mawiają niektórzy, zaledwie sugestię. Za to jak nigdy w cyklu starwarsowym dopieszczona jest malarskość scen. Została mi w oczach czerwona sala tronowa Snoke’a (niczym ascetyczna dekoracja do jakiegoś przedstawienia operowego albo może japońskiego teatru), Luke stojący na tle gigantycznych sylwetek machin kroczących, miejsce bitwy przed ostatnią kryjówką Ruchu Oporu, wyglądające z góry jak plama krwi na białym tle, niekończący się rząd postaci Rey… Poza tym w pamięć zapada doskonałe zagranie ciszą w momencie pewnej eksplozji oraz dramatyczna atmosfera przegranego powstania (nawet przy drugim seansie emocje były mordercze).
O bohaterach można by napisać całą odrębną notkę, poprzestanę więc na kolejnych zachwytach nad Rose, aprobacie z powodu ustania ataków histerii Kyla (wyrasta na ciekawą postać, szkoda tylko, ze gra go aktor o permanentnie nadąsanym wyrazie twarzy) oraz rozczarowaniu brakiem rozwoju Finna, który pozostaje najbardziej niewykorzystanym bohaterem wszystkich trylogii (o Snoke’u nie mówimy, bo nawet trudno go uznać za pełnoprawną postać – jest raczej, jak to powiedział Tadeusz A. Olszański o orkach u Tolkiena, okolicznością). W każdym razie film bardzo mi się spodobał, a na drugim seansie już nawet „zabawne” zwierzątka przestały irytować.
1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Co nam w kinie gra: Monster
Kamil Witek

17 V 2024

„Czy przeszczepiając człowiekowi mózg świni, będzie on jeszcze człowiekiem czy już świnią?” – zdanie wypowiedziane przez jednego z nastoletnich bohaterów „Monstera” spokojnie mogłoby posłużyć za oś scenariusza w filmie Davida Cronenberga.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Co tam dolary, gdy można zarabiać ruble!
Sebastian Chosiński

15 V 2024

Przyznaję, że filmowymi ekranizacjami powieści Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” zająłem się nie „po bożemu”, bo od końca. Najpierw przedstawiłem pięcioodcinkowy miniserial z 1978 roku, a dopiero teraz zabieram się za nakręconą dwie dekady wcześniej dwuczęściową kinową epopeję autorstwa Rafaiła Perelsztejna.

więcej »

Fallout: Odc. 8. Optymizm też bywa zabójczy
Marcin Mroziuk

13 V 2024

Z zainteresowaniem obserwujemy, jak rodzeństwo MacLeanów niezależnie od siebie poznaje prawdę o Krypcie 31. A choć obecna sytuacja Lucy i Norma wygląda zupełnie inaczej, to każde z nich staje przed trudną decyzją. Kolejnych cennych wyjaśnień dotyczących działalności Vault-Tec dostarczają zaś widzom wspomnienia Coopera Howarda.

więcej »

Polecamy

Nurkujący kopytny

Z filmu wyjęte:

Nurkujący kopytny
— Jarosław Loretz

Latająca rybka
— Jarosław Loretz

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Skażona utopia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Krótko o filmach: Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi
— Marcin Osuch

Krótko o filmach: Borg/McEnroe (DVD)
— Marcin Mroziuk

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski

Paddington daje sobie radę
— Konrad Wągrowski

Poczuć się jak dziesięciolatek
— Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Grudzień 2017 (2)
— Sebastian Chosiński

Esensja ogląda: Październik 2017 (3)
— Jarosław Loretz

Good comic gone bad, czyli space opera rom-com
— Michał Kubalski

Esensja ogląda: Lipiec 2017 (3)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz

Tegoż autora

Jazzowe oblicze noise’u i post-rocka
— Sebastian Chosiński

Przeżyj to jeszcze raz
— Miłosz Cybowski

Kto nie ryzykuje, ten… w spokoju nie żyje
— Sebastian Chosiński

Sukcesy hodowcy drobiu
— Miłosz Cybowski

W starym domu nie straszy
— Sebastian Chosiński

Kraina bez gwiazd
— Marcin Osuch

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Uczmy się języków!
— Marcin Osuch

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.