Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 5 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Michaił Cziaureli
‹Przysięga›

EKSTRAKT:20%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPrzysięga
Tytuł oryginalnyКлятва
ReżyseriaMichaił Cziaureli
ZdjęciaLeonid Kosmatow
Scenariusz
ObsadaMichaił Giełowani, Sofia Giacyntowa, Tamara Makarowa, Nikołaj Płotnikow
MuzykaAndriej Bałacziwadze
Rok produkcji1946
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania116 min
Gatunekbiograficzny, wojenny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Kino totalitarne: Bóg Ojciec Stalin i Matka Boska Warwara
[Michaił Cziaureli „Przysięga” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3

Sebastian Chosiński

Kino totalitarne: Bóg Ojciec Stalin i Matka Boska Warwara
[Michaił Cziaureli „Przysięga” - recenzja]

W rolach drugoplanowych pojawiła się cała plejada wybitnych radzieckich aktorów lat 30. i 40. ubiegłego wieku. Ksenią, żoną Aleksandra, była Tamara Makarowa (prywatnie żona Siergieja Gierasimowa), która do kina wkroczyła jako dwudziestodwulatka dramatem „Nowyj Wawiłon” (1929) Kozincewa i Trauberga. Później pojawiła się między innymi w tak sztandarowych radzieckich produkcjach, jak wyreżyserowana przez jej męża „Młoda Gwardia” i „Opowieść o prawdziwym człowieku” Aleksandra Stolpera (oba z 1948 roku). Kończyła natomiast karierę w historycznych epopejach Gierasimowa „Młodość Piotra” (1980) – o carze Piotrze Wielkim – oraz „Lew Tołstoj” (1984). Zmarła przed dwunastu laty. Jermiłowa, krewnego Warwary, zagrał pochodzący z Wiaźmy Nikołaj Płotnikow (rocznik 1897) – człowiek, któremu w życiu wyjątkowo się nie układało. W młodości stracił nie tylko rodziców, ale także dwie siostry. Jako sierota wysłany został do swego wuja do Petersburga, gdzie uczył się litografii. Po dwuletniej służbie wojskowej rozpoczął w 1918 roku naukę w szkole teatralnej prowadzonej przez Michaiła Czechowa. Później był aktorem MChAT-U oraz Teatru imienia Jewgienija Wachtangowa; wykładał również w stołecznych Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych (GITIS) oraz Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK). Z jego ról filmowych warto zapamiętać te w „Upadku Berlina”, „Bitwie stalingradzkiej” (1949) Władimira Pietrowa oraz „Dziewięciu dniach jednego roku” (1961) Romma. W epizodach pojawili się w „Przysiędze” również Maksim Sztrauch oraz Aleksandr Chwylia. Ten pierwszy, grający amerykańskiego korespondenta prasowego Rogersa, zaczynał karierę jako bliski współpracownik Siergieja Eisensteina i Wsiewołoda Meyerholda. Od końca lat 30., po śmierci Borisa Szczukina, odziedziczył po nim etat… Lenina. Wodza proletariackiej rewolucji grywał systematycznie aż do połowy lat 60. – ostatni raz w zrealizowanym w naszym kraju „Leninie w Polsce” (1966) Jutkiewicza. Chwylię z kolei, pojawiającego się tylko na moment jako kremlowski urzędnik, czytelnicy „Esensji” znają już ze „Szczorsa” (1939) Ołeksandra Dowżenki, „Pierwszej Konnej” (1941) Dzigana, gdzie wcielił się w Siemiona Budionnego, oraz „Wesołego jarmarku” (1949) i „Braci Karamazow” (1969) Iwana Pyrjewa.
Głównym scenarzystą filmu był pisarz i dziennikarz Piotr Pawlenko (rocznik 1899) – postać tyleż ciekawa, co ponura. W czasie wojny domowej służył w Armii Czerwonej, potem przez trzy lata (1924-1927) pracował jako przedstawiciel handlowy Związku Radzieckiego w Turcji, co pozwala domyślać się, że przede wszystkim zajmował się… szpiegostwem. Pierwszą powieść opublikował w 1936 roku, rok później zyskał rozgłos, relacjonując dla prasy procesy pokazowe „trockistów”, „zinowjewowców” i „bucharinowców”. Objawił się w nich jako nieprzejednany wróg kontrrewolucji, domagający się – wraz z pisarzami Aleksandrem Fadiejewem i hrabią Aleksiejem Tołstojem – surowych kar dla „szpiegów i morderców”. Nie trzeba chyba wyjaśniać, co kryło się w Kraju Rad w okresie Wielkiego Terroru pod pojęciem „surowych kar"?… Gdy wybuchła wojna zimowa, został korespondentem wojennym z frontu fińskiego, później – w jednym szeregu z Ilją Erenburgiem i Wasilijem Grossmanem – przeniósł się na front niemiecki. Jego korespondencje, drukowane w „Prawdzie” i „Krasnoj Zwiezdie”, nie umywają się jednak do reportaży pisanych przez bardziej znanych kolegów po piórze. Pawlenko, nawet jeżeli posiadał jakiś talent literacki, rozmienił go na drobne. W filmie zadebiutował w 1938 roku, współpracując z Eisensteinem przy „Aleksandrze Newskim”, po „Przysiędze” Cziaureli skorzystał jeszcze z jego pomocy przy „Upadku Berlina”. Ostatnim filmem, opartym na tekście Pawlenki był „Kompozytor Glinka” Grigorija Aleksandrowa, który wszedł do kin w 1952 roku. Pisarz wtedy już od roku spoczywał w grobie. Autorem ścieżki dźwiękowej był absolwent konserwatoriów w Tbilisi i Leningradzie Andriej Bałancziwadze, a zdjęć – Leonid Kosmatow, który za swoje największe osiągnięcie mógł uznać pracę nad epickim dziełem Grigorija Roszala „Droga przez mękę” (1957-1959), będącą ekranizacją powieściowej trylogii Aleksieja Tołstoja.
Po wielkim sukcesie – szkoda jednak, że nie artystycznym – „Przysięgi” Cziaureli znalazł się na samym szczycie. Umocnił się na nim jeszcze, kręcąc w następnych latach kolejne filmy o Stalinie z Giełowanim w roli głównej („Upadek Berlina” oraz „Niezabywajemyj 1919 god”). Po śmierci dyktatora nie mógł się odnaleźć, jakby stracił sens pracy i życia. W 1955 roku przeniesiono go z Moskwy do Swierdłowska (dzisiejszego Jekaterynburga); przez dwa lata nie nakręcił tam jednak żadnego filmu. Wena powróciła doń dopiero, gdy ponownie znalazł się na Kaukazie. W wytwórni „Gruzja-Film”, którą wcześniej przez wiele lat kierował, zrealizował swoje ostatnie cztery obrazy: oparty na prozie Ilji Czawczawadze dramat historyczny „Otarowa wdowa” (1958), dramat obyczajowy „Istorija odnoj diewoczki” (1960), wojenny „Gienierał i margaritki” (1964), w którym główną rolę męską zagrał – pochodzący z Estonii – niezwykle popularny w Polsce Bruno O’Ya, oraz komedię romantyczną „Inyje nynczie wremiena” (1965). Zmarł w Tbilisi w 1974 roku. Pamięć o nim jednak przetrwała. Jedni uznają, że właśnie dzięki filmom o Stalinie, inni – i chyba oni będą mieli znacznie więcej racji – dzięki wprowadzeniu do świata filmu swojej żony – aktorki Weriko Andżaparidze, córki – również aktorki Sofiko Cziaureli oraz wnuka – reżysera Gieorgija Danieliję. Co ciekawe, dziesięć lat po śmierci Cziaureliego Sofiko i jej matka dały się namówić Tengizowi Abuładze na występ w jego najgłośniejszym dziele – dramacie „Pokuta”. I nie byłoby w tym może nic dziwnego, gdyby obraz ten nie demaskował mitu Stalina. Dzięki temu, choć w niewielkim stopniu, obie kobiety zmazały winę swego męża i ojca, który w wydatny sposób przyczynił się do umacniania stalinowskiego „kultu jednostki”.
koniec
« 1 2 3
1 lipca 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Gdy miłość szczęścia nie daje…
Sebastian Chosiński

1 V 2024

W trzecim odcinku tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bensiona Kimiagarowa doszło do fabularnego przesilenia. Wszystko, co mogło posypać się na budowie kanału – to się posypało. W czwartej odsłonie opowieści bohaterowie starają się więc przede wszystkim poskładać w jedno to, co jeszcze nadaje się do naprawienia – reputację, związek, plan do wykonania.

więcej »

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Marcin Mroziuk

29 IV 2024

Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.

więcej »

East Side Story: Ucz się (nieistniejących) języków!
Sebastian Chosiński

28 IV 2024

W czasie eksterminacji Żydów w czasie drugiej wojny światowej zdarzały się niezwykłe epizody, dzięki którym ludzie przeznaczeni na śmierć przeżywali. Czasami decydował o tym zwykły przypadek, niekiedy świadoma pomoc innych, to znów spryt i inteligencja ofiary. W przypadku „Poufnych lekcji perskiego” mamy do czynienia z każdym z tych elementów. Nie bez znaczenia jest fakt, że reżyserem filmu jest pochodzący z Ukrainy Żyd Wadim Perelman.

więcej »

Polecamy

Android starszej daty

Z filmu wyjęte:

Android starszej daty
— Jarosław Loretz

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.